Onze individualistische samenleving bemoeilijkt de thuiskomst van militairen

Sebastian Junger heeft oorlog van dichtbij meegemaakt en hij weet wat voor impact het trauma van het strijdveld heeft op soldaten. Maar hij suggereert dat er nog een andere belangrijke oorzaak is voor de pijn die veteranen na hun thuiskomst ervaren: het verruilen van het hechte groepsgevoel van het leger voor een vervreemde en uitermate verdeelde moderne samenleving. "Soms vragen we ons af of we de veteranen kunnen behoeden", zegt Junger. "De echte vraag is, denk ik, of we onszelf kunnen behoeden."

Ik heb 15 jaar lang gewerkt
als oorlogscorrespondent

voordat het tot me doordrong
dat ik een probleem had.

Er was iets goed mis met me.

Dit was een jaar voor 9/11,
Amerika was nog niet in oorlog.

We hadden het niet over PTSS.

We hadden het nog niet
over het effect van trauma en oorlog

op de menselijke geest.

Ik was een paar maanden
in Afghanistan geweest

met de Northern Alliance,
die het opnam tegen de taliban.

De taliban beschikte toen
over een luchtmacht,

ze hadden gevechtsvliegtuigen,
tanks, artillerie

en we zijn een paar keer
goed te pakken genomen.

We zagen heel veel ellende.

Maar ik dacht niet
dat het me beïnvloedde.

Ik dacht er niet zo veel aan.

Ik kwam terug in New York, waar ik woon.

En op een dag ging ik
een metrostation binnen

en voor het eerst in mijn leven

wist ik echt wat angst was.

Ik kreeg een enorme paniekaanval.

Ik was veel banger dan ik
ooit was geweest in Afghanistan.

Alles wat ik zag, leek me te gaan doden

en ik begreep niet waarom.

De treinen gingen te snel.

Er waren te veel mensen.

De lampen waren te fel.

Alles was te luid, alles bewoog te snel.

Ik leunde tegen een pilaar en wachtte af.

Toen ik het niet langer aankon,
rende ik het metrostation uit

en ging lopend naar mijn bestemming.

Later kwam ik erachter
dat ik acute PTSS had:

een posttraumatische stressstoornis.

Onze evolutie heeft ervoor gezorgd dat we
perioden van gevaar kunnen overleven

en als je leven in gevaar is geweest,

wil je alert zijn op onbekende geluiden.

Je wilt licht slapen, snel wakker worden.

Je wilt nachtmerries en flashbacks hebben

over hetgene dat je zou kunnen doden.

Je wilt boos zijn,
omdat je dan beter vecht,

of depressief, omdat je dan
een beetje op de achtergrond blijft.

Dat is veilig.

Niet zo fijn, maar beter
dan opgegeten worden.

De meeste mensen herstellen vrij snel.

Het duurt een paar weken of maanden.

Ik kreeg meer paniekaanvallen,
maar uiteindelijk verdwenen ze.

Ik dacht niet dat het
te maken had met die oorlog.

Ik dacht gewoon dat ik gek werd

en later dacht ik, ik word toch niet gek.

Maar zo'n twintig procent van de mensen

houdt er chronische PTSS aan over.

Zij zijn niet aangepast
aan tijdelijk gevaar.

Ze kunnen het dagelijkse leven niet aan,
tenzij ze hulp krijgen.

We weten welke mensen
gevoelig zijn voor chronische PTSS:

mensen die als kind werden misbruikt,

die als kind zijn getraumatiseerd,

mensen met een laag onderwijsniveau,

mensen met psychische
stoornissen in hun familie.

Heb je in Vietnam gediend,

en je broer is schizofreen,

dan heb je veel meer kans dat je
chronische PTSS aan Vietnam overhoudt.

Ik begon me hierin
te verdiepen als journalist

en ik kwam erachter dat er iets
heel raars aan de hand was.

De cijfers leken niet te kloppen.

In elke oorlog waar dit land
bij betrokken was,

om te beginnen
de Amerikaanse Burgeroorlog,

is het gevecht minder intensief geworden,

met als gevolg dat
het aantal slachtoffers daalde.

Maar het aantal invaliden steeg.

Dat aantal zou ook moeten dalen,

maar dat doet het niet.

In de recente oorlogen in Irak
en Afghanistan was, godzijdank,

het percentage slachtoffers
een derde van dat in Vietnam.

Maar ze hebben ook --

ze hebben ook geleid
tot drie keer zo veel invaliden.

Ongeveer 10% van de Amerikaanse
militairen vecht actief in het leger.

Tien procent of minder.

Ze schieten op mensen, doden mensen,

worden beschoten, zien hoe hun vrienden
worden gedood, vreselijk traumatisch.

Maar dat is maar 10% van onze soldaten.

Toch heeft ongeveer
de helft van onze militairen

een of andere compensatie
voor PTSS aangevraagd bij de overheid.

En zelfdoding past hier
eigenlijk niet eens bij.

We kennen de tragische statistieken
van de 22 veteranen per dag, gemiddeld,

in dit land, die zichzelf
van het leven beroven.

Veel mensen weten niet

dat het bij de meeste van die zelfdodingen
gaat om Vietnamveteranen,

die generatie.

En de beslissing om zichzelf van het leven
te beroven, is niet per se gerelateerd

aan de oorlog waarin ze
vijftig jaar eerder vochten.

Er is zelfs geen statistisch verband
tussen oorlogsstrijd en zelfdoding.

Ben je militair en neem je
vaak deel aan gevechten,

dan is de kans dat je zelfmoord
pleegt niet hoger dan normaal.

Eén studie liet zelfs zien
dat als je dient in Irak of Afghanistan

de kans zelfs iets kleiner is
dat je later zelfmoord pleegt.

Ik heb antropologie gestudeerd.

Ik heb veldonderzoek verricht
bij de Navajo-indianen.

Mijn scriptie ging
over Navajo langeafstandslopers.

En toen ik laatst bezig was
met mijn onderzoek naar PTSS,

kreeg ik een idee.

Ik dacht terug aan het werk
dat ik vroeger had gedaan

en ik dacht: ik weet zeker
dat de Navajo, de Apache, de Comanche --

dat waren echt strijdlustige volken --

ik weet zeker dat zij
geen PTSS kregen zoals wij.

Kwamen de strijders thuis
van een gevecht met de Amerikanen,

of met een ander volk,

dan pasten ze zich denk ik gewoon
weer aan, aan hun inheemse cultuur.

En misschien wordt het pertcentage
chronische PTSS niet bepaald

door wat er aan het front gebeurde,

maar door de maatschappij
waarin je terugkeert.

Als je terugkeert naar een hechte,
stabiele, inheemse samenleving,

kan je een trauma
misschien vrij snel verwerken.

En als je terugkeert naar een
vervreemde, moderne maatschappij,

dan blijf je misschien wel
getraumatiseerd voor de rest van je leven.

Oftewel, misschien ligt het probleem
niet bij hen, de veteranen,

misschien ligt het wel bij ons.

De moderne samenleving is zeker
moeilijk voor de menselijke geest,

op welke manier we het ook uitdrukken.

Wanneer de welvaart groeit,

gaat het percentage zelfdodingen
omhoog, in plaats van omlaag.

Als je in een moderne samenleving woont,

heb je acht keer meer kans

dat je ooit depressief wordt,

dan wanneer je in een arme,
boerensamenleving woont.

De moderne samenleving kent
waarschijnlijk het hoogste percentage

zelfdoding, depressie, angst,
eenzaamheid en kindermisbruik

in de hele menselijke geschiedenis.

Ik heb een onderzoek gezien,

een vergelijking van vrouwen in Nigeria,

een van de meest chaotische,
gewelddadige, corrupte

en armste landen van Afrika,

met vrouwen in Noord-Amerika.

Depressie kwam het meeste voor onder
de vrouwen in Noord-Amerikaanse steden.

En dat was ook de meest welvarende groep.

Terug naar de Amerikaanse militairen.

Tien procent in gevecht.

Rond vijftig procent heeft een vergoeding
voor PTSS aangevraagd.

Veertig procent van de veteranen heeft dus
geen trauma opgelopen in het buitenland,

maar ze ontdekten na hun thuiskomst
dat ze zich alarmerend vervreemd

en depressief voelden.

Wat is er met hen aan de hand?

Hoe kan het dat die mensen,

die enorme groep van veertig procent,
zich ziek voelt en niet weet waarom?

Misschien zit het zo:

misschien ervaarden ze
een soort van inheems verbond

in hun eenheid toen ze
in het buitenland waren.

Ze aten samen, sliepen samen,

voerden samen taken en missies uit.

Ze vertrouwden elkaar hun levens toe.

En dan komen ze thuis

en moeten ze dat allemaal opgeven,

ze keren terug in een maatschappij,
een moderne maatschappij,

die al moeilijk genoeg is voor mensen
die nooit in het leger hebben gezeten.

Moeilijk voor iedereen.

We zijn zo gefocust op trauma, PTSS.

Maar veel van deze mensen
hebben misschien geen trauma.

Er zijn natuurlijk wel
getraumatiseerde soldaten

en die moeten daar voor behandeld worden.

Maar veel van hen --

waar zij last van hebben,
is misschien een soort van vervreemding.

Ik bedoel dat we sommige dingen
wellicht verkeerd benoemen.

Een betere woordkeuze, wat meer begrip,
zou misschien een beetje helpen.

'Poststationerings-vervreemdingsstoornis'.

Met zo'n benaming zouden
sommige mensen misschien

niet langer hoeven proberen
zich een voorstelling te maken

van een trauma dat nooit
heeft plaatsgevonden,

om een gevoel te omschrijven
dat wel echt aanwezig is.

En het is zelfs
een heel gevaarlijk gevoel.

Vervreemding en depressie
kunnen tot zelfdoding leiden.

Deze mensen zijn in gevaar.

Het is belangrijk te begrijpen waarom.

Het PTSS-percentage onder Israëlische
soldaten is ongeveer één procent.

De theorie is, omdat iedereen
in Israël dienstplichtig is,

als soldaten terugkomen van het front,

ze niet van een militaire omgeving
naar een burgersamenleving gaan.

Ze komen thuis in een samenleving
waar iedereen begrijpt,

hoe het in het leger is.

Iedereen zit erin of gaat erin.

Iedereen begrijpt de situatie
waarin ze met z'n allen verkeren.

Alsof ze allemaal bij dezelfde stam horen.

We weten dat als je
een laboratoriumrat traumatiseert

en helemaal alleen in een kooi zet,

de symptomen van het trauma
bijna eeuwig aanhouden.

Maar als je dezelfde laboratoriumrat
samen met andere ratten in een kooi zet,

voelt hij zich
na een paar weken veel beter.

Na 9/11

daalden de moordcijfers in de stad
New York met veertig procent.

Het aantal zelfdodingen daalde.

Het percentage geweldsmisdrijven
in New York daalde na 9/11.

Zelfs veteranen van eerdere oorlogen
die last hadden van PTSS

zeiden dat hun symptomen afnamen
na de gebeurtenissen van 9/11.

Want als je een gehele
samenleving traumatiseert,

storten we niet in
en gaan we elkaar niet aanvallen.

We zoeken toenadering, we verenigen ons.

We worden een soort van stam

en dat proces van vereniging
voelt zo goed en is zo goed voor ons

dat zelfs mensen

met psychische klachten
er baat bij hebben.

Tijdens de Blitz op Londen

daalde het aantal opnames
in psychiatrische klinieken

tijdens de bombardementen.

Een tijdlang was dat het soort land

waar Amerikaanse soldaten
naar terugkeerden -- een verenigd land.

We stonden samen sterk.

We probeerden
onze bedreigingen te begrijpen.

We probeerden onszelf
en de rest van de wereld te helpen.

Maar dat is veranderd.

Tegenwoordig komen soldaten,

Amerikaanse veteranen,
thuis in een land dat zo verdeeld is

dat de twee pollitieke partijen
elkaar letterlijk beschuldigen

van verraad, dat ze
een vijand van de staat zijn,

dat ze de veiligheid en welvaart
van hun eigen land ondermijnen.

Het verschil tussen rijk en arm
is groter dan ooit.

Het wordt steeds erger.

De rassenverhoudingen zijn ronduit slecht.

Er zijn demonstraties
en zelfs rellen op straat

vanwege raciale ongelijkheid.

Veteranen weten dat ieder volk
dat zichzelf zo zou behandelen,

en ieder peloton dat zich zo zou gedragen
trouwens, het nooit zou overleven.

We zijn eraan gewend geraakt.

Veteranen zijn vertrokken en teruggekeerd

en bekijken hun eigen land
met een frisse blik.

Zij zien wat er aan de hand is.

Dit is het land
waar ze voor hebben gevochten.

Geen wonder dat ze depressief zijn.

Geen wonder dat ze bang zijn.

Soms vragen we onszelf af
of we de veteranen kunnen behoeden.

De echte vraag is denk ik
of we onszelf kunnen behoeden.

Als we dat kunnen,

denk ik dat de veteranen het wel redden.

Het is tijd dat dit land zich verenigt,

alleen al om de mannen en vrouwen
die voor ons hebben gevochten te helpen.

Hartelijk bedankt.

(Applaus)