Pilna potrzeba intersekcjonalności

Obecnie, bardziej niż kiedykolwiek, ważne jest, by spojrzeć ze śmiałością na rzeczywistość uprzedzeń względem rasy i płci - i zrozumieć, jak łączą się by wyrządzić jeszcze większą szkodę. Kimberlé Crenshaw używa terminu „intersekcjonalność”, by opisać to zjawisko. Jak mówi, jeśli stoisz na ścieżce wielu form wykluczenia, możesz łatwo stać się ofiarą obu. W tej poruszającej mowie wzywa nas to zaświadczania o tej rzeczywistości i głośnego wypowiadania się w obronie ofiar uprzedzeń.

Chciałabym spróbować czegoś nowego.

Ci z was, którzy mogą,

wstańcie, proszę.

Wymienię teraz kilka nazwisk.

Kiedy usłyszycie nazwisko,
którego nie kojarzycie,

o którym nic nie możecie powiedzieć,

usiądźcie

i pozostańcie w fotelach.

Ostatnia osoba stojąca -
sprawdzimy co wie, OK?

(Śmiech)

Dobrze.

Eric Garner.

Mike Brown.

Tamir Rice.

Freddie Gray.

Stojący wciąż,

Obróćcie się i popatrzcie dookoła.

Na moje oko połowa
lub większość wciąż stoi.

Więc kontynuujmy.

Michelle Cusseaux.

Tanisha Anderson.

Aura Rosser.

Meagan Hockaday.

Jeśli znów się rozejrzymy,

około cztery osoby wciąż stoją,

i tak naprawdę nie zamierzam
wywoływać was do tablicy.

Powiedziałam tak, żeby zachęcić was
do szczerości, więc możecie usiąść.

(Śmiech)

Rozpoznający pierwszą
grupę nazwisk wiedzą,

że byli to Afroamerykanie,
zabici przez policję

w ciągu ostatnich dwóch i pół roku.

Czego możecie nie wiedzieć

to, że druga lista
to także Afroamerykanie,

zabici w ciągu
ostatnich dwóch lat.

Tylko jedna rzecz odróżnia
nazwiska, które znacie

od tych, których nie znacie:

płeć.

Na wstępie chcę wyjaśnić,
że nie ma nic szczególnego

w tej publiczności,

tłumaczącego schemat rozpoznania,
który właśnie widzieliśmy.

Przerabiałam to ćwiczenie
dziesiątki razy w całym kraju.

Przerabiałam je
z organizacjami na rzecz praw kobiet.

Z grupami zajmującymi się
prawami człowieka.

Z profesorami.
Ze studentami.

Z psychologami.
Z socjologami.

Nawet z postępowymi członkami Kongresu.

I wszędzie świadomość poziomu
policyjnej przemocy

doświadczanej przez czarnoskóre kobiety

jest niezmiernie niska.

Czy nie jest zaskakujące,
że tak się dzieje?

Występują tutaj dwie kwestie.

Jest policyjna przemoc
wobec Afroamerykanów

i przemoc wobec kobiet,

dwie kwestie szeroko omawiane
w ostatnim czasie.

Ale kiedy myślimy o tym,
kogo dotyczą te problemy,

kto jest
przez nie poszkodowany,

nazwiska tych czarnoskórych kobiet

nigdy nie przychodzą nam na myśl.

Eksperci od komunikacji mówią nam,

że gdy fakty nie pasują do dostępnych ram

ludzie mają trudności
z włączeniem nowych faktów

do ich sposobu myślenia o problemie.

Nazwiska tych kobiet
umknęły naszej świadomości,

bo nie ma dla nas
żadnych ram, by je zobaczyć,

żadnych ram, by je pamiętać,

żadnych ram, by je uchwycić.

W konsekwencji

dziennikarze nie piszą o nich
na pierwszych stronach,

decydenci nie myślą o nich

i politycy nie są zachęceni
ani zmuszeni do mówienia do nich.

Teraz moglibyście zapytać

dlaczego rama ma znaczenie?

W końcu

czy kwestia dotycząca osób czarnoskórych
i dotycząca kobiet

nie powinna obejmować
czarnoskórych, będących kobietami

i kobiet, które są czarnoskóre?

Odpowiedź jest prosta: to podejście
do sprawiedliwości społecznej

na zasadzie ekonomii skapywania,

która w wielu przypadkach
nie działa.

Bez ram, pozwalających ujrzeć,

jak problemy społeczne oddziałują
na wszystkich członków grupy docelowej,

wielu zostanie pominiętych
przez nasze ruchy,

pozostawionych, by cierpieć
w wirtualnym odosobnieniu.

Ale nie musi tak być.

Wiele lat temu zaczęłam
używać terminu „intersekcjonalność”,

by zmierzyć się z faktem,
że dużo naszych

problemów dotyczących
sprawiedliwości społecznej,

jak rasizm czy seksizm,

często nakłada się na siebie

tworząc wiele poziomów
społecznej niesprawiedliwości.

Doświadczeniem, które dało
początek intersekcjonalności

było moje przypadkowe spotkanie
z kobietą nazwiskiem Emma DeGraffenreid.

Emma DeGraffenreid była Afroamerykanką,

pracującą żoną i matką.

Właściwie przeczytałam o historii Emmy
ze stron opinii prawnej

napisanej przez sędziego,
który odrzucił pozew Emmy

o dyskryminację
ze względu na rasę i płeć

skierowany przeciw miejscowej
fabryce samochodów.

Emma, jak wiele afroamerykańskich kobiet,

szukała lepszego zatrudnienia
dla swojej rodziny i innych.

Chciała stworzyć lepsze życie
dla swoich dzieci i rodziny.

Jednak złożyła podanie o pracę

i nie została zatrudniona,

a sądziła, że nie dostała pracy,
przez bycie czarnoskórą kobietą.

Sędzia, o którym mowa,
odrzucił zarzuty Emmy,

a argumentem było,

że pracodawca zatrudniał Afroamerykanów

i zatrudniał kobiety.

Jednak rzeczywistym problemem,
którego sędzia nie był skłonny uznać,

było, o co Emmie w istocie chodziło,

że Afroamerykanie,

zatrudnieni głównie

do prac przemysłowych i konserwacyjnych,
byli wszyscy mężczyznami.

A kobiety, które były zatrudnione

głównie do prac biurowych
i obsługi klientów,

były wszystkie białe.

Gdyby tylko sąd był w stanie dostrzec,
jak te zasady łączą się,

mógłby zobaczyć podwójną dyskryminację,

która dotknęła Emmę.

Jednak sąd nie pozwolił, Emmie
połączyć dwóch podstaw powództwa,

by przedstawiła swoją historię,

ponieważ uważał, że pozwolenie jej na to

byłoby jej preferencyjnym potraktowaniem.

Miałaby przewagę mając dwie „próby”,

podczas gdy afroamerykańscy mężczyźni
i białe kobiety tylko jedną.

Ale oczywiście ani afroamerykańscy
mężczyźni, ani białe kobiety

nie musieli łączyć zarzutu dyskryminacji
rasowej i ze względu na płeć,

aby przedstawić historię dyskryminacji,
której doświadczali.

Dlaczego prawdziwą niesprawiedliwością

nie była sądowa odmowa
ochrony afroamerykańskich kobiet

tylko dlatego, że ich doświadczenia
nie były dokładnie takie same,

jak białych kobiet
i afroamerykańskich mężczyzn?

Zamiast poszerzyć ramę, aby
włączyć afroamerykańskie kobiety,

sąd po prostu odrzucił ich sprawę
całkowicie pozasądownie.

Jako badaczka prawa antydyskryminacyjnego,

jako feministka,

jako antyrasistka,

zwróciłam uwagę na tę sprawę.

Była to dla mnie
niesprawiedliwość do kwadratu.

Po pierwsze,

czarnoskóre kobiety nie mogły
pracować w fabryce.

Po drugie, sąd spotęgował to wykluczenie,

czyniąc je prawnie niespójnym.

I w dodatku nie było nazwy
dla tego problemu.

A jak wszyscy wiemy,
tam gdzie nie ma nazwy problemu

nie widać problemu,

a kiedy nie widać problemu,
praktycznie nie można go rozwiązać.

Wiele lat później zdałam sobie sprawę,

że problem, którego doświadczała
Emma, był związany z ramą.

Rama, której używał sąd,

aby zobaczyć dyskryminację rasową
lub ze względu na płeć,

była częściowa, co powodowało wypaczenie.

Wyzwaniem, przed którym stanęłam

było dowiedzieć się
czy istniała alternatywna wersja,

pryzmat, który pozwoliłby nam
zobaczyć dylemat Emmy,

pryzmat, który pozwoliłby nam
uratować ją od luk prawnych,

który pozwoliłby sędziom
ujrzeć jej historię.

Przyszło mi wtedy do głowy,

że może prosta analogia do skrzyżowania

pozwoliłaby sędziom lepiej
dostrzec dylemat Emmy.

Jeśli pomyślimy o tym skrzyżowaniu,
drogi prowadzące do niego mogłyby być

na wzór tego, jak siła robocza była
strukturyzowana przez rasę i płeć.

I wtedy ruchem na tych drogach
mogłaby być polityka zatrudniania

i inne praktyki,
które nimi przebiegały.

Jako że Emma była czarnoskórą kobietą,

znajdowała się dokładnie tam,
gdzie drogi się pokrywały,

doświadczając jednoczesnego wpływu

ruchu płci i rasy w przedsiębiorstwie.

Prawo - prawo jest jak karetka,
która pojawia się

i jest gotowa uleczyć Emmę,
tylko jeśli można wykazać,

że została poszkodowana
na drodze rasy lub na drodze płci,

ale nie w miejscu
przecięcia się tych dróg.

Jak nazwać doświadczanie
oddziaływania ze strony wielu sił,

zostając opuszczonym
i zdanym tylko na siebie?

Wydaje się, że intersekcjonalność
zrobiła to za mnie.

Poszłabym dalej, aby dowiedzieć się,
że afroamerykańskie kobiety,

jak inne kobiety
o odmiennym kolorze skóry,

jak inni społecznie wykluczeni
ludzie na całym świecie,

doświadczali wszystkich rodzajów
dylematów i wyzwań

jako konsekwencji intersekcjonalności,

skrzyżowań rasy i płci,

heteroseksizmu, transfobii,
ksenofobii, ableizmu,

wszystkie je łączy dynamika społeczna,

i tworzy wyzwania,
które są czasem dość wyjątkowe.

Ale w ten sam sposób,

w jaki intersekcjonalność

podniosła naszą świadomość
do tego stopnia,

że czarnoskóre kobiety
wiodą normalne życie,

ujawnia ona również
tragiczne okoliczności,

w których umierają
afroamerykańskie kobiety.

Przemoc policji wobec
czarnoskórych kobiet

jest bardzo realna.

Poziom przemocy,
doświadczanej przez czarnoskóre kobiety

jest taki, że trudno się dziwić,

że niektóre z nich nie
wychodzą cało ze spotkań z policją.

Czarnoskóre dziewczynki
w wieku siedmiu lat,

prababcie w wieku 95 lat

ginęły z rąk policji.

Były zabijane w swoich salonach,

w swoich sypialniach.

Były zabijane w swoich samochodach.

Były zabijane na ulicach.

Były zabijane na oczach swoich rodziców

i na oczach swoich dzieci.

Były śmiertelnie postrzeliwane.

Były śmiertelnie kopane.

Były śmiertelnie duszone.

Były śmiertelnie maltretowane.

Były śmiertelnie rażone paralizatorem.

Były zabijane, kiedy wołały o pomoc.

Były zabijane, kiedy były same

i były zabijane, kiedy były z innymi.

Były zabijane podczas zakupów,

podczas prowadzenia samochodu,

będąc niepełnoprawnymi umysłowo,

podczas domowej kłótni.

Były nawet zabijane, będąc bezdomnymi.

Były zabijane rozmawiając przez komórkę,

śmiejąc się z przyjaciółmi,

siedząc w samochodzie
zgłoszonym jako skradziony

i zawracając przed Białym Domem

z niemowlęciem przypiętym
w tylnym siedzeniu auta.

Dlaczego nie znamy tych historii?

Dlaczego to, że straciły życie

nie generuje takiej samej uwagi mediów
i społecznego sprzeciwu,

jak utracone życia ich poległych braci?

Czas na zmianę.

Co więc możemy zrobić?

W 2014 roku Afroamerykańskie
Forum Polityczne zaczęło postulować,

abyśmy „wymawiali jej imię”

na wiecach, na protestach,

na konferencjach, na spotkaniach,

wszędzie, gdzie omawiana jest

przemoc państwa wobec czarnoskórych.

Ale wymawianie jej imienia nie wystarczy.

Musimy być gotowi zrobić więcej

Musimy być gotowi zaświadczać,

Zaświadczać o często
bolesnej rzeczywistości,

z którą wolelibyśmy się nie konfrontować,

o codziennej przemocy i poniżaniu,

z którymi musi mierzyć się
wiele czarnoskórych kobiet,

czarnoskórych kobiet o różnym kolorze,

wieku, tożsamości płciowej.

seksualności i sprawności.

Mamy teraz okazję -

biorąc pod uwagę, że niektóre z obrazków,
którymi mam zamiar się z wami podzielić

mogą być poruszające
dla niektórych -

aby wspólnie unieść ciężar bycia
świadkami jakiejś części tej przemocy.

Usłyszymy teraz głos
fenomenalnej Abby Dobson.

Kiedy poznajemy te kobiety,

które doświadczyły przemocy
i niektóre tego nie przeżyły,

mamy okazję

naprawić to, co miało miejsce
na początku tego wykładu,

kiedy nie mogliśmy
opowiedzieć się za tymi kobietami,

ponieważ nie znaliśmy ich nazwisk.

Na końcu tego klipu
będzie wyczytanie listy.

Pojawi się kilka nazwisk
czarnoskórych kobiet.

Chciałabym, aby ci, którzy mogą,
włączyli się w wyczytywanie tych imion

tak głośno jak potraficie,

losowo, w nieuporządkowany sposób.

Stwórzmy kakofonię dźwięków,

by zaprezentować nasza intencję,

by wesprzeć je,

by być z nimi,

by być dla nich świadkami,

by doprowadzić je do światła.

(Śpiewa) Abby Dobson: Powiedz,

powiedz jej imię.

Powiedz,

powiedz jej imię.

(Publiczność) Shelly!

(Publiczność) Kayla!

AD: Och,

powiedz jej imię.

(Publiczność wykrzykuje imiona)

Powiedz, powiedz

powiedz jej imię.

Powiedz jej imię.

Za wszystkie imiona,

których nigdy nie poznam,

powiedz jej imię.

KC: Aiyanna Stanley Jones,
Janisha Fonville,

Kathryn Johnston, Kayla Moore,

Michelle Cusseaux, Rekia Boyd,

Shelly Frey, Tarika, Yvette Smith.

AD: Powiedz jej imię.

KC: Powiedziałam na początku,

że jeśli nie możemy dostrzec problemu,

nie możemy go rozwiązać.

Wspólnie zjednoczyliśmy się,
aby dać świadectwo

dla ich utraconych istnień.

Ale nadeszła pora, aby przejść

od żałoby i smutku

do działań i przemian.

To coś, co możemy zrobić.

Wszystko zależy od nas.

Dziękuję za przybycie.

Dziękuję.

(Oklaski)