Paaralang ng Pag-asa

Kahit nung simula pa lang ...

Inisip ko yung mga lugar

lalo na sa Sabah,

na maaring magtayo ng paaralan para sa mga Indonesians

Bakit hindi tayo magkapag-tayo ng paaralan dito sa Ulu Kimanis

Para maturuan ang mga bata sa paligid. Ang mga anak ng mga Indonesian maaring matutuo dito.

Tatawagin ang paaralan na ito nang Tunas Harapan Bangsan (Paaralan ng Pag-asa).

So mula pa sa simula, nalulungkot na ako.

Nung nakita ko ang mga bata na wala pa sa edad pero kailangan magtrabaho.

Bakit ba sila dinadala ng mga magulang nila sa mga lugar para sa trabaho.

Isa itong problema.

Dito ko naisiap na humanap ng paraan para magtayo ng paaralan dito sa Ulu Kimanis.

Nung una wala kaming mga guro.

Baka nalaman ng marami.

Maraming mga Indonesians na may sertipiko sa pagtuturo

o nag-aral ng edukasyon ang nagpunta dito at nag-aplay maging guro

Nung una, dalawang babaeng guro at isang lalakeng guro ang nag-aplay

Si Meliati Todling, nasa likod siya ngayon.

Matagal na siya dito.

Isa siya sa mga nag-pasimuno nito.

Nang sinumulan namin ito, isa itong pribadong paaralan.

Ang mga magulang ng mga estudyante ang sumagot ng lahat ng pangangaliangan.

Nagbabayad kami ng RM 500 kada buwan para dito.

Yung mga sahig gawa sa 300 na sako ng semento.

Lahat ito ay binigay ng mga Intsik.

Yung mga magulang hindi nila kailangan magbigay ng pero, kahit na isang kusing, para sa paaralan na ito.

Mula sa mga sahig pati yung mga kahoy na pader binigay ng mga Intsik.

Pati ang nga bubong.

Lahat libre.

Inintay na lang namin na ipadala ng mga magulang ang mga anak nila dito.

Hindi nila kinalangan na magbigay.

Si Mang Petrus hanggang ngayon ay hinihimok pa rin ang mga migranteng trabahador dito sa Sabah na ipadala na lang ang mga anak nila kesa pagtrabahuhin.

Maraming pang mga paaralan dito sa Sabah na di pa rin nakakakuha ng suporta galing sa gobyerno ng Indonesia.

(Kung papaano mako-kontakt ang Sekolah Harapan Bangsa)