สังคมที่อ้างว้างทำให้เป็นเรื่องยากที่เราจะกลับคืนสู่บ้านหลังจากสงคราม

เซบาสเตียน ยุงเงอร์ (Sebastian Junger) ได้เห็นสงครามมาอย่างใกล้ชิด และเขารู้ถึงผลกระทบที่ความชอกชํ้าจากสนามรบที่มีต่อทหาร แต่เขาเสนอแนะว่า มีสาเหตุของความเจ็บปวดที่สำคัญอีกสาเหตุหนึ่ง สำหรับทหารผ่านศึกเมื่อเขาได้กลับคืนสู่บ้าน คือ ประสบการณ์ที่มาจากความใกล้ชิดของกองทัพ และกลับมาสู่สังคมสมัยใหม่ที่ถุกแบ่งแยกอย่างหมางเมินและขมขื่น เขาบอกว่า "บางครั้งเราถามตัวเองว่า เราจะช่วยชีวิตทหารผ่านศึกเหล่านี้ได้หรือไม่" และเขาก็บอกว่า "ผมคิดว่า คำถามที่แท้จริงนั้น คือ เราจะช่วยชีวิตตัวเราเองได้หรือไม่ต่างหาก"

ผมเคยทำงานเป็นนักข่าวสงครามมานาน 15 ปี

ก่อนที่ผมจะตระหนักว่ามีปัญหา
เกิดขึ้นกับผมจริง ๆ

มีบางอย่างที่ผิดปกติไปมาก ๆ เกิดขึ้นกับผม

เมื่อประมาณ 1 ปีก่อนเหตุ 9/11
ตอนนั้นอเมริกายังไม่ได้ทำสงคราม

เราไม่พูดกันถึงโรคเครียด
จากเหตุการณ์ร้ายแรง หรือ PTSD

เรายังไม่พูดกันถึงผลที่เกิดจาก
ความชอกชํ้าและสงคราม

ที่มีต่อจิตวิญญาณของมนุษย์

ผมเคยไปอยู่ในอัฟกานิสถานนานสองเดือน

กับกลุ่มนอร์ทเทิร์นอัลลายแอนซ์
ตอนกำลังต่อสู้กับกลุ่มตาลีบัน

ในตอนนั้นกลุ่มตาลีบันมีกำลังทางอากาศ

พวกเขามีเครื่องบินรบ รถถัง และปืนใหญ่

และเราก็ถูกกระหน่ำจนยํ่าแย่มาก ๆ สองครั้ง

เราได้เห็นบางอย่างที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง

แต่ผมก็ไม่ได้คิดจริง ๆ ว่า มันจะมีผลกับผม

ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากนัก

ผมกลับถึงบ้านที่นิวยอร์ค ที่ผมอยู่

แล้ววันหนึ่งผมลงไปที่รถไฟใต้ดิน

และเป็นครั้งแรกในชีวิตผม

ผมได้รู้ถึงความกลัวที่แท้จริง

ผมเกิดอาการตื่นกลัวอย่างมาก

ผมกลัวมาก ๆ
ผมรู้สึกกลัวมากกว่าตอนที่อยู่ในอัฟกานิสถาน

ทุกอย่างที่ผมมองเห็น
ดูเหมือนกำลังจะมาฆ่าผม

แต่ผมก็อธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร

รถไฟวิ่งเร็วมากเหลือเกิน

คนก็มากมายเหลือเกิน

แสงก็สว่างมากเหลือเกิน

ทุกสิ่งทุกอย่างเสียงดังมากเหลือเกิน
เคลื่อนไหวเร็วมากเหลือเกิน

ผมถอยหลังไปปะทะเสา
และก็แค่ยืนคอยรถไฟอยู่

เมื่อผมทนไม่ไหวแล้ว
ผมจึงวิ่งออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน

และก็เดินไปยังที่ ๆ ผมจะไป

ต่อมา ผมก็พบว่าอาการของผม คือ ความผิดปกติ
ที่เรียกว่า PTSD ในช่วงสั้นๆ:

post-traumatic stress disorder

เราวิวัฒนาการจากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม
อยู่รอดมาได้ในช่วงภยันตราย

และถ้าหากชีวิตของคุณอยู่ในภยันตราย

คุณก็ต้องการจะแสดงปฏิกริยา
กับเสียงที่คุณไม่คุ้นเคย

ต้องการจะหลับนิดเดียว
และรู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างเร็ว

คุณต้องการจะฝันร้ายและเห็นภาพย้อนหลัง

ของสิ่งที่อาจจะฆ่าคุณให้ตายได้

คุณต้องการจะโกรธ
เพราะมันจูงใจให้คุณอยากจะต่อสู้

หรือหดหู่ใจเพราะมันป้องกันคุณ
ออกจากวงจรนั้นไปได้บ้าง

ทำให้คุณปลอดภัย

มันไม่น่ารื่นรมย์มากนัก
แต่มันก็ดีกว่าถูกกัดกินไป

คนส่วนใหญ่หายจากอาการนี้
ได้รวดเร็วมาก

ใช้เวลาสักสองสามสัปดาห์ สองสามเดือน

ผมยังคงมีอาการหวาดกลัวเรื่อยมา
แต่มันก็จะหายไปได้ในที่สุด

ผมไม่ได้คิดว่ามันผลที่มาจากหลังสงคราม
ที่ผมได้ไปเห็นมา

เพียงแค่คิดไปว่าผมกำลังจะเป็นบ้า

และแล้ว ผมก็คิดว่า เอาละ
ตอนนี้ผมจะไม่บ้าอีกต่อไปแล้ว

อย่างไรก็ตามประมาณ 20%

ในที่สุดก็เป็นโรค PTSD ยาวนานเรื้อรัง

พวกเขาไม่ได้ปรับตัวเองกับภยันตราย
ซึ่งมีช่วงสั้น ๆ

พวกเขาปรับตัวไม่ได้กับชีวิตประจำวัน

นอกเสียจากมีการช่วยเหลือ

เรารู้ว่าคนที่เสี่ยงจะเป็นโรค PTSD
อย่างยาวนานได้ง่าย

คือคนที่ถูกข่มเหงขณะที่ยังเป็นเด็ก ๆ

ซึ่งทนทุกข์สะเทือนใจขณะที่เป็นเด็ก ๆ

คนที่มีระดับการศึกษาตํ่า

คนที่มีความผิดปกติทางจิต
อยู่ในครอบครัวของพวกเขา

ถ้าคุณเป็นทหารในเวียตนาม

และพี่ชายคุณเป็นโรคจิตเภท

คุณก็มีโอกาสอย่างมาก
ที่จะเป็นโรค PTSD ระยะยาวจากเวียตนาม

ผมจึงเริ่มต้นศึกษาเรื่องนี้
ในฐานะเป็นนักหนังสือพิมพ์

และผมก็ตระหนักว่ามีบางสิ่งบางอย่างแปลก ๆ
กำลังเกิดขึ้นอยู่

จำนวนดูเหมือนจะกำลังจะไป
ในทิศทางที่ผิด

ทุก ๆ สงครามที่เราได้ไปสู้รบ
ในฐานะที่เป็นประเทศ

ตั้งแต่สงครามกลางเมืองมานั้น

ความเข้มข้นของการสู้รบได้ลดลงแล้ว

ผลก็คือ อัตราความเสียหายลดตํ่าลง

แต่อัตราการทุพพลภาพยิ่งเพิ่มขึ้น

พวกมันควรจะไปในทิศทางเดียวกัน

แต่กลับกำลังไปในทิศทางที่แตกต่างกัน

สงครามที่เกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ในอิรัค
และอัฟกานิสถาน ขอบคุณพระเจ้า

อัตราการผู้เสียชีวิตประมาณหนึ่งในสาม
ของสงครามในเวียตนาม

แต่มันก็ได้สร้างขึ้นมาอีกด้วย --

มันได้ก่อให้เกิดอัตราทุพพลภาพเป็นสามเท่า

ประมาณ 10% กองทัพสหรัฐฯ
กำลังพัวพันอย่างแข็งขันกับการสู้รบอยู่

10% หรือตํ่ากว่านั้น

พวกเขายิงใส่ผู้คน ฆ่าคน

ถูกยิงใส่ เห็นเพื่อนถูกฆ่า

มันเป็นความเจ็บชํ้าอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่มันก็แค่เพียง 10% ของทหารของเรา

แต่ราวครึ่งหนึ่งของทหารของเราได้ยื่นคำร้อง

ขอค่าเสียหายบางอย่างเกี่ยวกับโรค PTSD
จากรัฐบาล

แต่การฆ่าตัวตายนั้นใช้กับเรื่องนี้ไม่ได้
ในแบบที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง

เราทุกคนได้ยินได้ฟังสถิติที่โศกสลด
ทหารผ่านศึก 22 คนต่อวัน โดยเฉลี่ย

ในประเทศนี้ ทหารผ่านศึกฆ่าตัวตาย

ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ได้ตระหนักว่า

ส่วนใหญ่ของการฆ่าตัวตายเหล่านั้น
เป็นทหารผ่านศึกจากสงครามเวียตนาม

ทหารรุ่นนั้น

การตัดสินใจของพวกเขาที่ปลิดชีพตัวเองนั้น
จริง ๆ แล้วอาจไม่เกี่ยวข้อง

กับสงครามที่พวกเขาได้ไปสู้รบเมื่อ 50 ปีก่อน

แท้จริงแล้ว ไม่มีสถิติที่เชื่อมโยงกัน
ระหว่างการสู้รบกับการฆ่าตัวตาย

ถ้าคุณกำลังเป็นทหารอยู่ในกองทัพ
และอยู่ในการสู้รบอย่างหนัก

คุณก็ไม่น่าจะฆ่าตัวตายมากไปกว่า
หากคุณไม่ได้ไปอยู่ในสงคราม

งานวิจัยเรื่องหนึ่งพบว่า

ถ้าคุณไปรบในอิรัคหรืออัฟกานิสถาน

จริง ๆ แล้วคุณก็น่าจะฆ่าตัวตายในเวลาต่อมา
น้อยลงไปหน่อย

ผมศึกษาเรื่องมานุษยวิทยาในมหาวิทยาลัย

ผมได้ทำการสำรวจที่เขตสงวนนาวาโฮ

ผมเขียนวิทยานิพนธ์
เรื่องนาวาโฮนักวิ่งทางไกล

และเมื่อไม่นานมานี้
ขณะที่ผมกำลังค้นคว้าเรื่อง PTSD อยู่

ผมก็ได้ความคิดนี้ขึ้นมา

ผมย้อนกลับไปคิดถึงงานที่ผมทำ
ตอนผมยังเป็นหนุ่ม

และผมก็คิด ผมเข้าใจแล้ว
นาวาโฮ อาปาเช คอมมานชี--

ผมหมายถึง คนเหล่านี้เป็นชาติ
ที่พร้อมจะเข้าทำสงคราม

ผมเข้าใจได้เลยว่า พวกเขาไม่มีอาการ PTSD
อย่างเช่นพวกเรา

เมื่อนักรบของพวกเขากลับมาจาก
การสู้รบกับทหารสหรัฐ

หรือการสู้รบกับพวกเขาเอง

ผมเข้าใจได้เลยว่าพวกเขาก็แค่ลื่นไหล
กลับเข้าสู่ชีวิตของชนเผ่า

และบางทีสิ่งนั้นอาจจะมีอิทธิพลต่อ

อัตราของอาการ PTSD

ไม่ได้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่น

แต่เป็นเรื่องของสังคมที่คุณกลับคืนเข้ามา

และบางทีถ้าคุณกลับคืนเข้ามาสู่สังคม
ของชนเผ่าที่ใกล้ชิดกันเหนียวแน่น

คุณก็จะสามารถหายจากอาการชํ้าชอกได้
อย่างเร็วมาก

แต่ถ้าคุณกลับคืนมาสู่สังคมสมัยใหม่
ที่หมางเมินกัน

คุณอาจจะยังคงบอบชํ้าใจไปตลอดชีวิตของคุณ

พูดอีกอย่างหนึ่งคือ บางทีปัญหา
ไม่ได้อยู่ที่พวกเขา พวกทหารผ่านศึก

บางทีปัญหานั้นอยู่ที่เรา

แน่นอน สังคมยุคใหม่นั้น
รุนแรงต่อภาวะจิตใจของมุษย์

โดยดูได้จากทุก ๆ ระบบการวัดที่เรามี

ขณะที่ความรํ่ารวยสูงขึ้นในสังคม

อัตราการฆ่าตัวตายก็สูงขึ้นตามไปด้วย
แทนที่จะตํ่าลง

ถ้าคุณอาศัยอยู่ในสังคมสมัยใหม่

คุณน่าจะมีโอกาสมากกว่าถึงแปดเท่า

ที่จะทนทุกข์ทรมานจากอาการซึมเศร้า
ในชีวิตของคุณ

มากกว่าหากคุณอาศัยอยู่ในสังคมกสิกรที่ยากจน

สังคมสมัยใหม่น่าจะได้ทำให้เกิด
อัตราสูงการฆ่าตัวตายสูงสุด

อาการซึมเศร้าและความกังวลใจ
ความว้าเหว่เหงาใจและการข่มเหงเด็ก

เท่าที่เคยเป็นมาในประวัติศาสตร์
ของมนุษยชาติ

ผมเคยเห็นงานวิจัยเรื่องหนึ่ง

ที่เปรียบเทียบผู้หญิงในประเทศไนจีเรีย

ประเทศหนึ่งที่วุ่นวาย รุนแรง
และทุจริตคอร์รัปชั่น

และยากจนที่สุดในทวีปแอฟริกา

กับผู้หญิงในอเมริกาเหนือ

อัตราการซึมเศร้าเป็นของผู้หญิง
ที่อยู่ในเขตเมืองในอเมริกาเหนือมากที่สุด

ซึ่งยังเป็นกลุ่มที่รํ่ารวยที่สุดด้วย

ทีนี้ ขอให้เรากลับไปที่ทหารอเมริกา

สิบเปอร์เซ็นต์อยู่ในสนามรบ

ประมาณ 50 % ได้ยื่นเรื่องขอค่าเสียหาย
จากโรค PTSD

ราว 40% ของทหารผ่านศึกจริง ๆ แล้ว
ไม่มีอาการบอบชํ้าใจตอนอยู่ในต่างประเทศ

แต่เมื่อได้กลับมาถึงบ้านก็พบว่าถูกหมางเมิน
อย่างฉกาจฉกรรจ์

และซึมเศร้า

ดังนั้น อะไรกำลังเกิดขึ้นกับพวกเขาหรือ

อะไรกำลังเกิดขึ้นกับผู้คนเหล่านั้น

พวกอสูรกาย 40% ที่เป็นทุกข์
แต่ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร

บางทีอาจจะเป็นสิ่งนี้ก็ได้

ก็คือบางทีพวกเขาอาจจะผ่านประสบการณ์
คล้าย ๆ กับความสนิทสนมแน่นแฟ้นในชนเผ่า

ในหน่วยรบของพวกเขาเมื่ออยู่ในต่างประเทศ

พวกเขากินด้วยกัน นอนด้วยกัน

ทำงานและมีภาระกิจที่ได้รับมอบหมายด้วยกัน

ไว้วางใจกันและกันด้วยชีวิตของพวกเขา

แต่แล้วเมื่อกลับมาบ้าน

พวกเขาก็ต้องเลิกทำทุกอย่างนั้นไป

กลับมาสู่สังคมหนึ่งคือสังคมสมัยใหม่

ซึ่งเป็นเรื่องที่ยาก
แม้กับคนที่ไม่เคยอยู่ในกองทัพ

มันก็เป็นเรื่องที่ยากกับทุก ๆ คน

แต่เรายังคงมุ่งสนใจอยู่กับความบอบชํ้า
อยู่กับอาการPTSD

แต่สำหรับคนเหล่านี้จำนวนมากแล้ว

บางทีอาจไม่ใช่ความบอบช้ำ

ผมหมายถึง แน่นอนครับ ทหารได้รับความบอบชํ้า

และคนที่มีอาการที่ต้องได้รับการรักษานั้น

แต่พวกเขาจำนวนมากนั้น--

บางทีสิ่งที่กำลังรบกวนเขาอยู่
จริง ๆ คือลักษณะความหมางเมินอย่างหนึ่ง

ผมหมายถึง บางทีเราแค่ใช้คำ
ผิดไปบ้างบางอย่าง

และก็แค่เปลี่ยนภาษา ความเข้าใจของเราไปหน่อย

ก็อาจจะช่วยได้บ้างเล็กน้อย

"ความผิดปกติที่เกิดจากความหมางเมิน
หลังการรบในสงคราม"

บางทีแค่เพียงเรียกมันว่าอย่างนั้น
สำหรับคนเหล่านี้บางคน

ก็อาจจะทำให้พวกเขาหยุดจินตนาการ

พยายามที่จะจินตนาการถึงความบอบชํ้า
ที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ๆ

เพื่อที่จะอธิบายความรู้สึก
ที่กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ

ความจริงแล้ว
มันเป็นความรู้สึกที่อันตรายอย่างที่สุด

ความหมางเมินและความซึมเศร้านั้น
นำไปสู่การฆ่าตัวตายได้

ผู้คนเหล่านี้อยู่ในอันตราย

มันสำคัญมากที่ต้องเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร

ทหารอิสราเอลมีอัตราอาการ PTSD
ประมาณหนึ่งเปอร์เซ็นต์

ทฤษฎีมีอยู่ว่าทุกคนในอิสราเอลต้องเป็นทหาร

เมื่อทหารกลับมาจากแนวหน้า

พวกเขาไม่ได้ออกจากสภาพแวดล้อมทหาร
สู่สภาวะแวดล้อมพลเรือน

พวกเขากลับมาสู่ชุมชนที่ทุกคนเข้าใจ

เกี่ยวกับทหาร

ทุกคนเคยเข้าไปอยู่ในที่นั้น

ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดที่ตัวเอง
เคยผ่านมา

เหมือนกับว่าทุกคนเป็นชนเผ่าใหญ่ชนเผ่าหนึ่ง

เรารู้ว่าถ้าคุณเอาหนูทดลอง

ทำให้มันบอบชํ้าและเอามันไปขังตัวเดียวในกรง

คุณก็สามารถทำให้มันยังคงมีอาการบอบชํ้า
เกือบไม่มีที่สิ้นสุด

แต่ถ้าคุณเอาหนูทดลองตัวเดียวกันนั้น
เอาขังในกรงรวมกับหนูตัวอื่น ๆ

หลังจากสองสัปดาห์มันก็จะเป็นปกติได้

หลังจากเหตุการณ์ 9/11

อัตราฆาตกรรมในกรุงนิวยอร์คลดลงมาราว 40 %

อัตราการฆ่าตัวตายลดลง

อัตราอาชญากรรมรุนแรงในกรุงนิวยอร์ค
ลดลงมาหลังเหตุการณ์ 9/11

แม้แต่ทหารที่ผ่านศึกสงครามก่อนหน้านี้มา
ซึ่งทนทุกข์ทรมานจากอาการ PTSD

ก็บอกว่าอาการของพวกเขาลดลง
หลังเหตุการณ์ 9/11

สาเหตุก็เพราะว่า
ถ้าคุณทำให้สังคมบอบชํ้าทั่วไปทั้งหมด

เราก็จะไม่แตกแยกเป็นเสี่ยง ๆ
แล้วก็วิ่งเข้าใส่กัน

เรามารวมตัวกัน เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

พูดง่าย ๆ เรารวมตัวกันเป็นชนเผ่า

และกระบวนการของการรวมกันนั้น
เป็นความรู้สึกดียิ่งและดียิ่งสำหรับเรา

ดีจนกระทั่งมันช่วยผู้คน

ซึ่งกำลังดิ้นรนอยู่กับปัญหาสุขภาพทางจิต

ช่วงการโจมตีทางอากาศที่รุนแรงในลอนดอน

การรับเข้ารักษาในแผนกจิตเวช
ลดลงในระหว่างการทิ้งระเบิด

เป็นช่วงหนึ่ง (9/11) ที่เป็นแบบของประเทศ

ที่ทหารอเมริกันกลับเข้ามาสู่ --
ประเทศที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

เราผนึกแน่นเข้าด้วยกัน

ตอนนั้นเรากำลังพยายามเข้าใจ
สิ่งที่คุกคามเรา

เราพยายามจะช่วยตัวเองและโลก

แต่สิ่งนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว

ขณะนี้ทหารอเมริกัน

ทหารผ่านศึกอเมริกันกำลังกลับคืนสู่ประเทศ
ที่ถูกแบ่งแยกอย่างขมขื่น

ที่พรรคการเมืองสองพรรค
กำลังกล่าวหากันและกันอย่างเอาจริงเอาจัง

ในเรื่องการทรยศ การเป็นศัตรูต่อรัฐ

ในการพยายามจะบ่อนทำลายความมั่นคง
และสวัสดิภาพของประเทศตนเอง

ช่องว่างระหว่างความรํ่ารวยและความยากจน
กว้างใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา

ขณะนี้มันกำลังเลวลง ๆ

ความสัมพันธ์ระหว่างเชื้อชาติก็แย่

มีการเดินขบวนและแม้กระทั่งการจลาจล
บนท้องถนน

สาเหตุเพราะความไม่เป็นธรรมด้านเชื้อชาติ

ทหารผ่านศึกรู้ดีว่าชนเผ่าใดก็ตาม
ที่ทำตัวแบบนั้น-- จริงๆแล้ว

หมวดทหารใดที่ทำตัวเองแบบนั้น
ก็จะไม่รอดชีวิตไปได้

เราคุ้นเคยกับมันแล้ว

ทหารผ่านศึกที่ได้ไปทำสงคราม
และกำลังจะกลับมา

และกำลังมองดูประเทศของตนเอง
ด้วยสายตาที่สดใส

และพวกเขาเห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

นี่หรือประเทศที่พวกเขาไปสู้รบให้

ไม่ประหลาดใจที่พวกเขาหดหู่ใจ

ไม่ประหลาดใจที่พวกเขากลัว

บางครั้ง เราถามตัวเองว่า
จะช่วยชีวิตทหารผ่านศึกเหล่านี้ได้หรือไม่

ผมคิดว่าคำถามที่แท้จริงก็คือ
เราจะช่วยชีวิตของเราเองได้หรือไม่

ถ้าเราสามารถช่วยได้

ผมคิดว่าทหารผ่านศึกก็จะสบายดี

ถึงเวลาแล้วที่ประเทศนี้จะรวมกัน

ถ้าหากว่าจะช่วยผู้ชายและผู้หญิง
ที่ได้ไปต่อสู้เพื่อปกป้องเรา

ขอบคุณมากครับ

(เสียงปรบมือ)