Σύγχρονος Πολεμιστής | Ντέμιαν Μάντερ | TEDxSydney

Ο 33-χρονος Ντέμιαν Μάντερ υπηρέτησε ως ελεύθερος σκοπευτής ειδικών επιχειρήσεων και δύτης ναρκοθηρευτής O.Y.K. για την Αυστραλία. Ενώ ήταν σε υπηρεσία στο Ιράκ, διήυθηνε την Ιρακινή Ειδική Ακαδημία Εκπαίδευσης της Αστυνομίας, επιβλέποντας την εκπαίδευση έως και 700 δοκίμων ταυτόχρονα. Μετά από τρία χρόνια στην πρώτη γραμμή του Ιρακινού πολέμου, έφυγε το 2008 χωρίς ένα νέο προορισμό στη ζωή. Ένα ταξίδι στην Αφρική τον έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με την φρίκη που αντιμετωπίζει καθημερινά η παγκόσμια άγρια ζωή. Ρευστοποιώντας όλα του τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία που απέκτησε μετά από 12 στρατιωτικές αποστολές, ίδρυσε το Διεθνές Ίδρυμα Πάταξης Λαθροθηρίας. Ο οργανισμός εστιάζει στην εκπαίδευση των δασοφυλάκων, τις επεμβάσεις και την ενσωμάτωση της σύγχρονης τεχνολογίας για την προστασία της άγριας φύσης.

Η ιστορία μου αρχίζει στη Ζιμπάμπουε

με έναν γενναίο δασοφύλακα, τον Ορφέα

και ένα τραυματισμένο βουβάλι.

Ο Ορφέας κοίταξε το βουβάλι στο έδαφος,
και με κοίταξε,

και καθώς τα μάτια μας συναντήθηκαν,

υπήρξε μια σιωπηρή θλίψη
μεταξύ των τριών μας.

Ήταν ένα όμορφα άγριο και αθώο πλάσμα,

και ο Ορφέας έβαλε το στόμιο
της καραμπίνας στο αυτί της.

(Πυροβολισμός)

Και εκείνη τη στιγμή,
εκείνη άρχισε να γεννάει.

Καθώς η ζωή ξεγλιστρούσε από το πρόωρο
μοσχάρι, εξετάσαμε τα τραύματα.

Το πίσω της πόδι είχε πιαστεί σε μια παγίδα
με οκτάκλωνο ατσάλινο συρματόσχοινο.

Πάλεψε για την ελευθερία της
τόσο σκληρά και τόσο πολύ

που είχε σκίσει τη λεκάνη της στη μέση.

Ήταν επιτέλους ελεύθερη.

Κυρίες και κύριοι, σήμερα αισθάνομαι
μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης

που σας μιλώ εκ μέρους εκείνων
που ποτέ δεν θα μπορούσαν.

Ο πόνος τους είναι η θλίψη μου,
είναι το κίνητρό μου.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ συνοψίζει καλύτερα
το κάλεσμά μου στα όπλα εδώ σήμερα. Είπε:

«Έρχεται κάποια στιγμή, που ο άνθρωπος πρέπει
να πάρει μία θέση που δεν είναι ούτε ασφαλής,

ούτε πολιτική, ούτε δημοφιλής.

Αλλά πρέπει να πάρει αυτή τη θέση, επειδή
η συνείδησή του τού λέει ότι είναι το σωστό».

Επειδή η συνείδησή του
τού λέει ότι είναι το σωστό.

Στο τέλος αυτής της ομιλίας,
θα σας κάνω μια ερώτηση.

Είναι ο μόνος λόγος που ταξίδεψα
εδώ σήμερα από την αφρικανική σαβάνα.

Αυτό το ερώτημα για μένα έχει εξαγνίσει την ψυχή μου.

Το πώς θα απαντήσετε αυτή την ερώτηση
θα είναι πάντα κάτι δικό σας.

Θυμάμαι όταν έβλεπα την ταινία ο Μάγος του Οζ
όταν ήμουν μικρός

δεν φοβήθηκα ποτέ τη μάγισσα
ή τους ιπτάμενους πιθήκους.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ότι θα μεγάλωνα
όπως το Λιοντάρι, χωρίς θάρρος.

Και καθώς μεγάλωνα αναρωτιόμουν πάντα
αν θα γινόμουν γενναίος.

Λοιπόν, χρόνια αφού η Ντόροθυ
επέστρεψε στο Κάνσας,

και το Λιοντάρι είχε βρει το θάρρος του,

μπήκα σε ένα εργαστήριο
δερματοστιξιών και έκανα

τατουάζ το «Αναζήτησε και Κατέστρεψε»
στο στήθος μου.

Νόμιζα ότι αυτό θα με έκανε μεγάλο και γενναίο.

Αλλά θα μου έπερνε σχεδόν μια δεκαετία
για να μεγαλώσω με αυτά τα λόγια.

Μέχρι την ηλικία των 20 ετών είχα γίνει
δύτης ναρκοθηρευτής Ο.Υ.Κ. στο Ναυτικό.

Μέχρι τα 25, ως ελεύθερος
σκοπευτής ειδικών επιχειρήσεων,

ήξερα ακριβώς πόσα κλικ ανύψωσης
χρειαζόμουν στον τηλεφακό του όπλου μου

για να χτυπήσω στο κεφάλι
έναν κινούμενο στόχο στα 700 μέτρα.

Ήξερα ακριβώς πόσα γραμμάρια
ισχυρών εκρηκτικών χρειάζονται

για να ανατινάξω μια πόρτα θωρακισμένη με φύλλα χάλυβα μόνον από λίγα μέτρα μακριά,

χωρίς να ανατιναχθούμε εγώ ή η ομάδα μου από πίσω.

Και ήξερα ότι η Βαγδάτη ήταν ένα σκατένιο μέρος
και όταν γίνονται εκρήξεις,

πεθαίνουν άνθρωποι.

Τότε, δεν είχα ιδέα τι έκανε ένας οικολόγος,

εκτός από το να αγκαλιάζει δέντρα
και να τσαντίζει μεγάλες εταιρείες.

(Γέλια)

Ήξερα ότι είχαν μαλλιά ράστα.
Ήξερα ότι κάπνιζαν χόρτο.

(Γέλια)

Πραγματικά, δεν έδινα δεκάρα για το περιβάλλον.
Και γιατί άλλωστε θα έπρεπε;

Ήμουν ο ηλίθιος που επιτάχυνε το αυτοκίνητό του,
απλώς για να χτυπήσει πουλιά στο δρόμο.

Ήμουν εντελώς άσχετος με την οικολογική προστασία.

Μόλις είχα περάσει εννέα χρόνια κάνοντας
πράγματα στην πραγματική ζωή

που οι περισσότεροι ούτε καν θα σκέφτονταν να δοκιμάσουν στο PlayStation.

Μετά από 12 αποστολές στο Ιράκ ως 'μισθοφόρος', οι δεξιότητές μου ήταν καλές για ένα πράγμα:

ήμουν προγραμματισμένος να καταστρέφω.

Τώρα, όταν θυμάμαι ό, τι έχω κάνει
και τα μέρη που έχω πάει,

στην καρδιά μου, βλέπω πως έχω κάνει μόνο
μία αληθινή πράξη ανδρείας.

Και ήταν μια απλή επιλογή «Ναι» ή «Όχι».

Αλλά είναι αυτή η πράξη που με απηχεί απόλυτα

και εξασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξει ποτέ διχασμός
ανάμεσα στο ποιος είμαι και τι κάνω.

Όταν τελικά άφησα το Ιράκ πίσω μου, ήμουν χαμένος.

Ναι, ένιωσα - αχ - απλά δεν είχα ιδέα
πού πήγαινα στη ζωή

ή πού μου ήταν γραφτό να είμαι
και έφτασα στην Αφρική στις αρχές του 2009.

Ήμουν 29 ετών τότε.

Κατά κάποιο τρόπο, πάντα ήξερα
πως θα έβρισκα έναν σκοπό μέσα στο χάος,

κι αυτό ακριβώς συνέβη.

Δεν είχα ιδέα, όμως, πως θα τον έβρισκα

σε ένα απομακρυσμένο μέρος της ζούγκλας της Ζιμπάμπουε.

Κάναμε την περιπολία μας,
και τα όρνια έκαναν κύκλους στον αέρα

και καθώς φτάσαμε πιο κοντά, η δυσωδία του θανάτου ήταν εκεί,

στον αέρα σαν ένα παχύ, σκούρο πέπλο,

και ρουφούσε το οξυγόνο από τα πνευμόνια σου.

Και καθώς φτάσαμε πιο κοντά,
ήταν ένας μεγάλος αρσενικός ελέφαντας,

ξαπλωμένος στο πλάι, με κομμένο το πρόσωπο.

Και ο κόσμος γύρω μου σταμάτησε.

Με έπιασε μια βαθιά και συντριπτική θλίψη.

Το να δω αθώα πλάσματα να σκοτώνονται έτσι
με χτύπησε όσο τίποτ' άλλο.

Κυνηγούσα λαθραία ως έφηβος
και είναι αναμνήσεις που θα πάρω στον τάφο.

Ο χρόνος όμως με άλλαξε,
κάτι μέσα μου δεν ήταν το ίδιο.

Και ποτέ δεν πρόκειται να ξαναγίνει.

Αναρρωτήθηκα:
«Αυτός ο ελέφαντας χρειάζεται το πρόσωπό του

περισσότερο απ' ό,τι κάποιος στην Ασία χρειάζεται
ένα χαυλιόδοντα στο γραφείο του;»

Φυσικά και το χρειάζεται, αυτό ήταν άσχετο.

Όλα αυτά που είχαν σημασία εκείνη την στιγμή ήταν:
θα ήμουν αρκετά γενναίος

για να παρατήσω τα πάντα στη ζωή μου

για να προσπαθήσω να σταματήσω τον πόνο των ζώων;

Αυτή ήταν η μία αληθινά καθοριστική στιγμή της ζωής μου:

«Ναι ή όχι;»

Επικοινώνησα με την οικογένειά μου την επόμενη μέρα

και άρχισα να πουλάω όλα τα σπίτια μου.

Πρόκειται για περιουσιακά στοιχεία

που ένας συνετός μισθοφόρος αποκτά γρήγορα με τα έσοδα του πολέμου.

Οι οικονομίες της ζωής μου έχουν χρησιμοποιηθεί από τότε

για να χρηματοδοτήσουν και να αναπτύξουν
το Διεθνές Ίδρύμα Πάταξης Λαθροθηρίας.

Το IAPF είναι μια οργάνωση επιβολής του νόμου άμεσης δράσης.

Από την τεχνολογία μη επανδρωμένων αεροσκαφών,
μέχρι τη διεθνή πιστοποίηση ειδικών φυλάκων,

μαχόμαστε κάθε μέρα να φέρουμε στρατιωτικές λύσεις

στη λεπτή πράσινη γραμμή της περιβαλλοντικής προστασίας.

Η ιστορία μου μπορεί να είναι κάπως μοναδική,

μα δε θα τη χρησιμοποιήσω για να σας μιλήσω σήμερα για την οργάνωση που διοικώ

σε μια εκδήλωση που ίσως θα μπορούσε
ν' αποτελέσει έναν πολύ καλό φιλανθρωπικό έρανο.

(Γέλια και χειροκροτήματα)

Θυμηθείτε, το σημερινό έχει να κάνει
με το ερώτημα που θα σας κάνω στο τέλος.

Επειδή είναι αδύνατο να ανέβω εδώ πάνω
και να μιλήσω απλά για την σωτηρία της άγριας ζωής

όταν ξέρω ότι το πρόβλημα της ευημερίας των ζώων

είναι πολύ ευρύτερο σε ολόκληρη την κοινωνία.

Μερικά χρόνια αφού είδα εκείνον τον ελέφαντα,
ξύπνησα πολύ νωρίς ένα πρωί.

Ήξερα ήδη την απάντηση στο ερώτημα
που ήμουν έτοιμος να κάνω στον εαυτό μου,

αλλά ήταν η πρώτη φορά που θα το διατύπωνα με λέξεις:

Η αγελάδα υπολογίζει την ζωή της περισσότερο
από ό, τι απολαμβάνω ένα μπάρμπεκιου;

Βλέπετε, ήμουν ένοχος όλο αυτό το διάστημα γι'αυτό που ονομάζεται «ειδισμός».

Ο ειδισμός είναι παρόμοιος
με τον ρατσισμό ή τον σεξισμό.

Πρόκειται για τον καταμερισμό ενός διαφορετικού συνόλου αξιών,

δικαιώματων ή ειδική μέριμνα σε άτομα

αποκλειστικά με βάση το ποιος ή τι είναι.

Η υλοποίηση της ευέλικτης ηθικής

που χρησιμοποιούσα για να ταιριάξει
στις καθημερινές μου ανέσεις με έκανε να ξεράσω.

Μου άρεσε να κατηγορώ μέρη της Ασίας

για την ακόρεστη ζήτησή τους για ελεφαντόδοντο και κέρατο ρινόκερου,

και ο τρόπος που η ταχύτατη οικονομική
ανάπτυξη της περιοχής

αυξάνει δραματικά το παράνομο εμπόριο άγριας ζωής.

Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωί όμως συνειδητοποίησα,

αν και είχα αφιερώσει τη ζωή μoυ
στη διάσωση των ζώων,

στο μυαλό μου, δεν ήμουν καλύτερος
από έναν λαθροκυνηγό,

ή από τον τύπο στην Ασία με τον χαυλιόδοντα στο γραφείο του.

Ως «υπέρ-καταναλωτικός κρεατοφάγος»
αναφερόμουν σε μερικά ζώα ως «θηρία»

όταν στην πραγματικότητα εγώ ήμουν το θηρίο: καταστροφικά υπάκουος,

δούλος στις συνήθειες μου,
αδιάφορος για τη συνείδησή μου.

Όλοι μας είχαμε επαφή με κατοικίδια
ή άλλα ζώα στη ζωή μας.

Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την κατανόησή μας για τα συναισθήματα που έχει το κάθε ζώο,

τη δυνατότητα να νιώθουν τον πόνο ή τη μοναξιά.

Και να φοβούνται.

Όπως και εμείς, κάθε ζώο έχει τη δυνατότητα να εκφράσει ικανοποίηση,

να οικοδομήσει οικογενειακές δομές,

και να θέλει να ικανοποιήσει βασικά ένστικτα και επιθυμίες.

Πολλοί από εμάς, όμως,

μέχρι εκεί επιτρέπουμε να εξερευνήσει η φαντασία μας

πριν η αλήθεια ενοχλήσει τις συνήθειες μας.

Η αναντιστοιχία που υπάρχει
ανάμεσα στην κατανάλωση ενός προϊόντος

και την πραγματικότητα ώστε να έρθει αυτό το προϊόν στην αγορά

είναι ένα φαινόμενο από μόνο του.

Τα ζώα αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα και αναφέρονται ως ιδιοκτησία.

Αποκαλούμε «δολοφονία» το να σκοτώσεις έναν άνθρωπο

αλλά δημιουργούμε νόμιμες και παράνομες βιομηχανίες

από πράγματα που θα θεωρούνταν βασανιστήρια
εάν εμπλέκονταν άνθρωποι.

Και πληρώνουμε ανθρώπους να κάνουν στα ζώα διάφορα

στα οποία κανείς μας δεν θα συμμετείχε προσωπικά.

Μόνο και μόνο επειδή εμείς δεν το βλέπουμε
από κοντά δεν σημαίνει πως δεν είμαστε υπεύθυνοι.

Ο Πήτερ Σίνγκερ, ο άνθρωπος που διέδωσε τον όρο «ειδισμός», έγραψε:

«Αν και μπορεί να υπάρχουν διαφορές
μεταξύ ζώων και ανθρώπων

μοιράζονται τη δυνατότητα να υποφέρουν.

Και πρέπει να δώσουμε
την ίδια σημασία σε αυτόν τον πόνο.

Οποιαδήποτε θέση επιτρέπει παρόμοιες περιπτώσεις

να αντιμετωπίζονται με ανόμοιο τρόπο,

αποτυγχάνει στο να χαρακτηριστεί
ως αποδεκτή ηθική θεωρία.»

Σε όλο τον κόσμο φέτος 65 δισεκατομμύρια ζώα

θα θανατωθούν σε εργοστασιακές μονάδες.

Πόσες ζωές ζώων αξίζει η ζωή ενός ανθρώπου;

Ένας κρεατοφάγος σε αυτό το δωμάτιο θα καταναλώσει,

κατά μέσο όρο, 8.000 ζώα στη διάρκεια της ζωής του.

Η ρύπανση των ωκεανών, η υπερθέρμανση του πλανήτη και η αποψίλωση

μας οδηγούν στην επόμενη μεγάλη μαζική εξαφάνιση

και η βιομηχανία του κρέατος

είναι ο μεγαλύτερος αρνητικός παράγοντας σε όλα αυτά τα φαινόμενα.

Η παράνομη διακίνηση άγριων ζώων κατατάσσεται τώρα

ως μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές βιομηχανίες στον κόσμο,

μαζί με τα ναρκωτικά, τα όπλα και την εμπορία ανθρώπων.

Η ικανότητα να σταματήσει αυτή η καταστροφή

βρίσκεται στη διάθεση της διεθνούς κοινότητας

να παρέμβει και να διατηρήσει
έναν ετοιμοθάνατο παγκόσμιο θησαυρό.

Πειράματα σε ζώα:

Αν τα ζώα είναι τόσο όμοια μ' εμάς ώστε να μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε αντί για

τον άνθρωπο, τότε σίγουρα έχουν τις ίδιες ιδιότητες

που σημαίνει ότι αξίζουν να προστατευθούν.

Είτε μιλάμε για εργοστάσια εκτροφής,

εξαγωγές ζωντανών, λαθροθηρία, εμπόριο γούνας,

λογικά, είναι όλα στον ίδιο αγωνιστικό χώρο, για μένα.

Ο πόνος είναι πόνος

και ο φόνος είναι φόνος.

Και όσο πιο ανίσχυρο το θύμα,

τόσο πιο τρομακτικό το έγκλημα.

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ότι ένας φιλόζωος

παραείναι συναισθηματικός,

παθιασμένος ή έστω και λίγο τρελός,
παρακαλώ να θυμάστε

πως βλέπουμε τα πράγματα μέσα από διαφορετικό φακό.

Σε λίγες μέρες, θα γεννηθεί ο γιος μου.

Βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται,
«Σε τι κόσμο έρχεται;»

Θα είμαστε η γενιά
που ορίζει την αποτυχία μας ως είδος;

Πιστεύω ότι η γενιά μας θα κριθεί

από το ηθικό μας σθένος
να προστατεύσει το σωστό.

Και ότι κάθε αξιόλογη δράση
απαιτεί ένα επίπεδο θυσίας.

Τώρα προσφέρω τον εαυτό μου,
χωρίς επιφύλαξη, στα ζώα.

Και όταν αφαιρέσω
όλα τα υλικά υπάρχοντα γύρω μου,

βλέπω ότι κι εγώ, είμαι ένα ζώο.

Είμαστε οικογένεια.
Μαζί σε έναν πλανήτη.

Και από τα πέντε εκατομμύρια είδη
σε αυτόν τον πλανήτη,

μόνο ένα έχει την εξουσία να καθορίζει
ποιο επίπεδο πόνου είναι αποδεκτό

ώστε να υπομείνουν
όλα τα άλλα ευαίσθητα όντα.

Είτε είναι τρώγοντας λιγότερο κρέας,

ή συμβάλλοντας στην καταπολέμηση της λαθροθηρίας
ή μιλώντας γι'αυτούς που δεν έχουν φωνή,

όλοι μας έχουμε επιλογές.

Και μικρές αλλαγές στη ζωή μας σημαίνουν
μεγάλες αλλαγές σε άλλες [ζωές].

Και τώρα, πίσω στην αρχή.

Ο λόγος για την παρουσία μου εδώ
είναι η ερώτησή μου σε σας:

την επόμενη φορά που θα έχετε την ευκαιρία
να κάνετε τη διαφορά για τα ζώα,

θα είστε αρκετά γενναίοι;

«Ναι ή όχι;»

Σας ευχαριστώ πολύ.