Pearl Arredondo: Mijn verhaal, van dochter van bendelid tot topdocent.

Pearl Arredondo groeide op in Oost-Los Angeles als dochter van een hooggeplaatst bendelid dat regelmatig in de gevangenis zat. Veel docenten schreven haar af vanwege haar vermeende problemen met autoriteit. Nu is ze zelf docent en creëert ze een nieuwe school. Ze vertelt haar verhaal aan haar studenten, zodat zij weten dat het geen probleem is als hun hoofd eens een keer niet naar huiswerk staat.

Ik groeide op in Oost-Los Angeles.

Ik wist niet eens dat ik arm was.

Mijn vader was een hooggeplaatst bendelid
dat de straten onveilig maakte.

Iedereen wist wie ik was,

daarom dacht ik dat ik belangrijk was
en dat ik veilig was.

Terwijl mijn vader een groot deel van mijn leven

in de gevangenis zat,

had ik een geweldige moeder
die sterk en onafhankelijk was.

Ze werkte op een lokale middelbare school

als secretaresse voor het schoolhoofd,

dus zij kreeg alle kinderen te zien
die uit de les waren gezet,

om welke reden dan ook,
terwijl ze wachtten op de gevolgen.

Man, wat zat haar kantoor vol.

Want kinderen zoals wij,
wij hadden veel moeilijkheden

buiten de school om,

en soms konden we ons dan gewoon niet concentreren.

Maar dat wilde niet zeggen dat we dat niet konden.

Het was gewoon moeilijker voor ons.

Ik herinner me dat ik mijn vader op een dag

stuiptrekkend aantrof, schuim op de mond

van een overdosis
op de badkamervloer.

Denk je dat mijn huiswerk die avond

mijn hoogste prioriteit was?

Niet echt, natuurlijk.

Ik had een netwerk nodig dat me steunde,

een groep mensen die me konden helpen

en ervoor konden zorgen dat ik geen

slachtoffer werd van mijn eigen omstandigheden,

mensen die me zouden helpen
het uiterste uit mezelf te halen,

meer dan dat ik zelf voor mogelijk hield.

Ik had leraren nodig, in het klaslokaal, elke dag,

die zouden zeggen: "Je kunt meer dan dat."

Maar helaas, mijn lokale school

bood dit niet aan mij.

Er zaten veel bendeleden
en de leraren wisselden regelmatig.

Dus zei mijn moeder: "Je gaat met de bus

anderhalf uur hier vandaan, elke dag."

Dus dat deed ik de daarop volgende twee jaar.

Ik nam de schoolbus naar de chique kant van de stad.

Uiteindelijk kwam ik aan op een school

met een brede mix.

Er waren mensen die echt
banden met de bendes hadden,

en dan waren er sommigen van ons

die echt probeerden om de middelbare school te halen.

Hoewel, uit de problemen blijven was bijna onmogelijk.

Je moest overleven.

Soms moest je gewoon dingen doen.

Dus er waren veel docenten die dachten:

"Zij gaat het nooit halen.

Ze kan niet omgaan met gezag.

Ze gaat niks bereiken."

Sommige docenten schreven me af
als een verloren zaak.

Dus ze waren zeer verbaasd

toen ik slaagde van de middelbare school.

Ik werd toegelaten op Pepperdine University,

en ik ging terug naar dezelfde middelbare school

als speciaal onderwijsassistent.

En toen zei ik tegen hen: 'Ik wil docent worden."

En man, waren zij verbaasd!
"Wat? Waarom?

Waarom zou jij dat willen?"

Zo begon in ik mijn carrière in lesgeven

op precies dezelfde school waar ik zelf opgezeten had,

en ik wilde heel graag kinderen helpen

die net zo waren zoals ik.

Daarom deel ik mijn achtergrond,
elk jaar, met mijn kinderen,

omdat ze moeten weten
dat iedereen een verhaal heeft,

dat iedereen het moeilijk heeft,

en dat iedereen wel eens hulp nodig heeft.

Ik ben nu diegene die ze opweg helpt.

Dus als beginnend docent creëerde ik die kans.

Op een dag kwam een leerling naar mijn les

die de nacht daarvoor was neergestoken.

Ik zei: "Je moet naar het ziekenhuis,

de school verpleegkundige, of iets."

Hij zei: "Nee, juffrouw, ik ga niet.

ik moet naar de les gaan, want ik moet slagen."

Dus hij wist dat ik hem niet het slachttoffer liet zijn

van zijn eigen omstandigheden,

maar we zouden wel vooruit blijven gaan.

Het idee om een veilige haven
te creëren voor onze kinderen

en precies te weten wat ze doormaken,

hun families te leren kennen - ik wilde dat graag,

maar ik kon het niet op een school met 1600 kinderen

en leraren die elk jaar wisselden.

Hoe bouw je dan een band op?

Daarom begonnen we een nieuwe school.

We creëerden

het San Fernando Instituut voor Toegepaste Media.

En we zorgden ervoor dat we nog steeds verbonden waren

aan ons schooldistrict voor financiering, voor hulp.

Maar hierdoor kregen we wel meer vrijheid:

vrijheid voor het aannemen van docenten

van wie we wisten dat ze het aankonden;

vrijheid over het curriculum

zodat wij niet les 1.2 op pagina 5 hoefden te doen;

en vrijheid over ons budget,

om geld uit te kunnen geven aan dingen die ertoe deden,

niet op de manier dat de staat zei dat het moest.

Wij wilden die vrijheden.

We verschuiven het hele model.

Dat was geen gemakkelijke opgave
en we zijn ook nog lang niet klaar.

Maar we moesten het doen.

Onze gemeenschap verdient
een nieuwe manier van dingen doen.

Als eerste proefschool

in het gehele Los Angeles schooldistrict

was er behoorlijk wat tegenstand.

Het was uit angst --

angst voor, ja, wat als het fout gaat?

Ja, wat als we het fout deden?

Maar wat als we het goed deden?

En dat deden we.

Dus ook al waren docenten er tegen

omdat we éénjarige contracten hadden -

als je niet kunt of wil lesgeven,

dan kom je niet op mijn school met mijn kinderen.

(Applaus)

Dus hoe verging het ons
in ons derde jaar?

Nou, we zorgen ervoor dat het de moeite waard is
om naar school te komen, elke dag.

We geven onze kinderen het gevoel dat ze er toe doen.

We maken ons curriculum relevant

en ze gebruiken alle technologie die ze gewend zijn:

laptops, computers, tablets
- noem het maar op, ze hebben het.

Animatie, software, filmsoftware,
ze hebben het allemaal.

Omdat wij aansluiten op wat ze doen --

ze maken bijvoorbeeld openbare mededelingen

voor de kankerstichting.

Deze werden uitgezonden
op het plaatselijke openbaar vervoer.

Leren anderen te overtuigen,

reëler dan dit wordt het niet.

Onze testscores zijn gestegen

met meer dan 80 punten
sinds we onze eigen school zijn begonnen.

Maar hiervoor moeten alle belanghebbenden
samenwerken --

leraren en schoolhoofden met een éénjarig contract

werken veel meer dan ze contractueel verplicht zijn,

zonder vergoeding.

Je hebt een lid van het bestuur nodig

die voor je gaat lobbyen en zegt:

"Weet dat het district dit probeert op te leggen,

maar je heeft de vrijheid om het anders te doen."

Je hebt een actieve ouderraad nodig

die er niet alleen is, elke dag,

maar die ook echt bijdraagt

aan de beslissingen voor hun kinderen, onze kinderen.

Want waarom zou onze studenten ver moeten reizen

van waar ze wonen?

Zij verdienen een kwaliteitsschool in hun buurt,

een school waar ze trots op kunnen kunnen zijn

en een school waar de gemeenschap trots op zijn kan.

Ze hebben leraren nodig
die elke dag voor hen vechten

en hun de kans geven om verder te komen
ondanks hun omstandigheden.

Want het is tijd dat kinderen zoals ik

stoppen met een uitzondering te zijn
en de norm worden.

Bedankt.

(Applaus)