Jehane Noujaim küresel bir film günü üzerine

Bu ümitvar konuşma da, Jehane Noujaim 2006 TED Prize dileğini açıklıyor "filmin gücüyle, yılda bir gün dünyayı biraraya getirmek."

Bunun hakkında düşünmekten kendimi alamıyorum,hani çocukken

bütün arkadaşlarınız sorarlar --sanki bir cin dile benden ne dilersen

demiş gibi-- bir dilek hakkın olsa bu ne olurdu?

ve ben hep, "hmm, tam anlamıyla ne dilemem gerektiğini

bilmek isterdim." diye cevaplardım. Böylelikle

çuvallamış olurdunuz çünkü ne dileyeceğinizi bilirdiniz ama

dilek hakkınızı tüketmiş olurdunuz.

Şimdi, madem tek dilek hakkımız var -- geçen yıl üç hakları olmalarına rağmen --

ben bu dilekte bulunmayacağım.

O halde ne istediğime gelelim, "dünya barışı".

Ne düşündüğünüzü biliyorum. Diyorsunuz ki,

zavallı kız, çıkmış oraya kendini

güzellik yarışmasında sanıyor.

Ama değil, aslında TED Prize da.

Ama ben --yani-- ben gerçekten bunun mantıklı olduğunu

düşünüyorum ve bence dünya barışı için ilk adım, insanların birbirleriyle tanışması.

Yıllar boyunca çok farklı insanlarla tanıştım

ve bazılarının filmini yaptım --

New York'ta dünyaya egemen olmak isteyen bir internet şirketi yöneticisinden

Katar'da dünyayı devralmayı tercih etmeyen

askeri basın sözcüsüne kadar.

Eğer yayınlanan "Control Room" filmini gördüyseniz,

neden olduğunu biraz anlarsınız. Teşekkürler.

(Alkışlar)

Vav! Bazılarınız izlemiş.

Çok iyi. Harika.

Yani esasen bugün bir seyahat etme yolu

üzerine konuşmak istiyorum,

insanlarla farklı bir şekilde buluşma yolu,

çünkü aynı zamanda bütün dünyayı dolaşamazsın.

Uzun zaman önce --aslında, yaklaşık 40 yıl önce,

annemin bir değişim öğrencisi vardı.

Ve ben size bu değişim öğrencisinin slaytını göstereceğim.

Bu Donna.

Burda Donna Özgürlük Anıtı'nda.

Burda, annem ve teyzem Donna'ya bisiklete binmeyi öğretiyorlar.

Burda Donna dondurma yiyor.

Ve burda Donna, teyzeme nasıl Filipin dansı yapacağını öğretiyor.

Şimdi ben gerçekten, dünya küçüldükçe birbirimizin

danslarını öğrenmemizin, birbirimizle tanışmamızın, birbirimizi tanımamızın

gittikçe önemli olduğunu, böylelikle sınırları aşmanın

bir yolunu bulacağımızı, birbirimizi anlayacağımızı,

insanların umutlarını hayallerini, onları neyin güldürdüğünü neyin

ağlattığını anlayacağımızı düşünüyorum.

Ve biliyorum ki hepimiz değişim programına katılamayız,

ve ben herkesi seyahate zorlayamam.

Zaten, Chris ve Amy ile bununla ilgili konuştum

ve onlar burda bir problem var, özgür iradeli

insanları zorlayamazsın, ve ben buna tamamen katılıyorum.

Dolayısıyla, biz insanları seyahate zorlamıyoruz.

Ben seyahatın farklı bir yolu hakkında konuşmak istiyorum

öyle ki, bu gemi veya uçak gerektirmiyor

sadece bir kamera, projetör ve ekran gerektiriyor.

İşte bugün size hakkında konuşacağım şey bu.

Öncelikle benden, nereden geldiğim

hakkında biraz konuşmam istendi,

Cameron, bundan nasıl kurtulmayı becereceksin bilmiyorum,

ama bence bu köprüler kurma meselesi, kökenlerimden

dolayı benim için önemli.

Ben bir Amerikan annenin ve

Mısırlı, Lübnanlı, Suriyeli babanın kızıyım.

Böylece, iki kültürün buluşmasının canlı bir ürünüyüm.

Kelime oyunu tasarlamadım.

Ayrıca şöyle de adlandırıldım --

Farçsa isimli, Mısırlı Lübnanlı Suriyeli Amerikalı olarak --

"Orta Doğu Barış Krizi".

Belki fotoğraf çekmeye başlamam, ailemin iki

tarafını bir araya getirmenin bir çeşit yolu,

dünyaları kendime getirmenin, hikayeleri görülebilir kılmanın bir yoluydu.

Tamamen buna benzer şekilde başladı,

ama bence, görüntünün gücünü asıl farketmem

Mısır'da çöp toplama köyüne ilk gittiğimde oldu.

16 yaşlarındayken, annem beni oraya götürdü.

Kamu yararına hizmete kuvvetle inanan biridir,

bunun benim ihtiyacım olan bir şey olduğuna karar verdi

böylece oraya gittim ve orada inanılmaz kadınlarla tanıştım.

Orada bir merkez vardı, insanlara

nasıl okuyacakları, yazacakları öğretiliyordu

ve birçok hastalığa karşı aşılanıyorlardı

çöpleri ayrıştırırken kapabileceklerinize karşı.

Ve ben orda öğretmeye başladım.

İngilizce öğrettim ve olağanüstü bazı kadınla tanıştım.

Yedi kişinin bir odada yaşadığı insanlarla tanıştım,

akşam yemeklerine zorlukla güç yetiriyor,

yine de bu ruhsal güçleri ve mizah yetenekleriyle yaşıyorlardı.

ve sadece inanılmaz nitelikleriyle.

Bu topluluğun içine çekildim ve resim çekmeye başladım.

Düğünlerin ve yaşlı aile üyelerinin resimlerini çektim,

hatıra kalmasını istedikleri şeyleri çektim.

Bu resimleri çekmeye başladıktan yaklaşık iki yıl sonra,

Kahire Konferansı -- BM Nüfus ve Kalkınma Konferansı

benden resimleri konferansta göstermemi istedi.

18 yaşındaydım, çok heyecanlıydım.

Benim ilk fotoğraf sergimdi ve hepsi oraya çıkarılmıştı,

yaklaşık iki gün sonra, üçü dışında hepsi indirildi.

İnsanlar çok üzgün, çok sinirliydi

Kahire'nin bu kirli taraflarını gösterdiğim için,

ve neden ölü eşeği çerçeveden çıkarmamıştım ?

Ve orada oturduğum gibi, moralim çok bozuldu.

Bu büyük boşalmış duvara baktım, bilirsiniz,

üç tane yalnız fotoğraf ordaydı, bilirsiniz,

çok hoş fotoğraflar ve ben sanki başarısız olmuş gibiydim.

Ama ben buna yoğun duygularla ve yoğun hislerle bakıyordum

sadece bu fotoğraflara bakarak meydana çıkan hislerle.

Demek istediğim, orda, bu 18 yaşındaki kimsenin dinlemediği bacaksız

birdenbire bu fotoğrafları duvara asmış ve

tartışmalar çıkmış, ve duvardan indirilmişlerdi.

Böylece ben imgenin gücünü gördüm.

Ve bu inanılmazdı.

Sanırım orda gördüğüm en önemli tepki

açıkçası kendileri bu çöplük köyüne gitmemiş insanlardı,

bunun gibi zor şartlarda insan ruhunun inkişaf

edebildiğini hiç görmemişlerdi.

Ve sanırım tam bu noktadaydı ki

fotoğrafı ve filmi kullanmaya karar verdim, birşekilde

boşluklar, kültürler arasında köprü kurmak, insanları biraraya getirmek, sınırları aşmak için.

Yani tam anlamıyla bu beni harekete geçirdi.

MTV de bir iş yaptım, Startup.com adında bir film çektim,

sonra yaklaşık 2000 de --birkaç muzik filmi çektim--

ama 2003 de, Irakta savaş başlamak üzereydi,

Hissettim ki -- benim için garip bir histi

çünkü savaş başlamadan önce, birçeşit medya savaşı süre gidiyordu.

Ve New York'ta televizyon izliyordum

ve sadece bir bakış açısı var gibiydi

karşılaşılan tek bir bakış açısı, o da --

yani içerik ABD Dışişleri Bakanlığından yerleştirilmiş birliklere

ve insanların karşılaştıkları -- haberlerde karşılaştıkları

temiz bir savaş ve duyarlı bombalamalar olacak,

Iraklılar Amerikalıları kurtarıcılar olarak karşılayacaklardı

Bağdat sokaklarında ayaklarına çiçekler sereceklerdi.

Ve ben biliyordum ki tamamen farklı bir hikaye

vuku buluyordu ailemin yaşadığı Orta Doğu'da.

Biliyordum ki tamamen farklı bir hikaye anlatılıyordu,

düşünüyordum, insanların nasıl birbirleriyle iletişim kurması

beklenebilirdi tamamen farklı mesajlar aldıkları ve kimsenin

diğerine ne anlatıldığını bilmediği düşünüldüğünde?

İnsanlar nasıl ortak bir anlayışa sahip olabilirlerdi ya da

nasıl birlikte geleceğe gideceklerini bileceklerdi?

Dolayısıyla oraya gitmem gerektiğini biliyordum.

Sadece merkezde olmak istiyordum.

Hiçbir planım yoktu. Hiçbir kaynağım yoktu.

Hatta kameram bile yoktu o zaman.

Birisi getirmişti oraya

çünkü El Cezire'ye -- George Bush' un favori

kanalına-- ulaşmak istiyordum

ve benim çok merak ettiğim bir yerdi çünkü

Arap dünyasındaki birçok hükümet tarafından sevilmiyordu

ayrıca Usama Bin Ladin'in sözcüsü olarak adlandırılıyordu

ABD hükümetindeki bazı kişiler tarafından.

Düşünüyordum ki, bilirsiniz, bu çok kişi tarafından

nefret edilen kanal birşeyleri doğru yapıyor olmalıydı.

Gitip ne olup bittiğini görmem gerekiyordu.

Ayrıca Merkez Komutanlığını gidip görmek istiyordum,

10 dakika uzaklıktaydı, ve böylece

bu haberlerin nasıl yaratıldığına ulaşabilecektim

Arap tarafında Arap dünyasına erişen,

ve ABD ve Batı tarafında ABD'ye erişenlere.

Oraya gittiğimde ve oturduğumda

merkezdeki kişilerle tanıştım

bu kişilerle oturdum,

şaşırtıcı, çok karmaşık insanlarla tanıştım.

Bu deneyimden biraz paylaşmak isterim sizinle

biriyle oturduğunuzda ve filme çektiğinizde, onları dinlediğinizde,

ve beş saniyeden fazla konuşma süresi verdiğinizde,

insanda ki hayret verici karmaşıklık ortaya çıkıyor.

Sameer Khader: İşler her zamanki gibi

Irak, ve yine Irak, ve yine Irak.

Aramızda kalsın, Fox bir iş teklif ederse, kabul edeceğim.

Arap kabusunu Amerikan rüyasına çevirmek için.

Hala o rüyayıyı düşlüyorum.

Belki hiç yapma imkanım olmayacak.

Ama çocuklarım için planlarım var.

Liselerini bitirdiklerinde onları Amerika'ya okumaya yollayacağım.

Eğitimlerini karşılayacağım.

Ve orada kalacaklar.

Josh Rushing: Savaş esirlerini ve ölü askerleri gösterdikleri gece --

El Cezire onları gösterdi --

Çok etkileyiciydi çünkü America bu tarz görüntüleri göstermez.

Amerika'daki çoğu haberde gerçekten ürpertici görüntüler gösterilmez

ve Amerikan askerlerini üniformalarında yere serilmiş olarak gösterdi,

soğuk taş zemine serili.

Ve bu tiksindiriciydi.

Kesinlikle tiksindiriciydi.

Bu midemi bulandırdı.

beni sarsan, bir gece önce,

Basra'da bir çeşit bomba patlamıştı,

ve El Cezire insanların görüntülerini göstermişti.

Daha ürkütücü değilse bile en az öncekiler kadar ürkütücüydü.

Ve El Cezire ofisinde seyrederken hatırlıyorum

kendime dedim ki, "vav, bu iğrenç.

Bu çok kötü."

Ve sonra çıktım, muhtemelen akşam yemeği falan yedim.

Beni çok fazla etkilemedi.

Yani --bendeki etkisi, farkettim ki

diğer taraftaki insanları gördüm,

ve El Cezire ofisindeki insanlar

benim o gece hissettiğim gibi hissetmiş olmalılar.

Ve bu beni derin bir şekilde üzdü

önceki gece beni bu kadar etkilememişti.

Bu beni savaştan nefret ettirdi.

Ama savaşsız yaşayabileceğimiz bir dünyada olduğumuza beni inandırmadı.

Jehane Noujaim: Filmin yansımalarından çok etkilenmiştim,

ordan çıkabilip çıkamayacağını bile bilmiyorduk.

Hiçbir kaynağımız yoktu.

Farkedildiği için inanılmaz derece şanslıydık,

ve filmi ABD ve Arap dünyasında gösterdiğimiz zaman

son derece harika tepkiler aldık.

İnsanların bu filmden dolayı hareketlendiğini görmek inanılmazdı.

Arap dünyasında -- ve bu gerçekten filmden dolayı değil,

karakterlerden dolayı.

Demek istiyorum ki, Josh Rushing müthiş karmaşık bir insandı

herşey hakkında düşünüyordu.

Ve Orta Doğu'da filmi gösterdiğimde

insanlar dedi ki -- onlar Josh'la tanışmak istedi.

O sanki bizi Amerikan halkı olarak yeniden tanımlamıştı.

O -- insanlar, bilirsiniz, bu adam nerde? diye sormaya başladı.

El Cezire ona iş teklif etti.

Ve diğer taraftan Sameer, biliyorsunuz,

Arap dünyasının görmesi için oldukça ilginç bir karakterdi,

çünkü bu sevgi/nefret ilişkisinde ki karmaşıklıkları meydana çıkardı,

Arap dünyasının Batı ile arasında olan.

ABD deyken, bazı motivasyonlar tarafından sürüklendim,

bunlar Amerikan halkının filmi izlediklerinde ki

olumlu teşvikleriydi.

Bilirsiniz, biz dışarıda şöyle hissettiğimiz için eleştiriliyoruz --

bir şekilde dünyanın kurtarıcısı olduğumuza inanıyoruz ya,

ama işin öbür yüzünde aslında,

insanlar dışarıda neler olup bittiğini gördüğünde

ve bazı dış politikalarımıza karşı insanların tepkisiyle,

ihtiyacımız olan gücü hissettik --

yani hissettik ki değişim için bu güce ihtiyacımız var.

Ve bunu izleyiciyle gördüm.

Gösterimden sonra bu kadın geldi ve dedi ki, "Anlarsınız ya,

biliyorum bu delilik, ben bombaların uçağa konulduğunu gördüm,

askerlerin savaşa gittiğini gördüm.

Ama insanların bize karşı öfkelerini anlamıyorsunuz

ta ki hastanelerdeki insanları ve savaş mağdurlarını görene kadar,

nasıl bu balonun içinden çıkacağız?

Nasıl diğer birinin ne düşündüğünü anlayacağız?"

Şimdi, bir film dünyayı değiştirebilir mi bilmiyorum,

ama biliyorum ki başlatır -- o gücü biliyorum --

insanlara dünya nasıl değişir diye düşündürtmeye başlayacağını biliyorum.

Şimdi, ben felsefeci değilim,

yani çok derine girmemem gerektiğini hissediyorum ama size göstereceğim --

hadi film kendisi konuşsun ve sizi öteki dünyaya götürsün.

Çünkü filmin sizi sınırların ötesine götürebilecek vasfı olduğuna inanıyorum.

Sizden sadece yaslanmanızı ve birkaç dakikalığına farklı bir dünyaya

götürülmeyi deneyimlemenizi istiyorum.

Bu birkaç klip sizi bugünlerde yüzyüze

olduğumuz en zor iki çatışmanın içine götürecek.

Erkek 1: Adaletsizlik olduğu müddetçe, birinin fedakarlıkta bulunması lazım!

Kadın 1: Bu fedakarlık değil, bu intikam!

Ölürsen, mağdurla işgalci arasında ne fark kalır.

Erkek 1: Uçaklarımız olsaydı, şehitlere ihtiyacımız olmazdı, fark bu işte.

Kadın: Fark şu ki İsrail ordusu hala daha güçlü.

Erkek: O zaman bırak ölümde eşit olalım.

Biz hala Cennete sahibiz.

Kadın: Cennet diye birşey yok! O sadece senin kafanda var!

Erkek: Allah korusun, Allah korusun!

Allah seni affetsin.

Eğer Ebu Azzam'in kızı olmasaydın ...

Neyse, bu cehennemde yaşayacağıma kafamdaki Cenneti tercih ederim!

Bu hayatta, nasıl olsa ölüyüz.

Erkek: Birisi kötüyü sadece diğer seçeneği daha kötüyse seçer.

Kadın: Peki ya biz? Kalanlar ne olacak?

Bu şekilde kazanacak mıyız?

Görmüyor musun yaptığın şey bizi mahvediyor?

İsrail'e devam etmesi için gerekçe veriyorsun?

Erkek: Yani hiçbir mazeret olmazsa İsrail duracak mı?

Kadın: Belki. Bunu ahlaki bir savaşa dönüştürmeliyiz.

Erkek: İsrailde hiç ahlak yokken nasıl?

Kadın: Dikkatli ol!

George: Eşim Ayelet aradı ve dedi ki,

"Tel Aviv'de intihar bombası patladı."

Ayelet: Kayıplar hakkında ne biliyorsunuz?

Üç kızı arıyoruz.

George: Hiçbir bilgimiz yok

Ayelet: Biri burda yaralı, ama diğer üçü hakkında birşey duymadık.

George: "Tamam, bu Bat-Chen, benim kızım." dedim

"Öldüğünden emin misiniz?"

Evet dediler.

Tzvika: O gün, 6:30 sıralarında

Eşim ve kızlarımla süpermarkete gidiyorduk.

buraya ulaştığımızda ..

Yolun kenarına yanaşmış üç İsrail askeri cipini gördük.

İlk cipi geçtiğimiz sırada ..

bize ateş açtılar.

Ve 12 yaşındaki kızım Christine

açılan ateşte öldürüldü.

Tzvika: Bütün bölümlerin başındayım.

George: Ama görevde başka öğretmen var?

Tzvika: Evet, asistanlarım var.

Ben hep çocuklarla ilgileniyorum.

Tzvika: Başta, tuhaf bir fikir diye düşündüm.

Ama sonrada akıllıca düşününce,

Onlarla buluşmamak için hiçbir sebep bulamadım

ve bırakayım acımızı bilsinler dedim.

George: Bana dokunan birçok şey vardı.

Orada, çocuklarını kaybetmiş, çok acı çeken Filistinliler gördük

ve hala barış süreci ve uzlaşmaya inanıyoruz.

Eğer biz, en değerlisini kaybetmiş olanlar, konuşabiliyorsak

ve daha iyi bir geleceğe bakabiliyorsak

diğer herkes de bunu yapmak zorunda.

Erkek: Şarkı bizi insanlarla iletişime geçiren birşey

aksi taktirde nereden geldiğimiz anlaşılmazdı.

Siz onlara uzun politik bir konuşma yapabilirdiniz

yine de anlayamayabilirlerdi.

Ama size söylüyorum, bu şarkıyı bitirdiğinizde,

insanlar şöyle olacaklar, "Kahretsin, siz zencilerin nereden geldiğini biliyorum.

Sizin nereden geldiğinizi biliyorum.

Irkçılığa ölüm!"

Sunucu: Bu özgürleşme çırpınışlarıyla ilgili ..

Bu sokakları tutan çocuklarla ilgili,

dövüşen, "Nelson Mandela'ya Özgürlük!" diye bağıran,

aletlerini yere indiren bu birliklerle ilgili

ve özgürlük talep edenlerle.

Evet. Evet!

Özgürlük!

Jehane Noujaim: Bence herkes şunu hissetmiştir, bir sinemada oturmuş,

yabancılarla bir karanlık odada, etkileyici bir filmi seyretmiş,

o dönüşüm hissini duyumsamıştır.

Söylemek istediğim şu ki --

bu hissi nasıl kullanabiliriz onun hakkında konuşmak istiyorum

nasıl film yoluyla bir akım oluştururuz?

Bir konuşma -- Yani, Bazı konferanslardaki konuşmaları

dinliyordum, ve dün Robert Wright dedi ki

eğer diğer kişinin insanlığının değerini bilirsek,

onlar da bizimkinin değerini bileceklerdir.

İşte hepsi bununla ilgili.

Film ile insanlar arası bağlantı kurmak,

bağımsız sesleri açığa çıkartmak.

Aslına bakarsanız Josh Rushing askeriyeden ayrıldı

ve El Cezire'yle çalışıyor,

öyle hissediyor ki -- El Cezire Uluslararası'nda

öyle hissediyor ki medyayı, Doğu ve Batı

arasında köprü kurmak için kullanabilir.

Bu inanılmaz birşey.

Ama ben bu bağımsız seslere güç vermenin

yollarını düşünmeye çalışıyordum,

yapımcılara kuvvet vermenin,

filmi değişim için kullanmaya çalışanlara kuvvet vermenin yollarını.

Bunu zaten yapan çok harika

organizasyonlar var.

Witness var, daha önceden duymuşsunuzdur.

Just Vision var, Filistinliler ve İsraillilerle birlikte

barış için çalışıyorlar ve bu süreci belgeliyorlar

röportajlar yapıyorlar ve bu filmi Kongre'ye götürüp

güçlü bir araç olduğunu göstermek için kullanıyorlar,

saldırıda kızı öldürülmüş bir kadını göstermek için kullanıyorlar,

ve bu kadın bunu çözmek için barışcıl yolların olduğuna inanıyor.

Sonra Workin Films ve Current TV var,

öyle bir platform ki dünyanın dört bir yanından insanlar

seslerini duyurma imkanı -- Evet, gerçekten harika.

Seyrettim ve ben sadece --ben çok etkilendim

dünyanın heryerinden sesleri getirme potansiyelinden,

bağımsız sesleri getirme ve gerçekten demokratik,

küresel bir televizyon kurma potansiyelinden etkilendim.

Bu organizasyonların platform kurması için ne yapabiliriz?

hareket oluşturmak için,

bu harekete dünyadan bütün insanları dahil etmek için.

Bir saniyeliğine düşünmemizi istiyorum --bir günü hayal edin

dünyadaki bütün insanların buluştuğu bir günü.

Dünyanın hertarafından kentleri, kasabaları, sinemaları bir araya

getiriyorsunuz, karanlıkta oturuyorsunuz,

bir müşterek film seyretme deneyimi paylaşıyorsunuz,

birlikte. Ya da birkaç film.

Yaşamak için, adalet için mücadele eden,

basmakalıp yargılara meydan okuyan,

şaka yapan, şarkı söyleyen bir karaktere

vurgu yapan bir film izlemek.

Komedi, belgesel, kısa metraj.

Bu inanılmaz güç, insanları dönüştürmek,

insanları eklemlemek, sınırları aşmak için

topluca bir deneyimi paylaştıklarını hissetmeleri için kullanılabilir.

Eğer dünyanın heryerinde sinema salonlarını

dünya çapında filmleri yansıttığımız mekanları düşlerseniz.

Hayal ederseniz --

Times Meydanı'ndan Kahire'de Tahrir Meydanı'na kadar gösteriyoruz,

aynı filmi Ramallah'ta, aynı filmi Kudüs'te.

Bilirsiniz, hatta -- Arkadaşlarımdan biriyle konuşuyordum

Büyük Piramit'in bir yüzünü bile kullanabiliriz.

ve Çin Seddini.

Yine -- hayal edebileceklerinizin sonu yok

nereye filmi yansıtacağız düşünüldüğünde

ve nerede bu toplu deneyimi yaşayabileceğiniz düşünüldüğünde.

Ve ben inanıyorum ki bu tek günde, eğer onu yapabilirsek,

bu günde bütün bu bağımsız sesler için bir ivme oluşturabiliriz.

Böyle bir yer yok --

böyle bir organizasyon yok yani bağımsız sesleri

açığa vurmak üzere bir araya getiren bir yer

oysa bu konferans boyunca şunu duyuyorum

gelecekte en büyük tehlike birbirimizi anlama, karşılıklı

saygıya sahip olma ve sınırları aşma konusunda [yoksunluğumuzdandır].

Eğer film bunu yapabilirse,

ve eğer biz dünyayın bu farklı konumlarından filmi izlemek

üzere biraraya gelebilirsek, bu inanılmaz bir gün olurdu.

Bunun için, biz hali hazırda bir ortaklık kurduk, TED vasıtasıyla --

yani TED topluluğundan birileriyle,

John Camen, beni Jacob Burns

Film Merkezinden Steven Apkon ile tanıştırdı.

Ve biz herkesi aramaya başladık.

Geçen hafta, bize geri yanıt veren çok fazla kişi oldu

Palo Alto kadar yakından Moğolistana ve Hindistana kadar.

Bu küresel film gününün bir parçası olmak isteyen çok kişi var,

bağımsız fikirlere ve özgür filmlere açığa çıkabilecekleri

bir platform sağlayabilmek için.

Şimdi, bu gün için bir isim düşündük

ve bunu sizinle paylaşmak isterim.

Bu sürecin en harika kısmı

fikirleri ve dilekleri paylaşmak oldu,

ve bende sizi bu günün geleceğe nasıl bir etki bırakacağına

dair beyin fırtınası yapmaya davet ediyorum.

Bu günün geleceğe etkisi olması için teknolojiyi nasıl kullanırız?,

toplumu inşa etmek ve internet

üzerinden bu toplulukları birlikte çalıştırmak için nasıl kullanırız?

Bir gün -- bir zamanlar, çok uzun yıllar önce,

bütün kıtalar birbirlerine kenetliydi.

Bu büyük kara parçasına Pangea dedik.

Bu yüzden bu güne Pangea Sinema Günü demek istedik.

Sadece hayal ederseniz

bu şehirlerdeki bütün insanların izliyor olduğunu,

bence, işte o zaman gerçekten bir hareket oluşturabiliriz

insanların birbirlerini daha iyi anlaması doğrultusunda.

Biliyorum insanların kalplerine ve ruhlarına dokunmak tarif edilmez,

ancak bunun için tek bildiğim yol,

dünya çapında birilerinin kalbine ve ruhuna

uzanmanın bildiğim tek yolu onlara bir film göstermek.

Ve biliyorum ki bunları gerçekten yapabilecek bağımsız

yapımcılar ve filmler var.

İşte bu benim dileğim.

Sanırım size tek cümlelik dileğimi vermem bekleniyor,

ama zamanın çok dışına çıktık.

Chris Anderson: Bu inanılmaz bir dilek.

Pangea Sinema-- dünyanın bir araya geldiği gün.

JN: dünya barışından çok daha akla yatkın, ve kesinlikle daha yakın.

Dünyanın film vasıtasıyla, filmin gücüyle biraraya geldiği

bir gün olurdu.

CA: Bayanlar ve Baylar, Jehane Noujaim.