Çevrenizdeki herkesin dünyanın duymaya ihtiyaç duyduğu bir hikayesi var

Dave Isay, ilk StoryCorps kabini, New York Merkez Gar'ında 2003'te açtı. Amacı sessiz bir alan yaratarak, insanların değer verdiği bir kişinin hikayesini, burada dinlemeleri, böylelikle onları onurlandırmalarıydı. O zamandan sonra StoryCorps gelişerek, en çok insan sesinin kaydedildiği, en geniş, tek koleksiyon oldu. Kendisinin TED Ödülü dileği: Ortak insanlık bilgeliğini arşivini büyütmek. Bu görüşünü StoryCorps global'de duyabilir ve StoryCorps app uygulaması ile biriyle görüşme yaparak bunun parçası olabilirsiniz.

Bu akşam, sizi sevdiklerinizle,

arkadaşlarınızla

hatta bir yabancıyla

anlamlı bir görüşme kaydetmeye
davet ediyorum.

Daha sonra, o kişinin hayatının ve
sizin hayatınızın en önemli

dakikaları olabilecek bir görüşme.

22 yaşındayken, radyo hikayeleri
yapma isteğime

cevap alacak kadar şanslıydım.

Neredeyse aynı zamanda,

çok çok yakın olduğum babamın
bir eşcinsel olduğunu öğrendim.

Tamamen afallamıştım.

Birbirine sıkı sıkıya bağlı bir aile idik

ve ben yıkılmıştım.

Bir ara, ateşli konuşmalarımızın
birinde,

babam, Stonewall isyanından
bahsetmişti.

Bana, 1969'da bir gece,
bir grup zenci ve latin travestinin,

Manhattan'da, Stonewall Han
isimli bir eşcincel barında,

polisle çatıştığını

bunun, modern eşcinsel hakları
hareketini

nasıl tetiklediğini anlatmıştı.

İnanılmaz bir hikayeydi ve
ilgimi çekmişti.

Ses kaydederimi alıp, daha
fazlasını öğrenmeye karar verdim.

Michael Shirker adında geç bir
eylemcinin yardımıyla

o gece Stnonewall Han'da olan
insanların peşine düştük.

Bu görüşmeleri kaydetmek bana,

mikrofonun, bana giremeyeceğim
yerlere girme,

konuşamayacağım insanlarla konuşma

hakkını ve imkanını verdiğini anladım.

Daha evvel hiç karşılaşmadığım kadar

muhteşem, ateşli ve gözüpek insanlarla

tanışma ayrıcalığını yakaladım.

Stonewall hikayesi, ilk kez o zaman

ulusal dinleyiciyle ulaştı.

Programı babama adadım

ve bu onunla ilişkimi

ve hayatımı değiştirdi.

Sonraki 15 yıl boyunca,

medyada ender olarak
yer verilen insanlara

ışık tutmak için pek çok
radyo belgeseli yaptım.

Tekrar ve tekrar gördüm ki

basit bir görüşme yapmak
insanlara çok şey ifade ediyordu.

Özellikle hikayelerinin önemsiz
olduğu söylenenler için.

Mikrofona konuşan
insanların sırtlarının

dikleştiğini, gerçek anlamda gördüm.

1998'de Manhattan, Bovery'deki
düşkünler oteli ile ilgili

bir belgesel yaptım.

Bu adamlar bu ucuz otellerde
uzun yıllardır kalıyorlardı.

Hapishane hücresi ölçüsünde,

birbirinin alanlarına
geçmemek için

tel örgüyle bölünmüş
bölmelerde.

Daha sonra, fotoğrafçı Harvey Wang
ile bu adamlarla ilgili bir kitap yazarken

kitabın ön baskısını düşkünler
otelindeki adamlardan birine

gösterdiğimi hatırlıyorum.

Durdu, sessizce baktı

sonra kitabı elimden kaptığı gibi

dar ve uzun merdivenlerden
aşağıya koştu, kitabı

kafasının üzerinde tutarak

"Ben yaşıyorum! Ben yaşıyorum!"
diye bağırdı.

(Alkış)

Pek çok açıdan, "Ben yaşıyorum"
StoryCorps için çıkış noktası oldu.

12 sene önce kapıldığım
bu çılgın fikir.

Fikir, bu belgesel işinin
yönünü değiştirmek,

ters yüz etmekti.

Geleneksel olarak belgesel yayınlamak,

sanat üretimi, eğlence ya da
eğitim konularında

pek çok insanla yapılan
görüşmeleri kaydetmektir.

Ama ben,

sadece "görüşme"nin kendisi
olduğu bir şey denemek

böylece çok çok daha fazla insana,

dinlenme fırsatı
verebilmek istiyordum.

11 sene önce Merkez Gar'a,

herhangi birinin,
onurlandırmak istediği biriyle,

hayatlarıyla ilgili görüşme yapabileceği
bir kabin koyduk.

Bu kabine geldiğinde bir rehber tarafından
karşılanıyor ve içeri alınıyorsun.

Büyükbabanla karşılıklı oturuyor,

yaklaşık 1 saat kadar konuşuyor
ve dinliyorsun.

Çoğu insan, bu sohbetleri,
eğer bu bizim son sohbetimiz olsa

bu kişiye ne sormak isterim
veya bu kişi benim için ne anlam

ifade ediyor diye düşünüyor.

Oturumun sonunda görüşme kaydının
bir kopyası size veriliyor.

Diğer bir kopyası da
Meclis Kütüphanesi'ndeki

Amerikan Halkyaşamı Merkezi'ne
gönderiliyor.

Böylece büyük büyük büyük torununuz
bir gün büyükbabasının sesini

ve bu sesle anlatılan hikayeyi
dinleyebilir.

Dünyanın en işlek yerlerinden
birinde, bu kabini açıp

insanları başka insanlarla bu
son derece özel sohbetleri

yapmaya davet ettik.

Bunun işe yarayıp yaramayacağına
dair hiç bir fikrim yoktu

ama başladığı anda yaradı.

İnsanlar bu deneyime
büyük saygı gösterdi ve

içeride inanılmaz sohbetler gerçekleşti.

Aslı, Merkez Gar kabininde kaydedilmiş

bir görüşmeden, canlandırma yapılmış
bir bölüm seyrettirmek istiyorum.

Bu 12 yaşındaki Joshua Littman.
Annesi Sarah'yla görüşme yapıyor.

Josh'un Asperger sendromu var.

Bir çoğunuzun bildiği gibi
Aspergerli çocuklar inanılmaz

zekilerdir ama sosyal
zorluklar çekerler.

Genellikle saplantıları olur.

Josh'ın saplantısı hayvanlardı.

İşte, Merkez Gar'da dokuz sene önce

annesi Sarah ile konuşan Josh.

(Video) Josh Littman:1'den 10'a
değer versen

sence hayatın, hayvanlar
olmadan ne kadar farklı olurdu?

Sarah Littman: Sanırım hayvanlar
olmadan 8 olurdu.

Çünkü hayata çok fazla hoşnutluk
katıyorlar.

JL: Hayatın onlarsız başka nasıl
farklı olacağını düşünüyorsun?

SL: Hamam böcekleri veya yılanlar
olmadan da olabilirdi.

JL: Zehirli değillerse, seni ya da
başka bir şeyi kıstırmazlarsa

yılanlarla bir sorunum yok.

SL: Evet, ben pek yılansever değilim--

JL: Ama hamam böceklerini

sadece nefret etmek için seviyoruz.
SL: Gerçektende

JL: Hiç çocuk sahibi olmakla başa
çıkamayağını düşündün oldu mu?

SL: Bebekken gerçekten kötü
koliğin vardı dolayısıyla

sadece ağlıyor ve ağlıyordun.

JL: Kolik ne?
SL: Karın ağrın tuttuğunda

tek yaptığın bağırmaktı,
bazen dört saat.

JL: Amy'inkinden bile gürültülü mü?

SL: Sen oldukça gürültülüydün
ama Amy'ninki daha tizdi.

JL: Herkes Amy'i daha çok
seviyormuş gibi gözüküyor

sanki mükemmel küçük
bir melekmiş gibi.

SL: İnsanların neden Amy'i daha
çok sevdiğini düşündüğünü anlıyorum.

Asperger sendromundan dolayı
demiyorum

ama arkadaş canlısı olmak Amy'e
kolay geliyor

oysa senin için bu daha zor.

Ama seni tanımak için zaman ayıran
insanlar, seni tanıdıkça çok seviyorlar.

JL: Ben, Eric veya Carlos?
SL: Evet--

JL: Sanki daha nitelikli arkadaşlarım var
ama daha az miktarda? (Kahkaha)

SL: Niteliği sorgulamazdım
ama bence--

JL: Demek istediğim, Amy önce Claudia'yı
sevdi sonra Claudia'dan nefret etti.

Claudia'yı sevdi sonra nefret etti.

SL: Bir kısmı kız olmalarından,
tatlım.

Senin için önemli olan, bir kaç
çok iyi arkadaşın olması

ve hayatta gerçekten de ihtiyacın olan bu.

JL: Doğuduğumda istediğin gibi
bir çocuk muydum?

Beklentilerini karşıladım mı?

SL: Beklentilerimi karşıladın, tatlım.

Doğal olarak çocuğunun nasıl
birisi olacağına dair fantazilerin oluyor

ama sen beni ebeveyn olarak
o kadar geliştirdin ki çünkü sen--

JL: Seni ebeveyn yapan kişi benim.

SL: Beni ebeveyn yapan kişi sensin.
Güzel bir noktaya değindin. (Kahkaha)

Ama bir nedeni de ebeveyn kitaplarında

anlatılanlardan farklı düşünmen.

Farklı bir pencereden bakmayı
öğrenmek durumundaydım

ve bu beni ebeveyn ve insan
olarak çok daha yaratıcı yaptı.

Bunun için sana her zaman
minnetarım.

JL: Ve bu Amy doğduğunda oldu.

SL: Bu Amy doğduğunda bana yardımcı
oldu ama sen benim için inanılmaz özelsin

ve benim oğlum olduğun için çok şanslıyım.

(Alkış)

David Isay: Bu hikaye radyoda
yayınlandığında,

Josh, ne kadar harika bir çocuk

olduğuna dair yüzlerce mektup aldı.

Annesi Sarah, bunları bir kitapta
bir araya topladı.

Josh'a okulda taktıklarında
bu mektupları birlikte okuyacaklardı.

Bu iki kahramanımın, bu akşam,
burada, bizimle

olduğunu söylemek isterim.

Sarah Littman ve oğlu Josh.
Josh şimdi üniversitede, onur öğrencisi.

(Alkış sesleri)

Pek çok insana, StoryCorps hikayeleri
deyince, akıllarına "ağlamak" geliyor.

Ama üzücü oldukları için değil.

Çoğu da değil.

Sanırım, o anda özgün ve saf
bir şey dinledikleri için.

Neyin gerçek neyin reklam olduğunu

anlamanın çok zor olduğu bir dönemde.

Televizyondaki gerçek yaşam
programlarının tersi gibi.

Kimse StoryCorps'a zengin olmak
için gelmiyor.

Kimse ünlü olmak için gelmiyor.

Bu, basitçe, yüce gönüllülük
ve sevgi eylemi.

Bu insanların çoğu sıradan insanlar.

İncelik, cesaret, namus ve onur ile
yaşadıkları hayatlarıyla ilgili

konuşuyorlar ve bu hikayeleri
duyduğunuzda

bazen kutsal topraklarda yürüyor
gibi hissediyorsunuz.

Merkez Gar'daki bu
deneme işe yarayınca

bunu ülke geneline yaydık.

Bugün, Amarika genelinde,
50 eyaletten,

binlerce şehir ve kasabadan
100.000 insan

StoryCorp görüşmesi kaydetti.

Şu anda, bu kadar sayıda sesin bir
araya getirildiği, en geniş koleksiyon.

(Alkış)

Deneyimleri doğrultusunda
yardım edip,

yol göstermeleri için yüzlerce
rehber eğitip, işe aldık.

Pek çoğu, StoryCorps'a bir veya
iki sene hizmet etti,

ülkeyi dolaştı ve insanlık bilgeliğini
bir araya topladı.

Buna "ilişki tanıklığı" diyorlar

ve eğer sorarsanız,

tüm rehberler, bu görüşmeler
sırasında orada bulunarak

öğrendikleri en önemli şeyin

insanların özünde "iyi" oldukları,
olduğunu söyleyeceklerdir.

StoryCorps'un ilk yıllarında
ortada bir seçme eğilimi

olduğu düşünülebilirdi.
Ama her türlü insanla yapılan

onlarca bin görüşmeden sonra

ülkenin her kesiminden --

zengin, fakir, 5 ile 105 yaş arasında,

80 farklı dilde, tüm politik
çeşitliliğe karşın --

bu insanlarda gerçekten bir şey
olduğunu düşünmemiz gerekir.

Ben de bu görüşmelerden
çok fazla şey öğrendim.

Şiir, bilgelik ve erdemi

çevremizdeki insanların kelimelerinde
bulabileceğimizi öğrendim.

Eğer dinlemek için zaman ayırırsak.

Örneğin, bu görüşme

Brooklyn'de bir bahis tezgahtarı
olan Danny Perasa,

karısı Annie'yi StoryCorps'a

ona olan aşkıyla ile ilgili görüşme
yapmaya getirdi.

(Ses) Danny Perasa: Herşeyi
olduğu gibi görüyorsun.

Sana "seni seviyorum" dediğimde
kendimi hep suçlu hissediyorum

ve bunu çok sık söylüyorum.
Bunu, sana, ne kadar güdük

olursam olayım, senin yanımda
olduğunu hatırlatmak için diyorum.

Çok güzel bir şarkıyı bozuk
bir radyodan dinlemek gibi

ve bu radyoyu evin etrafında
tutman senin güzelliğin.

Annie Perasa: Mutfak masamda
not yoksa yanlış bir şey

olduğunu düşünürüm.

Her sabah bana bir
aşk mektubu yazıyorsun.

DP: Olabilecek en yanlış şey aptal bir
kalem bulamamak olabilir.

AP: Prensesime:

Bugün dışarıda hava
son derece yağmurlu.

Seni sabah 11:20'de arayacağım.

DP:Romantik bir hava durumu.

AP: Ve seni seviyorum. Seni seviyorum.
Sevi seviyorum.

DP: Bir adamın mutlu bir evliliğini varsa

işte ne olduğunun önemi yoktur,
gün boyunca ne olursa olsun,

eve geldiğinde bir sığınak vardır.

Seni merdivenlerden atıp
"ellerini üzerimden çek" demeyen

birine sarılabileceğini bilmek vardır.

Evli olmak renkli televizyonunun
olması gibidir.

Asla siyah beyaza dönmek istemezsin.

(Kahkaha)

DI: Danny 1,5 m boyunda

şaşı gözlü ve tek bir kırık dişi
olan biriydi ama

Danny Perasa'nın serçe parmağında
tüm Hollywood yıldızlarının

toplamından daha fazla
romantizm vardı.

Başka neler öğrendim?

Hayal etmesi bile neredeyse
imkansız olan,

affetme kapasitesine sahip
insan ruhunu öğrendim.

Direnci öğrendim.
Dayanıklılığı öğrendim.

Oshea Israel ve Mary Johnson
görüşmesindeki gibi.

Oshea daha ergenken Mary'nin
tek oğlu olan Laramiun Byrd'ü

bir çete çatışmasında öldürdü.

12 yıl sonra Mary, Oshea ile

tanışmak ve oğlunun hayatına
son veren bu kişinin nasıl

biri olduğunu anlamak için
hapishaneye gitti.

Yavaşça ve dikkat çekicek
ölçüde arkadaş oldular.

Sonunda, cezaevinden
çıktığında

Oshea Mary'in yanındaki
eve taşındı.

Bu, Oshea özgürlüğe kavuştuktan
kısa bir süre sonra yapılmış

görüşmeden kısa bir parça.

(Video) Mary Johnson: Öz oğlum
artık burda değil.

Mezuniyetini göremedim ama
şimdi sen üniversiteye gidiyorsun.

Senin mezuniyetini görme
şansım olacak.

Onun evlendiğini göremedim.

Umarım bir gün, bunu
seninle tadabileceğim.

Oshea Israel: Senin bunları
söylediğini duymak

hayatımda olma şeklin,
benim motivasyonum.

Doğru yolda olduğumu
teyid eden motivasyonum.

Herşeye rağmen bana inanıyorsun.

Sana verdiğim acıya karşın
bunu yapabiliyorsun,

hayret verici.

MJ: Hikayemizi paylaşabiliyor
olamamızın,

hatta şu anda burda oturup
birbirimize bakmanın

hiç de kolay olmadığını biliyorum.

Bu yapabildiğin için sana
hayranlık duyuyorum.

OI: Sizi seviyorum, hanımefendi.
MJ: Ben de seni seviyorum, oğlum.

(Alkış)

DI: İnsanların cesareti ve iyiliği bana
o kadar çok hatırlatıldı ki,

tarihin yayının adalete doğru
gerçekten nasıl eğidiği.

Tıpkı, Arthur Martinez olarak doğan
Alexis Martinez'in hikayesi gibi.

Şikago'da, Harold Ickes projesinde,

kızı Lesley'le, genç bir adam
olarak çeteye katılmasından

hayatının sonraki aşamasında
her zaman olması

gerektiği gibi bir kadına dönüşmesi
üzerine bir görüşme yaptı.

İşte Alexis ve kızı Lesley.

(Ses) Alexis Martinez: Benim için
en zor olan şey

izin verilmeyeceği için
her zaman kormak oldu.

Torunlarımın hayatında olmak.

Bunu sen su yüzüne çıkardın.

Sen ve kocan.

Torunlarımla ilişkimin
bir meyvesi.

Bazen, benim kadın mı erkek mi
olduğuma dair aralarında kavga etmeleri.

Lesley Martinez: Ama bununla ilgili
konuşmakta serbestler.

AM: Serbestler ama benim için
bu bir mucize.

LM: Özür dileme gerek yok.
Heyecanlı olmana gerek yok.

Senle görüşmeye son vermeyeceğiz.
Senin her zaman bilmeni istediğimiz

bir şey var, o da sevildiğin.

AM: Biliyorsun, bunu artık hergün
yaşıyorum.

Sokaklarda bir kadın gibi dolaşıyorum ve
gerçekten olduğum kişiyle barışığım.

Yani, daha yumuşak bir sesim
olmasını dilerdim belki

ama şimdi aşkla yürüyorum ve
her günümü böyle yaşamaya çalışıyorum.

DI: Şimdi aşkla yürüyorum.

Size StoryCorp'la ilgili
bir sır vereceğim.

Bu görüşmeleri yapmak
biraz cesaret istiyor.

StoryCorps ahlakımıza sesleniyor.

Katılımcılar kayıtların onlar öldükten
sonra da dinleneceğini biliyorlar.

İyileşme ümidi olmayan hastalara
bakan Ira Byock adında bir doktor vardı.

Bizimle, ölmekte olan
insanların, görüşme kayıtlarını

yapmak için yakınen çalıştı.

"En Önemli Dört Şey " diye
bir kitap yazdı.

Hayatındaki en önemli insana
onlar ya da sen ölmeden önce

söylemek istediğin dört şeyle ilgili.

"Teşekkürler",
"Seni seviyorum",

"Beni affet",
"Seni affediyorum".

Bunlar birbirimize söyleyebileceğimiz
neredeyse en güçlü sözcükler

ve StoryCorps kabininde
sıklıkla olan da bu.

Değer verdiğin biriyle,
vedalaşma hissi veren bir şans,

pişmanlık yok, söylenmeyen bir şey yok.

Zor bir şey ve cesaret gerektiriyor

ama bunun için yaşıyoruz, değil mi?

TED ödülü.

TED'ten ilk haber geldiğinde
ve bir kaç ay önce Chris

ödülü alma olasılığımdan bahsettiğinde
ağzım tamamen açık kaldı.

Benden insanlık için 50 kelimeyi
geçmeyecek çok kısa bir

bir dilekte bulunmamı istediler.

Üzerine düşündüm.
50 kelimemi yazdım.

Bir kaç hafta sonra Chris aradı
ve "Göreyim seni" dedi.

İşte dileğim:

Sizin, StoryCorps aracılıyla
öğrendiğimiz herşeyi

hayata geçirmek için
yardım etmeniz.

Böylelikle herhangi biriyle, herhangi
bir yerde, tarih için arşivlenmek üzere

kolaylıkla, anlamlı bir görüşme
kaydedebilirsiniz.

Bunu nasıl yapacağız?

Bununla.

Geleceğe doğru hızla hareket ediyoruz.
Dünyanın her yerinde

buna erişim olacak.

11 sene önce StoryCorps'a
başladığımda,

hayal edemeyeceğim bir güce ulaştı.

Mikrofonu var,

şeyleri nasıl yapacağınızı anlatabilir

ve ses dosyası gönderebilir.

Bunlar anahtar bileşenler.

Yani dileğin ilk bölümü
çoktan aşıldı.

Geçtiğimiz bir kaç ayda,

StoryCorps ekibi, yılmadan,
bir telefon uygulamasını yaratarak

StoryCorps'u kabinlerden çıkarmak
için çalışıyor.

Böylelikle istenilen kişiyle

istenilen yerde ve istenilen zamanda
deneyimlenebilir.

Unutmayın, StoryCorps'da,
her zaman iki kişi ve bir de rehber vardı.

Görüşmelerini kaydetmelerine

ve sonsuza kadar saklamalarına
yardımcı olmak için

ama tam şu an

StoryCorps uygulamasının kamuya açık
beta versiyonunu çıkarıyoruz.

Bu uygulama StoryCorps'un
görüşme sürecini gösteren

dijital bir rehbere sahip.

Soruları seçmenize yardımcı olacak

ihtiyacınız olan tavsiyeleri vererek

anlamlı bir StoryCorps
görüşmesi kaydedebilmeniz

ve sonra Meclis Kütüphanesi arşivine
yükleyebilmeniz için bir rehber.

Teknoloji, en kolay kısmı.

İşin zor tarafı sizde;

bu aracı nasıl kullanıcağınızı çözmek.

Tüm Amerika ve dünya genelinde,

bir yılda, binlerce StoryCorps
görüşmesi kaydetmek yerine

potansiyel olarak on binlerce

belki yüz binlerce

hatta belki daha da fazlasını
kaydedebiliriz.

Düşünün, mesela, ülke genelinde
tüm lise öğrencileri

A.B.D. tarihini çalışmak için
ulusal bir ev ödevi görevi olarak

Şükran Günü'nde yaşlılarla
görüşme yapıp kaydetse,

tek bir hafta sonunda,

Amerika'da yaşayan bütün bir nesilin
tecrübeleri kaydedilmiş olur.

(Alkış)

Veya anneleri düşünün, dünyanın
herhangi bir yerinde

çatışma karşıtı olup, bu konuda
konuşmayan anneleri.

İnsan olarak onların kim
olduğunu ortaya çıkarmak

ve bunu yaparak güven yaratmak

ya da bir gün bunun tüm dünyada
bir geleneğe dönüşmesi.

Bu insanları 75. yaş
günlerinde StoryCorps

görüşmleriyle onurlandırmak;

ya da toplumunuzdaki insanlara,

evlerindeki ya da hastahanelerdeki
yaşlılara veya evsizler sığınaklarına

hatta cezaevlerine gidip sesleri en az
duyulan bu insanları onurlandırmak

ve onlara kim olduklarını,
hayattan ne öğrendiklerini

ve de nasıl hatırlanmak istediklerini
sormak.

(Alkış)

On sene önce, babamla bir
StoryCorps görüşmesi kaydettim.

Babam bir psikiyatristti ve sonradan
tanınan bir eşcinsel eylemcisi oldu.

Bu, o görüşmedeki fotoğrafımız.

Bu görüşme hakkında bir kaç sene
öncesine kadar hiç düşünmemiştim.

Babam son derece
sağlıklı gözükürken

ve halen haftada 40 saat
hastalarına bakarken

kanser teshisi kondu.

Bir kaç gün sonra
aniden öldü.

Tarih 12 Haziran, 2012'idi.

Stonewall isyanının yıl dönümüydü.

O görüşmeyi ilk kez öldüğü
günün sabahında,

saat üçte dinledim.

Evde bir grup genç çocuk vardı.

Hayatımda çok büyük bir önemi
olan bu kişiyi tanıyabilmelerinin

tek yolunun bu kayıt olduğunu
biliyordum.

StoryCorps'a, o an hissetiğimden daha
derin inanamıyacağımı düşündüm.

Bu kayıtları yapmanın önemini

ancak o zaman, tümüyle ve
tüm duygularımla kavradım.

İnsanlar her gün bana gelip,

"Babamla veya büyükannemle veya
kardeşimle görüşme yapmayı dilerdim

ama çok geç kaldım" diyorlar.

Şimdi kimse beklemek zorunda değil.

Şu anda,

pek çoğumuzun iletişimi
kısa süreli ve önemsizken

devamlı ve önemli konuşmalar

arşivi yaratmakta için
bize katılın.

Çocuklarımıza, insan olarak
kim olduğumuza dair

kanıtları hediye etmemize
yardımcı olun.

Umarım ki bu dileğin gerçeğe dönüşmesinde
bize yardım edeceksiniz.

Bir aile ferdiyle, bir arkadaşla
veya bir yabancıyla görüşün.

Birlikte, insanlık bilgeliğinin
arşivini yaratabiliriz.

Bunu yaparak belki de

biraz daha fazla dinlemeyi ve
daha az bağırmayı öğreniriz.

Belki bu konuşmalar bize kim olduğumuzu
gerçekten neyin önemli olduğunu hatırlatır.

Ve belki, sadece belki,

bize şu basit gerçeği;

her hayatın, her bir hayatın

eşit ve muazzam önemi olduğunu hatırlatır.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)

Teşekkür ederim.

(Alkış)

Teşekkür ederim.

(Alkış)