Temiz enerji önerisi - Zirve yarışı!

TED2013 konferansının başlangıcında: Jennifer Granholm dünya çapında etkileri olan bir Amerikan sorusu sorar: Nasıl daha fazla iş yaparız? Onun büyük fikri :Yeni alternatif enerji kaynaklarına yatırım. Büyük meydan okuması ise: Bozuk kongremiz ile mi yoksa kongresiz mi yapılabilir?

Michigan eski valisi olarak

tanıtıldım, fakat aslında ben bir

bilim insanıyım.

Tamam, politikacı bilim insanı, aslında sayılmaz,

fakat benim laboratuvarım, Michigan'daki demokrasi

laboratuvarı idi ve iyi bilim insanları gibi

en büyük sayıya ulaşabilmek için

en iyi neyi başarmak gerekirdi,

bunu politika ile deneyimliyordum.

Fakat çözemediğim üç problem,

üç bilmece vardı

ve bu problemleri sizlerle paylaşmak istiyorum,

fakat en önemlisi,

çözüm için bir öneri bulduğumu düşünüyorum.

İlk problem

sadece Michigan değildi, aynı zamanda her eyaletin

yüzleştiği, global ekonomide Amerika'da iyi işleri

nasıl oluşturabilirsiniz?

Peki, laboratuvarımdan elde ettiğim bazı deneysel verileri paylaşmama izin verin.

2002 yılında seçilmiştim ve 2003 yılında ofisteki ilk yılımın sonunda

Personellerimden birinden bir telefon aldım:

"Büyük bir sorunumuz var,

Greenville, Michigan adında küçük bir topluluğumuz var,

8 bin nüfuslu,

ev Electrolux tarafından işletilen bir buzdolabı fabrikası

büyük oranda çalışanını kaybetmek üzere" diyordu.

Ve ben de "Peki Electrolux'te kaç kişi çalışıyor?" dedim.

"Greenville'deki 8 bin kişinin, 3 bini." dedi.

Yani bir şirket şehri.

Electrolux Meksika'ya gidecekti.

Ben de "Unut bunu, yeni vali benim.

Bunu çözebiliriz. Tüm kabinemle birlikte Greenville

gideceğiz ve Electrolux'e

reddedemeyecekleri bir öneri sunacağız." dedim.

Böylece tüm kabinemi aldım,

ve küçük Greenville'deki tüm kendini beğenmiş kodamanlar ile tanıştık:

belediye başkanı, şehir yöneticileri, üniversitenin başındaki kişi --

ve basitçe, ceplerimizi boşalttık

ve tüm taşlarımızı masaya koyduk,

teşvikler, adını siz koyun, Electrolux'u ikna etmek için,

ve bir yığın taş yaptık,

ve onları masanın karşısındaki Electrolux yönetimine kaydırdık.

Ve yığının içinde 20 yıllık sıfır vergi gibi,

ya da şirket için yeni bir fabrika inşa etmeye yardım etmek

ve finanse etmeye yardımcı olmak gibi şeyler vardı. İşçileri temsil eden UAW(Birleşik Otomobil İşçileri),

bu işleri Greenville'de tutabilmek için

duyulmamış imtiyazlar önereceklerini söyledi.

Böylece Electrolux yönetimi yığınlarımızı,

teşvik listesini aldılar ve 17 dakikalığına odanın

dışına gittiler,

ve geri gelerek ve şunu dediler:

"Vay, bu, bir topluluğun

işi burada tutmak için bugüne kadar yaptığı en cömertçe şey.

Fakat Meksika, Juarez'de saatine 1.57 dolar

ödeyebileceğimiz gerçeğini telafi edebilmek için yapabileceğiniz

herhangi bir şey yok. Yani gidiyoruz"

ve gittiler. Gittiklerinde küçük Greenville'de

bir nükleer bomba patlamış gibi oldu.

Aslında, fabrikayı çökerttiler.

Bu da son iş gününe yürüyerek giden bir adam.

Son buzdolabı, montaj hattından indiği ayda,

Greenville, Michigan, Electrolux çalışanlarının

son akşam yemeği adlı bir toplantıları vardı.

Toplantı, Greenvilde büyük ve kapalı bir köşkteydi

ve o toplantıya gittim, çünkü vali olarak işten çıkışları durduramadığımdan

dolayı hayal kırıklığına uğramıştım,

ve onlarla yas tutmak istedim,

ve odanın içine girdiğimde odada binlerce insan vardı.

Bu büyük bir şeydi. İnsanlar çanaklık masalarda kutulanmış

öğle yemeği yiyorlardı ve hüzünlü bir grup müzik çalıyordu

ya da grup hüzünlü müzik çalıyordu, muhtemelen her ikisi. (Gülüşmeler)

Ve dövmesi, at kuyruğu ve

beyzbol şapkası olan bir adam yanıma geldi,

ve yanında iki tane kızı vardı,

ve şöyle dedi: "Vali, bunlar benim kızlarım."

"48 yaşındayım," dedi,

"ve 30 yıldır bu fabrika için çalışıyorum.

Liseden sonra fabrikaya geldim.

Babam da bu fabrika da çalıştı", dedi.

"Büyükbabam da bu fabrikada çalıştı.

Tek bildiğim, tek bildiğim buzdolabı yapmak" dedi.

Kızlarına baktı

ve ellerini göğsüne koydu

ve şöyle dedi: "Eee Vali, söyle bana,

şimdi beni kim işe alır?

Şimdi beni kim işe alır?"

Bu soru sadece bu adam tarafından değil

köşkteki herkes tarafından soruldu,

açıkçası, bu yüzyılın ilk 10 yılında kapatılan 50,000 fabrikadan

biri olan bu fabrikada çalışan tüm işçiler tarafından.

Bulmaca 1: Küresel ekonomide, Amerika'da

nasıl iş oluşturabilirsiniz?

2 numara, çok hızlıca:

Ulusal enerji politikası bile olmayan bu ülkede

küresel iklim değişikliğini nasıl çözersiniz?

ve bu kongredeki kitlenme ne zaman normale döner?

Aslında yakın zamanda yapılmış bir anket vardı

ve anketör, Kongre onayı değerlendirmesi ile

bir dizi başka kötü şeyleri karşılaştırıyordu

ve sonuç olarak, Kongre onayı değerlendirmesinin daha kötü olduğu şeyler;

hamam böcekleri,

bitler, Nickelback grubu, kanal tedavisi ve Donald Trump çıktı.

Fakat bekleyin, iyi haber: en azından

uyuşturucu laboratuvarı ve bel soğukluğundan daha iyi çıktı.

Dostlar, bir problemimiz var.

Şunu düşünmeme neden oldu, bu nedir?

Laboratuvarda gördüğüm şey nedir,

demokrasi laboratuvarlarında, ne olmuştu?

Hangi politika reçetesi

bir değişimin gerçekleşmesini sağladı

ve her-iki-partili sistem kabul etti?

Size sorsam, örneğin,

ülkede, baştan başa büyük değişikliklere neden olan

Obama Yönetimi politikaları neydi diye.

Ne derdiniz?

Obamacare(sağlık sigortası reformu) diyebilirdiniz. -tabii isteksiz olanlar haricinde-

Bildiğimiz gibi, ülkenin sadece yarısı buna dahil oldu.

Kurtarma Yasası diyebilirz, ancak bu da politik değişikliklere gerektirmiyordu.

Büyük politika değişikliklerine sebep olan şey

eğitimde zirveye ulaşma yarışıydı.

Neden? Hükümet 4.5 milyar doları masaya koydu

ve ülke genelinde valilere, bunun için rekabet edin dedi.

48 vali, 48 eyalet yasama meclisini,

temel yüksek okullara yönelik standartların yükseltilmesine

ikna etmek için yarıştı,

böylece hepsi üniversite hazırlık müfredatı alacaktı.

48 eyalet, en alttan başlayarak ulusal [eğitim] politikası oluşturdular.

Şöyle düşündüm, iyi, neden böyle bir şey yapmıyoruz;

neden temiz enerji işlerinde zirve için yarışmıyoruz?

Çünkü her şeyden öte, içeriğe bakarsanız,

geçtiğimiz 8 yıl içerinde evrensel düzeyde özel sektörde 1.6 trilyon dolar

yatırım yapılmıştır,

ve her bir dolar bir işi temsil ediyor

ve bu işler nereye gidiyor?

Şey, politikası olan yerlere gidiyor. Çin gibi.

Aslında, ne yaptıklarını görmek için Çin'e gittim.

Beraber geldiğimiz grup için bir köpek-ve-midilli gösterisi hazırlamışlardı.

Gösteri sırasında, odanın arka tarafında duruyordum.

Çinli yetkililerden birinin yanında duruyordum.

Gösteriyi izlerken, yetkili şöyle dedi:

"Eee vali, ABD ulusal enerji politikasına ne zaman kavuşacak dersin?"

Ben de şöyle dedim: "Aman tanrım -- kongre, kitlenme, kim bilir?"

Bakın, yaptığı şuydu, şöyle yaptı ve dedi ki,

"Acele etmeyin."

Çünkü pasifliğimizi bir fırsat olarak görüyorlar.

Pekli, ülkenin valilerine

bir düello hazırlasak

ve bu rekabete katılmanın bedeli,

her-iki-partili grubun kongrede kabul ettiğiyle aynı olsa

eğitimde zirveye ulaşma yarışındaki gibi, 4.5 milyar.

Kulağa çok geliyor, fakat aslında federal harcamaların

binde birinden daha az.

Federal tarafta bir yuvarlama hatası var.

Fkat bu yarışa girmenin bedeli şu olurdu:

şöyle diyebilirsiniz: Başkan'ın hedefini kullanalım.

2030 yılı itibariyle Kongrenin kabul ettiği temiz enerji standartının

yüzde 80 olmasını istiyor.

Diğer bir deyişle, 2030 yılı itibariyle yüzde 80 enerjiyi

temiz kaynaklardan elde etmek zorunda kalacaktınız.

Onun yerine, neden tüm eyaletlerden bunu yapmalarını istemeyelim?

Neler olabileceğini hayal edin,

çünkü her bölgenin bir katkısı olacaktır.

Iowa ve Ohio gibi eyaletleri ele alın,

-- iki çok önemli politik eyalet bu arada --

bu iki vali derler ki,

Rüzgar türbinleri ve rüzgar enerjisi üretiminde

ülkeye öncülük ediyoruz.

Güneş enerjisi kullanan eyaletler, güneş kemeri

ülke için güneş enerjisi üreten eyaletler olacağız, derler

ve Jerry Brown derki: "Peki, California'da

güneş panelleri üretebileceğimiz

bir endüstri kümesi oluşturacağım

böylece onları Çin'den satın almayacağım,

ABD'den satın alacağım."

Aslında, ülkenin her bölgesi bunu yapabilirdi.

Görüyorsunuz, tüm ülke genelinde güneş ve rüzgar olanağı var.

Aslında, daha yukarılara ve kuzeybatı eyaletlerine bakarsanız,

jeotermal enerji sağlayabilirler,

ya da Teksas'ı örnek alıp şöyle derdiniz:

akıllı şebeke çözümlerinde ulusa öncülük edebiliriz.

ormanlara ve tarımsal atıklara erişimi olan orta doğu eyaletlerinde

şunu söyleyebilirdiniz:

bioyakıt konusunda ulusa öncülük edeceğiz.

Kuzeydoğunun yukarılarında, enerji verimliliği çözümlerinde

ulusa öncülük edeceğiz.

Doğu sahil şeridinde, açık deniz rüzgârı ile

ulusa öncülük edeceğiz.

Michigan'ı alıp şöyle derdiniz:

lityum iyon pili gibi elektrikli araç enerjisi üretiminde öncü olacağız.

Her bölgenin önerebileceği bir şey var

ve eğer bir rekabet oluşturursanız,

eyaletlere ve federalizme saygı duyarsınız.

Hatta Texas ve Kuzey Carolina'yı,

ki onlar eğitimde zirve yarışına katılmamışlardı,

onları da buna dahil edebilirsiniz. Neden?

Çünkü Cumhuriyetçi ve Demokrat valiler

kurdela kesmeye bayılırlar.

İş getirmek istiyoruz. Sadece söylüyorum.

Bu da demokrasi laboratuvarlarında eyalet düzeyinde

yenilikçiliği teşvik eder.

Şimdi, son zamanlarda siyaset hakkında herhangi bir şey izleyenleriniz şunu diyebilir:

"Tamam, harika bir fikir, fakat cidden?

Kongre masaya 4.5 milyar dolar koyar mı?

Hiçbir şeyde anlaşamazlar ki."

Bekleyebilir ve direk Kongreye gidebilirsiniz,

ki sabırsız olmanız gerektiği halde.

Ya da, siz kanun tanımazlar, Kongrenin etrafından dolaşabiliriz.

Kongrenin etrafından dolaşırız.

Ya valilere meydan okuyacak bir özel sektör oluştursaydık?

Ya yüksek değeri olan şirketlerden birkaç tanesi,

ve burada, TED'de bulunan bireylerin

birkaçı karar verip, bir araya gelip, yalnızca birkaçı,

valilere, zirve için rekabet edecekleri

ulusal bir yarış hazırlasalardı

ve valilerin nasıl tepki vereceklerine baksaydı?

Ya bunların hepsi burada TED'de başlasaydı?

Ya Amerika'da

iyi ödeme yapan işleri oluşturacak kodu

nasıl kıracağımızı çözdüğümüzde burada olsaydınız -- (Alkış) --

ve ulusal enerji politikasını alıp,

baştan aşağı yeni bir ulusal enerji stratejisi yaratsaydık?

Çünkü, sevgili TEDçiler,

Eğer benim gibi sabırsız iseniz,

bilirsiniz ki, ekonomik rakiplerimiz

diğer uluslarımız da bu oyunda

ve bizi öğle yemeğinde yiyorlar.

Bu oyunda yer alırız ya da almayız.

Bu masada oturabiliriz ya da bu masada yemek olabiliriz.

Sizi bilmem ama,

ben yemeyi tercih ederim.

Hepinize çok teşekkür ederim. (Alkış)