Unha viaxe a través da mente dun artista

Dustin Yellin crea fascinantes obras de arte que narran complexas historias inspiradas na mitoloxía. Como desenvolveu o seu estilo? Nesta engaiolante charla comparte con nós a viaxe dun artista --a partir dos 8 anos-- e o seu idiosincrático xeito de pensar e ver o mundo. Sigue o camiño que o dirixe ata o seu último e máis importante traballo (ou traballos).

Fun criado por lesbianas nas montañas

e cheguei como un gnomo do bosque
a Nova York xa hai tempo.

(Risas)

Coa cabeza feita un bo lío,
pero deixaremos iso para despois.

Comezarei con cando tiña oito anos.

Collín unha caixa de madeira,

e enterrei un billete, un boli e un garfo

nalgures en Colorado.

E pensei que algunha clase
de humanoides raros ou extraterrestres

nuns 500 anos, atoparían esta caixa

e aprenderían o xeito
en que as nosas especies trocan ideas.

Talvez como comemos espaguetes.
Eu que sei!

De todos modos, ten a súa graza

porque aquí estou, 30 anos despois,
e aínda estou a facer caixas.

Así que, en certo momento estaba en Hawai

--gústame ir de excursión, facer
surf e esas cousas raras.

Estaba facendo unha colaxe para a miña nai
e collín un dicionario, esfolleino,

e fixen como unha cuadrícula
ó estilo Agnes Martin,

enzoufeina con resina e
unha abella quedou atrapada.

Mamá tenlle medo ás abellas, é alérxica,

así que boteille máis resina ó lenzo,
pensando que podería agachala ou algo.

En cambio, sucedeu o contrario.

Magnificouse dalgunha maneira,

como unha lente de aumento
sobre o dicionario.

Entón que fixen? Construín máis caixas.

Esta vez, empecei a pór
aparellos electrónicos, ras,

botellas estrañas que atopaba na rúa,
calquera cousa que atopase;

porque atopei cousas toda a miña vida,

e tratei de relacionalas e contar
as historias entre eses obxectos.

Deste modo, comecei a debuxar
arredor destes obxectos,

e decateime de que: Manda carallo!
Podo debuxar no espazo!

Podo facer que os trazos
floten en liberdade,

igual que debuxar arredor
dun cadáver na escena do delito.

Así que saquei os obxectos

e creei a miña propia taxinomía
de espécimes inventados.

Primeiro a botánica, da que
podedes facervos unha idea.

Despois insectos raros e bichos.

Era moi divertido debuxar
nas capas de resina.

E foi marabilloso, porque empecei
coas exposicións e esas cousas.

Gañaba cartos, xa podía
levar a miña moza cear,

e ir, por exemplo, ó Sizzler.

Unha cousa caralluda, tíos.

(Risas)

Chegado un punto,
intereseime pola forma humana.

Escultura de resina a tamaño real,
con debuxos humanos dentro das capas.

Foi xenial, excepto por unha cousa:

Ía dereito á morte.

Non sabía que facer
porque a resina íame matar

e deitábame tódalas noites pensando niso.

Así que tratei de empregar vidro.

Comecei a debuxar nas capas de vidro,

case como se debuxas nunha fiestra, e logo
pos outra fiestra, e outra fiestra...

e tiña todas esas fiestras xuntas
formando una composición tridimensional.

E isto realmente funcionou
porque podía deixar de utilizar resina.

Fixen isto durante anos,

o que culminou nunha grande obra
que chamei O tríptico.

O tríptico estaba inspirado en boa medida

por O xardín das delicias
de Hieronymus Bosch.

Un cadro que está
no museo do Prado, en España.

Coñecédelo?

Si, eh? Está moi ben.

Disque está adiantado ó seu tempo.

Entón O tríptico.
Vou falarvos un pouco sobre esta peza:

Pesa 11.000 kilos.

Mide 5 metros e medio de longo.

Ten dobre cara, o que veñen sendo
10 metros de composición.

É rariño.

Ben, esta é a fonte de sangue.

(Risas)

Á esquerda temos a Xesús máis as lagostas.

Hai una cova

onde todos estes seres con cabeza
de animal viaxan entre dous mundos.

Van dun mundo de representación

a este inframundo de rede analóxica,
onde se agochan.

Aquí están os seres
con cabeza de bicho xunto ó faro,

a piques de suicidarse en masa
botándose ó océano.

O océano está composto
por centos de elementos.

Este é un deus paxaro
atado a un acoirazado.

Billy Graham está no océano;

o Horizon o buque do derramo petrolífero;

Waldo; o refuxio de Osama Bin Laden.

Unha chea de cousas raras
que podedes atopar

buscando ben a fondo no océano.

Esta é unha especie
de muller-bicho.

Está saíndo do océano
e está a cuspir petróleo nunha man,

e ten nubes saíndolle da outra.

A súas mans son coma balanzas

é un tipo de referencia mitolóxica
da Terra, o cosmos e o equilibro.

Esta sería unha parte d'O Tríptico.

Un pouco unha narrativa.

Esa é a man na que está a cuspir.

E entón, cando pasamos ó outro lado,

ten unha trompa, coma un bico de paxaro,

e cospe nubes por esa trompa.

Tamén ten 5 metros e medio de cola
de serpe que conecta O tríptico.

Secasí, o seu rabo
préndese lume tralo volcán.

(Risas)

Non sei por que pasou iso.

(Risas)

Estas cousas pasan, xa sabedes.

A súa cola termina
no globo ocular do cíclope

feito de tarxetas terroristas do ano 1986

Sabedes cales digo?

Dos anos 80, eran como
os cromos de Panini dos terroristas.

Moi adiantadas ó seu tempo.

(Risas)

Todo o cal lévanos ao meu último proxecto.

Atópome entre dous proxectos:

Un chámase Psicoxeografías.

É un proxecto de 6 anos,
para facer 100 destes humanos.

Cada un é un arquivo da nosa cultura

a través dos nosos medios
e materiais esnaquizados,

tanto das nosas enciclopedias
como dicionarios ou revistas.

Pero cada un funciona
como un tipo de arquivo de forma humana

e viaxan en grupos de 20, 4 ou 12 á vez.

Son como células: xúntanse, divídense.

É case como camiñar a través delas,
está levándome anos.

Son básicamente 1300 kilos
de láminas microscópicas

cun humano atrapado no interior.

Este ten unha pequena cova no peito.

Esta é a cabeza, aí temos o peito.

Podemos entrever unha entrada
guiándonos corpo abaixo, vedes?

Hai unha fervenza saíndolle do peito

crubrindo o seu pene,
ou non-pene, ou o que sexa,

unha especie de cousa andróxina.

Fareivos un resumo destes traballos

porque non podo determe moito a explicalos

Aí podemos distinguir as capas.

Este é un corpo partido pola metade.

Este outro ten dúas cabezas

e estanse a comunicar entre elas.

Podedes ver as pílulas saíndo,

chegando a unha das cabezas
desde esta figura estraña.

Hai unha pequena escena forestal
dentro da cavidade torácica.

Podedes vela?

En fin, esta charla fala
sobre todas estas caixas,

como as caixas nas que vivimos.

A caixa na que nos atopamos,
--o sistema solar é unha caixa.

Isto lévame á miña última caixa.

A caixa de ladrillo:
chámase Pioneer Works

(Ovacións)

Dentro desta caixa hai un físico,

un neurocientífico, un pintor, un músico,

un escritor, unha emisora de radio,
un museo, unha escola,

unha unidade editorial que difunde
o contido que facemos ó resto do mundo,

un xardín.

Nós axitamos esta caixa

e toda esa xente comeza a chocar
entre si, como partículas.

Eu creo que este é o xeito
en que cambiamos o mundo.

Cando redifinimos o que somos
e a caixa en que vivimos

para decatarnos
de que estamos todos aquí, xuntos,

de que esa ilusión de que somos diferentes

esa concepto de países, esa idea
de fronteiras, relixión... non funciona.

Estamos feitos da mesma materia,
na mesma caixa.

E se non comezamos a intercambiala
de forma doce e amable,

todos ímos morrer axiña.

Moitas grazas.

(Aplausos)