Freeman Hrabowski: 4 pijlers van leersucces in de wetenschappen

Toen hij 12 was, stapte Freeman Hrabowski op met Martin Luther King. Nu is hij voorzitter van de Universiteit van Maryland, Baltimore County (UMBC), waar hij werkt aan het creëren van een leeromgeving die ondervertegenwoordigde studenten helpt - meer in het bijzonder Afrikaans-Amerikaanse, Latino- en studenten met een laag inkomen - bij het afstuderen in wiskunde en wetenschap. Hij geeft ons de vier pijlers van UMBC's aanpak.

Ik ga het hebben over
het succes van mijn campus,

de Universiteit van Maryland,
Baltimore County, UMBC

in het opleiden van studenten van alle types,

van kunst en geesteswetenschappen
tot wetenschap en techniek.

Wat ons verhaal zo belangrijk maakt,

is dat we zoveel
van een groep studenten hebben geleerd

die meestal niet aan de top
van de academische ladder staan -

gekleurde studenten, die ondervertegenwoordigd zijn
in sommige domeinen.

Wat het verhaal zo uniek maakt

is dat we leerden
hoe Afro-Amerikaanse studenten, Latino-studenten

en studenten met een laag inkomen te helpen,

om bij de besten in de wereld
van wetenschap en techniek te horen.

Ik begin met een verhaal uit mijn kindertijd.

We zijn allen producten
van onze ervaringen uit onze kindertijd.

Ik kan moeilijk geloven
dat het al 50 jaar geleden is

dat ik 12 was
in Birmingham, Alabama,

een jongen die ervan hield
om tienen te halen,

een jongen die hield van wiskunde,
die hield van lezen,

een jongen die als de leraar zei:

"Hier zijn 10 vraagstukken",

er nog 10 bij vroeg.

De hele klas zei:
"Hou je mond, Freeman."

Elke dag mocht iemand
de strafschop nemen.

Daarom bleef ik me afvragen:

"Hoe kunnen we meer kinderen
liefde voor het studeren bijbrengen?"

Verbazingwekkend genoeg
was ik eens in de kerk.

Erg tegen mijn zin.

Ik doodde de tijd
met het oplossen van wiskundevraagstukken.

Ik hoorde een man zeggen:

"Als we de kinderen zover krijgen

dat ze deelnemen aan deze vreedzame demonstratie
hier in Birmingham,

dan kunnen we Amerika laten zien dat zelfs kinderen
het verschil tussen goed en kwaad kennen

en dat kinderen echt de best mogelijke
opleiding willen krijgen."

Ik keek op en zei: "Wie is die man?"

Ze zeiden dat het Dr. Martin Luther King was.

Ik zei tegen mijn ouders:
"Ik moet erbij zijn.

Ik wil ernaartoe."

Ze zeiden: "Geen sprake van."

(Gelach)

Er volgde een hevige discussie.

Toen was het nog helemaal niet de gewoonte
om tegen je ouders in te gaan.

Ik zei: "Jullie zijn hypocrieten.

Ik moet naar de kerk.
Ik moet naar hem luisteren.

De man vraagt mij om te gaan,
en nu zeggen jullie nee."

Ze dachten er de hele nacht over na.

De volgende ochtend kwamen ze naar mijn kamer.

Ze hadden niet geslapen.

Ze hadden letterlijk gehuild,
gebeden en nagedacht,

"Als we onze jongen van 12

hieraan laten meedoen,
belandt hij waarschijnlijk in de gevangenis."

Toch besloten ze om het te doen.

Toen ze het me vertelden,

was ik eerst opgetogen.

Maar ineens zag ik die honden
en brandslangen voor me

en kreeg ik echt schrik.

Wat ik altijd zeg tegen mensen

is dat mensen die moedige dingen doen,

niet altijd echt moedig zijn.

Het betekent gewoon dat ze geloven
dat het belangrijk is om het te doen.

Ik wilde een beter onderwijs.

Ik wilde geen tweedehandsboeken.

Ik wilde weten dat mijn school

niet alleen goede leraren had,
maar ook de nodige middelen.

Het resultaat was dat

in het midden van de week,
terwijl ik in de gevangenis zat,

Dr. King tegen onze ouders kwam zeggen:

"Wat jullie kinderen vandaag gedaan hebben,

zal impact hebben op kinderen
die nog niet zijn geboren."

Ik heb me onlangs gerealiseerd
dat tweederde van de Amerikanen van vandaag

op dat moment in 1963 nog niet waren geboren.

Als die over de kinderkruistocht
in Birmingham horen,

of ze zien het op tv,

dan is dat alsof wij naar de film
over Lincoln in 1863 kijken.

Het is geschiedenis.

De vraag is:
welke lessen hebben we eruit getrokken?

De belangrijkste voor mij was deze:

dat kinderen ertoe gebracht kunnen worden
om baas te zijn over hun eigen onderwijs.

Ze kunnen leren gepassioneerd te zijn

over willen leren en
dol zijn op vragen stellen.

Daarom is het zo veelbetekenend

dat de universiteit die ik nu leid,

de Universiteit van Maryland,
Baltimore County, UMBC

in 1963 is opgericht,
het jaar dat ik met Dr. King naar de gevangenis ging.

Wat de oprichting van dat instituut
zo belangrijk maakte,

is dat Maryland het Zuiden is,

en, eerlijk gezegd,
het was de eerste universiteit in onze staat,

opgericht toen studenten
van alle rassen ernaartoe konden.

Zwarten, blanken en anderen
gingen de lessen volgen.

Het is al 50 jaar lang een experiment.

Dit experiment:

is het mogelijk in ons land om universiteiten,
instellingen te hebben

waar mensen van alle achtergronden
kunnen komen om te leren,

om samen te leren werken,
te leren hoe leiders te worden

en elkaar te steunen in die ervaring?

Waarom is die ervaring nu zo belangrijk voor mij?

We vonden dat we veel konden doen in de kunsten,
de geesteswetenschappen en sociale wetenschappen.

Daarom zijn we daar in de jaren 60
jarenlang mee bezig geweest.

We leverden een aantal mensen af in de rechten,
helemaal tot aan de geesteswetenschappen.

We leverden grote artiesten af.
Beckett is onze muze.

Veel van onze studenten gingen aan het theater.

Geweldig werk.

Ons probleem was het zelfde probleem
waarmee Amerika nog steeds geconfronteerd wordt:

dat zwarte studenten niet slagen
in de wetenschappen en techniek.

dat zwarte studenten niet slagen
in de wetenschappen en techniek.

Maar uit de gegevens bleek

dat, eerlijk gezegd,
bij studenten in het algemeen

grote aantallen niet slaagden.

Daarom besloten we eerst de groep onderaan,

Daarom besloten we eerst de groep onderaan,

Afro-Amerikaanse studenten,
en vervolgens Latino-studenten, te helpen.

Robert en Jane Meyerhoff,
filantropen, wilden helpen.

Robert Meyerhoff zei:
"Waarom wordt er op tv over zwarte jongens

alleen maar iets positiefs gezegd
als het over basketbal gaat?

Ik wil een verschil maken,
iets positiefs doen."

We bundelden die ideeën
in het Meyerhoff Studiebeursprogramma.

Het belangrijke aan het programma

is dat we een aantal dingen hebben geleerd.

De vraag is deze:

hoe komt het dat wij nu voorop lopen in het land
in het afleveren van Afro-Amerikanen

die doctoreren in wetenschappen,
techniek en geneeskunde?

Dat betekent iets.
Geef me daar maar wat applaus voor.

Heel wat. Echt.

(Applaus)

De meeste mensen realiseren zich niet

dat het niet alleen maar minderheden zijn
die het niet goed doen in wetenschap en techniek.

Het gaat over Amerikanen.

Terwijl 20 procent van de zwarten en Hispanics

die beginnen met een specialisatie
in wetenschap en techniek

afstuderen in wetenschap en techniek,

slagen ook maar 32 procent van de blanken
die aan die domeinen beginnen,

slagen ook maar 32 procent van de blanken
die aan die domeinen beginnen,

en ook maar 42 procent
van de Aziatische Amerikanen.

Wat is dan de uitdaging?

Voor een deel ligt het
aan het lager en het middelbaar onderwijs.

Dat moeten we beter maken.

Maar het andere deel heeft te maken met de cultuur

van wetenschap en techniek op onze campussen.

Grote aantallen studenten met sterke
scores in toelatingsproeven

Grote aantallen studenten met sterke
scores in toelatingsproeven

die naar de meest prestigieuze universiteiten
in ons land gaan,

beginnen in geneeskunde of techniek,
en veranderen uiteindelijk van richting.

De voornaamste reden is

dat ze het niet goed deden
in de wetenschapscursussen van het eerste jaar.

In Amerika noemen we
het eerste jaar wetenschap en techniek

een uitwied- of barrièrejaar.

Hoe velen van jullie kennen iemand

die begon aan geneeskunde of techniek

en na een jaar of twee van richting veranderde?

Het is een Amerikaans probleem.
De helft van jullie hier.

Weet ik. Weet ik.

Het interessante is

dat er zoveel studenten zijn
die slim genoeg zijn om het aan te kunnen.

We moeten zoeken naar manieren
om dat te laten gebeuren.

Wat zijn de vier dingen die we deden om minderheidsstudenten te helpen

en die nu studenten in het algemeen helpen?

Eén: hoge verwachtingen.

Je hebt een goed begrip
van de academische voorbereiding van studenten nodig -

hun cijfers, de strengheid van het studiewerk,

hoe goed ze examens afleggen,
hun houding,

het vuur in hun buik, de passie voor het werk,
om het te maken.

Studenten helpen voorbereiden op die uitgangspositie
is daarom zeer belangrijk.

Maar even belangrijk is het inzicht
dat hard werken het verschil maakt.

Het gaat er niet om hoe slim je bent
of hoe slim je denkt te zijn.

Slim betekent gewoon
dat je bereid bent om te leren.

Je bent enthousiast over leren
en je wil goede vragen stellen.

Nobelprijswinnaar I. I. Rabi zei dat,
toen hij in New York opgroeide,

alle vrienden van zijn ouders hem vroegen:

"Wat heb je vandaag geleerd op school?"

Maar zijn Joodse moeder vroeg:

"Izzy, heb je vandaag
een goede vraag gesteld?"

Hoge verwachtingen hebben te maken
met nieuwsgierigheid

en het aanmoedigen van jonge mensen
om nieuwsgierig te zijn.

Door die hoge verwachtingen

vonden we studenten waarmee we wilden werken

om te zien wat we konden doen om hen te helpen.

Niet alleen om te overleven in wetenschap en techniek,

maar om de allerbesten te worden,
om uit te blinken.

Een voorbeeld:

een jonge man scoorde matig in de eerste cursus
en wilde geneeskunde gaan studeren.

We zeiden: "We moeten je de cursus laten overdoen,

omdat je een stevige basis nodig hebt
om naar het volgende niveau over te gaan."

Elke basis maakt het verschil
voor het volgende niveau.

Hij deed de cursus opnieuw.

Die jonge man studeerde af van UMBC,

om de eerste zwarte te worden met een geneeskundediploma van de Universiteit van Pennsylvania.

Hij werkt nu op Harvard.

Mooi verhaal.
Geef hem daar ook maar een applausje voor.

(Applaus)

Twee: het gaat niet alleen om de resultaten
op toelatingsproeven.

Toelatingsproeven zijn belangrijk,
maar ze zijn niet het belangrijkste.

Een jonge vrouw had goede cijfers,
maar haar toelatingsproeven waren niet zo goed.

Maar ze had één zeer belangrijke eigenschap.

Ze spijbelde niet één dag
in het lager en middelbaar onderwijs.

Er zat vuur in haar buik.

Die jonge vrouw slaagde,
en ze is vandaag doctor in de geneeskunde van Hopkins.

Ze is vastbenoemd hoogleraar in de psychiatrie,
doctor in de neurowetenschappen.

Zij en haar adviseur hebben een patent
op een nieuwe toepassing van Viagra
bij diabetespatiënten.

Geef ze ook maar een applaus.

(Applaus)

Hoge verwachtingen zijn dus zeer belangrijk.

Twee: het idee van samenwerking onder de studenten.

Vaak heerst er bij wetenschap en techniek

een sterke competitiegeest.

Ze leren studenten niet
om in groepen te werken.

Dat proberen we te doen met die groep,

zodat ze elkaar begrijpen,

vertrouwen onder elkaar kweken,
elkaar helpen,

leren goede vragen te stellen,

maar ook leren hoe ze concepten
duidelijk moeten uitleggen.

Een tien verdienen voor jezelf is prima,

iemand anders helpen het goed te doen,
is iets anders.

Dat gevoel van verantwoordelijkheid
maakt het hele verschil.

Die vertrouwensband onder de studenten opbouwen,
is zeer belangrijk.

Drie: het idee dat je onderzoekers moet hebben
om onderzoekers voort te brengen.

Of het nu gaat over kunstenaars die kunstenaars kweken

of over mensen in de sociale wetenschappen,

ongeacht de discipline - en vooral in wetenschap
en techniek, net als in de kunst -

heb je wetenschappers nodig
om studenten erbij te betrekken.

Dus werken onze studenten
regelmatig in laboratoria.

Een geweldig voorbeeld:

tijdens een sneeuwstorm in Baltimore
enkele jaren geleden,

kwam een man op onze campus
met een beurs van het Howard Hughes Medical Institute

letterlijk na enkele dagen terug om te werken
in zijn laboratorium.

Alle studenten hadden geweigerd
om te vertrekken uit het lab.

Ze hadden eten meegebracht.

Ze waren in het lab aan het werk.

Ze zagen het werk niet als schoolwerk,
maar als hun leven.

Ze wisten dat ze bezig waren
met aidsonderzoek.

Ze waren op zoek op
naar die geweldige eiwitstructuur.

Het interessante was dat ze allemaal
op dat werk waren gefocust.

Hij zei:
"Beter dan dat kan het niet."

Ten slotte: als die vertrouwensband er is,

je hoge verwachtingen hebt
en je onderzoekers hebt die onderzoekers produceren,

dan moet je ook mensen hebben
die als academisch personeel bereid zijn

om zich te bemoeien met die studenten,
zelfs in de klas.

Ik zal nooit vergeten hoe een van de professoren
de staf bijeenriep en zei:

"Er is een jonge zwarte man

die niet erg enthousiast lijkt over zijn werk.

Hij neemt geen notities.
We moeten eens met hem praten."

Wat belangrijk was,
was dat de professor elke student observeerde

om te begrijpen wie echt betrokken was en wie niet

en zei:
"Laat eens zien hoe ik kan met hen werken.

Ik vraag de staf om me te helpen."

Het is dat betrokken zijn.

Die jongeman is vandaag arts
en professor neurotechniek aan Duke University.

Applaus voor hem.

(Applaus)

De betekenis hiervan is dat we nu een model hebben ontwikkeld dat ons helpt,

niet alleen om te evalueren
en uit te zoeken wat werkt.

We zagen in dat cursussen
herwerkt moesten worden.

Dat deden we met chemie en natuurkunde.

Maar nu ook met de geesteswetenschappen
en de sociale wetenschappen.

Omdat zo veel studenten zich vervelen in de lessen.

Wist je dat?

Veel studenten, van lager onderwijs
tot aan de universiteiten,

willen niet gewoon zitten luisteren naar iemand.

Ze moeten erbij betrokken worden.

Dat deden we. Als je kijkt naar onze website
van het Chemistry Discovery Center,

dan zie je mensen uit alle hoeken van het land

komen kijken hoe we cursussen herwerken,

met de nadruk op samenwerking,
gebruik van technologie,

aan de hand van problemen
uit de biotechbedrijven op onze campus.

We geven de studenten de theorie niet,

maar laten ze ermee worstelen.

Het werkt zo goed
dat in heel ons universiteitssysteem in Maryland,

meer en meer cursussen herwerkt worden.

Het heet academische innovatie.

Wat betekent dat nu allemaal?

Het betekent dat we nu,
niet alleen voor wetenschap en techniek,

ook programma's hebben voor de kunsten,
de menswetenschappen, de sociale wetenschappen,

de lerarenopleiding,
zelfs voor vrouwen in informatietechnologie.

Als je het niet wist:
er is een daling van 79 procent

in het aantal vrouwen dat informatica
als hoofdvak heeft sinds 2000.

Ik hou vol dat we het verschil zullen maken

door die vertrouwensband tussen de studenten

en door jonge vrouwen, jonge minderheidsstudenten en studenten in het algemeen

duidelijk te maken dat ze het aankunnen.

Het belangrijkste is dat ze de kans krijgen
die gemeenschap op te bouwen

doordat het academisch personeel ze betrekt in het werk

en door onze beoordeling van wat werkt
en wat niet werkt.

Meest belangrijk: als een student een gevoel van eigenwaarde heeft,

is het verbazingwekkend hoe dromen en waarden

alle verschil in de wereld kunnen uitmaken.

Toen ik als 12-jarige
in de gevangenis in Birmingham zat,

bleef ik maar denken:
"Hoe gaat mijn toekomst eruitzien?"

Ik had geen idee dat het voor deze kleine zwarte jongen
uit Birmingham mogelijk was

ooit voorzitter van een universiteit
met studenten uit 150 landen te worden,

waar studenten er niet alleen zijn om te overleven,

waar ze leren van leren te houden,
waar ze ervan genieten om de beste te zijn,

waar ze op een dag de wereld zullen veranderen.

Aristoteles zei:
"Uitmuntendheid is nooit toeval.

Het is het resultaat van hoge verwachting,
oprechte inspanning en intelligente uitvoering.

Het vertegenwoordigt de meest wijze keuze
uit vele alternatieven."

En dan zegt hij iets dat me kippenvel geeft:

"Keuze, niet toeval, bepaalt je lot."

Keuze, niet toeval, bepaalt je lot, dromen en waarden.

Ik dank jullie allen hartelijk.

(Applaus)