Wayne McGregor: Kreatywny choreograf na żywo

Własnych ciał używamy na co dzień. Jednak niewielu z nas postrzega fizyczność tak jak Wayne McGregor. Pokazuje nam jak choreograf przekazuje swoje pomysły publiczności. Do pomocy wykorzystuje tancerzy i razem, na żywo i bez scenariusza, tworzą taneczne frazy na scenie TEDGlobal.

Mam bzika na punkcie tańca.

Lubię go tworzyć,

oglądać, zachęcać do niego innych.

oglądać, zachęcać do niego innych.

Mam też bzika na punkcie kreatywności.

Dla mnie to coś kluczowego,

czego można nauczyć.

Uważam, że zasad kreatywności

można uczyć, by odkryć więcej,

o własnych sposobach wyrazu,

i zwyczajach, by użyć tej wiedzy

jako punktu wyjścia do pięknej niepoprawności.

Urodziłem się w latach 70., kiedy królował John Travolta.

"Grease", "Gorączka sobotniej nocy".

Był dla mnie modelem naśladowania

w tańcu. Rodzicie też mnie wspierali.

Zachęcali do ryzyka, do prób.

Miałem dostęp do miejscowego studia tańca

i nauczyciela z pasją,

który pozwalał mi wymyślać własne układy,

uczyć kolegów opracowanych przeze mnie
tańców latynoamerykańskich

uczyć kolegów opracowanych przeze mnie
układów latynoamerykańskich

i salonowych.

Był to pierwszy raz,

kiedy mogłem wyrazić siebie,

co zainspirowało mnie do zostania choreografem.

Wydaje mi się, że mogę się czymś podzielić.

Obecnie interesuje mnie

technologia ciała.

To najbardziej zaawansowana technicznie część człowieka.

Chcę znaleźć sposób
komunikowania się z publicznością poprzez ciało.

Chcę znaleźć sposób
komunikowania się z publicznością poprzez ciało.

Sposób wzruszający,

który pozwoli im spojrzeć na rzeczy inaczej.

Choreografia jest niczym fizyczne myślenie.

Osadzona tak samo w ciele jak i umyśle,

to sprzężony proces, do którego trzeba zaangażować

więcej osób,

podzielić się nim.

Współpracuję z projektantami, artystami wizualnymi,

tancerzami, choreografami,

ale także, w coraz większym stopniu, z ekonomistami,

antropologami, neurobiologami, naukowcami,

ludźmi o różnych specjalizacjach,

którzy potrafią wykorzystać swoją inteligencję

w nowy, twórczy sposób.

Postanowiłem dzisiaj popracować

nad fizycznym myśleniem,

wszyscy się na tym znamy,

bo wszyscy mamy ciała.

Wiemy, jakie są w rzeczywistości.

Jednym z elementów myślenia fizycznego,

jest propriocepcja,

poczucie orientacji własnego ciała.

Wiemy jak to jest wiedzieć,

gdzie kończą się nasze palce,

gdy wyciągniemy ramiona.

Zdajemy sobie z tego sprawę,

gdy chcemy złapać kubek.

Także znamy się na myśleniu fizycznym,

jednak nie zastanawiamy się nad ciałem

poza chwilami, kiedy coś się zepsuje,

złamiemy rękę, dostaniemy zawału,

wtedy stajemy się świadomi ciała.

A co jeśli użyjemy inteligencji kinestetycznej,

zaczniemy myśleć choreograficznie

także o innych rzeczach?

Stwierdziłem, że zrobię tu tego premierę.

Nie wiem jak to wyjdzie.

Po prostu to zrobię.

Chcę użyć trzech wersji

fizycznego myślenia.

Oto Paolo i Catarina.

(Brawa)

Nie mają pojęcia, co będziemy robić.

To nie choreografia

zaplanowana wcześniej

z zapamiętanym układem.

Nauczę ich tego,

wypełnią się nią niczym puste naczynia.

Zwykle tak nie pracujemy.

Liczy się to, jak łapią informacje,

absorbują przekaz

i jak się nim posługują.

Zacznę od czegoś prostego.

Taniec to bodziec, lub bodźcie.

Używając prostego bodźca,

z którym łatwo pracować - logo TED,

rozpocznę pomysłem z jednego,

mojego ciała, i przeniosę go

na inne ciało,

to przekaz bezpośredni, transformacja energii.

Wyobrażam sobie literę "T",

wy też możecie.

Z wyobraźni przeniosę ją do rzeczywistości.

Widzę to "T" przed sobą.

Dokładnie tutaj.

Mogę je okrążyć.

Ma swoje prawa.

Spróbuję ją teraz opisać.

Mogę do tego użyć ramion.

Samych ruchów rąk,

albo głowy.

OK, mogę też użyć ramienia.

Daje mi to pewien cel.

Spłaszczenie tej litery

napisanie jej nad podłogą,

daje możliwość włączenia też kolana.

Kolano i ramiona razem.

To już coś fizycznego, początek tworzenia.

Przez następne 1,5 minuty

będę budował na tym pomyśle,

a tancerze będą to interpretować.

Będą używać elementów,

które wyrzucam z pamięci,

będą je przechwycać.

Zobaczymy co wymyślą.

Spójrzcie jak to wykorzystują,

co robią.

Wykorzystam litery "T", "E"

i "D". Zaczynamy.

Muszę się najpierw wczuć.

Krzyżuję ramię.

Badam przestrzeń litery "T",

dodaję do niej akcję.

Nie pamiętam co robię.

Pracuję nad zadaniem - literą "T".

Teraz od tej strony.

Atak.

Właśnie tak.

Zaczyna się tworzyć fraza.

Oni po prostu przechwycają fragmenty moich ruchów

Oni po prostu przechwycają fragmenty moich ruchów

i tworzą frazę.

Dzieje się to szybko.

Nie chcę by kopiowali dokładnie.

Wykorzystują zdobyte informacje,

by stworzyć początek frazy.

Oglądanie tego może nauczyć mnie sposobu,

w jaki się poruszają.

Są super-szybcy, nie?

Przekształciłem więc nazwę TED

w coś fizycznego.

Oglądając ruch niektórzy tancerze,

by go zapamiętać

wykorzystują jego zarys,

jego wymiar kinetyczny.

Niekiedy co do szczegółu.

Zaczynają od mniejszych elementów i na nich budują.

Jeszcze jedno.

Rozwiązują za mnie problem.

Mając niewiele

budują frazę.

Dostają coś małego i się tego trzymają.

To jeden sposób,

początek światowej premiery.

Teraz zrobię coś innego.

Stworzymy duet.

Spójrzcie na nich jak na obiekty architektury.

Są zwykłymi liniami.

Nie ludźmi, ale zarysami,

wykorzystam ich niczym obiekty.

Inspirację do ruchu.

Wybieram elementy ich ciał

i poruszam je sugerując im gesty.

Jeśli powiem to, zrobisz tak, etc.

Złap to ramię.

Dotknij ziemi.

Możesz przejść pod nim?

Przenieść nogę na tę stronę?

Obrócić?

OK, teraz od początku.

Raz, dwa, trzy... (Wybija rytm)

Świetnie, potem wstajecie.

Jeszcze raz.

(Brawa)

Kiedy oboje wstaniecie

idziecie w tę stronę,

i pod spodem.

Przechodzicie pod spodem, teraz skok.

I wykop, nieważne gdzie.

Wykop i zmiana nogi.

Cat, wymierz w jego głowę.

Prawie ją łapiesz..

Złap ją w talii, razem i obrót.

(Klapnięcie) Świetnie.

I od początku.

Zwolnijmy tutaj. (Śmiech) Jak wam się widzi

osiem godzin dziennie ze mną?

Może trochę zbyt wiele. (Wybija rytm)

(Wybija rytm)

Dobra robota. (Brawa)

Nieźle. (Brawa)

Jeszcze tylko trochę. Odtąd.

Rozdzielcie się, przodem.

Wyobraźcie sobie okrąg.

Unikacie go, kopiecie.

Niech zejdzie z drogi, i rzucacie w publiczność.

Jeszcze raz.

Architektura umysłowa, dzielimy się nią.

Rozwiązujemy problem.

Niech no spojrzę.

(Wybija rytm)

Świetnie. Od początku.

Teraz początkowe frazy, potem to.

A teraz wszystkie te frazy

jakoś uporządkujemy. Powoli.

Start. (Wybija rytm)

(Wybija rytm)

Duet. (Wybija rytm)

(Wybija rytm)

Świetnie, bardzo dobrze. (Brawa)

Świetnie. (Brawa)

OK. Także... (Brawa)

Dobra robota. (Brawa)

To drugi sposób działania.

Pierwszy to przekaz ciało-ciało

z zewnętrzną architektura umysłową,

gdzie oni zapamiętują.

Drugi, to użycie ich jak

obiektów architektonicznych,

prowokuję ich ciągłymi sugestiami.

Mam wiele takich metod.

A teraz ta trzecia.

Oparta na zadaniach,

sami podejmują

wszystkie decyzje.

Zrobimy teraz

minutowy taniec umysłowy.

Wyobraźcie sobie,

możecie zamknąć oczy, jeśli chcecie,

albo po prostu ich obserwować.

Wyobraźcie sobie słowo TED,

jest przed wami, stworzone w umyśle.

Przenieście je w rzeczywistość,

wyobraźcie je sobie,

w prawdziwym świecie.

Teraz wybierzcie jego element.

Ja skupię się na "E"

i powiększę je

do niebotycznych rozmiarów,

i nadam mu wymiar.

Wyobrażam je sobie w 3D.

Nie jest tylko przestrzenią przede mną,

ale też czymś, w co mogę wejść.

Wybieram, gdzie chcę być.

Jestem w rogu dolnej kreski

litery "E".

Wyobrażam sobie przestrzeń nade mną.

Jeśli mielibyście sięgnąć

do czubka litery "E", gdzie by to było?

Jeśli sięgniecie samym palcem?

A jeśli łokciem?

Mówiłem o przestrzeni, a jeśli wypełnimy ją czerwienią

jak zareaguje ciało?

A co się stanie, jeśli boczna ściana

litery "E" się zawali

i trzeba ją wesprzeć,

co byście zrobili?

To obraz wewnętrzny,

opisuję go być dać tancerzom wybór

jak zareagować.

Możecie otworzyć oczy.

Tancerze nad tym pracowali,

możecie kontynuować.

Ćwiczyli sobie w architekturze umysłu.

Powinni być niespodzianką.

Oto więc premiera!

TED taniec. Szybka organizacja.

Najpierw początkowe solo,

potem duet,

kolejne solo,

a potem oddzielnie, ostatni element.

Panie i panowie, premiera!

Taniec TED - trzy sposoby myślenia fizycznego.

Zobaczymy jak wyjdzie. (Śmiech)

Brawa potem.

I proszę, Catarina.

(Wybija rytm)

I proszę. (Wybija rytm)

Teraz Paolo. (Wybija rytm)

Ostanie solo. (Wybija rytm)

(Wybija rytm)

Świetnie. Super.

(Brawa)

(Brawa)

Dziękuję.

Trzy wersje. (Brawa)
Łał. (Śmiech)

(Brawa) Trzy wersje myślenia fizycznego.

Mam nadzieję,

że stworzycie swoje tańce,

a jeśli nie,

to bądźcie częściej pięknie niegrzeczni.

Dziękuję. (Brawa)

Dziękuję. (Brawa)

I proszę. (Brawa)

(Brawa)