Hoe mensen fraude rationaliseren - Kelly Richmond Pope

Bekijk de hele les: http://ed.ted.com/lessons/how-people-rationalize-fraud-kelly-richmond-pope

Als je mensen vraagt of ze denken dat stelen fout is, zeggen de meeste mensen 'ja'. Toch verloren organisaties over de hele wereld in 2013 naar schatting 3,7 biljoen dollar aan fraude. Kelly Richmond Pope legt uit hoe de fraudedriehoek (ontwikkeld door criminoloog Donald Cressey) ons kan helpen begrijpen hoe ogenschijnlijk goede mensen in hun dagelijks leven onethische beslissingen kunnen nemen.

Les door Kelly Richmond Pope, animatie door TED-Ed.

Als je iemand vraagt of stelen fout is,

is het antwoord meestal 'ja'.

Toch verloren organisaties
over de hele wereld in 2013

naar schatting 3,7 biljoen dollar
door fraude,

met inbegrip van misdrijven
als verduistering,

piramidespelen

en frauduleuze verzekeringsaangiftes.

Dit was niet het werk
van een paar rotte appels.

De waarheid is dat vele mensen
niet alleen vatbaar zijn

voor de verleiding om fraude te plegen,

maar dat ze zichzelf ook wijsmaken
dat ze niets fout hebben gedaan.

Waarom is er fraude?

De individuele motivatie
kan verschillen van geval tot geval,

maar de fraudedriehoek,

een model ontwikkeld
door criminoloog Donald Cressey,

toont de drie voorwaarden
die fraude bevorderen:

druk, gelegenheid en rationalisatie.

Druk is vaak de motivatie
om met fraude te beginnen:

vanwege een persoonlijke schuld,

een verslaving,

een gewenst inkomen,

plots verlies van een baan,

of ziekte in de familie.

Wat de gelegenheid betreft,
velen in de openbare en de privésector

hebben toegang tot middelen waarmee
ze fraude kunnen plegen en verhullen:

bedrijfskredietkaarten,

vertrouwelijke bedrijfsgegevens,

of controle over het budget.

De combinatie van druk

en de gelegenheid die zich
dagelijks aanbiedt,

kan een sterke verleiding zijn.

Maar zelfs als die twee er zijn,

is er voor de meeste fraude
nog rationalisatie nodig.

Vele fraudeurs plegen
voor het eerst een misdrijf.

Om een daad te plegen
die de meeste mensen verkeerd vinden,

moeten ze die voor zichzelf verantwoorden.

Sommigen vinden dat ze het geld verdienen,

omdat ze onderbetaald en overwerkt zijn.

Anderen vinden dat er
geen slachtoffers zijn van hun fraude

of plannen zelfs het geld terug te geven
als hun crisis voorbij is.

Sommige van de meest voorkomende
soorten fraude

zijn in de ogen van de dader
zelfs geen fraude.

Dat geldt voor medewerkers die knoeien
met roosters of uitgavenstaten,

belastingbetalers die inkomsten
niet aangeven,

of dienstenleveranciers die te veel
aanrekenen aan verzekeringsondernemingen.

Dit kan beperkt lijken

en soms maar enkele honderden
dollars betreffen,

maar het draagt allemaal bij
tot het globale plaatje.

En dan is er fraude op grote schaal.

In 2003 ging de Italiaanse zuivelgigant
Parmalat failliet,

nadat bleek dat het een bankrekening
met 4 miljard dollar had verzonnen

en financiële rapportering had vervalst

om te verbergen dat zijn dochterbedrijven
verlieslatend waren.

De controle lag in familiale handen,

wat corporate governance en controle
door de toezichthouder bemoeilijkte.

Het bedrijf hoopte dat de verliezen
konden worden goedgemaakt,

voor iemand ze ontdekte.

Het gaat niet alleen om hebzucht
vanwege bedrijven.

Regeringen en non-profits
zijn ook fraudegevoelig.

Tijdens haar ambtstermijn
als stadsontvanger van Dixon, Illinois,

verduisterde Rita Crundwell
meer dan 53 miljoen dollar.

Rita was een van de belangrijkste
paardenfokkers van het land.

Ze werd 52 keer wereldkampioen.

Maar het onderhoud van de dieren
kostte 200.000 dollar per maand.

Omdat ze in haar functie volledige
controle over de stadsfinanciën had,

kon ze gemakkelijk geld doorsluizen

naar een rekening die ze gebruikte
voor privé-uitgaven,

en dat kon ze 20 jaar lang ongemerkt doen.

Men denkt dat Crundwell vond
dat ze recht had op een luxe leven

op basis van haar positie

en van de bekendheid die de stad
kreeg door haar overwinningen.

Het is verleidelijk om fraude te zien
als een misdrijf zonder slachtoffers,

omdat bedrijven en instellingen
geen mensen zijn.

Maar fraude berokkent bijna altijd
schade aan echte mensen:

de Parmalat-medewerkers
die hun werk verloren,

de burgers van Dixon die met belastinggeld
de paardenfokkerij subsidieerden,

de klanten van bedrijven die prijzen
opdrijven om verliezen te compenseren.

Soms zijn de gevolgen
evident en verwoestend,

zoals toen Bernie Madoff duizenden mensen
al hun spaargeld deed verliezen.

Maar vaak zijn ze subtiel
en moeilijk te ontrafelen.

Toch zal er altijd iemand
met de rekening zitten.