«Μέχρι και σήμερα»... για τους εκφοβισμένους και όμορφους

Με το να γίνεται ξεκαρδιστικός και να στοιχειώνει, ο ποιητής Σέιν Κόζαν πιάνει τον παλμό του τι είναι να είσαι νέος και ... διαφορετικός. «Μέχρι και σήμερα», το προφορικό του ποίημα για τον εκφοβισμό, έχει γοητεύσει εκατομμύρια ως ένα viral βίντεο (δημιουργημένο από 80 εικονογράφους, συνεργατικά). Εδώ, δίνει μια λαμπρή, ζωντανή ανακεφαλαίωση με προϊστορία και τη συνοδεία του βιολιού από τη Χάνα Έπερσον.

Είσαστε πολλοί!

(Γέλια)

Όταν ήμουν παιδί,

έκρυβα την καρδιά μου κάτω από το κρεβάτι,
γιατί η μητέρα μου, μου είπε

«Αν δεν προσέχεις, κάποια μέρα
κάποιος θα στη ραγίσει».

Πιστέψτε με. Κάτω από το κρεβάτι
δεν είναι καλή κρυψώνα.

Το ξέρω γιατί έχω χτυπηθεί
τόσες πολλές φορές,

παθαίνω υψοφοβία μόνο και μόνο
όταν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

Αλλά αυτό μας έχουν πει.

«Υπερασπίσου τον εαυτό σου!»

Και αυτό είναι δύσκολο
αν δεν ξέρεις ποιος είσαι.

Περιμένουν από εμάς να ορίσουμε
τον εαυτό μας σε τόσο μικρή ηλικία,

και αν δεν το κάναμε,
το έκαναν άλλοι για εμάς.

Σπασίκλα. Χοντρέ.

Τσούλα. Αδελφή.

Και την ίδια στιγμή
που μας λένε τι είμαστε,

έχουμε ερωτηθεί,

«Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Πάντα πίστευα πως αυτή
η ερώτηση ήταν άδικη.

Προϋποθέτει πως δεν μπορούμε
να είμαστε αυτό που ήδη είμαστε.

Ήμασταν παιδιά.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω άντρας.

Ήθελα ένα εγγεγραμμένο πρόγραμμα
συνταξιοδοτικής αποταμίευσης

που θα με κρατούσε στην καραμέλα αρκετό
καιρό ώστε να κάνει τα γηρατειά γλυκά.

(Γέλια)

Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να ξυρίζομαι.

Τώρα, όχι και τόσο.

(Γέλια)

Όταν ήμουν οκτώ, ήθελα
να γίνω θαλάσσιος βιολόγος.

Όταν ήμουν εννιά, είδα
την ταινία «Τα Σαγόνια του Καρχαρία»,

και σκέφτηκα, «Όχι, ευχαριστώ».

(Γέλια)

Και όταν ήμουν 10,

μου είπαν ότι οι γονείς μου
με άφησαν γιατί δε με ήθελαν.

Όταν ήμουν 11, ήθελα να με αφήσουν ήσυχο.

Όταν ήμουν 12, ήθελα να πεθάνω.
Όταν ήμουν 13, ήθελα να σκοτώσω ένα παιδί.

Όταν ήμουν 14, μου ζητήθηκε
να σκεφτώ σοβαρά τη σταδιοδρομία μου.

Είπα, «Θα ήθελα να γίνω συγγραφέας».

Και μου είπαν, «Διάλεξε κάτι ρεαλιστικό».

Οπότε είπα, «Επαγγελματίας παλαιστής».

Και είπαν, «Μην κάνεις τον χαζό».

Βλέπετε, με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω,

μετά μου είπαν τι να μην γίνω.

Και δεν ήμουν ο μοναδικός.

Μας είπαν πως κατά κάποιο
τρόπο πρέπει να γίνουμε

αυτό που δεν είμαστε,
θυσιάζοντας αυτό που είμαστε

ώστε να κληρονομήσουμε
τη μεταμφίεση αυτού που θα γίνουμε.

Μου είπαν να δεχτώ την ταυτότητα
που οι άλλοι θα μου δώσουν.

Και αναρωτήθηκα, τι έκανε τα όνειρα
να απορριφθούν τόσο εύκολα;

Δεδομένο, τα όνειρα μου είναι ντροπαλά,

γιατί είναι καναδέζικα.

(Γέλια)

Τα όνειρά μου είναι ευσυνείδητα
και υπερβολικά απολογητικά.

Στέκονται μόνα στο σχολικό χορό,

και δεν έχουν φιληθεί ποτέ.

Βλέπετε, κοροϊδεύουν και τα όνειρα μου.

Χαζά. Ανόητα.

Αδύνατα.

Αλλά συνέχισα να ονειρεύομαι.

Θα γινόμουν παλαιστής.
Τα είχα σκεφτεί όλα.

Θα ήμουν ο Σκουπιδιάρης.

(Γέλια)

Το τελειωτικό μου χτύπημα
θα ήταν ο Συμπιεστής Σκουπιδιών.

Η ατάκα μου θα ήταν,
«Βγάζω έξω τα σκουπίδια!»

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Και τότε αυτός ο τύπος,
ο Ντιουκ «Σκουπιδοφάγος» Ντρόιζ,

έκλεψε όλη μου τη σύλληψη.

(Γέλια)

Ήμουν συντετριμμένος,

σαν από συμπιεστή σκουπιδιών.

(Γέλια)

Σκέφτηκα, «Και τώρα τι; Πού πάω;»

Ποίηση.

(Γέλια)

Σαν μπούμερανγκ, αυτό
που αγαπούσα ήρθε πίσω σε μένα.

Μία από τις πρώτες γραμμές ποίησης
που θυμάμαι να έγραψα

ήταν σε απάντηση του κόσμου
που απαιτούσε να μισώ τον εαυτό μου.

Από την ηλικία των 15 έως τα 18,
μισούσα τον εαυτό μου

γιατί γινόμουν αυτό που απεχθανόμουν:

νταής.

Όταν ήμουν 19 έγραψα,

«Θα αγαπώ τον εαυτό μου
παρ' όλη την ευκολία με την οποία

κλίνω προς το αντίθετο».

Να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας
δεν χρειάζεται να σημαίνει

πως ασπάζεστε τη βία.

Όταν ήμουν παιδί,

αντάλλαζα εργασίες για φιλία,

στη συνέχεια, πρόσθετα σε κάθε φίλο ένα σημείωμα
γιατί δεν εμφανίζοταν ποτέ στην ώρα του,

στις περισσότερες περιπτώσεις,
δεν εμφανιζόταν, καθόλου.

Έβρισκα μια αίθουσα να περάσω
κάθε αθετημένη υπόσχεση.

Και το θυμάμαι αυτό το σχέδιο,
γεννήθηκε από την απογοήτευση

από ένα παιδί που με φώναζε «Γιόγκι»,

μετά έδειξε την κοιλιά μου και είπε,
«Πολλά καλάθια του πικ-νικ».

Φαίνεται πως δεν είναι και πολύ
δύσκολο να κοροϊδέψεις κάποιον,

και μια μέρα πριν την τάξη, είπα,

«Ναι, μπορείς να αντιγράψεις
την εργασία μου»,

και του έδωσα όλες τις λάθος απαντήσεις
που έγραψα την προηγούμενη νύχτα.

Πήρε την κόλλα του πίσω περιμένοντας
μια σχεδόν τέλεια βαθμολογία,

και δεν μπορούσε να το πιστέψει
όταν με κοίταξε και μου έδειξε ένα μηδέν.

ήξερα πως δεν χρειαζόταν να δείξω
την κόλλα μου με 28 στα 30,

αλλά η ικανοποίηση μου ολοκληρώθηκε
όταν με κοίταξε, μπερδεμένος,

και σκέφτηκα, «Εξυπνότερος
από μια συνηθισμένη αρκούδα, μαλάκα».

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Αυτός είμαι.

Αυτός είναι ο τρόπος που
υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

Όταν ήμουν παιδί,

νόμιζα πως τα κομμάτια χοιρινού και
τα χτυπήματα καράτε ήταν το ίδιο πράγμα.

Νόμιζα πως και τα δύο ήταν μέρη χοιρινού.

Και επειδή η γιαγιά μου το βρήκε γλυκό,

και επειδή ήταν τα αγαπημένα μου,
με άφησε να νομίζω έτσι.

Τίποτα σοβαρό πραγματικά.

Μία μέρα, προτού καταλάβω πως τα χοντρά παιδιά
δεν είναι σχεδιασμένα ν' ανεβαίνουν σε δέντρα,

έπεσα από ένα δέντρο και γέμισα
μελανιές το δεξί μέρος του σώματος μου.

Δεν ήθελα να πω κάτι στη γιαγιά μου για αυτό

γιατί φοβόμουν πως θα έμπλεκα

επειδή έπαιζα κάπου που δεν έπρεπε να ήμουν.

Ο γυμναστής παρατήρησε τις μελανιές,
και με έστειλαν στο γραφείο του διευθυντή.

Από εκεί, με έστειλαν σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο
με μία πολύ καλή κυρία

που με ρώτησε ένα σωρό ερωτήσεις
για τη ζωή μου στο σπίτι.

Δεν είδα λόγο να πω ψέματα.

Όσον αφορούσε εμένα,
η ζωή ήταν μια χαρά.

Της είπα, όποτε είμαι στεναχωρημένος,
η γιαγιά μου μου δίνει χτυπήματα καράτε.

(Γέλια)

Αυτό οδήγησε σε μια ευρεία έρευνα,

κι απομακρύνθηκα
από το σπίτι για τρεις μέρες,

μέχρι που τελικά αποφάσισαν
να με ρωτήσουν πως έκανα τις μελανιές.

Τα νέα αυτής της χαζής μικρής ιστορίας
σύντομα διαδόθηκαν στο σχολείο,

και κέρδισα το πρώτο μου παρατσούκλι:

Κομματάκι χοιρινό.

Μέχρι σήμερα

μισώ τα κομμάτια χοιρινού.

Δεν είμαι το μόνο παιδί
που μεγάλωσε έτσι,

περικυκλωμένο από ανθρώπους
που επαναλάμβαναν αυτό το στίχο

για κλαδιά και πέτρες,

λες και τα σπασμένα κόκκαλα πονάνε περισσότερο από τα ονόματα που μας φωνάζουν,

και μας φωνάζουν όλα αυτά.

Οπότε μεγαλώνουμε πιστεύοντας πως κανένας δεν θα μας ερωτευτεί ποτέ,

πως θα είμαστε μόνοι για πάντα,

πως ποτέ δεν θα γνωρίσουμε κάποιον να μας κάνει να αισθανόμαστε σαν ο ήλιος

να είναι κάτι που έφτιαξαν για εμάς με τα εργαλεία τους.

Έτσι, οι σπασμένες χορδές της καρδιάς αιμορραγούσαν

και προσπαθήσαμε ν' αδειάσουμε τους εαυτούς μας ώστε να μην αισθανθούμε τίποτα.

Μην μου πεις ότι πονάει λιγότερο από ένα σπασμένο κόκκαλο,

ότι μια εσωστρεφής ζωή είναι κάτι που η χειρούργοι μπορούν να αφαιρέσουν,

ότι δεν υπάρχει περίπτωση μετάστασης, υπάρχει.

Ήταν έξι χρονών,

η πρώτη μέρα της τρίτης δημοτικού
όταν την είπαν άσχημη.

Κι οι δυο μετακινηθήκαμε στα πίσω θρανία

ώστε να σταματήσουν να μας βομβαρδίζουν
με σαλιωμένα χαρτάκια.

Αλλά οι σχολικοί διάδρομοι είναι ένα πεδίο μάχης.

Ήμασταν λιγότεροι μέρα με την,
επόμενη άθλια, μέρα.

Συνηθίζαμε να μένουμε μέσα,
γιατί έξω ήταν χειρότερα.

Έξω έπρεπε να μάθουμε να τρέχουμε,

ή να μένουμε ακίνητοι σαν αγάλματα,
δίνοντας την εντύπωση πως δεν είμασταν εκεί.

Στην Πέμπτη Δημοτικού, κόλλησαν
ένα σημείωμα μπροστά από το θρανίο της

που έγραφε, "Προσοχή, σκύλος".

Μέχρι σήμερα,

παρ' όλη την αγάπη του συζύγου της, δεν πιστεύει πως είναι όμορφη

λόγω ενός εκ γενετής σημαδιού που πιάνει λίγο λιγότερο από το μισό της πρόσωπο.

Τα παιδιά συνήθιζαν να λένε,
«Μοιάζει με λάθος απάντηση

που κάποιος πήγε να σβήσει,
αλλά δεν τα κατάφερε καλά».

Και δεν θα καταλάβουν ποτέ
πως μεγαλώνει δύο παιδιά

που ο ορισμός τους για την ομορφιά
ξεκινάει με την λέξη «Μαμά»,

γιατί βλέπουν την καρδιά της
πριν δουν το δέρμα της,

γιατί είναι πάντα καταπληκτική.

Εκείνος ήταν ένα σπασμένο κλαδί, μπολιασμένο
σε ένα διαφορετικό οικογενειακό δέντρο,

υιοθετημένος,

όχι γιατί οι γονείς του
επέλεξαν διαφορετική μοίρα.

Ήταν τρία όταν έγινε
ένα αναμεμειγμένο ποτό,

ένα μέρος μόνος του
και δύο μέρη μιας τραγωδία,

άρχισε θεραπεία στο γυμνάσιο,

είχε μια προσωπικότητα από εξετάσεις και χάπια,

ζούσε λες και οι ανηφόρες ήταν βουνά και οι κατηφόρες γκρεμοί,

τέσσερα πέμπτα αυτοκτονική, ένα παλιρροϊκό κύμα αντικαταθλιπτικών,

και μια εφηβεία που ονομάζεται "Popper,"

ένα μέρος λόγω των χαπιών,

99 μέρη εξαιτίας της σκληρότητας.

Προσπάθησε να αυτοκτονήσει στο Λύκειο

όταν ένα παιδί που μπορούσε ακόμα
να πάει σπίτι στην μαμά και τον μπαμπά

είχε το θράσος να του πει, «Ξεπέρασε το».

Σαν η κατάθλιψη να είναι κάτι
που θα μπορούσε να διορθωθεί

με οποιοδήποτε από τα περιεχόμενα
που βρέθηκαν σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών.

Μέχρι σήμερα, είναι ένα ραβδί TNT
αναμμένο και από τα δύο άκρα,

θα μπορούσε να σας περιγράψει με κάθε
λεπτομέρεια τον τρόπο που ο ουρανός λυγίζει

τη στιγμή ακριβώς που πάει να πέσει,

και παρά μια στρατιά από φίλους που όλοι τον αποκαλούν έμπνευση,

παραμένει ένα κομμάτι συνομιλίας μεταξύ των ανθρώπων που δεν μπορούν να καταλάβουν

μερικές φορές πως το να είσαι απεξαρτημένος έχει λιγότερο να κάνει με τον εθισμό

και περισσότερο να κάνει με τη λογική.

Δεν ήμασταν τα μόνα παιδιά που μεγάλωσαν με αυτόν τον τρόπο.

Μέχρι σήμερα, τα παιδιά εξακολουθούν να κοροϊδεύονται.

Τα κλασικά ήταν, «Γεια σου ηλίθιε»,
«Γεια σου σπασίκλα».

Φαίνεται σαν κάθε σχολείο
έχει ένα οπλοστάσιο με ονόματα

που αναβαθμίζεται κάθε χρόνο,

κι αν ένα παιδί διαρρήξει ένα σχολείο και
κανείς εκεί γύρω δεν επιλέγει να ακούσει,

κάνουν θόρυβο;

Είναι απλά θόρυβοι από το φόντο
ενός soundtrack που έχει κολλήσει

στην επανάληψη στο σημείο που οι άνθρωποι λένε πράγματα όπως, "Τα παιδιά μπορεί να γίνουν σκληρά."

Κάθε σχολείο ήταν μία μεγάλη κορυφή τέντας τσίρκου,

και η ιεραρχία πήγε από τους ακροβάτες στους θηριοδαμαστές,

από τους κλόουν στους μπαλονάδες, τόσα μίλια μακριά από αυτό που ήμασταν.

Ήμασταν φρικιά -

αγόρια με χέρια σα δαγκάνες αστακού και γενειοφόρες κυρίες,

παραδοξότητες, ακροβατώντας μεταξύ κατάθλιψης και μοναξιάς,

παίζοντας πασιέντζα, μπουκάλα,

προσπαθώντας να φιλήσουμε τα τραυματισμένα
μέρη του εαυτού μας και να θεραπευτούμε,

αλλά το βράδυ, ενώ οι άλλοι κοιμόντουσαν,

συνεχίζαμε να περπατάμε σε τεντωμένο σχοινί.

Ήταν εξάσκηση, και ναι, κάποιοι από εμάς έπεσαν.

Όμως, θέλω να τους πω ότι όλα αυτά

είναι μόνο τα υπολείμματα

που έχουν μείνει πάνω όταν τελικά αποφασίσουμε
να συνθλίψουμε όλα όσα νομίζαμε ότι ήμασταν,

και αν δεν μπορείτε να δείτε κάτι όμορφο για τον εαυτό σας,

πάρτε καλύτερο καθρέφτη, κοιτάξτε λίγο καλύτερα, κοιτάξτε λίγο περισσότερο,

γιατί υπάρχει κάτι μέσα σου που σε έκανε να συνεχίσεις να προσπαθείς

παρά όλους αυτούς που σου είπαν να τα παρατήσεις.

Κατασκεύασες ένα γύψο γύρω από την ραγισμένη σου καρδιά και υπέγραψες εσύ ο ίδιος.

Υπέγραψες, "Έκαναν λάθος."

Επειδή ίσως δεν ανήκες σε μια ομάδα ή μια κλίκα.

Ίσως να αποφάσισαν να σε επιλέξουν τελευταίο για το μπάσκετ ή τα πάντα.

Ίσως συνήθιζες να φέρνεις μελανιές και σπασμένα δόντια για να έχεις να δείξεις στην τάξη, αλλά ποτέ δεν είπες,

διότι πώς μπορεί να σε κρατηθείς στη θέση σου

αν ο καθένας γύρω από σας θέλει να σας θάψει από κάτω;

Πρέπει να πιστέψεις ότι ήταν λάθος.

Πρέπει να έκαναν λάθος.

Γιατί αλλιώς να είμαστε ακόμα εδώ;

Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να υποστηρίζουμε το αουτσάιντερ

γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας σ' αυτούς.

Πηγάζουμε από μια ρίζα που φυτεύτηκε με την πεποίθηση

ότι δεν είμαστε αυτό που μας ονομάζουν.

Δεν είμαστε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα σε στασιμότητα
που στέκονται άδεια σε κάποια εθνική οδό,

κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε, μην ανησυχείτε.

Βγαίνουμε έξω μόνο για να περπατήσουμε
και να πάρουμε καύσιμα.

Είμαστε απόφοιτοι της τάξης Τα καταφέραμε,

όχι η ξεθωριασμένη ηχώ
των φωνών που κραυγάζουν,

«Οι βρισιές δεν θα με πληγώσουν ποτέ».

Και βέβαια το έκαναν.

Αλλά η ζωή μας θα είναι πάντα μόνο
μια πράξη ισορροπίας

που έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο

και περισσότερο να κάνει με την ομορφιά.

(Χειροκρότημα)