Ben Cameron: De ware kracht van de podiumkunsten

Kunstbeheerder en live-theaterfan Ben Cameron kijkt naar de toestand van de live kunsten - De vraag: Hoe kan de magie van live theater, live muziek, live dance concurreren met de "altijd online"- Internetgeneratie? Op TEDxYYC biedt hij een gedurfde kijk vooruit.

Ik ben een culturele omnivoor,

iemand wiens dagelijkse woon-werkverkeer

mogelijk wordt door het verlengstuk "iPod",

een iPod met Wagner en Mozart,

popdiva Christina Aguilera,

countryzanger Josh Turner

gangstarapper Kirk Franklin,

concerten, symfonieën en nog veel meer.

Ik ben een vraatzuchtige lezer,

een lezer die zich bezighoudt met Ian McEwan tot Stephanie Meyer.

Ik heb de "Twilight"-tetralogie gelezen.

En ik leef voor mijn thuistheater,

een thuistheater waar ik dvd's verslind, video-on-demand

en natuurlijk een hoop tv.

Voor mij "Law and Order: SVU",

Tina Fey en "30 Rock"

en "Judge Judy" -- "De mensen zijn echt, de zaken ook,

de uitspraken zijn definitief."

Nu, ik ben ervan overtuigd dat velen van jullie

waarschijnlijk mijn passies delen,

vooral mijn passie voor "Judge Judy",

en je zou iedereen aanvallen

die haar ons zou willen ontnemen

maar jullie delen misschien minder de centrale passie van mijn leven,

een passie voor de live professionele podiumkunsten,

podiumkunsten die het orkestrepertoire vertegenwoordigen, ja,

maar ook jazz, moderne dans, opera,

theater en nog veel meer.

Eerlijk gezegd,

velen van ons in de sector maken zich zorgen

dat hij wordt bedreigd en mogelijk ontmanteld

door de technologie.

Initieel waren we blij met het internet:

het was het fantastische nieuwe marketingapparaat

dat al onze problemen zou oplossen.

Nu beseffen we dat het internet

daar te goed in is.

Afhankelijk van wie je leest, concurreert een kunstorganisatie,

of een kunstenaar die de aandacht wil trekken

van een potentiële ticketkoper,

nu met de tussen de

drie en vijfduizend

verschillende marketingboodschappen

die een doorsnee burger elke dag ziet.

We weten nu in feite

dat de technologie onze grootste concurrent is in de strijd om vrije tijd.

Vijf jaar geleden

besteedden Gen-X'ers 20,7 uur online en voor de tv,

vooral voor de tv.

Gen-Y'ers besteedden nog meer uren,

23,8 uur, het meeste online.

Een typische

beginnende universiteitsstudent

arriveert daar

met een ervaring van

20.000 uur online

en daarnaast ook nog eens 10.000 uur

videogames-ervaring.

Een veeg teken dat in onze

culturele context

videospelletjes meer verkopen

dan muziek en film samen.

Bovendien zijn we bang dat technologie

onze aannames over cultuurconsumptie heeft veranderd.

Dankzij het internet

geloven we dat we alles kunnen krijgen wanneer we het ook willen,

geleverd aan onze voordeur.

We kunnen winkelen om drie in de ochtend of acht uur 's avonds

om op maat gemaakte jeans te bestellen.

Dit zijn verwachtingen inzake personalisatie

en maatwerk

waaraan de podiumkunsten

waar rekening moet worden gehouden met openingstijden, plaatsen,

ongemakken van bereikbaarheid, parkeren en dergelijke,

simpel weg niet kunnen beantwoorden.

En we beseffen allemaal goed

wat dat gaat betekenen in de toekomst

wanneer we iemand vragen om honderd dollar te betalen

voor een symfonie, opera of balletkaartje,

wanneer de cultuurconsument gewend is om te downloaden van het internet,

24 uur per dag,

voor 99 cent per liedje, of gratis.

Dit zijn enorme vragen

voor degenen onder ons die werken op dit terrein.

Maar hoe bijzonder ze ook aanvoelen voor ons,

we weten dat we niet alleen zijn.

Ieder van ons is bezig

met een seismische, fundamentele

herschikking van cultuur en communicatie,

een herschikking die vreselijk huishoudt

in de industrie van kranten, tijdschriften,

het boek en de uitgeverij enzovoort.

De podiumkunsten zijn opgezadeld met verouderde vakbondsovereenkomsten

die een rem en verbod instellen op

mechanische reproductie en streaming,

opgesloten in grote fabrieken

die werden ontworpen tot verstening van

de ideale relatie

tussen artiest en publiek,

die geschikt zijn voor de 19e eeuw

en opgesloten zijn in een businessmodel dat afhangt van hoge ticketinkomsten,

waar we exorbitante prijzen aanrekenen.

Velen van ons beven in de nasleep van de ineenstorting van Tower Records

en vragen zich af: "Zijn wij de volgende?"

Iedereen met wie ik praat binnen de podiumkunsten

is het eens met de woorden van Adrienne Rich,

die in "Dreams of a Common Language", schreef:

"We zijn in een land dat geen

taal, geen wetten heeft.

Wat we samen doen, is puur verzinsel.

De kaarten die ze ons hebben gegeven,

zijn jaren achter."

En voor degenen onder u die houden van kunst,

bent u niet blij dat u mij heeft uitgenodigd om uw dag op te fleuren?

(Gelach)

(Applaus)

Liever dan te zeggen dat we op de rand van onze eigen vernietiging staan,

verkies ik te geloven dat we fundamenteel aan het hervormen zijn,

een reformatie, zoals de religieuze Reformatie

van de 16e eeuw.

De kunstreformatie wordt, net als de religieuze Reformatie,

deels aangespoord door de technologie,

met, inderdaad, de drukpers aan de leiding van de aanval

op de religieuze Reformatie.

Beide hervormingen waren gebaseerd op lastige discussie,

interne zelftwijfel

en massale herschikking van verouderde businessmodellen.

In de grond stellen beide reformaties volgens mij

dezelfde vragen

wie heeft het recht om dit uit te oefenen?

Hoe hebben zij het recht om te uit oefenen?

En inderdaad, hebben we iemand nodig

die voor ons kan bemiddelen

om een ervaring met het spirituele goddelijke te hebben?

Chris Anderson, iemand jullie volgens mij allemaal kennen,

hoofdredacteur van Wired magazine en auteur van "The Long Tail"

was echt de eerste die, voor mij, de nagel op de kop sloeg.

Hij schreef een lange tijd geleden:

met dank aan de uitvinding van het internet,

en webtechnologie,

minicamera's en veel meer,

zijn de middelen van de artistieke productie

gedemocratiseerd

voor het eerst in de menselijke geschiedenis.

Als een van jullie in de jaren '30 een film wilde maken,

dan moest je werken voor Warner Bros. of RKO

want wie kan er zich een filmset veroorloven

en licht- en montage-apparatuur,

filmmuziek en nog meer?

Wie hier aanwezig kent er vandaag niet een 14- jarige

die hard aan het werk is aan haar 2e, 3e of 4e film

(Gelach)

Ook de vormen van artistieke distributie

zijn voor het eerst in de menselijke geschiedenis gedemocratiseerd .

Nogmaals, in de jaren '30 deden Warner Bros, RKO dat voor jou.

Kijk nu op YouTube of Facebook;

daar heb je een wereldwijde distributie

zonder dat je er je slaapkamer voor hoeft te verlaten.

Deze dubbele impact is de aanleiding

voor een enorme herdefiniëring van de culturele markt,

een tijd waarin iedereen een potentiële auteur kan worden.

Eerlijk gezegd, wat we nu zien in deze omgeving

is een enorme tijd,

waarin alles aan het veranderen is,

ook als we kijken naar de tijd waarin de publieksaantallen kelderen.

Maar het aantal deelnemers aan de kunsten,

mensen die poëzie schrijven, die liedjes zingen,

die optreden in kerkkoren,

explodeert buiten onze wildste verbeeldingen.

Deze groep noemen anderen ook wel de "pro-ams"

amateur-kunstenaars die werk doen op een professioneel niveau.

Je ziet ze op YouTube, in danswedstrijden,

filmfestivals en meer.

Ze zorgen voor een radicale uitbreiding

van onze opvattingen over de mogelijkheden van een esthetische woordenschat,

terwijl ze uitdagend en ondermijnend zijn

voor de culturele autonomie van onze traditionele instellingen.

Uiteindelijk leven we in een wereld

die wordt gedefinieerd, niet door de consumptie,

maar door participatie.

Maar ik wil duidelijk zijn.

Net zoals de religieuze Reformatie niet het einde was

van de formele kerk of het priesterschap,

geloof ik dat onze artistieke instellingen

blijvend van belang zijn.

Ze hebben op dit moment de beste kansen

voor kunstenaars om economisch waardig te leven,

niet in weelde, in waardigheid.

En ze zijn de plaatsen waar kunstenaars

die het verdienen en willen werken met een bepaalde omvang van middelen

een thuis vinden.

Maar om ze te zien als synoniem

met het geheel van de kunstengemeenschap

is verreweg te kortzichtig.

Terwijl we neigden naar polarisering

tussen amateur en professional,

is de meest spannende ontwikkeling

van de laatste 5 tot 10 jaar

de opkomst

van de professionele hybride kunstenaar,

de professionele artiest

die werkt, niet primair in de concertzaal of op het podium,

maar vooral rondom

vrouwenrechten, mensenrechten,

de opwarming van de aarde, AIDS-hulp voor een grotere groep,

niet uit economische noodzaak,

maar uit een diepe, organische overtuiging

dat het werk dat zij, of hij geroepen is te doen

niet kan worden bereikt in de traditionele

hermetische kunstenomgeving.

Vandaag word de danswereld niet uitsluitend bepaald

door het Royal Winnipeg Ballet of het Nationaal Ballet van Canada,

maar door Liz Lerman's Dance Exchange,

een multi-generatie, professioneel dansgezelschap,

waarvan de dansers variëren in leeftijd van 18 tot 82,

en die werken met genoomwetenschappers

om gestalte te geven aan de DNA-streng,

en met nucleaire fysici bij CERN.

De professionele theatergemeenschap van vandaag

is niet alleen bepaald door de Shaw en Stratford Festivals,

maar ook door het Cornerstone Theater van Los Angeles,

een collectief van kunstenaars die, na 9 / 11,

10 verschillende religieuze gemeenschappen bijeenbrachten -

de Bahia, de katholieke,

de moslims, de joodse,

zelfs de Native American

en de homo- en lesbische geloofsgemeenschappen,

om hen te helpen hun eigen individuele stuk te spelen

en één enorm stuk,

waar ze de verschillen in hun geloof verkenden,

en gemeenschappelijkheid vonden

als een belangrijke eerste stap

in de richting van genezing over de gemeenschappen heen.

Artiesten van vandaag, zoals Rhodessa Jones,

werken in gevangenissen voor vrouwen

om vrouwelijke gevangenen de pijn van gevangenschap te laten verwoorden,

terwijl de toneelschrijvers en regisseurs werken met jonge bendes

om alternatieve kanalen te vinden voor geweld

en nog veel meer.

En inderdaad, in plaats te worden van vernietigd,

hebben de podiumkunsten een plaats op de rand van een tijd

waarin we meer van belang zijn

dan ooit tevoren.

Weet je, we hebben lange tijd gezegd

dat we cruciaal zijn voor economische gezondheid van de gemeenschap in uw stad.

Zeker weten.

Hopelijk weet je dat elke dollar besteed aan een podiumkunstenkaartje

5 tot 7 dollar genereert voor de lokale economie,

dollars die worden uitgegeven aan restaurants en parkeren,

in de stoffenwinkels waar we stof kopen voor kostuums,

bij de pianostemmer die alle instrumenten stemt, etc.

Kunst gaat steeds belangrijker worden voor de economie

naarmate we verdergaan,

met name in industrieën die we ons nog niet kunnen voorstellen,

net zoals ze centraal waren voor iPod

en de videospellenindustrie,

die weinig of geen van ons,

zagen aankomen 10 tot 15 jaar geleden.

Zakelijk leiderschap zal meer en meer afhankelijk worden

van emotionele intelligentie

het vermogen om diep te luisteren,

om empathisch te zijn,

om verandering te verwoorden, om anderen te motiveren -

precies de vaardigeden

die kunst ontwikkelt bij elke ontmoeting.

Vooral nu,

nu we allen geconfronteerd worden

de drogreden van een loutere marktgerichtheid,

zonder inbreng van het sociale geweten,

moeten we de kracht van de kunst aangrijpen en er blij om zijn,

om vorm te geven aan onze individuele en nationale identiteit,

en vooral aan de identiteit van de jongeren,

die al te vaak worden blootgesteld aan een bombardement van sensatie,

in plaats van aan uitgebalanceerde ervaring.

Uiteindelijk, vooral nu, in deze wereld,

waarin we leven in de context van

regressieve en lastige immigratiewetten,

in reality-tv die gedijt op vernedering,

en in een context van analyse,

waarin wat we het vaakst horen,

dag in, dag uit in de Verenigde Staten,

in elk station, elke busstation, elk vliegveld is:

"Dames en heren,

gelieve melding te maken van elk verdacht

of verdachte personen

aan de autoriteiten in je buurt. "

Als we op al deze manieren worden aangemoedigd

om onze medemens te bekijken met vijandigheid

en angst en minachting en achterdocht.

Kunst, wat ze ook doet, wanneer ze ons bijeenroept,

nodigt ons uit om te kijken naar onze medemens

met vrijgevigheid en nieuwsgierigheid.

God weet dat we meer dan ooit in de geschiedenis

nood hebben aan deze vaardigheid

vandaag.

Weet je, we zijn met elkaar verbonden,

niet door technologie, entertainment en design,

maar door een gemeenschappelijke zaak.

We werken om een gezonde, levendige maatschappij te bevorderen,

om menselijk lijden te verlichten,

om een attentere,

inhoudelijke, empathische wereldorde te bevorderen.

Ik groet u allen als activisten in die zoektocht

en dring er bij u op aan kunst te omarmen en koesteren in uw werk,

wat uw doel ook mag zijn.

Ik beloof je dat de hand van de Doris Duke Charitable Foundation

is uitgestrekt in vriendschap voor nu en de komende jaren.

En ik dank u voor uw vriendelijkheid en uw geduld bij het luisteren naar mij vanmiddag.

Dank u, en veel geluk.