Εκπληκτικές φωτογραφίες από τα επαπειλούμενα Έβεργκλεϊντς

Για αιώνες, τα έλη και οι υγρότοποι έχουν αντιμετωπιστεί ως εμπόδια που χρειάζεται να υπερκεραστούν. Όμως για τον φωτογράφο Μακ Στόουν, ο οποίος καταγράφει τις ιστορίες της άγριας ζωής στα Έβεργκλεϊντς της Φλόριντα, τα έλη δεν θεωρούνται εμπόδιο. Είναι ένας εθνικός θησαυρός. Μέσω των εκπληκτικών φωτογραφιών του, ο Μακ Στόουν φωτίζει εκ νέου μια παραμελημένη, αρχαία και σημαντική περιοχή άγριας φύσης. Αυτό είναι το μήνυμά του: Βγείτε έξω και βιώστε την εμπειρία εσείς οι ίδιοι. «Απλώς κάντε το, βάλτε τα πόδια σας στο νερό» λέει. «Ο βάλτος θα σας αλλάξει, σας δίνω τον λόγο μου».

Έχω το πολύ σημαντικό προνόμιο

να ταξιδεύω σε κάποια καταπληκτικά μέρη,

φωτογραφίζοντας αυτά τα μακρινά τοπία
και τους απομακρυσμένους πολιτισμούς

σε ολόκληρο τον κόσμο.

Λατρεύω τη δουλειά μου.

Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται
για σειρά από θείες αποκαλύψεις,

ανατολές και ουράνια τόξα

ενώ, στην πραγματικότητα,
η δουλειά μου είναι κάπως έτσι.

(Γέλια)

Αυτό είναι το γραφείο μου.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια
ακριβής διανυκτέρευσης

κι έτσι κοιμόμαστε
πολύ συχνά στην ύπαιθρο.

Όσο τα καταφέρνουμε
να μην βρεχόμαστε,

αυτό είναι ένα πλεονέκτημα.

Ούτε έχουμε τη δυνατότητα
πολυτελών εστιατορίων.

Συνηθίζουμε να τρώμε
ό,τι διαθέτει η τοπική κουζίνα.

Αν λοιπόν βρεθείτε
στο Πάραμο του Ισημερινού,

θα φατε ένα μεγάλο τρωκτικό,
το ινδικό χοιρίδιο κούι.

(Γέλια)

Αυτό όμως που κάνει τις εμπειρίες μας
ίσως λίγο διαφορετικές

και κατά κάποιο τρόπο
πιο μοναδικές από τον μέσο όρο

είναι ότι μας τριβελίζει
εκείνη η ενδόμυχη σκέψη,

ότι και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας,
σε στιγμές απελπισίας,

σκεφτόμαστε, «Ίσως
να βγει μια φωτογραφία εδώ,

ίσως υπάρχει μια ιστορία για να ειπωθεί».

Γιατί η αφήγηση ιστοριών είναι σημαντική;

Επειδή μας βοηθά να συνδεθούμε
με την πολιτιστική, φυσική κληρονομιά μας.

Ωστόσο, στις Νοτιοανατολικές Πολιτείες,

υπάρχει ανησυχητική διάσταση
μεταξύ των πολιτών

και των φυσικών βιοτόπων
που ουσιαστικά επιτρέπουν την ύπαρξή μας.

Είμαστε οπτικά πλάσματα

κι έτσι χρησιμοποιούμε
όσα βλέπουμε για να διδαχθούμε.

Οι περισσότεροι από εμάς
δεν θα πήγαιναν πρόθυμα

να μπουν βαθιά σε ένα έλος, σωστά;

Πώς λοιπόν περιμένουμε
οι ίδιοι άνθρωποι να συνηγορήσουν

υπέρ της προστασίας των ελών;

Δεν γίνεται.

Στη δουλειά μου αξιοποιώ
τη φωτογραφία ως επικοινωνιακό μέσο

με σκοπό να γεφυρώσει το χάσμα
μεταξύ επιστήμης και αισθητικής,

να κινητοποιήσει
τους ανθρώπους να μιλήσουν,

να τους κινητοποιήσει να σκεφτούν

και τελικά, όπως ελπίζω,

να τους κινητοποιήσει να ενδιαφερθούν.

Ξεκίνησα 15 χρόνια πριν,
εδώ στο Γκέινσβιλ,

εδώ ακριβώς, στην πίσω αυλή
του σπιτιού μου.

Ερωτεύτηκα την περιπέτεια
και την ανακάλυψη,

το να εξερευνώ όλα εκείνα τα διάφορα μέρη,

σε απόσταση μόνο λίγων λεπτών
από το σπίτι μου.

Υπάρχουν πολλά όμορφα μέρη να ανακαλύψεις.

Παρότι έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια,

ακόμη βλέπω τον κόσμο
με τα μάτια ενός παιδιού

και προσπαθώ να ενσωματώνω
εκείνο το αίσθημα θαυμασμού

και εκείνο το αίσθημα περιέργειας
στις φωτογραφίες μου,

όσο συχνότερα μπορώ.

Είμαστε και αρκετά τυχεροί
επειδή εδώ στον Νότο

είμαστε ακόμη ευλογημένοι
με έναν σχετικά κενό καμβά

που μπορούμε να γεμίσουμε
με τις πιο παράδοξες περιπέτειες

και με τις πιο απίστευτες εμπειρίες.

Το ζήτημα είναι πόσο μακριά
θα μας οδηγήσει η φαντασία μας.

Σκεφτείτε, πολλοί βλέπουν
αυτό εδώ και λένε:

«Α, φανταστικό, ωραίο δέντρο».

Όμως εγώ δεν βλέπω απλώς ένα δέντρο.

Το κοιτάζω και βλέπω ευκαιρίες.

Βλέπω ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο.

Γιατί, ως παιδί, τέτοιου είδους εικόνες

με σήκωσαν από τον καναπέ,
με προκάλεσαν να εξερευνήσω,

με προκάλεσαν να αναζητήσω τα δάση,

να βάλω το κεφάλι κάτω από το νερό
και να δω τι υπάρχει εκεί.

Έχω φωτογραφήσει σε όλον τον κόσμο

και σας εγγυώμαι

ότι αυτό που έχουμε εδώ στον Νότο,

αυτό που έχουμε εδώ,
στην Ηλιόλουστη Πολιτεία,

συναγωνίζεται οτιδήποτε άλλο έχω δει.

Όμως η τουριστική μας βιομηχανία
αναλώνεται στην προώθηση λάθος πραγμάτων.

Τα περισσότερα παιδιά έχουν επισκεφτεί
την Ντίσνεϋλαντ πριν τα 12

περισσότερες φορές
απ' όσες έχουν βρεθεί σε κανό

ή απ' όσες έχουν κατασκηνώσει
κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Δεν είμαι εναντίον της Ντίσνεϋ ή του Μίκυ.
Κι εγώ συνήθιζα να πηγαίνω.

Όμως τα παιδιά χάνουν έτσι
τους ουσιαστικούς δεσμούς

που δημιουργούν βαθύ αίσθημα
περηφάνειας και ιδιοκτησίας

για το μέρος που αποκαλούν σπίτι τους.

Η κατάσταση επιδεινώνεται επειδή τα τοπία

που καθορίζουν τη φυσική μας κληρονομιά

και τροφοδοτούν τον υδροφορέα
του πόσιμου νερού μας

θεωρούνται τρομακτικά,
επικίνδυνα και στοιχειωμένα.

Όταν οι πρόγονοί μας πρωτοήρθαν εδώ,

προειδοποίησαν: «Μακριά
από τις στοιχειωμένες περιοχές.

Είναι γεμάτες κακά πνεύματα
και φαντάσματα».

Δεν ξέρω πώς κατέληξαν σε αυτήν την ιδέα.

Όμως αυτό έχει οδηγήσει
σε πραγματική ρήξη των δεσμών,

σε μια πραγματικά αρνητική νοοτροπία,

που έχει κρατήσει τους πολίτες
αδιάφορους και σιωπηλούς

και τελικά έχει θέσει
το περιβάλλον μας σε κίνδυνο.

Η Πολιτεία μας περιβάλλεται
και ορίζεται από νερό

κι όμως για αιώνες

τα έλη και οι υγρότοποι θεωρούνται εμπόδια

που χρειάζεται να ξεπεραστούν.

Τα αντιμετωπίζουμε λοιπόν
σαν υποδεέστερα οικοσυστήματα

επειδή έχουν μικρή χρηματοοικονομική αξία

και επειδή είναι γνωστά καταφύγια
για αλιγάτορες και φίδια,

που, παραδέχομαι,
δεν είναι οι πιο τρυφεροί πρεσβευτές.

(Γέλια)

Έτσι θεωρήθηκε πως το μόνο καλό έλος

ήταν το αποξηραμένο έλος.

Πράγματι,

η αποξήρανση προς όφελος
της γεωργίας και της ανάπτυξης

θεωρούνταν μέχρι πρότινος
η πεμπτουσία της επιβίωσης.

Όμως τώρα υπαναχωρούμε

επειδή όσο μαθαίνουμε
για αυτά τα υγρά τοπία,

τόσα περισσότερα μυστικά ξεκλειδώνουμε

για τη σχέση των ειδών

και την αλληλεξάρτηση ενδιαιτημάτων,

λεκανών απορροής
και περασμάτων των πουλιών.

Πάρτε για παράδειγμα αυτό το πουλί.

Είναι ένας πρωτονοτάριος κιτρόχρους.

Αγαπώ αυτό το πουλί
γιατί είναι πουλί του βάλτου,

πουλί του βάλτου, πέρα ως πέρα.

Ζει, ζευγαρώνει και αναπαράγεται
σε αυτά τα αιωνόβια έλη,

σε αυτά τα πλημμυρισμένα δάση.

Μετά την άνοιξη,
αφού έχουν αναθρέψει τα μικρά τους,

πετούν χιλιάδες μίλια
πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού,

πηγαίνοντας στην Κεντρική
και Νότια Αμερική.

Μετά τον χειμώνα,

φτάνει ξανά η άνοιξη και επιστρέφουν.

Πετούν χιλιάδες μίλια
πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού.

Πού επιστρέφουν; Πού προσγειώνονται;

Πίσω στο ίδιο ακριβώς δέντρο.

Αυτό είναι εντελώς τρελό.

Πρόκειται για ένα πουλί
μεγέθους μπάλας του τένις -

είναι σίγουρα απίστευτο.

Εγώ χρησιμοποίησα GPS
για να έρθω σήμερα εδώ,

στην ίδια μου την πόλη.

(Γέλια)

Είναι εντελώς απίστευτο.

Τι γίνεται όταν αυτό το πουλί
πετά πάνω από τον Κόλπο

προς στην Κεντρική Αμερική
για να ξεχειμωνιάσει

κι όταν έρχεται η άνοιξη, επιστρέφει

και βρίσκεται μπροστά σε αυτό;

Σε ένα γήπεδο του γκολφ
με νεοφυτεμένο γκαζόν;

Αυτή η ιστορία εκτυλίσσεται
πάρα πολύ συχνά εδώ,

σε αυτή την πολιτεία.

Πρόκειται για μια φυσική
διαδικασία χιλιάδων ετών,

ωστόσο, τώρα μαθαίνουμε για αυτή.

Φανταστείτε τι έχουμε ακόμη
να μάθουμε για αυτά τα τοπία,

αν, φυσικά, καταφέρουμε
να τα διατηρήσουμε.

Παρά την πλούσια ζωή
που αφθονεί σε αυτά τα έλη

συνεχίζουν να έχουν κακή φήμη.

Πολλοί άνθρωποι νιώθουν άβολα
στην ιδέα να υδροβατήσουν

στα «Mαύρα Nερά» της Φλόριντα.

Μπορώ να το καταλάβω αυτό.

Όμως μεγαλώνοντας
στην Ηλιόλουστη Πολιτεία,

αυτό που μου άρεσε είναι
ότι τόσοι πολλοί από εμάς

ζούμε με τον λανθάνοντα
αλλά έντονα αισθητό φόβο

πως αν βάλουμε τα πόδια μας στο νερό

μπορεί να υπάρχει κάτι πολύ πιο αρχέγονο

και καλύτερα εγκλιματισμένο
εκεί απ' ό,τι εμείς.

Θεωρώ, όμως, θετική την ενόχληση
του να μην νιώθεις κυρίαρχος.

Πόσο συχνά στη σύγχρονη αστική
και ψηφιακή εποχή

έχουμε αληθινά την ευκαιρία
να νιώσουμε ευάλωτοι

ή να αναλογιστούμε ότι ο κόσμος
δεν φτιάχτηκε μόνο για εμάς;

Την τελευταία δεκαετία

ξεκίνησα να αναζητώ τα μέρη
όπου το μπετόν υποκύπτει στο δάσος

και όπου τα κυπαρίσσια
διαδέχονται τα έλατα.

Θεώρησα επίσης όλα αυτά
τα κουνούπια και τα ερπετά,

όλες αυτές τις άβολες καταστάσεις,

ως επιβεβαίωση ότι είχα βρει
πραγματικά άγρια ζωή

και τα έχω αγκαλιάσει
όλα αυτά ολοκληρωτικά.

Ως φωτογράφος διατήρησης
με πάθος για τα «Mαύρα Nερά»

είναι φυσικό κι επόμενο
πως θα κατέληγα εδώ,

στους πιο διάσημους
από όλους τους βάλτους:

στα Έβεργκλεϊντς.

Μεγαλώνοντας εδώ,
στην Κεντρική-Βόρεια Φλόριντα,

πάντα με συντρόφευαν μαγευτικά τοπωνύμια,

μέρη όπως ο Χελωνοπόταμος
και το Διχαλωτό Ποτάμι,

Το Aνοιχτήρι, Το Μεγάλο Κυπαρίσσι.

Ξεκίνησα κάτι που εξελίχθηκε
σε πενταετές εγχείρημα,

ελπίζοντας να παρουσιάσω
εκ νέου τα Έβεργκλεϊντς

κάτω από ένα νέο, πιο εμπνευσμένο, πρίσμα.

Γνώριζα ότι θα ήταν δύσκολη υπόθεση
επειδή η περιοχή εδώ

είναι τεράστια,
περίπου το ένα τρίτο της Φλόριντα.

Όταν αναφέρομαι στα Έβεργκλεϊντς,

οι περισσότεροι απαντούν:
«Ναι, ναι, ο Εθνικός Δρυμός».

Τα Έβεργκλεϊντς δεν είναι μόνο ο δρυμός,
είναι μια ολόκληρη υδάτινη λεκάνη.

Ξεκινά βόρεια με την αλυσίδα λιμνών Κισίμι

και μετά με τις καλοκαιρινές νεροποντές,

τα νερά ρέουν στην λίμνη Οκιτσόμπι

και η λίμνη Οκιτσόμπι γεμίζει
και οι όχθες της υπερχειλίζουν

και τα νερά αργοκυλούν νότια,
ανάλογα με το έδαφος,

μέσα στo Ποτάμι του Γρασιδιού,

στα Υγρολίβαδα της Κύπερης,

και μετά στους Βάλτους των Κυπαρισσιών,

μέχρι να φτάσουν νοτιότερα
μέσα στα μαγκρόβια έλη

για να καταλήξουν στον Κόλπο της Φλόριντα,

στο σμαραγδένιο πετράδι των Έβεργκλεϊντς,

στις τεράστιες εκβολές,

εκβολές 2.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Βέβαια, ο δρυμός
είναι το νότιο άκρο αυτού του συστήματος,

όμως όσα τον κάνουν μοναδικό
είναι αυτές οι εισροές,

το γλυκό νερό που ξεκινά
160 χιλιόμετρα βορειότερα.

Κανένα πολιτικά καθορισμένο ή νοητό σύνορο

δεν προστατεύει τον δρυμό
από τα λύματα ή από τη λειψυδρία.

Και, δυστυχώς,
αυτό ακριβώς έχουμε καταφέρει.

Τα τελευταία εξήντα χρόνια

αποξηράναμε, κατασκευάσαμε φράγματα,
βυθοκορήσαμε τα Έβεργκλεϊντς

σε βαθμό που μόνον το ένα τρίτο του νερού
που έφτανε στον Κόλπο

κατορθώνει να φτάνει στον Κόλπο σήμερα.

Δυστυχώς, λοιπόν, η ιστορία
δεν είναι όλο λιακάδα και ουράνια τόξα.

Προς το καλύτερο ή το χειρότερο,

η ιστορία των Έβεργκλεϊντς
είναι άρρηκτα συνδεδεμένη

με τις διακυμάνσεις
της σχέσης της ανθρωπότητας

με τον φυσικό κόσμο.

Θα σας δείξω όμως
αυτές τις ωραίες εικόνες

για να σας βάλω στο θέμα.

Έχοντας έτσι την προσοχή σας,
θα σας πω την αληθινή ιστορία.

Η ιστορία είναι ότι παίρνουμε αυτό

και το ανταλλάσουμε με αυτό εδώ,

με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Αυτό όμως που διαφεύγει
σε τόσους ανθρώπους

είναι τα τεράστια μεγέθη
για τα οποία συζητάμε.

Τα Έβεργκλεϊντς δεν είναι
μόνο υπεύθυνα για το πόσιμο νερό

εφτά εκατομμυρίων κατοίκων της Φλόριντα

αλλά σήμερα αρδεύουν
τις αγροτικές εκτάσεις

για την ετήσια παραγωγή
ντομάτας και πορτοκαλιών

για πάνω από 300 εκατομμύρια Αμερικανούς.

Ο ίδιος εποχιακός όγκος νερού το καλοκαίρι

δημιούργησε το Ποτάμι του Γρασιδιού
πριν 6.000 χρόνια.

Μοιάζει ειρωνικό αλλά το ίδιο νερό
αρδεύει τουλάχιστον 200.000 εκτάρια

ενός απέραντου ποταμού
φυτειών ζαχαροκάλαμου.

Στις ίδιες αυτές φυτείες οφείλεται

η υπερβολική ρίψη λιπασμάτων
μέσα στον υγροβιότοπο,

κάτι που διαρκώς μεταβάλλει το σύστημα.

Για να κατανοήσετε όμως
όχι μόνο πως λειτουργεί το σύστημα,

αλλά και να συνδεθείτε
προσωπικά με αυτό,

αποφάσισα να χωρίσω την ιστορία
σε διάφορες αφηγήσεις.

Θα ήθελα αυτή η ιστορία
να αρχίζει στην λίμνη Οκιτσόμπι,

στην παλλόμενη καρδιά
του συστήματος των Έβεργκλεϊντς.

Για να το πετύχω αυτό,
διάλεξα έναν πρεσβευτή,

ένα εμβληματικό είδος.

Είναι ο αετός snail kite των Έβεργκλεϊντς.

Είναι ένα υπέροχο πουλί.

Παλιά φώλιαζαν κατά χιλιάδες,

χιλιάδες στα βόρεια Έβεργκλεϊντς.

Σήμερα έχουν μειωθεί
σε περίπου τετρακόσια ζευγάρια.

Γιατί έχει συμβεί αυτό;

Διότι έχουν ως μόνη πηγή τροφής
το σαλιγκάρι apple snail,

ένα υδρόβιο γαστρόποδο
μεγέθους μπάλας πινγκ-πονγκ.

Κατασκευάζοντας φράγματα στα Έβεργκλεϊντς,

φτιάχνοντας τάφρους στην Οκιτσόμπι
κι αποξηραίνοντας τους υγρότοπους

χάσαμε το ενδιαίτημα του σαλιγκαριού.

Επομένως μειώθηκε ο αριθμός των αετών.

Ήθελα λοιπόν μια φωτογραφία
που όχι μόνο να μεταδίδει αυτή τη σχέση

μεταξύ υγροβιότοπου,
σαλιγκαριού και πουλιού

αλλά και μια φωτογραφία
που να μεταδίδει επίσης

το πόσο υπέροχη ήταν αυτή η σχέση

και πόσο σημαντικό είναι
το ότι έφτασαν να αλληλοεξαρτώνται

ο υγιής υγροβιότοπος και το πουλί.

Για να το πετύχω, μου ήρθε η εξής ιδέα.

Άρχισα να σκιτσάρω τις ιδέες
για μια τέτοια φωτογραφία

και τις έστειλα σε βιολόγο άγριας ζωής
στην Οκιτσόμπι.

Ο αετός απειλείται με εξαφάνιση
και έτσι απαιτείται ειδική άδεια.

Κατασκεύασα μια υποβρύχια πλατφόρμα

που θα παγίδευε σαλιγκάρια
ακριβώς κάτω από το νερό.

Πέρασα μήνες σχεδιάζοντας
αυτή την τρελή ιδέα.

Μετέφερα την πλατφόρμα
κάτω στη λίμνη Οκιτσόμπι

και πέρασα πάνω από μια εβδομάδα στο νερό,

ως τη μέση, σε βάρδιες 9 ωρών,
από την αυγή ως το σούρουπο,

για να τραβήξω μια φωτογραφία
που ίσως μετέδιδε την ιδέα.

Εδώ είναι η μέρα που η ιδέα μου απέδωσε:

[Βίντεο: (Αφήγηση Μακ Στόουν)
Με την πλατφόρμα έτοιμη,

βλέπω έναν αετό να έρχεται
πάνω από τα βούρλα.

Τον βλέπω να επιθεωρεί και να ψάχνει.

Φτάνει πάνω από την παγίδα

και το βλέπω ότι την έχει δει.

Κινείται ευθεία σαν βέλος
καταπάνω στην παγίδα.

Εκείνη τη στιγμή,
όλοι οι μήνες σχεδιασμού και αναμονής,

όλα τα εγκαύματα
και τα τσιμπήματα των κουνουπιών,

ξαφνικά όλα άξιζαν τον κόπο.

(Μακ Στόουν στην ταινία)
Θεέ μου, δεν το πιστεύω!]

Καταλαβαίνετε πόσο ενθουσιασμένος
ήμουν όταν συνέβη!

Όμως η ιδέα ήταν η εξής:

αν κάποιος δεν έχει δει ποτέ αυτό το πουλί

ούτε είχε λόγο να ενδιαφερθεί για αυτό,

αυτές οι φωτογραφίες,
αυτές οι νέες οπτικές,

θα ρίξουν λίγο νέο φως σε ένα από τα είδη

που κάνουν τον υγροβιότοπο
υπέροχο, πολύτιμο και σημαντικό.

Ξέρω πως δεν μπορώ να έρχομαι εδώ,
στην Γκέινσβιλ,

και να σας μιλάω για τα ζώα
στα Έβεργκλεϊντς

δίχως να αναφερθώ στους αλιγάτορες.

Αγαπώ τους αλιγάτορες,
μεγάλωσα αγαπώντας τους.

Οι γονείς μου θεωρούσαν
μη-υγιή αυτή τη σχέση.

Όμως αυτό που μου αρέσει στους αλιγάτορες

είναι πως στο γλυκό νερό
είναι το αντίστοιχο του καρχαρία.

Είναι αντικείμενο φόβου, είναι μισητοί

και είναι τραγικά παρεξηγημένοι.

Γιατί είναι ένα μοναδικό είδος,
όχι μόνο κορυφαία αρπακτικά.

Στα Έβεργκλεϊντς

είναι οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες
των Έβεργκλεϊντς

γιατί καθώς το νερό μειώνεται τον χειμώνα,

την εποχή της ξηρασίας,

σκάβουν τρύπες,
που λέγονται τρύπες των αλιγατόρων.

Αυτό το κάνουν επειδή
καθώς μειώνεται η στάθμη

μπορούν έτσι να παραμένουν υγροί
και να ψάχνουν τροφή.

Αυτό δεν επηρεάζει μόνον τους αλιγάτορες.

Κι άλλα ζώα εξαρτώνται
από αυτή την συμβίωση

και έτσι ανάγονται κι αυτά
σε ιδιαίτερης σημασίας είδη.

Πως όμως παρουσιάζεις
ένα κορυφαίο αρπακτικό αρχαίο ερπετό,

ως κυρίαρχο του συστήματος

και παράλληλα ως ευάλωτο;

Λοιπόν, τσαλαβουτάς σε έναν λάκκο
με κάπου 120 από αυτά,

ελπίζοντας να έχεις πάρει
τη σωστή απόφαση.

(Γέλια)

Έχω ακόμα σώα όλα μου τα δάχτυλα,
εντάξει.

Όμως το καταλαβαίνω,
δεν πρόκειται συγκροτήσω πανστρατιές:

«Σώστε τα Έβεργκλεϊντς
για τους αλιγάτορες!»

Δεν θα γινόταν
αφού είναι πανταχού παρόντες,

βρίσκονται ήδη στο επίκεντρο.

Είναι από τις πιο επιτυχημένες ιστορίες
διάσωσης στις ΗΠΑ.

Όμως στα Έβεργκλεϊντς ενδημεί ένα είδος
που όλοι θα αγαπήσετε.

Αυτό το είδος είναι
η ροδώδης χουλιαρομύτα.

Αυτά τα υπέροχα πουλιά
ταλαιπωρήθηκαν πολύ στα Έβεργκλεϊντς.

Αρχικά χιλιάδες ζευγάρια
στον Κόλπο της Φλόριντα,

στην αρχή του εικοστού αιώνα

μειώθηκαν σε δύο...
δύο αναπαραγωγικά ζεύγη!

Για ποιο λόγο συνέβη αυτό;

Γιατί θεωρήθηκαν ωραιότερα
πάνω στα γυναικεία καπέλα

απ' ό,τι αν πετούσαν στον ουρανό.

Αργότερα το εμπόριο φτερών απαγορεύτηκε

κι ο αριθμός τους ξανάρχισε να ανεβαίνει.

Και καθώς αυξανόταν πάλι ο αριθμός τους,

οι επιστήμονες πρόσεξαν αυτά τα πουλιά,

άρχισαν να τα μελετούν.

Κι αυτό που ανακάλυψαν είναι

ότι η συμπεριφορά αυτών των πουλιών
συνδέεται άρρηκτα

με τον ετήσιο υδάτινο κύκλο
των Έβεργκλεϊντς,

ο οποίος καθορίζει
την υδάτινη λεκάνη των Έβεργκλεϊντς.

Αυτό που οι επιστήμονες ανακάλυψαν

είναι ότι έκαναν φωλιές τον χειμώνα
όταν έπεφτε η στάθμη

γιατί είναι απτικοί συλλέκτες τροφής,
χρειάζεται να αγγίζουν ό,τι τρώνε.

Περιμένουν ώσπου να δημιουργηθούν
αυτές οι λακκούβες με ψάρια

για να τραφούν αρκετά
ώστε να θρέψουν τα μικρά τους.

Έτσι αυτά τα πουλιά έγιναν
το έμβλημα των Έβεργκλεϊντς,

ένα είδος-δείκτης της υγείας
του όλου συστήματος.

Και καθώς ο πληθυσμός τους ανέκαμπτε
στα μέσα του 20ου αιώνα

και εκτοξευόταν
στα 900, 1000, 1100, 1200...

τότε αρχίσαμε την αποξήρανση
των νότιων Έβεργκλεϊντς,

εμποδίζοντας τα δύο τρίτα του νερού
να κατευθύνονται νότια.

Αυτό είχε δραστικές επιπτώσεις.

Ενώ ο πληθυσμός της χουλιαρομύτας
άγγιζε υψηλά επίπεδα,

δυστυχώς σήμερα, η πραγματική της ιστορία,

η αληθινή εικόνα της χουλιαρομύτας
είναι μάλλον αυτή εδώ.

Υπάρχουν σήμερα κάτω από 70 ζεύγη
στον Κόλπο της Φλόριντα

γιατί έχουμε διαταράξει το σύστημα
σε τέτοιο βαθμό.

Οι διάφοροι φορείς φωνάζουν
με όλη τους τη δύναμη:

«Τα Έβεργκλεϊντς είναι εύθραυστα!»

Δεν είναι.

Είναι ευπροσάρμοστα.

Γιατί παρόλα όσα πήραμε,
όσα κάναμε, όσα αποξηράναμε,

όσο κι αν φτιάξαμε φράγματα
και αν βυθοκορήσαμε

τα κομμάτια είναι εδώ
περιμένοντας να επανενωθούν.

Αυτό που έχω αγαπήσει στη Νότια Φλόριντα

είναι το ότι εδώ συνυπάρχει
η ανεξέλεγκτη ορμή της ανθρωπότητας

με την αμετακίνητη οντότητα
της τροπικής φύσης.

Στο νέο αυτό οριακό σημείο,
καλούμαστε σε νέα αποτίμηση.

Τι αξία έχει η άγρια ζωή;

Τι αξία έχει η βιοποικιλότητα
ή το πόσιμο νερό μας;

Ευτυχώς, μετά
από δεκαετίες αντιπαραθέσεων,

αρχίζουμε να ανταποκρινόμαστε
στην πράξη σε αυτά τα ερωτήματα.

Αρχίζουμε αργά
να αναλαμβάνουμε εγχειρήματα

για να φέρουμε περισσότερο
γλυκό νερό στον Κόλπο.

Εξαρτάται όμως από εμάς ως πολίτες,
ως κατοίκους, ως διαχειριστές,

να απαιτήσουμε την τήρηση
των πολιτικών υποσχέσεων.

Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε;

Είναι τόσο εύκολο.

Απλώς βγείτε έξω, πηγαίνετε εκεί έξω.

Πηγαίνετε με τους φίλους,
με τα παιδιά σας,

πηγαίνετε με την οικογένειά σας.

Απευθυνθείτε σε ξεναγό με σκάφος.

Δείξτε στο κράτος
ότι η προστασία της άγριας ζωής

είναι οικολογικά σωστή
αλλά και οικονομικά ωφέλιμη.

Είναι διασκεδαστικό, κάντε το,
βάλτε τα πόδια σας στο νερό.

Ο βάλτος θα σας αλλάξει,
σας δίνω τον λόγο μου.

Μέσα στα χρόνια,
έχουμε υπάρξει τόσο γενναιόδωροι

με άλλα τοπία στην επικράτεια,

επενδύοντάς τα
με την Αμερικανική υπερηφάνεια.

Μέρη που πια θεωρούμε ότι μας καθορίζουν:

Γκραν Κάνυον, Γιοσέμιτι, Γέλοουστοουν...

Χρησιμοποιούμε αυτούς τους δρυμούς
και αυτές τις περιοχές

ως φάρους και πολιτιστικές πυξίδες.

Είναι όμως λυπηρό
ότι συχνά τα Έβεργκλεϊντς

δεν περιλαμβάνονται σε αυτή τη συζήτηση.

Όμως θεωρώ πως είναι εξίσου εμβληματικά

αυτού που είμαστε ως χώρα

με οποιαδήποτε άλλη
από αυτές τις άγριες φυσικές περιοχές.

Απλώς αποτελούν
διαφορετική μορφή άγριας φύσης.

Όμως παίρνω θάρρος

γιατί ίσως τελικά
αρχίζουμε να αλλάζουμε γνώμη

αφού αυτό που θεωρούνταν κάποτε
βαλτώδης χερσότοπος

είναι τώρα Τόπος Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Αποτελεί υδροβιότοπο παγκόσμιας σημασίας.

Διανύσαμε μεγάλη απόσταση
τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Καθώς είναι η πιο φιλόδοξη ανάπλαση
υδροβιότοπου,

οι διεθνείς προβολείς στρέφονται εδώ,
στην Ηλιόλουστη Πολιτεία μας.

Άν θεραπεύσουμε αυτό το οικοσύστημα,

θα αποτελέσει πρότυπο ανάπλασης υγροτόπου,

σε παγκόσμια κλίμακα.

Σε εμάς όμως έγκειται
η επιλογή της παρακαταθήκης μας.

Λένε ότι τα Έβεργκλεϊντς είναι για εμάς
το πιο μεγάλο τεστ.

Αν περάσουμε το τεστ,
κερδίζουμε τον πλανήτη.

Αυτή είναι μια αγαπημένη μου έκφραση

γιατί είναι μια πρόκληση, μια ώθηση.

Μπορούμε να το κάνουμε;
Θα το κάνουμε;

Είμαστε υποχρεωμένοι, πρέπει.

Αλλά τα Έβεργκλεϊντς
δεν είναι μόνο ένα τεστ.

Είναι επίσης ένα δώρο

και, εντέλει, αποτελούν δική μας ευθύνη.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)