Μπεν Κάμερον:Η αληθινή δύναμη των ερμηνευτικών τεχνών

Ο διευθυντής τεχνών και θαυμαστής του θεάτρου Μπεν Κάμερον αντιμετωπίζει τη κατάσταση των ζωντανών τεχνών-ρωτώντας: Πώς μπορεί η μαγεία του ζωντανού θεάτρου, της ζωντανής μουσικής και του ζωντανού χορού να ανταγωνισθεί το πάντα αναμμένο διαδίκτυο;Στο TEDxYYC, προσφέρει ένα τολμηρό βλέμμα στο μέλλον.

Είμαι ένα πολιτιστικό παμφάγο.

κάποιος που η καθημερινή του μετακίνηση

γίνεται με τη προσκόλληση σε ένα iPod,

ένα iPod που περιέχει Βάγκνερ και Μότσαρτ,

τη ποπ ντίβα Κριστίνα Αγκιλέρα,

το τραγουδιστή της κάντρι μουσικής Τζος Τέρνερ,

τον καλλιτέχνη της ραπ Κερκ Φράνκλιν,

κονσέρτα, συμφωνίες και πολλά άλλα.

Είμαι ένας αδηφάγος αναγνώστης,

ένας αναγνώστης που ασχολείται από τον Ίαν ΜακΓιούαν έως τη Στέφανι Μέιερ.

Έχω διαβάσει τη τετραλογία του "Λυκόφωτος".

Και είμαι κάποιος που ζει για το home theater μου,

ένα home theater στο οποίο καταβροχθίζω DVD, βίντεο κατ'επιλογή

και πολύ τηλεόραση.

Για μένα, το "Law and Order: SVU,"

η Tίνα Φέι και το "30 Rock"

και η "Judge Judy"- Οι άνθρωποι είναι αληθινοί, οι υποθέσεις είναι αληθινές,

οι δικαστικές αποφάσεις είναι οριστικές".

Τώρα, είμαι πεπεισμένος πως πολλοί από εσάς

πιθανότατα μοιράζεστε το πάθος μου,

ειδικά το πάθος μου για τη "Judge Judy",

και θα πολεμούσατε οποιοδήποτε

προσπαθούσε να την πάρει μακριά μας,

αλλά είμαι λιγότερο πεπεισμένος ότι μοιράζεστε το κεντρικό πάθος της ζωής μου,

ένα πάθος για τις ζωντανές επαγγελματικές ερμηνευτικές τέχνες,

ερμηνευτικές τέχνες που αντιπροσωπεύουν τα ορχηστρικά ρεπερτόρια, ναι,

αλλά επίσης τη τζαζ, το μοντέρνο χορό, την όπερα,

το θέατρο και άλλα και άλλα και άλλα.

Ξέρετε, ειλικρινά.

είναι ένας τομέας που πολλοί από εμάς που δουλεύουν στο πεδίο ανησυχούν

ότι κινδυνεύει και πιθανότατα διαλύεται

από την τεχνολογία.

Ενώ αρχικά χαιρετήσαμε με ενθουσιασμό το διαδίκτυο

σαν τη φανταστική νέα συσκευή μάρκετινγκ

που θα έλυνε όλα τα προβλήματά μας.

αναγνωρίζουμε τώρα ότι το διαδίκτυο είναι, εάν οτιδήποτε άλλο,

υπερβολικά αποτελεσματικό προς αυτή τη πλευρά.

Ανάλογα με το ποιον διαβάζεις, έναν οργανισμό τέχνης,

ή έναν καλλιτέχνη, που προσπαθεί να προσελκύσει τη προσοχή

ενός πιθανού αγοραστή μονού εισιτηρίου,

τώρα συναγωνίζεται ανάμεσα με

3.000 και 5.000

διαφορετικά μηνύματα μάρκετινγκ

που ένας τυπικός πολίτης βλέπει κάθε μέρα.

Τώρα γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα

η τεχνολογία είναι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής μας για τον ελεύθερο χρόνο.

Πριν από πέντε χρόνια,

η γενιά Χ περνούσε 20,7 ώρες στο διαδίκτυο και την τηλεόραση,

το μεγαλύτερο μέρος στην τηλεόραση.

Η επόμενη γενιά περνά ακόμα περισσότερο

23,8 ώρες, το μεγαλύτερο μέρος στο διαδίκτυο.

Και τώρα, ένας τυπικός

φοιτητής που μπαίνει στο πανεπιστήμιο

φτάνει στο κολλέγιο

με ήδη να έχει ξοδέψει

20.000 ώρες στο ίντερνετ

και επιπλέον 10.000 ώρες

που παίζουν βιντεοπαιχνίδια,

μια υπενθύμιση ότι λειτουργούμε

σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον

που τα βιντεοπαιχνίδια τώρα ξεπερνούν

μουσική και ταινίες συνδυασμένα.

Επιπλέον, φοβόμαστε πως η τεχνολογία

έχει μεταβάλλει τις αξιώσεις της πολιτιστικής κατανάλωσης.

Χάρις στο διαδίκτυο,

πιστεύουμε πως μπορούμε να πάρουμε οτιδήποτε θέλουμε όποτε το θέλουμε,

παραδομένο στην πόρτα μας.

Μπορούμε να ψωνίσουμε στις τρεις το πρωί ή στις οκτώ το βράδυ,

παραγγέλλοντας τζιν φτιαγμένα ειδικά για τους δικούς μας τύπους σώματος.

Απαιτήσεις προσωποποίησης

και εξατομίκευσης

που οι ερμηνευτικές τέχνες

που έχουν συγκεκριμένες ώρες κουρτίνας, συγκεκριμένους τόπους

συνεπακόλουθες ενοχλήσεις ταξιδιού, πάρκινγκ και άλλα παρόμοια --

απλά δεν μπορούν να προσφέρουν.

Και είμαστε όλοι έντονα ενήμεροι

τι θα σημαίνει στο μέλλον

όταν θα ζητάμε από κάποιον να πληρώσει εκατό δολάρια

για εισιτήριο συμφωνικής, όπερας ή μπαλέτου,

όταν αυτός ο πολιτιστικός καταναλωτής έχει συνηθίσει να τα κατεβάζει από το διαδίκτυο

24 ώρες την ημέρα

με 99 λεπτά το τραγούδι ή δωρεάν;

Αυτές είναι τεράστιες ερωτήσεις

για εμάς που δουλεύουμε σε αυτό το πεδίο.

Αλλά όσο ιδιαίτερες και να μοιάζουν σε εμάς

ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνοι.

Όλοι εμείς είμαστε δεσμευμένοι

σε μία σεισμική, θεμελιώδη

ευθυγράμμιση κουλτούρας και επικοινωνιών,

μια ευθυγράμμιση που δονείται και αποδεκατίζει

τη βιομηχανία της εφημερίδας,τη βιομηχανία του περιοδικού,

το βιβλίο και την εκδοτική βιομηχανία και άλλα.

Φορτωμένοι όπως ήμαστε στις ερμηνευτικές τέχνες, με απαρχαιωμένες εργατικές συμβάσεις

οι οποίες αναχαιτίζουν και συχνά απαγορεύουν

τη μηχανική αναπαραγωγή και ροή,

κλειδωμένοι σε μεγάλες εγκαταστάσεις

που έχουμε σχεδιάσει να αποστεώνουν

την ιδανική σχέση

ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό

πιο κατάλληλα για το 19ο αιώνα

και κλειδωμένοι σε ένα επιχειρηματικό μοντέλο εξαρτώμενο από υψηλές πωλήσεις εισιτηρίων,

στα οποία χρεώνουμε εξωφρενικές τιμές,

πολλοί από εμάς ριγούμε στα απόνερα της κατάρρευσης του Tower Records

και αναρωτιόμαστε, "Είμαστε οι επόμενοι;"

Με όποιον μιλάω στις ερμηνευτικές τέχνες

χρησιμοποιεί τις λέξεις της Έιντριεν Ριτς,

η οποία, στο "Dreams of a Common Language" έγραψε,

"Είμαστε σε μία χώρα που δεν έχει

γλώσσα, δεν έχει νόμους.

Οτιδήποτε κάνουμε μαζί είναι καθαρή επινόηση.

Οι χάρτες που μας έδωσαν

είναι ανενημέρωτοι χρόνια".

Και εσείς που αγαπάτε τις τέχνες,

δεν χαίρεστε που με καλέσατε εδώ να φωτίσω την ημέρα σας;

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Τώρα, αντί να πούμε πως είμαστε στο χείλος του αφανισμού μας,

προτιμώ να πιστεύω ότι είμαστε αναμεμειγμένοι σε μια θεμελιώδη μεταρρύθμιση,

μια μεταρρύθμιση όπως τη θρησκευτική Μεταρρύθμιση

του 16ου αιώνα.

Η μεταρρύθμιση των τεχνών, όπως η θρησκευτική Μεταρρύθμιση,

παρακινείται κατά ένα μέρος από τη τεχνολογία,

με, κυρίως, την τυπογραφία να ηγείται της επίθεσης

στη θρησκευτική Μεταρρύθμιση.

Και οι δύο μεταρρυθμίσεις βασίστηκαν σε ευερέθιστη συζήτηση,

εσωτερική αμφιβολία του εαυτού

και μαζική ευθυγράμμιση απαρχαιωμένων επιχειρηματικών μοντέλων.

Και κατά βάθος, και οι δύο μεταρρυθμίσεις, πιστεύω,

ρωτούσαν:

ποιος έχει δικαίωμα να εξασκεί;

Πώς επιτρέπεται σε κάποιον να εξασκεί;

Και πράγματι, χρειαζόμαστε κάποιον

να μεσολαβεί για εμάς

ώστε να έχουμε μια εμπειρία με ένα πνευματικό ον;

Ο Κρις Άντερσον, κάποιος που πιστεύω πως γνωρίζετε όλοι,

συντάκτης και διευθυντής του περιοδικού Wired και συγγραφέας του "The Long Tail",

πραγματικά ήταν ο πρώτος, για εμένα, που πέτυχε διάνα σε αρκετά από αυτά.

Έγραψε πολύ καιρό πριν, ξέρετε,

χάρη στην εφεύρεση του διαδικτύου,

της τεχνολογίας του ιστού,

των μίνι καμερών και άλλων,

τα μέσα της καλλιτεχνικής παραγωγής

έχουν εκδημοκρατιστεί

για πρώτη φορά σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.

Τη δεκαετία του '30, εάν ήθελε κάποιος από εσάς να φτιάξει μια ταινία,

θα έπρεπε να δουλεύει για την Warner Bros ή την RKO

επειδή ποιός μπορούσε να χρηματοδοτήσει τα σκηνικά

και το φωτιστικό εξοπλισμό και τον εξοπλισμό μοντάζ

και τη μουσική επένδυση και άλλα;

Και τώρα σε αυτό το δωμάτιο ποιος δεν γνωρίζει ένα 14χρονο

που δουλεύει σκληρά στη δεύτερη, τρίτη, ή τέταρτη ταινία του;

(Γέλια)

Ομοίως,τα μέσα της καλλιτεχνικής διανομής

έχουν εκδημοκρατιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου.

Ξανά, την εποχή του '30, η Warner Bros., η RKO το έκαναν αυτό για εσάς.

Τώρα, πηγαίνετε στο YouTube, στο Facebook

έχετε παγκόσμια διανομή

χωρίς να αφήσετε την ιδιωτικότητα του ίδιου σας του υπνοδωματίου.

Το διπλό αυτό χτύπημα προκαλεί

ένα εντυπωσιακό αναπροσδιορισμό της πολιτισμικής αγοράς,

μια εποχή που ο καθένας είναι εν δυνάμει συγγραφέας.

Ειλικρινά,αυτά που βλέπουμε τώρα σε αυτό το περιβάλλον

είναι ένας τεράστιος χρόνος,

όταν ολόκληρος ο κόσμος αλλάζει,

καθώς μεταβαίνουμε από τον καιρό που το μέγεθος του κοινού καταβαραθρώνεται.

Αλλά τα νούμερα των συμμετεχόντων στη τέχνη,

άνθρωποι που γράφουν ποίηση, που τραγουδούν τραγούδια,

που παίρνουν μέρος σε χορωδίες εκκλησιών,

εκτινάσσονται πέρα από τη πιο τρελή μας φαντασία.

Αυτή την ομάδα που τους αποκαλούμε "pro ams",

ερασιτέχνες καλλιτέχνες που δουλεύουν σε επαγγελματικό επίπεδο.

Μπορείτε να τους δείτε στο YouTube, σε διαγωνισμούς χορού,

σε φεστιβάλ κινηματογράφου και άλλα.

Επεκτείνουν δραστικά

τις αντιλήψεις μας για την πιθανότητα ενός αισθητικού λεξιλογίου,

ενώ προκαλούν και υπονομεύουν

τη πολιτιστική αυτονομία των παραδοσιακών μας ιδρυμάτων.

Τελικά, τώρα ζούμε σε ένα κόσμο

που ορίζεται, όχι από την κατανάλωση,

αλλά από τη συμμετοχή.

Αλλά θέλω να είμαι ξεκάθαρος,

όπως η θρησκευτική Μεταρρύθμιση δεν έφερε το τέλος

της επίσημης Εκκλήσίας ή της ιεροσύνης,

πιστεύω ότι τα καλλιτεχνικά μας ιδρύματα

θα συνεχίσουν να έχουν σημασία.

Αυτή τη στιγμή είναι οι καλύτερες ευκαιρίες

για καλλιτέχνες να έχουν την οικονομική αξιοπρέπεια,

όχι την αφθονία, της αξιοπρέπειας.

Και είναι τα μέρη όπου οι καλλιτέχνες

που το αξίζουν και θέλουν να εργαστούν με μία συγκεκριμένη κλίμακα πόρων

θα βρουν ένα σπίτι.

Αλλά να το να τους δούμε σαν συνώνυμους

με την ολόκληρη καλλιτεχνική κοινότητα

είναι πολύ κοντόφθαθμο.

Και πραγματικά, παρόλο που τείνουμε να πολώνουμε

τον ερασιτέχνη από τον επαγγελματία,

η πιο συναρπαστική εξέλιξη

στα τελευταία πέντε με 10 χρόνια

ήταν η ανύψωση

του επαγγελματία καλλιτέχνη υβριδίου,

του επαγγελματία καλλιτέχνη,

που δουλεύει, όχι πρωταρχικά στο συναυλιακό χώρο ή στη θεατρική σκηνή,

αλλά πιο συχνά για τα

δικαιώματα των γυναικών ή τα ανθρώπινα δικαιώματα,

ή την παγκόσμια υπερθέρμανση ή τη βοήθεια για το AIDS,

όχι από οικονομική ανάγκη,

αλλά από μια βαθιά,οργανική πεποίθηση

ότι η εργασία που αυτός ή αυτή καλείται να κάνει

δεν μπορεί να περαιωθεί στο παραδοσιακό

ερμητικό περιβάλλον των τεχνών.

Ο σημερινός κόσμος του χορού δεν ορίζεται μόνο

από το Βασιλικό Μπαλέτο της Γουίνιπεγκ ή το Εθνικό Μπαλέτο του Καναδά,

αλλά από το Dance Exchange της Λιζ Λέρμαν,

μία επαγγελματική εταιρία χορού,

της οποίας οι χορευτές έχουν ηλικίες από 18 έως 82 ετών,

και οι οποίοι δουλεύουν με γενομικούς επιστήμονες

για να ενσαρκώσουν την αλυσίδα DNA

και με πυρηνικούς φυσικούς στο CERN.

Η επαγγελματική κοινότητα του θεάτρου σήμερα

ορίζεται, όχι μόνο από τα φεστιβάλ Σω και Στράτφορντ,

αλλά από το Θέατρο Κόρνερστόουν του Λος Άντζελες

μια ομάδα καλλιτεχνών οι οποίοι, μετά την 9/11,

ένωσαν 10 διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες--

Μπάχια, Καθολικούς,

Μουσουλμάνους, Εβραίους,

ακόμα και τους γηγενείς Αμερικάνους

και τις γκέι και λεσβιακές κοινότητες πίστης,

βοηθώντας τους να δημιουργήσουν τα δικά τους μοναδικά έργα

και ένα συνολικό έργο,

όπου εξερεύνησαν τις διαφορές στην πίστη τους

και βρήκαν κοινά

ως ένα σημαντικό πρώτο βήμα

προς την δια-κοινοτική θεραπεία.

Οι ερμηνευτές του σήμερα, όπως η Ροντέσα Τζόουνς,

εργάζονται σε γυναικείες φυλακές,

βοηθώντας φυλακισμένες να εκφράσουν τον πόνο της φυλάκισης,

ενώ οι σημερινοί θεατρικοί συγγραφείς και σκηνοθέτες δουλεύουν με συμμορίες νεαρών

για να βρουν διαφορετικά κανάλια διοχέτευσης της βίας

και άλλα και άλλα και άλλα.

Και πραγματικά, πιστεύω, αντί να εξολοθρευόμαστε,

οι ερμηνευτικές τέχνες βρίσκονται στο χείλος μίας εποχής

όταν θα είμαστε πιο σημαντικοί

από ότι ήμασταν ποτέ.

Ξέρετε, είπαμε εδώ και πολύ καιρό,

είμαστε κρίσιμοι για την ευημερία των οικονομικών κοινοτήτων στην πόλη σας.

Απολύτως.

Ελπίζω να ξέρετε ότι κάθε δολάριο που ξοδεύεται σε εισιτήριο ερμηνευτικών τεχνών σε μία κοινότητα

παράγει πέντε με επτά επιπλέον δολάρια για την τοπική οικονομία,

δολάρια που ξοδεύτηκαν σε εστιατόρια ή πάρκινγκ,

στα καταστήματα υφασμάτων όπου αγοράζουμε ύφασμα για κοστούμια,

στον κουρδιστή πιάνου που κουρδίζει τα όργανα και άλλα.

Αλλά οι τέχνες θα γίνουν πιο σημαντικές για τις οικονομίες

ενώ προχωρούμε,

κυρίως για βιομηχανίες που δεν μπορούμε να φανταστούμε ακόμα,

όπως έγιναν σημαντικές στο iPod

και στις βιομηχανίες παιχνιδιών υπολογιστών,

που λίγοι, αν όχι κανένας από εμάς,

δεν είχε προβλέψει 10 με 15 χρόνια πριν.

Η επιχειρηματική ηγεσία θα εξαρτάται όλο και περισσότερο

στη συναισθηματική ευφυΐα,

την ικανότητα να ακούει κάποιος καλά,

τη συμπόνοια,

την έκφραση της αλλαγής, την παρακίνηση άλλων--

τις ικανότητες

τις οποίες οι τέχνες καλλιεργούν με κάθε συνάντηση.

Ειδικά τώρα,

που όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε

την εσφαλμένη αντίληψη μιας κατεύθυνσης αποκλειστικά προς την αγορά,

ανεπηρέαστη από την κοινωνική ευθύνη,

πρέπει να ενστερνιστούμε και να γιορτάζουμε τη δύναμη των τεχνών

να σχηματίζουν τους προσωπικούς και εθνικούς μας χαρακτήρες,

και κυρίως τους χαρακτήρες των νέων ανθρώπων,

οι οποίοι, πολύ συχνά, υπόκεινται σε βομβαρδισμούς των αισθήσεων,

αντί να έχουν μια συγχωνευμένη εμπειρία.

Ειδικά τώρα, σε αυτό τον κόσμο,

όπου ζούμε σε ένα γενικό πλαίσιο

υποτροπικών και επαχθών μεταναστευτικών νόμων,

της τηλεόρασης ριάλιτυ που ευδοκιμεί στον εξευτελισμό

και σε ένα γενικό πλαίσιο ανάλυσης,

όπου αυτό που ακούμε πιο συχνά,

καθε ημέρα που περνά στις Ηνωμένες Πολιτείες,

σε κάθε σταθμό τρένου, σε κάθε στάση λεωφορείου, σε κάθε αεροδρόμιο είναι,

"Κυρίες και κύριοι,

παρακαλούμε να αναφέρετε κάθε ύποπτη συμπεριφορά

ή ύποπτα άτομα

στις κοντινότερες αρχές",

όταν με όλους αυτούς τους τρόπους ενθαρρύνομαστε

να βλέπουμε το ανθρώπινο ον δίπλα μας με εχθρικότητα

και φόβο και περιφρόνηση και υποψία.

Οι τέχνες, ό,τι και να κάνουν, οποτεδήποτε μας καλούν μαζί,

μας προσκαλούν να κοιτάξουμε το συνάνθρωπό μας

με γενναιοδωρία και περιέργεια.

Ο Θεός γνωρίζει, αν χρειαστήκαμε ποτέ

αυτή την ικανότητα στην ανθρώπινη ιστορία,

τη χρειαζόμαστε τώρα.

Ξέρετε, είμαστε δεμένοι μαζί,

δεν πιστεύω από την τεχνολογία, τη ψυχαγωγία και το σχέδιο,

αλλά από ένα κοινό σκοπό.

Δουλεύουμε για να προβάλλουμε υγιείς ζωντανές κοινωνίες,

να απαλύνουμε την ανθρώπινη δυστυχία,

να ενισχύσουμε μια πιο στοχαστική,

ουσιαστική, συμμετοχική παγκόσμια τάξη.

Σας χαιρετώ όλους σαν ακτιβιστές σε αυτή την αποστολή

και σας προτρέπω να ενστερνιστείτε και να υποστηρίξετε τις τέχνες στη δουλειά σας,

όποιος και αν είναι ο σκοπός σας.

Σας υπόσχομαι πως το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Ντόρις Ντιούκ

προσφέρει τη φιλία του σήμερα και για τα χρόνια που θα έρθουν.

Και σας ευχαριστώ για την καλοσύνη σας και την υπομονή σας να με ακούσετε αυτό το απόγευμα.

Ευχαριστώ και ο Θεός μαζί σας.