Dlaczego myślenie o sobie "jestem brzydki/a" jest szkodliwe?

Każdego miesiąca około 10 000 osób wpisuje w wyszukiwarkę Google zapytanie "Czy jestem brzydki/a?". Meaghan Ramsey, która pracuje przy projekcie Dove Self-Esteem, przypuszcza, że większość z nich stanowią młode dziewczyny. W swoim wykładzie w wyczerpujący sposób omawia, jakie zaskakujące skutki przynosi brak akceptacji swojego ciała oraz wizerunku — zaczynając od wyników w nauce, które są poniżej przeciętnej, a kończąc na ryzykownym spożywaniu narkotyków oraz alkoholu. Następnie mówczyni wskazuje na konkretne działania, które każdy z nas może podjąć, aby to zmienić istniejący stan rzeczy.

Oto moja siostrzenica, Stella.

Właśnie skończyła rok i zaczęła chodzić.

W sposób typowy dla jednolatków:

jakby się chwiała, a nogi
nie nadążały za resztą ciała.

To urocze.

Teraz jej ulubionym zajęciem
jest obserwowanie siebie w lustrze.

Uwielbia swoje odbicie.

Chichocze, piszczy i daje sobie
duże, mokre buziaki.

Piękny widok.

Najwyraźniej wszyscy
jej przyjaciele tak robią.

Moja mama mówi, że ja też też tak robiłam.

I tak sobie pomyślałam.

Kiedy przestałam tak robić?

Kiedy nagle przestajemy
akceptować to, jak wyglądamy?

Bo najwidoczniej przestajemy.

10 000 osób miesięcznie wyszukuje hasło:

"Czy jestem brzydki/a?".

To Faye. Ma 13 lat i mieszka w Denver.

Jak każda nastolatka chce być lubiana
i akceptowana przez rówieśników.

Jest niedzielny wieczór.

Przygotowuje się do szkoły.

Nieco się ociąga i jest trochę zagubiona,

ponieważ mimo że mama
stale jej powtarza, że jest piękna,

to w szkole codziennie
mówią jej, że jest brzydka.

Z powodu różnicy między tym,
co mówi jej mama, a tym,

co mówią koledzy w szkole czy rówieśnicy,

nie wie, komu ma wierzyć.

Dlatego nagrywa film,
umieszcza go na Youtube

i prosi o pozostawienie komentarza:

"Jestem ładna czy brzydka?".

Do tej pory Faye otrzymała
ponad 13 000 komentarzy.

Niektóre z nich są tak okropne,
że nie warto o nich mówić.

Jest przeciętną,
zdrowo wyglądającą nastolatką,

która spotyka się z tego typu reakcją

w okresie życia, w którym jest
najbardziej bezbronna emocjonalnie.

Tysiące osób umieszcza takie nagrania,

głównie nastoletnie dziewczyny,
szukając w ten sposób kontaktu.

Ale co je do tego skłania?

Dzisiejsze nastolatki rzadko są same.

Żyją pod presją bycia online
i zawsze dostępnym.

Rozmawianie, pisanie,
lajkowanie, komentowanie,

udostępnianie,
pisanie postów i tak bez końca.

Nigdy wcześniej młodzi ludzie
nie byli tak nierozłączni.

Można stale podtrzymywać kontakt
i dzieje się to szybko.

Jedna z mam powiedziała mi, że to tak,

jakby każdego wieczoru
w pokoju była impreza.

Zwyczajnie brak tam miejsca na prywatność.

A towarzysząca temu presja społeczna
jest bezwzględna.

Środowisko, w którym zawsze
jest się dostępnym, sprawia,

że nasze dzieci oceniają się
na podstawie wyglądu,

na podstawie ilości lajków,
rodzajów komentarzy, które otrzymują.

Nie ma rozgraniczenia pomiędzy
życiem w sieci, a rzeczywistością.

Trudno znaleźć różnicę między nimi.

Trudno też znaleźć różnicę
między tym, co autentyczne,

a tym, co zmienione komputerowo.

Między tym, co naprawdę ważne,
a tym, co zwyczajne,

w kontekście codziennego dnia.

Gdzie nastolatki szukają inspiracji?

W mediach można zobaczyć
określony wizerunek

współczesnych dziewczyn.

Modelki w rozmiarze 0
nadal dominują na wybiegach.

Aerografia stała się rutyną.

Tak samo jak trendy
#thinspiration, #thighgap,

#bikinibridge czy #proana.

Dla tych, którzy nie wiedzą,
#proana oznacza pro-anoreksję.

Trendy te idą w parze ze stereotypizacją
oraz z rażącym uprzedmiotowieniem kobiet

w dzisiejszej popkulturze.

Nietrudno zgadnąć, do kogo
porównują się dziewczyny.

Ale problem dotyka również chłopców.

Wyraźnie zarysowana linia żuchwy, widoczny
sześciopak niczym u superbohatera

czy też u gwiazdy sportu
albo uwielbianego przez kobiety muzyka.

Ale gdzie tak naprawdę tkwi problem?

Oczywistym jest, że chcemy,
żeby nasze dzieci

wyrosły na zdrowych
i stabilnych emocjonalnie ludzi.

Ale w kulturze zdominowanej przez
wizerunek, przyzwyczajamy je

do poświęcania czasu oraz
wkładania wysiłku w dbanie o wygląd

kosztem innych aspektów ich tożsamości.

Dlatego ich relacje z ludźmi,

rozwój fizycznych umiejętności oraz nauka

odbywają się ich kosztem.

6 na 10 dziewczyn rezygnuje
z czegoś, bo uważa,

że nie wygląda wystarczająco dobrze.

Nie chodzi tu o błahostki.

Chodzi o fundamentalne aktywności,
które przyczyniają się

do ich rozwoju, jako ludzi mających
swój wkład w społeczeństwo

oraz wpływ na rynek pracy.

31%, czyli prawie 1 na 3 nastolatków

wycofuje się z klasowej debaty.

Rezygnują z niej,

ponieważ nie chcą,
by zwracano uwagę na ich wygląd.

1 na 5 w ogóle nie przychodzi
na zajęcia,

kiedy nie są zadowoleni
ze swojego wyglądu.

Jeśli chodzi o egzaminy,

to jeśli wydaje ci się,

że nie wyglądasz wystarczająco dobrze,

a konkretnie, jeśli wydaje ci się,

że nie jesteś wystarczająco chudy,

wypadniesz gorzej na teście,

średnio o jeden stopień niżej
niż rówieśnicy,

których ten problem nie dotyczy.

Ma to miejsce w Finlandii, USA
oraz w Chinach,

i potwierdza się niezależnie od tego,
ile ktoś naprawdę waży.

Ściślej mówiąc, chodzi tu o sposób,

w jaki postrzegasz siebie, a nie jak o to,
jak naprawdę wyglądasz.

Niska akceptacja swojego ciała
nie tylko utrudnia rozwój w edukacji,

ale również niszczy zdrowie.

Nastolatkowie, którzy nie akceptują
swojego ciała, są mniej aktywni,

jedzą mniej owoców i warzyw,

poddają się bardziej niezdrowym
praktykom kontrolowania wagi,

co może prowadzić do zaburzeń odżywiania.

Mają niższą samoocenę.

Są bardziej podatni na wpływ ludzi
z ich otoczenia

i są bardziej narażeni na depresję.

Według nas, właśnie z tych wszystkich
powodów sięgają po używki,

takie jak alkohol, narkotyki.

Diety cud, zabiegi kosmetyczne,
wczesny seks bez zabezpieczeń,

jak również samookaleczanie się.

Pragnienie idealnego ciała jest wyzwaniem
dla systemu opieki zdrowotnej,

co kosztuje nasz rząd
miliardy dolarów rocznie.

A my stale w tym trwamy.

Kobiety, które myślą, że są otyłe,

niezależnie od tego, czy rzeczywiście
takie są czy nie,

wykazują wyższy wskaźnik absencji.

17% kobiet nie pojawiłoby się
na rozmowie o pracę w dniu,

w którym nie czułyby się pewnie
ze swoim wyglądem.

Zastanówmy się, jaki to ma wpływ
na naszą gospodarkę.

Gdyby można było to przezwyciężyć,

jakie możliwości mogłyby się z tym wiązać.

Uwolnienie tego potencjału
leży w interesie każdego z nas.

Ale jak tego dokonać?

Samo mówienie
nigdzie nas nie doprowadzi.

To za mało.

Jeśli naprawdę chcesz coś zmienić,

musisz działać.

Nauczyliśmy się, że są na to trzy sposoby:

Po pierwsze to uczyć,
jak zaakceptować swoje ciało.

Musimy pomagać nastolatkom rozwijać

strategię przezwyciężania presji
związanej z wyglądem

i budować ich pewność siebie.

Dobra wiadomość jest taka,

że istnieje wiele programów,
które w tym pomagają.

Zła wiadomość jest taka,
że większość z nich nie działa.

Byłam zszokowana, kiedy dowiedziałam się,

że wiele znaczących programów
mimowolnie pogarsza sytuację.

Tak więc musimy się upewnić,

że te, którymi objęte są nasze dzieci,

nie tylko wpływają na nie korzystnie,

ale też działają długofalowo.

Badania pokazują, że najlepsze programy

obejmują sześć obszarów:

Pierwszym jest wpływ rodziny,
przyjaciół oraz relacje z nimi.

Drugim są media i kultura masowa,

następny dotyczy radzenia
sobie z kpinami i zastraszaniem,

jak również ze współzawodnictwem
oraz porównywaniu się z innymi.

Niektórzy w tym kontekście

używają terminu "body talk",
lub też "fat talk".

Wreszcie dotyczą one
uczenia się szacunku do siebie

i dbania o samego siebie.

Te sześć obszarów jest ważnym
punktem wyjściowym dla każdego,

kto myśli poważnie
o wdrożeniu do programu edukacji

tematu akceptacji swojego ciała.

Edukacja oparta jest na krytyce,

ale radzenie sobie z tym problemem

będzie wymagało od nas wszystkich

zrobienia kroku naprzód
i stania się lepszymi wzorcami

dla wszystkich kobiet i dziewczynek
obecnych w naszym życiu.

Kwestionowania statusu quo
dotyczącego tego,

jak mówi się o kobietach
i jak się je odbiera w naszych kręgach.

To nie w porządku,
że osądzamy wyniki działań

naszych pań polityk
na podstawie ich fryzur

czy też rozmiarów ich biustów.

Lub gdy wnioskujemy,
że determinacja czy sukces olimpijki

wynikają z tego,
że nie wygląda, jak "fajna laska".

Musimy zacząć oceniać ludzi
przez pryzmat tego, co robią,

a nie przez to, jak wyglądają.

Na początek zacznijmy brać
odpowiedzialność za rodzaj zdjęć

oraz postów, które umieszczamy
na portalach społecznościowych.

Możemy prawić ludziom komplementy
na podstawie ich wysiłku, ich działań,

a nie ich wyglądu.

Pozwólcie, że was zapytam,

kiedy ostatnio pocałowaliście lustro?

W końcu musimy działać razem

jako społeczność, rządy, przedsiębiorstwa,

aby naprawdę zmienić naszą kulturę tak,

żeby nasze dzieci dorastały,
ceniąc siebie jako osobowości.

Doceniały indywidualność,
różnorodność oraz przynależność.

Musimy stawiać na piedestale osoby,

które dokonują rzeczywistych zmian

w realnym świecie.

Należy pokazywać ich w mediach,

ponieważ tylko tak zmienimy świat.

Świat, w którym nasze dzieci
staną się lepszą wersją siebie samych.

Gdzie sposób, w jaki siebie postrzegają,

nigdy nie powstrzyma
ich przed byciem sobą

albo osiągnięciem tego,
czego pragną w życiu.

Pomyśl, co mogłoby to oznaczać
dla kogoś w twoim życiu.

Kogo masz na myśli?

Czy jest to twoja żona?

Twoja siostra?

Twoja córka?

Twoja siostrzenica?

Twoja przyjaciółka?

Może być to kobieta,
która dziś siedzi kilka rzędów dalej.

Co by to dla niej oznaczało,

gdyby wyzwoliła się od głosu
wewnętrznej krytyki,

który ją dręczy, bo nie ma długich nóg,

szczuplejszych ud, mniejszego brzucha

czy mniejszych stóp?

Co by to dla niej oznaczało,
gdybyśmy to przezwyciężyli

i w ten sposób wyzwolili jej potencjał?

Dziś kulturowa obsesja
na punkcie wizerunku ogranicza nas.

Ale pokażmy naszym dzieciom prawdę.

Pokażmy im,

że wygląd jest tylko
częścią naszej tożsamości

i że kochamy je za to, kim są i co robią,

i za to, jak wpływają
na nasze samopoczucie.

Niech dbanie o poczucie własnej wartości
stanie się częścią programu nauczania.

Niech każdy z nas zmieni sposób,

w jaki mówimy i porównujemy się z innymi.

I działajmy razem jako wspólnoty,

od zwykłych ludzi po rządzących,

tak, aby dzisiejsze małe,
szczęśliwe jednolatki

stały się pewnymi siebie

inicjatorami zmian jutra.

Niech tak się stanie.

(Brawa)