เราจะปลูกพืชให้รอดได้อย่างไรเมื่อไม่มีน้ำ

ในขณะที่ประชากรโลกเพิ่มขึ้นและโลกเราได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงของสภาวะอากาศอย่างรวดเร็ว เราจะต้องเลี้ยงดูประชากรที่มากขึ้นด้วยผืนดินที่เพาะปลูกได้น้อยลง
นักอนูชีววิทยา จิล ฟาแรท ศึกษาปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากที่อาจช่วยเราได้ "พืชคืนชีพ" พืชที่มีความทนทานสูงและเหมือนว่ามันจะฟื้นจากความตายได้ หรือว่าพวกมันจะเป็นที่พึ่งสำหรับการผลิตอาหารในกับโลกของเราที่ร้อนขึ้นและแห้งแล้งมากขึ้นได้

ฉันเชื่อว่าความลับของการผลิตพืชไร่
ที่ทนความแห้งแล้งได้ดี

ซึ่งน่าจะช่วยสร้างความอุ่นใจให้กับเรา
ในเรื่องการผลิตอาหารไม่มากก็น้อย

ขึ้นอยู่กับพืชคืนชีพ

ภาพนี้ ในพื้นที่แสนจะแห้งแล้งกันดาร

คุณอาจคิดว่า พืชพวกนั้นคงจะตายแล้ว

แต่พวกมันไม่ตาย

ให้น้ำพวกมัน

และพวกมันก็จะคืนชีพ สีเขียวขจี
และเริ่มเติบโตอีกครั้งใน 12 ถึง 48 ชั่วโมง

ทีนี้ ทำไมฉันจึงแนะว่า

การผลิตพืชไร่ที่ทนควาแห้งแล้งได้ดี
จะช่วยให้เราอุ่นใจในเรื่องการผลิตอาหารได้

ค่ะ ประชากรโลกของเราในตอนนี้
มีอยู่ราว 7 พันล้านคน

และคาดว่าภายในปี ค.ศ. 2050

พวกเราจะมีประชากรระหว่าง
9 พันล้าน และ 1 หมื่นล้านคน

โดยจะมีคนเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากที่แอฟริกา

องค์กรอาหารและการเกษตรโลก

ได้แนะนำไว้ว่า
ผลผลิตทางการเกษตรที่ได้ในตอนนี้

จะต้องเพิ่มขึ้นถึง 70 เปอร์เซ็นต์

เพื่อที่จะให้เพียงพอกับความต้องการ

เนื่องจากพืชเป็นพื้นฐานของห่วงโซ่อาหาร

อาหารส่วนใหญ่ก็จะต้องมาจากพืช

ผลการคำนวณ 70 เปอร์เซ็นต์นั้น

ยังไม่ได้พิจารณารวมถึงผลกระทบที่เป็นไปได้
จากการเปลี่ยนแปลงสภาวะอากาศ

นี่เป็นผลจากการศึกษาโดย ไดด์
ที่ตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 2011

ซึ่งเขาพิจารณาแล้วสรุปว่า

ผลความเป็นไปได้ทั้งหมด
จากการเปลี่ยนแปลงสภาวะอากาศ

และท่ามกลางสิ่งต่าง ๆ
สิ่งหนึ่งที่แสดงให้เราเห็น คือ

ความแห้งแล้งที่เพิ่มขึ้น
อันเป็นผลมาจากฝนฟ้าที่ไม่ตกตามฤดูกาล

พื้นที่สีแดงในที่นี้

คือพื้นที่ซึ่งจนถึงเมื่อเร็ว ๆ นี้

ยังสามารถใช้สำหรับการเกษตร
ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

แต่ตอนนี้ไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว
เพราะว่าไม่มีฝน

นี่คือสถานการณ์
ที่ถูกทำนายเอาไว้ว่าจะเกิดขึ้นใน ค.ศ. 2050

แอฟริกาส่วนใหญ่
อันที่จริง พื้นที่ส่วนใหญ่ในโลก

กำลังจะตกที่นั่งลำบาก

เรากำลังจะต้องคิดถึง
วิธีการผลิตอาหารอันชาญฉลาด

และที่น่าจะเหมาะสมอย่างหนึ่ง
ก็คือพืชไร่ที่ทนความแห้งแล้งได้ดี

อีกอย่างหนึ่งที่เราจะต้องนึกถึงแอฟริกาก็คือ

การเกษตรส่วนใหญ่ของพวกเขาพึ่งพาฟ้าฝน

ค่ะ การผลิตพืชไร่ที่ทนความแห้งแล้งได้ดี
ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายที่สุดในโลก

และเหตุผลก็คือน้ำ

น้ำเป็นสิ่งที่สำคัญต่อสิ่งมีชีวิตบนโลก

สิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่มีเมตาบอลิซึม

ตั้งแต่จุลชีพ ไปจนถึงคุณและฉัน

มีส่วนประกอบหลักส่วนใหญ่เป็นน้ำ

ทุกปฎิกิริยาของชีวิตเกิดขึ้นในน้ำ

และการสูญเสียน้ำเพียงเล็กน้อย
ก็อาจส่งผลถึงชีวิต

คุณและฉันประกอบด้วยน้ำ 65 เปอร์เซ็นต์

ถ้าเราสูญเสียน้ำไปหนึ่งเปอร์เซ็นต์
เราก็จะตาย

แต่เราสามารถเปลี่ยนพฤติกรรม
เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงสิ่งนั้นได้

แต่พืชทำไม่ได้

พวกมันติดอยู่กับดิน

และพวกมันก็มีส่วนประกอบเป็นน้ำ
มากกว่าพวกเรามาแต่แรก

คือประมาณ 95 เปอร์เซ็นต์

และพวกมันยังเสียน้ำได้มากกว่าพวกเรา

เช่น 10 ถึงประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์
ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์

แต่ในช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

พวกมันส่วนใหญ่จะพยายามทน
หรือหลีกเลี่ยงการสูญเสียน้ำ

ฉะนั้น ตัวอย่างที่สุดโต่งของพืชคืนชีพ
สามารถพบได้ในพืชอิ่มน้ำ

พวกมันมักมีขนาดเล็ก ดูน่าสนใจมาก

แต่การที่พวกมันเก็บน้ำเอาไว้
ต้องแลกมาด้วยความจริงที่ว่า

พวกมันเติบโตช้ามาก

ตัวอย่างของการหลีกเลี่ยงการสูญเสียน้ำ
ถูกพบในไม้ต้นและไม้พุ่ม

พวกมันหยั่งรากลงไปลึกมาก

เพื่อหยั่งหาแหล่งน้ำใต้ดิน

และดึงน้ำขึ้นมาตลอดเวลา

ทำให้พวกมันชุ่มน้ำ

ต้นที่อยู่ทางขวามือนี้เรียกว่า โบลบา

มันยังถูกเรียกอีกชื่อว่า ต้นไม้ตีลังกา

เพราะว่าสัดส่วนจากรากไปถึงยอด
มีความยาวมาก

มันดูเหมือนต้นไม้ที่ถูกปลูกตีลังกา

และแน่นอนรากจำเป็น
สำหรับการหาน้ำให้กับพืช

และบางที กลยุทธ์หลีกเลี่ยง
พบได้มากที่สุดในพืชล้มลุก

พืชล้มลุกเป็นพืชกลุ่มใหญ่
ที่เราใช้เป็นแหล่งอาหาร

ทางด้านตะวันตกของประเทศฉัน

เกือบตลอดทั้งปี
เราแทบจะไม่เห็นพืชเติบโต

แต่เมื่อฝนตกในฤดูใบไม้ผลิ คุณจะได้สิ่งนี้

ดอกไม้บานในทะเลทราย

กลยุทธ์ของพืชล้มลุกก็คือ

เติบโตแค่เฉพาะในฤดูฝน

ในช่วงปลายฤดู
พวกมันผลิตเมล็ด

ในที่แห้งและมีน้ำเพียง 8 ถึง 10เปอร์เซ็นต์

แต่มันมีชีวิตชีวามาก

และอะไรก็ตามในที่แล้งแต่มีชีวิตชีวา

เราเรียกว่า มีความทนต่อความแห้งแล้ง

ในสภาวะที่แห้งแล้ง

สิ่งที่เมล็ดทำได้คือ
อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่สุดโต่ง

เป็นเวลานาน

เมื่อฤดูฝนครั้งต่อไปมาถึง

พวกมันก็จะงอกและเติบโต

และวัฎจักรทั้งหมดก็เริ่มต้นอีกครั้ง

เราเชื่อกันอย่างโดยทั่วไปว่า
วิวัฒนาการของเมล็ดที่ทนต่อความแห้งแล้ง

ทำให้เกิดการครองพื้นที่และการขยายวงกว้าง

ของพืชดอก และพืชพวกแองกิโอสเปอร์ม
บนผืนดิน

แต่กลับมายังพืชล้มลุก
ที่เป็นแหล่งอาหารหลักของเรา

ธัญพืช ข้าว ข้าวโพด
คิดเป็น 95 เปอร์เซ็นต์ ของแหล่งอาหาร

และมันก็เป็นแผนการที่ยิ่งใหญ่

เพราะเพียงในเวลาไม่นาน
คุณสามารถผลิตเมล็ดได้มากมาย

เมล็ดมีพลังงานมากมาย
ฉะนั้นมันจึงเป็นอาหารที่มีแคลอรี่มาก

คุณสามารถเก็บเอาไว้ยามที่มีมาก
เพื่อเอาไว้ใช้ยามขาดแคลน

แต่มันก็มีข้อเสีย

เนื้อเยื่อพืช

อย่างรากและใบของพืชล้มลุก

ไม่ได้รับการตกทอด

ลักษณะการทนทาน การต้าน
หรือการหลีกเลี่ยงต่อความแห้ง

พวกมันไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้

พวกมันเติบโตในฤดูฝน

และพวกมันมีเมล็ดที่จะช่วยให้พวกมัน
รอดชีวิตไปตลอดทั้งปี

และแม้ว่าจะมีความร่วมมือมากมาย
ทางการเกษตร

เพื่อสร้างพืชไร่ที่มีคุณสมบัติที่ดีขึ้น

ในการต้าน การหลีกเลี่ยง หรือการทน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการต้านและหลีกเลี่ยง

เพราะพวกเรามีตัวอย่างที่ดี
ที่จะใช้เพื่อทำความเข้าใจงานเหล่านี้

เรายังได้ภาพดังนี้

ไร่ข้าวโพดในแอฟริกา

ไม่มีฝนเลยสองสัปดาห์

และพวกมันก็ตาย

นี่คือการแก้ปัญหา

พืชคืนชีพ

พืชเหล่านี้สามารถเสียน้ำในเซลล์
ไป 95 เปอร์เซ็นต์

อยู่ในสภาวะที่แห้งเหมือนตาย
เป็นเวลาหลายเดือนถึงหลายปี

และเมื่อให้น้ำกับพวกมัน

พวกมันก็จะเขียวขจีและเริ่มเติบโตอีกครั้ง

เช่นเดียวกับเมล็ด
พวกมันทนต่อตวามแห้งแล้ง

เช่นเดียวกับเมล็ด
พวกมันทนต่อสิ่งแวดล้อมที่สุดโต่งได้

และนี่ก็เป็นปรากฏการณ์ที่หาได้ยากยิ่ง

มีพืชดอกเพียง 135 สายพันธุ์
ที่สามารถทำแบบนี้ได้

ฉันจะให้คุณชมภาพวีดีโอ

ของกระบวนการคืนชีพ
ของพืชสามสายพันธุ์นี้

ตามลำดับ

ที่ทางด้านล่าง

นี่คือแกนเวลา
เพื่อคุณจะได้เห็นว่ามันเกิดขึ้นได้เร็วแค่ไหน

(เสียงปรบมือ)

ค่อนข้างน่าทึ่งใช่ไหมคะ

ฉันได้ใช้เวลาตลอด 21 ปีที่ผ่านมานี้
พยายามที่จะเข้าใจว่าพวกมันทำแบบนี้ได้อย่างไร

พืชเหล่านี้แห้งแต่ไม่ตายได้อย่างไร

และฉันทำงานกับพืชคืนชีพมากมาย

ที่แสดงตรงนี้ในสภาพที่มีน้ำและแห้ง

ด้วยเหตุผลหลายประการ

เหตุผลหนึ่งก็คือ
พืชเหล่านี้ทำหน้าที่เป็นตัวแทน

ของพืชไร่ที่ฉันอยาก
จะทำให้มันทนความแห้งแล้งได้

ฉะนั้น ยกตัวอย่างเช่น ทางด้านบนซ้ายคือหญ้า

มันเรียกว่า อีราโกรทิส นินเดนซิส
(Eragrostis nindensis)

มันมีญาติใกล้ชิดที่ชื่อว่า
อีราโกรสทิส เทฟ

พวกคุณหลายคนอาจรู้จักมันในชื่อ "เทฟ"
(teff)

มันเป็นอาหารหลักในเอธิโอเปีย

มันไม่มีกลูเตน

และเป็นอะไรบางอย่าง
ที่เราอยากจะทำให้มันทนต่อความแห้งแล้ง

อีกเหตุผลหนึ่งที่เราสนใจพืชพวกนี้

ก็เพราะว่า อย่างน้อย

ฉันอยากจะค้นพบว่า
มันมีอะไรเหมือนกันหรือเปล่า

พวกมันใช้กระบวนการเดียวกัน

เพื่อที่จะสูญเสียน้ำทั้งหมดนั้น
และไม่ตายหรือเปล่า

ฉันนำสิ่งที่เราเรียกว่า วิธีการชีววิทยาระบบ
(systems biology approach)

เพื่อที่จะได้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง

เกี่ยวกับการทนต่อความแห้งแล้ง

ซึ่งเราดูทุกอย่าง

ตั้งแต่โมเลกุลจนถึงพืชทั้งต้น
ระดับกายภาพเชิงนิเวศ

ยกตัวอย่างเช่น เราสังเกต

การเปลี่ยนแปลงในกายวิภาคของพืช
เมื่อมันแห้ง

และโครงสร้างใหญ่ของพวกมัน

เราดูทรานสคริปโตม
ซึ่งนั่นเป็นคำเฉพาะสำหรับเทคโนโลยี

ที่ดูยีนต่าง ๆ

ที่เปิดและปิด
ในการตอบสนองต่อการแห้ง

ยีนส่วนใหญ่จะให้รหัสโปรตีน
เราจึงสังเกตโปรตีโอม

ดูว่าโปรตีนทำอะไรที่เป็นการตอบสนอง
ต่อการแห้ง

บางโปรตีนอาจเป็นเอนไซม์
ซึ่งทำให้เกิดเมตาบอลิซึม

ฉะนั้น เราจึงสังเกตเมตาบอลิโอม

ทีนี้ มันสำคัญเพราะว่าพืชติดอยู่กับพื้นดิน

พวกมันใช้สิ่งที่ฉันเรียกว่า คลังแสงอาวุธ
ทางเคมีที่ถูกควบคุมอย่างละเอียด

เพื่อปกป้องพวกมันเอง
จากความเครียดจากสิ่งแวดล้อมทุกอย่าง

ฉะนั้น มันเป็นสิ่งสำคัญที่เราจะค้นหา

ที่ระดับการเปลี่ยนแปลงของสารเคมี
ที่เกี่ยวข้องกับการแห้ง

และในการศึกษาสุดท้าย
ที่เราทำที่ระดับโมเลกุล

เราสังเกต ลิปิโดม

ซึ่งคือการเปลี่ยนแปลงของลิปิด
เพื่อตอบสนองต่อการแห้ง

และนั่นมันก็สำคัญมาก

เพราะว่าเยื่อหุ้มทางชีวภาพทั้งหมด
ทำมาจากลิปิด

พวกมันยึดอยู่ด้วยกันเป็นเยื่อหุ้ม
เพราะพวกมันอยู่ในน้ำ

เมื่อนำน้ำออกไป
เยื่อหุ้มเหล่านี้ก็จะสลาย

ลิปิดยังทำหน้าที่เป็นสัญญาณ
เพื่อเปิดการทำงานของยีน

จากนั้น พวกเราใช้การศึกษา
ทางกายภาพและทางชีวเคมี

เพื่อพยายามจะเข้าใจ
หน้าที่ของสารป้องกันตามข้อสันนิษฐาน

ที่เราได้ค้นพบในอีกการศึกษาหนึ่ง

และจากนั้น เราใช้ทุกสิ่งทุกอย่างนี้
เพื่อทำความเข้าใจ

ว่าพืชปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติ
ของมันได้อย่างไร

ฉันมีปรัชญาการทำงานว่า
ฉันต้องการที่จะเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

ถึงกลไกของการทนต่อความแห้งแล้ง

เพื่อที่จะให้คำปรึกษาที่มีความหมาย
กับการปฏิบัติทางชีวภาพ

ฉันมั่นใจว่าพวกคุณบางคนคงคิดว่า

"การปฏิบัติทางชีวภาพ

นี่เธอหมายถึงพืชไร่ที่ดัดแปลงพันธุกรรม
หรือเปล่าน่ะ"

และคำตอบก็คือ

มันขึ้นอยู่กับนิยามของคำว่า
การดัดแปลงพันธุกรรม

พืชไร่ทุกชนิดที่เรากินอยู่ทุกวันนี้
ไม่ว่าจะเป็น ธัญพืช หญ้า หรือข้าวโพด

ได้รับการดัดแปลงทางพันธุกรรมอย่างมาก
จากบรรพบุรุษของพวกมัน

แต่เราไม่คิดว่าพวกมันเป็น จีเอ็ม

เพราะพวกมันถูกผลิตขึ้น
โดยการผสมพันธุ์แบบดั้งเดิม

ถ้าคุณหมายถึงว่า ฉันกำลังจะ
นำยีนของพืชคืนชีพเข้าไปในพืชไร่

คำตอบก็คือ ถูกต้อง

พอถึงช่วงหนึ่ง
เราก็เหนื่อยหน่ายกับวิธีการนี้

มีวิธีการที่เหมาะสมกว่า
เพื่อนร่วมงานของฉันที่ ยูซีที

เจนิเฟอร์ ทอมสัน และ ซูเฮล ราฟูดีน

เป็นผู้นำในวิธีการนั้น

และฉันจะให้คุณได้ชมผลการทดลองในอีกสักครู่

แต่เรากำลังจะใช้วิธีการ
ที่ตั้งความหวังเอาไว้สูงมาก

ซึ่งเรามุ่งที่จะเปิดการทำงานของกลุ่มยีน

ที่มีอยู่แล้วในพืชไร่ทุกชนิด

พวกมันไม่เคยถูกเปิดการทำงาน
ภายใต้สภาวะที่แห้งแล้งเลย

ฉันจะทิ้งเอาไว้ให้คุณคิดต่อ

ว่าแบบนี้ควรเรียกว่า จีเอ็ม หรือเปล่า

ฉันกำลังที่จะให้คุณชมผลการทดลอง
จากวิธีการแรก

และเพื่อที่จะทำอย่างนั้น

ฉันจะต้องอธิบายอะไรนิดหน่อย
ว่ายีนทำงานอย่างไร

ฉันคิดว่าคุณทุกคนรู้ว่า

ยีนประกอบด้วยดีเอ็นเอสองสาย

มันอาจพันกันอย่างแน่นเป็นโครโมโซม

ที่ปรากฏอยู่ในทุกเซลล์
ในร่างกายของคุณ หรือในพืช

ถ้าคุณคลายเกลียวดีเอ็นแล้ว
คุณจะพบยีน

และแต่ละยีนก็จะมีโปรโมเตอร์

ซึ่งทำจะหน้าที่เปิดหรือปิด

บริเวณที่เป็นยีนให้รหัส

และจากนั้นก็มีเทอร์มิเนเตอร์

ซึ่งบ่งบอกว่า นี่เป็นจุดสิ้นสุดของยีน
ยีนใหม่จะเริ่มขึ้น

ทีนี้ โปรโมเตอร์
ไม่ได้เป็นแค่สวิตซ์เปิดปิดธรรมดา

โดยทั่วไป มันต้องการ
การปรับการควบคุมอย่างละเอียด

จะต้องมีอะไรหลายอย่างปรากฏอยู่อย่างถูกต้อง
ก่อนที่ยีนจะเปิดการทำงานได้

ฉะนั้น สิ่งที่มักทำกันในการศึกษา
ทางเทคโนโลยีชีวภาพ

คือเราใช้โปรโมเตอร์ที่เหนี่ยวนำได้

ที่เรารู้ว่าจะเปิดการทำงานของมันอย่างไร

เราประกบมันระหว่างยีนที่เราสนใจ

และนำมันเข้าไปในพืช
และดูว่าพืชตอบสนองอย่างไร

ในการศึกษาที่ฉันกำลังจะเล่าให้คุณฟัง

ผู้ร่วมงานของฉันใช้โปรโมเตอร์
ที่ถูกเหนี่ยวนำด้วยความแล้ง

ซึ่งเราค้นพบในพืชคืนชีพ

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับโปรโมเตอร์นี้
คือเราไม่ต้องทำอะไรเลย

พืชจะรู้สึกถึงความแล้งได้เอง

และเราเคยใช้มันเพื่อควบคุมยีนแอนติออกซิแดนซ์
จากพืชคืนชีพ

ทำไมต้องเป็นยีนแอนติออกซิแดนซ์ด้วยหรือ

ก็เพราะว่า ความเครียดทั้งหมด
โดยเฉพาะความเครียดจากความแห้งแล้ง

ส่งผลให้เกิดการสร้างอนุมูลอิสระ

หรือรีแอคทีฟ ออกซิเจน สปีชีส์

ซึ่งเป็นพิษมากและสามารถทำให้พืชไร่ตายได้

สิ่งที่แอนติออกซิแดนซ์ทำคือการหยุดการทำลาย

นี่คือผลการทดลองบางส่วนจากพันธุ์ข้าวโพด
ที่นิยมปลูกกันในแอฟริกา

ทางซ้ายของลูกศร
คือพืชที่ไม่มียีนดังกล่าว

และทางขวา

คือพืชที่มียีนแอนติออกซิแดนซ์

ผ่านไปสามสัปดาห์โดยไม่มีน้ำ

ต้นที่มียีนดูดีกว่ามากเลย

ทีนี้ วิธีการสุดท้าย

งานวิจัยของฉันได้แสดงให้เห็นว่า
มีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

ระหว่างกลไกของการทนความแห้งแล้ง
ในเมล็ดพืชและในพืชคืนชีพ

ฉะนั้น ฉันตั้งคำถามว่า

พวกมันใช้ยีนเดียวกันหรือเปล่า

หรือใช้ยีนช่วงที่ต่างกันเล็กน้อย

พืชคืนชีพใช้ยีนที่มีวิวัฒนาการ
มาจากยีนทนความแห้งแล้งในเมล็ด

กับรากและใบของมันหรือเปล่า

พวกมันใช้งานยีนในเมล็ดเหล่านี้

ในรากและใบของพืชคืนชีพหรือเปล่า

และฉันก็ได้คำตอบสำหรับปัญหานั้น

จากการค้นคว้าวิจัยมากมายในกลุ่มวิจัยของฉัน

และจากความร่วมมือเมื่อเร็ว ๆ นี้
จากกลุ่มของ เฮนค์ ฮิลฮอร์สท์ ในเนเธอแลนด์

เมล โอลิเวอร์ ในสหรัฐอเมริกา

และ จูเลีย เบทิงค์ ในฝรั่งเศส

คำตอบก็คือ ใช่แล้ว

มีกลุ่มยีนหลักที่เกี่ยวข้องกับทั้งสองอย่าง

และฉันกำลังจะแสดงสิ่งนี้ให้เห็นอย่างคร่าว ๆ
ในข้าวโพด

ที่ซึ่งโครโมโซนข้างล่างที่ปิดการทำงานนั้น

เป็นตัวแทนของยีนทั้งหมด
ที่ต้องการสำหรับการทนต่อความแห้งแล้ง

ฉะนั้น เมื่อเมล็ดข้าวโพดแห้งในช่วงสุดท้าย
ของการพัฒนาของพวกมัน

พวกมันเปิดการทำงานของยีนเหล่านี้

พืชคืนชีพเปิดยีนเดียวกัน

เมื่อมันแห้ง

อย่างไรก็ดี ตัวอย่างพืชไร่ทั้งหมด

มียีนเหล่านี้ในรากและใบ

แต่พวกมันไม่เคยเปิดยีนเหล่านี้เลย

พวกมันเปิดยีนเหล่านี้แค่ในเนื้อเยื่อเมล็ด

ฉะนั้น สิ่งที่เราพยายามทำกันในตอนนี้

ก็คือพยายามเข้าใจสิ่งแวดล้อม
และสัญญาณระดับเซลล์

ที่จะเปิดการทำงานของยีนเหล่านี้
ในพืชคืนชีพ

เพื่อที่จะเลียนแบบกระบวนการในพืชไร่

และสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากฝากเอาไว้

สิ่งที่เรากำลังพยายามทำอยู่ให้เร็วที่สุดก็คือ

ทำซ้ำในสิ่งที่ธรรมชาติได้ทำมาก่อน
ในวิวัฒนาการของพืชคืนชีพ

เมื่อ 10 ถึง 40 ล้านปีก่อน

พืชของฉัน และฉัน
ขอขอบคุณที่ทุกท่านให้ความสนใจค่ะ

(เสียงปรบมือ)