-
Sojuz multfim
-
Përpara jush, zonja dhe zotërinj, e famshmja sirenë
-
Në mënyrën ne të cilën u shkrua nga i madhi Hans Kristian Andersen
-
në një histori dashurie.
-
Zonja dhe zotërinj, në kohën e Andersenit, dashuria akoma ekzistonte.
-
Budallenjtë njerëz! Mendojnë se dashuria ekziston, ndërsa sirenat jo.
-
Por ti dhe unë e dimë të dy që është krejt e kundërta!
-
Dashuria nuk ekziston, ndërsa sirenat ekzistojnë.
-
Ato jetojnë ne fund te detit ne nje pallat kristali.
-
Kur mbushin 15 vjet, lejohen te notojne ne siperfaqe dhe te kundrojne boten.
-
Dhe kur sirena jone arriti te 15-tat...
-
Mirupafshim
-
Ai eshte i pashem dhe aq trim!
-
Ai nuk duhet te vdese!
-
Anija tende u fundos, dhe vetem ti nuk iu dorezove fatit.
-
Pike pas pike, lere gjallerine te te kthehet
-
Te bukurit nuk duhet te shuhen
-
Trimat nuk duhet te vdesin.
-
Ata nuk duhet, nuk duhet te vdesin.
-
Oh Zot! E njoh! Eshte princi...
-
Princ!
-
Po zonja dhe zoterinj, kjo ishte dashuri.
-
Dashuri me shikim te pare.
-
Dashuri e bukur dhe e pashprese
-
Prape, sirena as qe e njihte fjalen "dashuri".
-
Keshtu, kjo sirene naive mendoi nje plan.
-
Cfare pe?
-
Asgje.
-
Asgje?
-
C'me thua rreth luleve tokesore ne bregdet?
-
Apo rreth zogjve ne qiell?
-
Dhe maleve te mbuluara me bore?
-
Nuk pashe gje...
-
...vetem ate.
-
A i pe hamshorët erë-patkua,
-
qe mund te te çojne ne toka te largeta?
-
Valle, a s'i pe dritat shumëngjyrëshe?
-
Nuk pashe gje
-
vetem ate.
-
Nuk pashe gje...
-
vetem ate!
-
Përshëndetje, zonja shtrigë
-
Nuk pe gje, vetem ate... hahaha
-
Si e dije?
-
Une di gjithçka.
-
Kam pasur nje rast si tendiin me pare,
-
me ster-ster-ster-gjyshen tende.
-
Edhe ajo ra ne dashuri me nje njeri,
-
dhe deshte te behej njeri.
-
Keshtuqe, i pergatita nje pocjon,
-
dhe ajo, ne vend te bishit te saj te lavdishem prej sirene,
-
u be me mbeshteteset qesharake qe njerezit i quajne "kembe".
-
Por, kujdes! S'do mund te kthehesh ne det asnjehere me.
-
Ashtu qoftë!
-
Dhe nese princi yt martohet me dike tjeter,
-
zemra tende do te copetohet,
-
dhe do te shnderrohesh ne shkume deti.
-
Ashtu qoftë!
-
Dhe per kete pocjon magjik, une dua cilesine tende me te çmueshme.
-
Ti ke nje ze teper te bukur...
-
keshte qe zerin do te te marr.
-
Ashtu qoftë!
-
Kembet e tua do te vrapojne sa ketu, aty. Ne shtegje te erreta.
-
Akoma do?
-
Po, po, po.
-
Dhe ne cdo hap, dhimbje. Me cdo hap dhimbje.
-
Pa ze per te bertitur. Cfare tragjedie!
-
Akoma do?
-
Po, po, po.
-
Dhe, pastaj, zonja dhe zoterinj, ndodh gjeja me e mrekullueshme.
-
Sirena takoi princin e saj.
-
Kush jeni ju, vasheze?
-
Kush?
-
I ngjani asaj, qe me shpetoi jeten.
-
Si neper enderr ia kujtoi fytyren dhe buzeqeshjen,
-
dhe sidomos kengen, magjiken kenge,
-
qe kendoi.
-
Por ndoshta, nuk jeni ajo?
-
Ju jeni e heshtur,
-
por prapeseprape e bukur.
-
Veç sikur ta dije, qe sakrifikova zerin,
-
per te te pare...
-
per te qene me ty, princi im.
-
Me ka shkruajtur babai.
-
Per çoç arsye me duhet te udhetoj ne mbreterine fqinje,
-
dhe ta paraqes veten perpara princeshes dhe mbretit.
-
Epo, ma ha mendja qe mund ta bej,
-
por sigurisht, une vetem ty ta kam nevojen, mrekullia ime.
-
Hajde me mua!
-
Cfare stuhie qe zuri!
-
Te gjithe vdiqen, pervec meje.
-
Akoma s'e kuptoj se si arrita te mbijetoj.
-
Princeshe! Ai mberriti.
-
Po ngjit shkallet.
-
Princeshe! Princeshe! Nxitoni, as jeni veshur akoma!
-
Princeshe! Princeshe!
-
Hajdeni shpejt, mbreti thote qe princi mberriti.
-
Pershendetje princ.
-
Jeni ju!
-
Po, tani e shoh. Jeni ju!
-
Atje, ne bregdetin e eger,
-
ju me shpetuat jeten.
-
Ju me gjetet, ju kujtohet?
-
Dhe tani, te gjetem! S'jeni e kenaqur?
-
Nese princi juaj martohet me tjeter,
-
zemra tende do te copetohet,
-
dhe ti do te kthehesh ne shkume deti!
-
Ate e kam si moter.
-
Ajo eshte nje krijese magjepsese, ndonese memece.
-
Me thuaj e dashur, si eshte kenga qe me kendove,
-
mengjesin qe me shpetove jeten?
-
Kendova? Nuk me kujtohet.
-
Moter! Moter! Moter! Degjona moter, dime gjithcka.
-
I dhame zonjes shtrige gjithcka kishim.
-
Bizhuterite dhe kurorat tona, i dhame pallatin prej qelibari,
-
edhe gershetat tona te ndritshme i dhame,
-
vetem qe te te shpetonim nga vdekja.
-
Zonja shtrige te dergon kete pocjon.
-
Ki kujdes, permban nje stuhi, dhe perpara agimit,
-
hape, dhe stuhia do te shpertheje.
-
Do ta fundose anijen, princin, dhe princeshen.
-
Vetem me kete cmim mund te behesh sirene perseri.
-
Por nxito! Ose duhet te vdesin ata, ose ti!
-
Nuk ka menyre tjeter, keshtu qe nxito.
-
Se shpejti dielli do te ngrihet dhe ti do te shnderrohesh ne shkume deti.
-
Nxito!
-
Moter! Ku je?
-
Ku je?
-
Anija do te perplase shkembinjte e zinj,
-
Por, pike pas pike gjalleria tende do te rikthehet.
-
Pika e pare do jete fuqia,
-
Gezimi do te jete i dyti.
-
Te bukurit nuk duhet te shuhen,
-
Trimereshat nuk duhet te vdesin.
-
Ata nuk duhet, nuk duhet te vdesin.
-
Me sa shoh t'u kujtua qe t'u kujtua kenga.
-
Dhe keshtu, te dashurit e mi, perfundon historia.
-
Sirena naive deshte te behej njeri,
-
ndonese nuk i perkiste nje te tilli.
-
Kjo, zonja dhe zoterinj, eshte nje histori shume e trishte,
-
e trishte, por prape e bukur,
-
nje histori dashurie qe nuk njeh pengesa,
-
histori urtesie, dhe miresie,
-
urtesie dhe miresie...
-
Fund
