318 yıllık hologramdan aşkın bilim-kurgu tasavvuru

Bilim kurgu yazarı Monica Byrne, ırkçı, sosyal ve cinsi basmakalıplarımıza meydan okuyan karakterlerle dolu zengin dünyalar yaratmaktadır. Bu sunumda, Bryne, Pilar adında bir hologram olarak görünmekte ve bize insanların kâinatı kolonileştirdiği yakın bir gelecekten bir aşk ve kayıp hikayesi aktarmaktadır. "Geleceğin neye benzeyeceğini ve gerçekte nasıl olduğunu düşünmek hep komik olmuştur" diyor.

Size gerçek görünüyor muyum?

Umarım öyleyimdir.

Bunu görüp göremediğinize dair
hiç bir fikrim yok,

ama ben, sadece önüme bakacağım ve
sizin orada olduğunuzu umacağım.

Önümdeki kuma bir tane
yarım daire çizdim

üstünden geçmiyorum ve sanki
havada süzülür gibi görünüyorum.

Şimdi, ayakta duruyorum

açık bir havada

sahilde bir palmiye ağacının altında,

tam sahnenizin bir zamanlar
olduğu yerde.

Sizinle 12 dakikam var.

Bir sınır koydum.

Eşim Navid, zamanında bana,

sonsuz ihtimal bir yaratıcının
en kötü düşmanı demişti.

Örneğin, bu elbise: ondan, 23.yüzyıl
Kahire'sinde

bir din adamının giyebileceği
bir şeyler tasarlamasını istedim.

Fakat, bunu yapmak için sadece
üç günümüz vardı,

ve elimizdeki tek kumaş

başka bir mukimin geride bıraktığı
yatak kılıfıydı.

Ama yaptı ve harika oldu.

Ona baktı ve dedi ki,

"Kavramın delili --
yaratım sınırlanmalı."

Yani bu 12 dakika içinde,

size en büyük
keşfimi anlatacağım.

Tüm hayatım boyunca, sonsuz hayat,
takıntım olmuştur,

bildiğim gibi, sizin de
birçoğunuz için öyle.

Araştırmalarınızın meyve vereceğini
bilmekten mutlu olabilirsiniz.

Ben 318 yaşındayım.

Ortalama yaşam süresi artık 432 yıl

ve işim, insan yaşamını
süresiz olarak uzatmaktır.

Ve bir gün hoşnut olacağımız

bir noktaya ulaşacağımızı,
asla sorgulamadım.

Ama zıttı sürekli oluyor:

daha uzun yaşadıkça,
daha uzun yaşamak istiyoruz,

ölmeyi daha az istiyoruz.

Bizi kim suçlayabilir ki?

Kâinat öyle büyük ki.

Daha fazlasını göremeyeceğiz diye
bir şey asla olmayacak.

Daha dün,

Avrupa'yı bir botla nasıl gezebileceğiniz
ve gezegenin bir adasından

ötekisine nasıl yelken açabileceğinizle
ilgili bir şeyler okuyordum

ve adaların bazılarında,
kalıp gezebileceğiniz

Jüpiter'in gölgesi altında
uyuyabileceğiniz kasabalar var.

Ve sonra, sadece bir tane
şarkı yazarının oturup,

okyanusa mandolin çaldığı şu ada var.

Ve sonra, şimdi ve daha önce
hiç kimsenin olmadığı

diğer yerler var

ve siz, daha önce hiç kimsenin
ayak basmadığı toprağa

dokunmanın hazzına varıyorsunuz.

Sadece bunu yaparak
400 yıl geçirebilirsiniz.

Şimdi Ay, kuzeydoğudan yükseliyor.

Çıplak gözlerle, üstündeki
şehirleri görebiliyorum.

Sinir kümeleri gibi bağlılar:

Güney Kutbu'nda Mariapolis,
Ekvator'da Ramachandran.

Ve Huzur Denizinde ise yeni Tahran.

Burası Navid'le tanıştığımız yer.

İkimizde şehirde sanatçıydık.

Tanıştığımız gün,
Azadi meydanında

birbirimizin yanından geçiyorduk

ve omuzlarımız çarpıştı.

Ve özür dilemek için döndüm

ve o, daha selam vermeden
ya da kendini tanıtmadan,

dedi ki, "Madem öyle, neden sadece
birbirimizin içinden geçmedik ki?"

Ve ilk düşündüğüm şey,
"Sen de kimsin?"

Fakat sonra, bu soru beni rahatsız etti,

çünkü cevabı gayet netti.

Dedim ki, "Birbirimizin içinden geçmedik

çünkü temel parçacıkların kütlesi var

ve temel parçacıklar arasındaki boşluk

kütle özelliklerine de sahip
bağlanım enerji ile dolu

ve biz bunu 800 yıldır biliyoruz."

Büyük ihtimalle, yabancılarla dalaşmayı

sevdiği ruh hallerinden
birisi içindeydi.

Ya da sadece, benle flört ediyordu,

çünkü bana bakıp,
"böyle söyleyeceğini biliyordum.

Derin düşünüyorsun." dedi.

Ve sonra kemerini çıkarttı,

şimdi takıyor olduğum bu kemeri

ve dedi ki,

"Kainat, parçacıkların kütlesi
olacak şekilde inşa ediliyor.

Bu temel kısıtlama olmazsa,

birbirimizin içinden ışık hızıyla geçer

ve bundan haberimiz
bile olmazdı."

Ve böylece ilişkimiz başladı.

Navid'le benim

konuşacak şeylerimiz hiç bitmezdi.

Hem de hiç.

Bu inanılmaz bir şeydi.

Sanki, ikimizde birlikte dağlardan
yukarı tırmanan kahramanlar gibiydik

ve yeni manzaralara varıp durduk

ve bu mükemmel kelimeler kümesi

bunları tasvir etmek için
ağzımızdan çıkıverirdi.

Ve bunu yapar yapmaz
hemen unutur

ve omzumuzdan silkeler, bir sonraki
şeye geçer ve devam ederdik.

Bir keresinde, Navid, sohbetlerimizin
ekmek yapmak gibi olduğunu söyledi,

sanki her defasında biraz
daha fazla un katıyor

biraz daha fazla
su ekliyorduk,

içine kıvırıp,
ters yüz ediyor,

ve bir türlü pişiremiyorduk.

Benim takıntım sonsuz hayat ise,
Navid'inki de dokunmaktır.

Bunun için eşsiz bir yeteneği var.

Bütün işi bununla alakalı.

Vücudum onun için bir tuval gibiydi

ve parmağını yüzümden aşağı
öyle yavaş indirirdi ki

hareket ettiğini bile hissetmezdim.

Ve onun, kendi vücudumla onunkini

ayırt edemediğim o ana takıntısı vardı.

Ya da boylu boyuna uzanıp,
omuzunu omuzuma sokuşturdu

ve "Pilar, bu neden bu kadar
güzel hissettiriyor?" derdi.

Ben de, "Bilmem!" diyordum.

Ve onun, bu şakacı soruları için hep
şakacı cevapları olurdu,

fakat şimdi benim hatırladığım cevabı,

"İyi hissettiriyor

çünkü kâinat sınırlarını seçti

ve biz onun sanatıyız."

Geleceğin neye benzeyeceğini ve
gerçekte neye dönüştüğünü

düşünmek hep komik olmuştur.

Sizin zamanınızda, bilim adamları,
insanların kendilerini dondurup

gelecekte uyanacaklarını
sanıyorlardı.

Evet uyandılar -- ama sonra öldüler.

Sizin zamanınızda bilim adamları
insanların organlarını değiştirip

hayatlarını yüzlerce yıl
uzatacaklarını düşünüyorlardı.

Ve yaptılar da,

ama sonunda, yine de öldüler.

Sizin zamanınızda, yeryüzü insanların
yaşadığı tek yerdi.

Benim zamanımda, yeryüzü insanların
ölmeye geldiği bir yer.

Ve Navid işaretleri
göstermeye başladığında,

arkadaşlarımız, herkesin yapacağı
şeyi yapacağımı tahmin etmişlerdi,

yani ona hoşçakal deyip
onu yeryüzüne göndermeyi,

böylece hiçbirimiz ona bakmak
zorunda kalmayacaktık

ya da onun etrafında olmak
veya onu düşünmek, onun ...

yaşamını sürdüremeyişini.

Her şeyden çok,

onlar, onun fiziksel vücudunun
yakınlarında olmak istemediler.

Vücudundan "düşüş" olarak bahsediyorlardı,

buna karşın, o vücuduna
hayranlık duyuyordu,

vücudunun geçirdiği değişikliklere

ve onun isteğinin dışında, gün be gün
doğasının kurallarına uymasına.

Navid'i yeryüzüne gönderdim.

Fakat ben de onunla gittim.

Bir arkadaşımızın,
ayrılmadan hemen önce bize,

"Bunun küstahça
olduğunu düşünüyorum,

sanki kurallar sizin için geçerli değil,
sanki aşkınız o kadar özelmiş gibi."

dediğini hatırlıyorum.

Ama öyleydi.

Ve işte burada
yeryüzünde bile,

hayatı nasıl uzatacağımla ilgili çalıştım.

Sonra aklıma başka

bir cevabın olabileceği geldi.

Navid'in bana, o gün Azadi
Meydanı'nda söylediği,

o şeye aklım gidiyordu,

o temel kısıtlama olmasaydı --

kütleyi maddeye heba eden
bir kâinat olmasaydı --

biz var olmazdık.

Bu tek kural.

Diğer kural, bütün kütle
entropiye mahkumdur.

Ve kütle olmadan, bu kâinatta
olmanın hiç bir yolu yok.

Biliyorum. Her şeyi denedim.

Higgs alanının değiştirildiği
bir foton kutusu yaratmayı denedim.

Vücudumdaki, bütün atom altı
hareketleri kaydedip,

onları kapalı bir döngüde
yeniden oynatmayı denedim.

Hiçbiri işe yaramadı.

Fakat, son metodum, içinde zamanın
süresiz yavaşladığı,

bir vücudun sınırlarıyla, bir
sarmal boyutu yaratmaktı,

ama yansıması, normal
akıyormuş gibi görünecekti.

Bu vücut bizim kainatımızda
bir hologram olarak görünecekti

burada ama burada değil.

Bu yaptığımı farkettiğimde,

odasına koştum,

başarımı anlatmak için
o kadar mutluydum ki,

nerdeyse normal şekilde uzaydan
geçip bütün gözlere girmeyi

hatta kendiminkine bile

ve yanına uzanmaya gittim

ve unutmuşum, onun içine düştüm.

Sonsuz hayatın bir yolunu bulmuştum

ve bunu, Navid'in en sevdiği tek
şey pahasına yaptım,

yani dokunmak ve dokunulmak.

Ve beni dışarı attı.

Yine de izlemek zorundaydım.

İnsanlar artık 400 yıl yaşıyor,

ve hala ölüyoruz.

Ve ölüm geldiğinde,

hala onları yatak örtülerinde yakalıyor

ve kolları şişip kararıyor
ve içleri morarıyor

ve nefesleri git gide,
git gide yavaşlıyor,

sanki uykuya dalıyorlarmış gibi.

Her zaman, hayata anlam

katan şeyin macera olduğunu düşünürdüm.

Ve ölüm, çözümünü

henüz bulamadığımız bir problem.

Fakat, belki de, sırf bittiği için,
hayatın bir anlamı var.

Belki de paradoks bu:

Sınırlar sınırlamıyor,
mükemmel özgürlüğe izin veriyor.

(İç çekiyor)

Bu sabah burada bir fırtına vardı.

Gece için başka bir hava
tahmini var

ama şimdilik, hava açık.

Burada rüzgarı
hissedemiyorum

ama az önce yanımdan
geçen bakıcılardan

birine havanın nasıl olduğunu sordum

ve o da, ılık olduğunu söyledi,
sanki erimiş tereyağı gibi.

Eşime layık bir cevap.

Bir şekilde bedenime geri dönmeliyim.

O zamana dek, hiç ara vermeyeceğim
sizin bana verdiğiniz ara hariç.