Rachel Botsman: Een pleidooi voor samenwerkende consumptie

Op TEDxSydney stelt Rachel Botsman dat delen in ons zit. Ze laat zien hoe websites als Zipcar en Swaptree proberen de regels van menselijk gedrag te veranderen.

Vandaag ga ik het met jullie hebben

over de opkomst van samenwerkende consumptie.

Ik ga uitleggen wat het is

en zal proberen jullie te overtuigen - in slechts 15 minuten --

dat dit niet een armzalig idee is,

of een kortstondige trend,

maar een sterke culturele en economische kracht,

die niet alleen wát we consumeren herdefinieert

maar ook hóe we consumeren.

Ik zal beginnen met een bedrieglijk eenvoudig voorbeeld.

Mag ik handen zien -- wie van jullie

heeft boeken, CD's, DVD's, of videos

in huis rondslingeren

die je waarschijnlijk niet meer zult gebruiken?

Maar je kunt je er niet toe brengen om ze weg te gooien?

Ik kan niet alle handen zien,

maar het lijkt op iedereen.

Op onze boekenplank thuis,

hebben we een DVD box set van de serie "24" --

seizoen zes om precies te zijn.

Ik denk dat het zo'n 3 jaar geleden gekocht is als een kerstkado voor ons.

Mijn man Chris en ikzelf

zijn gek op deze serie.

Maar laten we eerlijk zijn, als je het één of twee keer gezien hebt

hoef je het niet nog een keer te zien,

want je weet dan al hoe Jack Bauer de terroristen zal verslaan.

Dus daar staat het op de boekenplank

in onbruik geraakt,

maar met een direct latente waarde voor iemand anders.

Maar voordat we verder gaan, wil ik eerst wat opbiechten.

Ik heb 10 jaar in New York gewoond,

en ik ben een grote fan van "Sex and the City".

Ik zou heel graag de eerste film nog een keer zien

als een soort opwarmertje voor het vervolg dat volgende week uitkomt.

Dus hoe makkelijk zou ik

onze ongewenste kopie van "24"

kunnen ruilen voor een gewenste kopie van "Sex and the City"?

Wellicht hebben jullie al gemerkt

dat er een nieuwe sector genaamd ruilhandel aan het opkomen is.

Je kunt je ruilhandel het beste voorstellen

als een online dating buro

voor al je ongewenste media.

Het gebruikt het internet

om een oneindig grote marktplaats te maken

om wat persoon A heeft te koppelen

met wat persoon C wil,

wat dat ook mag zijn.

Vorige week ben ik naar één van deze sites gegaan,

toepasselijk Swaptree genaamd.

Er waren meer dan 59.300 artikelen

die ik ter plekke kon ruilen

met mijn kopie van "24".

En ja hoor,

in Reseda in California was "rondoron"

die haar of zijn "als nieuwe"

kopie van "Sex en de City" wel wilde ruilen

met mijn kopie van "24".

Dus, met andere woorden, wat er gebeurt

is dat Swaptree

mijn impuls behoefte van dat moment oplost,

een probleem die economen "het toeval van behoeftes" noemt,

in ongeveer 60 seconden.

Wat nog verbazingwekkender is, is dat het ter plekke een verzendetiket uitprint

omdat het het gewicht van het artikel kent.

Er bevinden zich allerlei technische hoogstandjes

achter sites als Swaptree,

maar die interesseren me niet,

net zo min als de ruilhandel zelf.

Mijn passie, en dat is waar ik de laatste jaren

uitsluitend onderzoek naar gedaan heb,

is het samenwerkende gedrag en de vertrouwens mechanismen

die inherent zijn aan dit soort systemen.

Als je er over nadenkt

nog maar een paar jaar geleden zou het ondenkbaar zijn geweest

dat ik mijn spullen zou ruilen met een complete vreemdeling

wiens echte naam ik niet kende

en zonder dat er geld aan te pas zou komen.

En toch, 99 procent van de trancacties op Swaptree

verlopen succesvol.

En die ene procent die een negatieve beoordeling krijgt,

krijgt dat voor relatief kleine problemen,

zoals een artikel dat niet op tijd arriveert.

Wat gebeurt hier nu eigenlijk?

Een extreem sterke dynamiek,

die grote commerciële en culturele implicaties heeft,

is hier aan het werk.

Namelijk, technologie

zorgt voor

vertrouwen tussen vreemdelingen.

We wonen tegenwoordig in een globaal dorp

Waarin we de onderlinge band kunnen nabootsen

die normaliter alleen ontstaat als je elkaar in de ogen kunt kijken

maar dan op een schaal en een manier

die nooit eerder mogelijk was.

Wat nu dus eigenlijk gebeurt

is dat sociale netwerken en real-time technologieën

dit mogelijk maken.

We doen aan ruilhandel, handel,

ruilen, delen,

maar ze zijn opnieuw uitgevonden

in dynamische en aantrekkelijke vormen.

Wat ik fascinerend vind

is dat we onze wereld feitelijk hebben opgebouwd om te delen,

of dat nu in onze buurt, onze school,

ons kantoor of ons Facebook netwerk is.

En dat creëert een economie

van wat van jouw is, is van mij.

Van het machtige eBay,

de grootvader van de online marktplaatsen,

tot auto deel bedrijven als GoGet,

waar je een maandelijks bedrag betaald om auto's per uur te huren,

tot sociale leen platformen als Zopa,

dat iedereen in dit publiek

met $100 te verlenen,

kan koppelen aan een lener ergens in de wereld,

We delen en werken weer samen

op manieren die ik

hipper dan hippies vind.

Ik noem dit de vloedgolf van samenwerkende consumptie.

Voordat ik dieper in ga op de diverse systemen

van samenwerkende consumptie,

wil ik proberen de vraag te beantwoorden

die iedere auteur terecht gesteld wordt,

en dat is waar dit idee vandaan komt.

Ik zou graag willen zeggen dat ik op een dag wakker werd

en zei, "Ik ga schrijven over samenwerkende consumptie."

Maar in werkelijkheid was het een ingewikkeld web

van op het eerste gezicht niet gerelateerde ideeën.

In de komende minuut

gaan jullie een soort conceptuele vuurwerk show zien

van alle zaken die zich in mijn hoofd afspeelden.

Het eerste wat me begon op te vallen:

Hoeveel grote concepten opkwamen --

vanuit de wijsheid van menigten en slimme bendes --

rond de belachelijke eenvoud om

groepen te vormen voor een bepaald doel.

En gerelateerd aan deze massa manie

zijn er voorbeelden over de gehele wereld te vinden --

van de verkiezing van een president

tot het beruchte Wikipedia en alles daar tussenin --

van wat de macht van aantallen kan bereiken.

Het is een beetje als met het leren van een nieuw woord,

waarna je dat woord overal op ziet duiken?

Dat is wat mij gebeurde

toen het mij opviel dat we van

passieve consumenten

naar scheppers,

naar zeer kundige samenwerkers gingen.

Wat er gebeurt

is dat internet de tussenpersoon verwijdert,

zodat iedereen, van T-shirt ontwerper

tot breister

een inkomen kan vergaren met rechtstreekse verkoop.

En de alomtegenwoordige kracht

van deze rechtstreekse revoiutie

betekent dat delen op fenomenale snelheid plaatsvindt.

Wat ik bedoel, het is verbazingwekkend als je bedenkt

dat er gedurende iedere minuut van deze speech,

25 uur

aan YouTube video wordt geladen.

Wat ik fascinerend vind aan deze voorbeelden

is hoe ze daadwerkelijk onze

primaire instincten aanspreken.

Ik bedoel, we zijn apen,

en we zijn geboren en opgevoed om te delen en samen te werken.

En dat doen we al duizenden jaren,

of het nu is wanneer we jaagden in groepen,

of kweekten in coöperaties,

voordat dit grote systeem wat we hyper-consumptie noemen er was

en we deze muren bouwden

en onze kleine koninkrijkjes creëerden.

Maar dingen zijn aan het veranderen,

en één van de redenen waarom

zijn de digirati, of generatie Y.

Zij groeien op met delen --

bestanden, video spellen, kennis;

Het is als een tweede natuur voor hen.

Dus wij, de millennials -- ik ben ook gewoon een millennial --

zijn als voetsoldaten,

we verplaatsen ons van een ik cultuur naar een wij cultuur.

De reden waarom het zo snel gebeurt

is vanwege mobiele samenwerking.

We leven nu in een online tijd

waar we iedereen kunnen localiseren, op ieder moment, in real-time,

vanaf een klein apparaat in onze handen.

Al deze zaken gingen door mijn hoofd

tegen het einde van 2008,

toen, natuurlijk, de grote financiële crash plaatsvond.

Thomas Friedman is één van mijn favoriete columnisten in de New York Times,

en hij merkte scherp op

dat 2008 het jaar was waar we tegen een muur op botsten

waar moeder natuur en de markt

beiden zeiden, "tot hier en niet verder."

Rationeel weten we

dat een economie gebouwd op hyper-consumptie

een Ponzi concept is, een kaartenhuis.

Toch is het voor ons individueel lastig te bepalen wat te doen.

Dit is allemaal veel gekwetter, nietwaar?

Wel, het wás een hoop ruis en complexiteit in mijn hoofd,

totdat ik me realiseerde dat het gebeurde

vanwege vier sleutel aanjagers.

Ten eerste, een hernieuwd geloof in het belang van gemeenschappen,

en een echte herdefiniëring van wat een vriend en buurman echt betekent.

Een stortvloed aan rechtstreekse sociale netwerken

en real-time technologieën,

die de manier waarop we ons gedragen fundamenteel aanpast.

Drie, aandringende onopgeloste milieu zorgen.

En vier, een globale recessie

die op fundamenteel niveau

consumentengedrag heeft beïnvloed.

Deze vier aanjagers

smelten samen

en maken het grote verschil --

weg van de 20ste eeuw,

gekenmerkt door hyper-consumptie,

richting de 21ste eeuw,

gekenmerkt door samenwerkende consumptie.

In zijn algemeenheid geloof ik dat we op een infectie punt staan

waar de manier waarop we delen --

via sites als Flickr en Twitter

die online een tweede natuur zijn geworden --

ook worden toegepast op offline gebieden in ons dagelijks leven.

Van ochtendspits tot de manier waarop mode wordt gemaakt

tot de manier waarop we voedsel verbouwen.

We zijn opnieuw aan het consumeren en samenwerken.

Mijn mede auteur Roo Rogers en ikzelf

hebben daadwerkelijk duizenden voorbeelden vanuit

de hele wereld verzameld van samenwerkende consumptie.

En hoewel ze enorm verschillen

in schaal, volwassenheid en doel,

bleek, toen we ons erin verdiepte,

dat ze feitelijk konden worden onderverdeeld in drie aparte systemen.

De eerste is herdistributie markten.

Op herdistributie markten -- zoals Swaptree --

zet je gebruikte of tweedehandse artikelen

die dan verplaatsen van waar ze niet meer nodig zijn,

naar ergens, of iemand, waar ze dat wel zijn.

In toenemende mate worden ze gezien als de vijfde levensfase --

reduceren, hergebruiken, recyclen, repareren

en herdistribueren --

omdat ze de levensduur van producten oprekken

en daarmee afval reduceren.

De tweede is een samenwerkende levenstijl.

Dit is het delen van middelen

als geld, vaardigheden en tijd.

Ik wed dat binnen een paar jaar

termen als "coworking",

"couch surfing" en "time banking"

onderdeel worden van het dagelijks taalgebruik.

Eén van mijn favoriete voorbeelden van samenwerkende levenstijlen

heet "Landshare".

Het is een voorziening in Groot Brittannië.

waarbij meneer Jansen,

met wat ongebruikte ruimte in zijn achtertuin, gekoppeld wordt

met mevrouw Pietersen, een potentiële teler.

Samen telen ze hun eigen voedsel.

Het is één van die ideeën die zo simpel en gelijktijdig briljant zijn,

dat je je afvraagt waarom het nooit eerder is bedacht.

Het derde systeem

zijn product service systemen

Hier betaal je voor het doel van het product --

wat het voor je doet --

zonder de noodzaak het product te bezitten.

Dit idee is met name bruikbaar

voor dingen die een

lage gebruiksfrequentie hebben.

Dit kan van alles zijn, van baby artikelen

tot mode artikelen tot --

Wie van jullie heeft een boormachine?

Bezit een boor? OK.

Die boormachine wordt zo'n 12 tot 13 minuten gebruikt

gedurende zijn hele levensduur.

(gelach)

Dat is eigenlijk belachelijk, toch?

Want wat je eigenlijk nodig hebt is het gat, niet de boor.

(gelach)

(Applaus)

Dus waarom huur je niet een boor,

of, beter nog, verhuur je je eigen boor aan andere mensen

en verdien er wat geld aan?

Deze drie systemen zorgen er samen voor

dat mensen middelen delen

zonder dat ze daar hun levensstijl

of hun gekoesterde persoonlijke vrijheden voor op hoeven te geven.

Ik vraag niet aan mensen

om netjes in de zandbak te delen.

Ik wil jullie graag een voorbeeld geven

hoe krachtig samenwerkende consumptie kan zijn

om gedrag te veranderen.

De gemiddelde auto

kost ongeveer $8.000 per jaar in gebruik.

Toch wordt die auto

23 uur per dag niet gebruikt.

Als je deze twee feiten beschouwt,

begint het weinig zin te hebben

dat we er per se één moeten bezitten.

Dus hier zie je auto-deel bedrijven

zoals Zipcar en GoGet in de markt verschijnen.

In 2009,

koos Zipcar 250 deelnemers

uit 13 steden --

en dat waren allemaal zelfbenoemde autoverslaafden

en beginners op het gebied van auto-delen --

en kreeg ze zover dat ze hun autosleutels voor een maand inleverden.

In plaats daarvan moesten ze lopen,

fietsen, met de trein,

of andere vormen van openbaar vervoer.

Ze konden hun Zipcar lidmaatschap alleen gebruiken

als het absoluut noodzakelijk was.

De resultaten van deze uitdaging na slechts één maand

waren duizelingwekkend.

Het is verbazingwekkend dat 188 kg verdween

uitsluitend door de extra inspanning.

Maar mijn favoriete statistiek

is dat 100

van de 250 deelnemers

hun sleutels niet meer terug hoefden.

Met andere woorden, de autoverslaafden

hadden hun drang om te bezitten verloren.

Product service systemen bestaan al jaren.

Denk maar aan bibliotheken en wasserettes.

Maar ik denk dat ze een nieuw tijdperk betreden,

omdat technologie het delen

makkelijk en leuk maakt.

Er stond een prachtige uitspraak in de New York Times

dat stelde, "delen is tot bezit"

wat de iPod is tot de 8-sporen band,

wat zonne-energie is tot de kolenmijn."

Ik geloof ook dat in onze generatie,

onze manier om te verkrijgen wat we willen

veel minder tastbaar is

dan bij iedere voorgaande generatie.

Ik wil niet de DVD hebben, maar de film die er op staat.

Ik wil niet het onhandige antwoordapparaat,

Ik wil de berichten die het bewaart.

Ik wil niet de CD, ik wil de muziek die er op staat.

Met andere woorden, ik wil niet de spullen,

Ik wil de behoefte of ervaring die het oplevert.

Dit geeft voeding aan een enorme verandering

waarbij gebruik bezit overtroeft --

of, zoals Kevin Kelly, de redacteur van Wired Magazine het stelt,

"waar toegang beter is dan bezit."

Terwijl onze bezittingen

dematerialiseren in de cloud,

vervaagt het onderscheid

tussen wat van mij is, wat van jou is,

en wat van ons is.

Ik wil jullie een voorbeeld geven

dat laat zien hoe snel deze evolutie verloopt.

Dit toont een tijdspanne van acht jaar.

We zijn gegaan van traditioneel autobezit

naar auto-deel bedrijven -- zoals Zipcar en GoGet --

naar rit-deel platformen die ritten koppelen

naar de nieuwste methode, rechtstreekse autoverhuur,

waarbij je feitelijk geld kan verdienen

door die auto die 23 uur per dag stil staat te verhuren

aan je buurman.

Al deze systemen

vergen een bepaalde mate van vertrouwen

en de hoeksteen van dit mechanisme

is reputatie.

In het oude consument systeem

deed onze reputatie er niet zoveel toe,

omdat onze kredietregistratie veel belangrijker was

dan iedere vorm van rechtstreekse recensie.

Maar nu met het Web laten we een spoor achter.

Met iedere spammer die we markeren,

met ieder idee dat we posten, ieder commentaar dat we plaatsen,

zijn we feitelijk aan het aangeven hoe goed we samenwerken,

en of we wel of niet kunnen worden vertrouwd.

Laten we terug gaan naar mijn eerste voorbeeld,

Swaptree.

Ik kan zien dat rondoron

553 transacties heeft uitgevoerd

met een succes score van 100 procent.

Met andere woorden, ik kan hem of haar vertrouwen.

Let op mijn woorden,

het is slechts een kwestie van tijd

voor we in staat zijn een Google-achtige zoekopdracht uit te voeren

voor een cumulatief beeld

van onze reputatie.

En deze reputatie

bepaalt onze toegang tot samenwerkende consumptie.

Het is eigenlijk een soort sociale munteenheid

die even belangrijk kan worden als onze kredietregistratie.

Tenslotte een afsluitende gedachte.

Ik geloof dat we daadwerkelijk in een tijd leven

waarin we ontwaken

uit deze gigantische kater

van leegheid en afval,

en dat we een sprong maken

naar een duurzamer systeem,

gebouwd om te voorzien in onze aangeboren behoefte

naar deelname aan gemeenschappen en individuele identiteit.

Ik geloof dat men het zal zien

als een revolutie, zogezegd --

wanneer de maatschappij, geconfronteerd met grote uitdagingen,

een aardverschuiving doormaakt

van individuele inkomsten en uitgaven

naar een herontdekking van de geneugten van collectiviteit.

Mijn missie is om delen cool te maken.

Mijn missie is om delen hip te maken.

Omdat ik werkelijk geloof

dat het ouderwetse businessmodellen kan onderbreken,

en ons zal helpen te ontsnappen

uit verkwistende vormen van hyper-consumptie

en ons kan leren dat genoeg werkelijk genoeg is.

Dank u wel.

(Applaus)