Mikko Hypponen: Çevrimiçi saldırının üç çeşidi

Sanal suç uzmanı Mikko Hypponen mahremiyetinize ve bilgilerinize yapılan üç çeşit çevrimiçi saldırıdan bahsediyor -- ve bunların sadece ikisi suç sayılıyor. "Gelecekteki bir hükümete gözü kapalı güveniyor muyuz? Çünkü feragat ettiğimiz her hak bizden sonsuza dek alınabilir."

1980'lerde

komünist Doğu Almanya'da

bir daktilonuz varsa,

onu hükümete kaydettirmeliydiniz.

Daktiloda yazılmış

bir metnin örneğini

kaydettirmeliydiniz.

Ve bu hükümetin

yazının kaynağını bulmak için yaptığı birşeydi.

Yanlış bir düşünce

içeren bir kağıt bulduklarında,

bu düşünceyi ortaya

atanın izini sürerlerdi.

Ve bizler Batı'da

birinin bunu nasıl yapabileceğini,

ifade özgürlüğünü ne kadar sınırlayacağını anlayamıyoruz.

Bunu kendi ülkelerimizde

asla yapmazdık.

Ama bugün 2011'de,

eğer herhangi bir önde gelen lazer yazıcı

üreticisinden renkli lazer yazıcı satın aldığınızda

ve bir sayfa yazdırdığınızda,

bu sayfa üzerinde

onun size ve yazıcınıza

ait olduğunu gösteren

belli bir şekil düzeni olan sarı renkte

noktalar olacak.

Bugün bize olan

şey bu.

Ve kimsenin bunu umursadığı yok gibi görünüyor.

Ve bu hükümetlerimizin

teknolojiyi

bize, vatandaşlara karşı

kullanma şekillerinden birini

gösteren bir örnek.

Ve bu günümüzde çevrimiçi sorunların

üç ana kaynağından biri.

Eğer çevrimiçi dünyada gerçekten neler olduğuna bakarsak,

saldırganları temel alarak saldırıları gruplandırabiliriz.

Üç ana grubumuz var.

Çevrimiçi suçlular var.

Buradaki gibi, Ukrayna, Kiev şehrinden

Bay Dimitry Golubov.

Ve çevrimiçi suçluları suça iten

nedenleri anlamak çok zor değil.

Bu adamlar para kazanıyor.

Çok fazla, gerçekten

çok çok fazla para kazanmak için

çevrimiçi saldırıları kullanıyorlar.

Aslında çevrimiçi saldırılarıyla

para kazanan milyonerlerin,

multimilyonerlerin birçok davası var.

İşte Estonya, Tartu'dan Vladimir Tsastsin.

Bu Alfred Gonzalez.

Bu Stephen Watt.

Bu Bjorn Sundin.

Bu Matthew Anderson, Tariq Al-Daour

ve böyle devam ediyor.

Bu adamlar

servetlerini çevrimiçi kazanıyorlar,

ama bunu yasa dışı yollarla yapıyorlar,

biz çevrimiçi işlem yaparken banka

hesaplarımızdan para çalmak için bankacılık

virüsü gibi şeyler kullanıyorlar,

ya da biz virüslü bir

bilgisayardan çevrimiçi alışveriş yaparken

kredi kartı bilgilerimizi almak için tuş kaydedici kullanıyorlar.

A.B.D Gizli Servisi,

iki ay önce,

buradaki Bay Sam Jain'in

İsviçre banka hesabını dondurdu.

ve dondurulduğunda bu banka hesabında

14.9 milyon dolar vardı.

Bay Jain bir kaçak;

kimse nerde olduğunu bilmiyor.

Ve iddia ediyorum bugün bile

herhangi birimizin gerçek dünyadansa

çevrimiçi ortamda bir suç kurbanı

ihtimali daha yüksek.

Ve açıkça görülüyor ki

durum gittikçe kötüleşiyor.

Gelecekte, suçların büyük kısmı

çevrimiçi işlenecek.

Hergün izlediğimiz ikinci büyük

saldırgan grubunu suça iten

neden para değil.

Onların nedeni başka birşey --

nedenleri protesto,

nedenleri bir fikir,

nedenleri kahkahalar.

Anonymous gibi gruplar

geçtiğimiz 12 ayda çoğaldı ve

çevrimiçi saldırılar arasında

önemli bir yer edindi.

Yani bunlar üç ana saldırganlar:

para için yapan suçlular,

Anonymous gibi protesto için

yapan internet korsanları,

ama son grup ise bu saldırıları yapan

ulus devletler, hükümetler.

Ve DigiNotar'da gerçekleşene

benzer davalara bakıyoruz.

Bu hükümetin kendi vatandaşlarına

saldırdığında ne olduğunun

en iyi örneği.

DigiNotar Hollanda'daki bir

Sertifika Kurumu --

daha doğrusu, öyleydi.

geçen sonbahar iflas ediyorlardı

çünkü

saldırıya uğramışlardı.

Biri sistemlerine girip

tamamen virüs bulaştırmıştı.

Ve geçen hafta bir toplantıda

Hollandalı hükümet temsilcilerine şunu sordum,

takım liderlerinden birine DigiNotar'a

yapılan saldırı yüzünden

insanların ölmesini

inandırıcı bulup bulmadığını sordum.

Ve cevabı evetti.

Peki nasıl olurda insanlar

bunun gibi bir saldırı sonucu ölür?

DigiNotar bir Sertifika Kurumu.

Sertifika satıyorlar.

Sertifikalarla ne yaparsınız?

Güvenli http erişimi olan bir

websiteniz, Gmail gibi SSL şifreli

sunucularınız varsa bir

sertifikaya ihtiyaç duyarsınız.

Şimdi hepimiz, ya da büyük kısmımız,

Gmail ya da rakiplerinden birini kullanıyoruz

ama bu sunucular özellikle İran gibi

muhaliflerin Gmail gibi

yabancı

sunucuları kullandığı

totaliter devletlerde de popüler

çünkü yerel sunuculardan daha güvenilir olduklarını biliyorlar

ve SSL bağlantıları üzerinden şifrelendiriliyorlar

böylece yerel hükümet konuşmalarına

burnunu sokamıyor.

Ama eğer yabancı bir S.K.'na saldırırlarsa ve

sahte sertifikalar basarlarsa, yapabilirler.

Ve DigiNotar davasında olan şey

tam da buydu.

Peki ya Arap Baharı

ve yaşanan olaylar, örneğin Mısır'da?

Mısır'da,

2011 Nisan'ında isyancılar Mısır

gizli polisinin merkezlerini

yağmaladılar

ve binayı yağmalarken birçok kağıt buldular.

Bu kağıtların arasında,

"FINFISHER" başlıklı bir dosya vardı.

Ve bu dosyanın içinde Almanya

menşeili bir şirketin notları vardı

ve bunlar önleme için Mısır hükümetine

satılan bir

araç takımıydı --

ve büyük bir ölçüde --

ülkenin vatandaşlarının tüm iletişimiydi.

Bu aracı Mısır Hükümetine

280,000 Avroya satmışlardı.

Şirketin merkezleri tam burada.

Yani Batılı hükümetler

kendi vatandaşlarına karşı kullanabilmeleri için totaliter

devletlere bu araçları sağlıyorlar.

Ama Batılı hükümetler bunu kendilerine de yapıyorlar.

Örneğin, Almanya'da,

birkaç hafta önce

sözde Scuinst isimli truva atı virüsü bulundu,

bu Alman hükümet

yetkilileri tarafından kendi vatandaşlarını

araştırmak için kullandığı bir virüstü.

Eğer bir kamu davasında şüpheliyseniz,

biliyoruz ki, telefonunuz dinlenecektir.

Ama günümüzde, durum bunun ötesine geçti.

İnternet bağlantınızı takip edecekler.

Hatta bilgisayarınıza bulaştırmak için

Scuinst Trojan adlı araçlar kullanacaklar,

ki bu onlara tüm iletişimizi

izleme, çevrimiçi sohbetlerinizi

dinleme ve şifrelerinizi ele geçirme

imkanı sunacak.

Şimdi buna benzer şeyleri

ciddi anlamda düşündüğümüzde,

insanlardan almamız gereken bariz cevap şu olmalı:

"Tamam kulağa kötü geliyor,

ama bu beni etkilemez çünkü ben yasalara uyan bir vatandaşım.

Neden endişeleneyim ki?

Çünkü saklayacak birşeyim yok."

Ve bu anlamsız

bir sav.

Mahremiyetten bahsediyoruz.

Mahremiyet tartışmaya açık değildir.

Bu güvenliğe karşı

mahremiyet mi

sorusu değil.

Bu kontrole karşı özgürlük

sorusu.

Ve şu an, 2011'de hükümetlerimize

güven duyabiliyorken

feragat ettiğimiz her hak bizden sonsuza dek alınabilir.

Ve gelecekteki bir hükümete, bundan

50 yıl sonra sahip olacağımız

bir hükemete güveniyor muyuz,

gözü kapalı güveniyor muyuz?

İşte önümüzdeki 50 yıl bu

sorular için endişelenmeliyiz.