Για περισσότερη ανοχή, χρειαζόμαστε περισσότερο ... τουρισμό;

Ο Αζίζ Αμπού Σαρά είναι ένας Παλαιστίνιος ακτιβιστής με μια ασυνήθιστη προσέγγιση στη διατήρηση της ειρήνης: τον τουρισμό. Ο υπότροφος του TED δείχνει πώς απλές αλληλεπιδράσεις με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες μπορούν να σβήσουν δεκαετίες μίσους. Ξεκινά με Παλαιστίνιους που επισκέπτονται Ισραηλινούς και συνεχίζει...

Είμαι επιχειρηματίας στον κλάδο
του τουρισμού και ειρηνοποιός,

αλλά δεν ξεκίνησα έτσι.

Όταν ήμουν επτά ετών,
θυμάμαι που έβλεπα στην τηλεόραση

ανθρώπους να πετάνε πέτρες,

και σκεφτόμουν ότι έχει πλάκα.

Έτσι, βγήκα στον δρόμο και πέταξα πέτρες,

χωρίς να αντιληφθώ ότι έπρεπε
να πετάω πέτρες σε αμάξια Ισραηλινών.

Αντ' αυτού, κατέληξα να πετροβολώ
τα αμάξια των γειτόνων. (Γέλια)

Δεν ενθουσιάστηκαν
με τον πατριωτισμό μου.

Αυτή είναι μια φωτογραφία
με τον αδερφό μου.

Ο μικρός είμαι εγώ, και ξέρω τι σκέφτεστε:

«Ήσουν χαριτωμένος,
τι στο καλό σου συνέβη;»

Αλλά ο μεγαλύτερος αδερφός μου

συνελήφθη στα δεκαοκτώ του,

οδηγήθηκε στη φυλακή
με την κατηγορία της λιθοβόλησης.

Ξυλοκοπήθηκε όταν αρνήθηκε
να ομολογήσει ότι πέταγε πέτρες,

με αποτέλεσμα να υποστεί
εσωτερικούς τραυματισμούς

οι οποίοι τον οδήγησαν στον θάνατο
αμέσως μετά την αποφυλάκισή του.

Ήμουν εξαγριωμένος, πικραμένος,

και το μόνο που ήθελα ήταν εκδίκηση.

Αλλά αυτό άλλαξε
όταν έγινα δεκαοκτώ.

Κατάλαβα ότι έπρεπε να γνωρίζω
Εβραϊκά για να βρω δουλειά,

και όταν πήγα στο σχολείο
για να σπουδάσω Εβραϊκά,

ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα Εβραίους
οι οποίοι δεν ήταν στρατιώτες.

Ταυτιστήκαμε με μικρά πράγματα,
όπως ότι μου άρεσε η μουσική κάντρι,

κάτι το οποίο είναι παράξενο
για τους Παλαιστίνιους.

Τότε κατάλαβα επίσης ότι
υπάρχει ένα τείχος θυμού,

μίσους και άγνοιας
το οποίο μας χωρίζει.

Συνειδητοποίησα ότι
δεν έχει σημασία τι συμβαίνει σε μένα.

Αυτό που έχει σημασία είναι
ο τρόπος που το αντιμετωπίζω.

Από τότε, αποφάσισα
να αφιερώσω τη ζωή μου

στο να ρίξω τα τείχη
που χωρίζουν τους ανθρώπους.

Το κάνω με πολλούς τρόπους.

Ένας από αυτούς είναι ο τουρισμός,
καθώς και τα ΜΜΕ και η εκπαίδευση.

Ίσως να αναρωτιέστε,
μπορεί ο τουρισμός να αλλάξει τα πράγματα;

Μπορεί να ρίξει τα τείχη;
Ναι.

Ο τουρισμός είναι ο πιο βιώσιμος τρόπος
να πέσουν τα τείχη,

και να δημιουργηθεί ένας βιώσιμος
τρόπος αλληλεπίδρασης

και να δημιουργηθούν φιλίες.

Το 2009, συνίδρυσα τη Μέτζντι Τουρς,

μια κοινωνική εταιρία που στοχεύει
να φέρει κοντά ανθρώπους,

παρεμπιπτόντως, με δύο Εβραίους φίλους,

και το μοντέλο που ακολουθήσαμε,

για παράδειγμα, στην Ιερουσαλήμ,
είχαμε δύο ξεναγούς,

έναν Ισραηλινό και έναν Παλαιστίνιο,
να ξεναγούν μαζί τα ταξίδια,

και να αφηγούνται την ιστορία,
την αρχαιολογία και τη διαμάχη

από τη δική τους οπτική.

Θυμάμαι όταν είχα αναλάβει μια ξενάγηση
με έναν φίλο, τον Κόμπι

--μια ομάδα Εβραίων από το Σικάγο,
η εκδρομή ήταν στην Ιερουσαλήμ--

τους πήγαμε σε έναν καταυλισμό
Παλαιστίνιων προσφύγων,

όπου εκεί φάγαμε καταπληκτικά.

Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι η μητέρα μου.

Το παλαιστινιακό αυτό φαγητό
ονομάζεται μακλούμπε.

Σημαίνει «πάνω-κάτω».

Το μαγειρεύεις με ρύζι και κοτόπουλο,
και το αναποδογυρίζεις.

Είναι το πιο νόστιμο φαγητό.

Το φάγαμε παρέα.

Μετά, είχαμε μια μπάντα
Ισραηλινών και Παλαιστίνιων μουσικών,

και χορέψαμε χορό της κοιλιάς.

Εάν δεν ξέρετε, θα σας μάθω αργότερα.

Αλλά, όταν φύγαμε,

έκλαιγαν όλοι γιατί δεν ήθελαν να φύγουν.

Τρία χρόνια μετά,
οι δεσμοί φιλίας υπάρχουν ακόμη.

Φανταστείτε μαζί με εμένα,
εάν το 1 δισ. ανθρώπων

που ταξιδεύουν διεθνώς κάθε χρόνο,
ταξίδευε έτσι,

όχι να τους μεταφέρουν με λεωφορείο
από τη μία μεριά στην άλλη,

από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο,

να τραβάνε φωτογραφίες ανθρώπων και
πολιτισμών από τα παράθυρα των λεωφορείων,

αλλά να συνδέονται ουσιαστικά
με τους ανθρώπους.

Θυμάμαι όταν είχαμε μια ομάδα
Μουσουλμάνων από το Ηνωμένο Βασίλειο,

πήγαμε στο σπίτι
μιας ορθόδοξης Εβραϊκής οικογένειας,

όπου εκεί περάσαμε μαζί
το εβραϊκό Σαμπάτ

και φάγαμε χαμίν, το οποίο είναι
εβραϊκό φαγητό, ένα στιφάδο.

Έχοντας έρθει σε επαφή,
συνειδητοποίησαν, μετά από λίγο,

ότι εκατό χρόνια πριν,
οι οικογένειες τους ξεκίνησαν

από το ίδιο μέρος στη Βόρεια Αφρική.

Αυτό δεν είναι για φωτογραφία προφίλ
στο Facebook σας.

Δεν είναι τουρισμός σε κατεστραμμένα μέρη.

Είναι το μέλλον του τουρισμού,

σας προσκαλώ να το κάνετε,
να αλλάξετε τoν τρόπο που ταξιδεύετε.

Το κάνουμε σε όλο τον κόσμο πλέον,

από την Ιρλανδία μέχρι το Ιράν
και την Τουρκία,

και πηγαίνουμε παντού
για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)