Τζόσουα Πρέιγκερ: Αναζητώντας τον άνδρα που έσπασε τον αυχένα μου

Όταν ο Τζόσουα Πρέιγκερ ήταν 19 ετών, ένα ολέθριο δυστύχημα με λεωφορείο τον άφησε ημιπληγικό. Επέστρεψε στο Ισραήλ είκοσι χρόνια αργότερα για να βρει τον οδηγό που είχε αλλάξει τη ζωή του. Σε αυτήν τη μαγευτική αφήγηση της συνάντησής τους, ο Πρέιγκερ εισχωρεί σε βαθιά ερωτήματα ως προς τη φύση μας, την ανατροφή, τις αυταπάτες και το πεπρωμένο.

Πριν από ένα χρόνο, νοίκιασα ένα αυτοκίνητο στην Ιερουσαλήμ

προκειμένου να αναζητήσω έναν άνδρα τον οποίο δεν είχα γνωρίσει ποτέ

αλλά μου είχε αλλάξει τη ζωή.

Δεν είχα το τηλέφωνο του για να τον ενημερώσω πως έρχομαι.

Δε γνώριζα την ακριβή του διεύθυνση,

αλλά ήξερα το όνομά του, Άμπεντ,

ήξερα πως ζούσε σε μία πόλη 15.000 κατοίκων,
στην Κφαρ Κάρα,

και ήξερα πως πριν από 21 χρόνια, έξω από την ιερή αυτή πόλη

μου προκάλεσε κάταγμα στον αυχένα.

Έτσι λοιπόν, ένα συννεφιασμένο πρωινό του Ιανουαρίου, κατευθύνθηκα βόρεια

με μία ασημί Σεβρολέ για να βρω έναν άνδρα, αλλά και την εσωτερική μου ηρεμία.

Ο δρόμος ήταν κατηφορικός και βγήκα από την Ιερουσαλήμ.

Έπειτα έστριψα στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου το μπλε του φορτηγό,

γεμάτο με τέσσερις τόνους πλακάκια δαπέδου,

είχε κατευθυνθεί με μεγάλη ταχύτητα προς την πίσω αριστερή γωνία

του μικρού λεωφορείου στο οποίο επέβαινα.

Ήμουν 19 ετών.

Είχα ψηλώσει 12,5 εκατοστά και είχα κάνει περί τα 20.000 push ups

μέσα σε οκτώ μήνες και τη βραδιά πριν το τροχαίο,

απολάμβανα το νέο σώμα μου,

έπαιζα μπάσκετ με φίλους

μέχρι τα ξημερώματα μιας ημέρας του Μαίου.

Χτυπούσα τη μπάλα με το μεγάλο δεξί μου χέρι

και όταν το χέρι μου έφτανε το καλάθι, αισθανόμουν αήττητος.

Είχα πάρει το λεωφορείο για να πάω να πάρω την πίτσα που είχα κερδίσει στο γήπεδο.

Δεν είδα τον Άμπεντ να πλησιάζει.

Από τη θέση μου, ατένιζα μία πέτρινη πόλη

πάνω σ' ένα λόφο, να λάμπει στον ήλιο του μεσημεριού,

όταν από πίσω ακούστηκε ένας έντονος θόρυβος,

δυνατός και βίαιος σαν έκρηξη βόμβας.

Το κεφάλι μου τραβήχτηκε προς τα πίσω πάνω από το κόκκινο κάθισμά μου.

Το τύμπανό μου έσπασε. Τα παπούτσια μου πετάχτηκαν από τα πόδια μου.

Κι εγώ πετάχτηκα, το κεφάλι μου στηριζόταν σε σπασμένα κόκκαλα

και όταν προσγειώθηκα ήμουν τετραπληγικός.

Τους επόμενους μήνες, έμαθα να αναπνέω χωρίς βοήθεια,

έπειτα έμαθα να κάθομαι, να στέκομαι και να περπατώ,

αλλά το σώμα μου ήταν χωρισμένο κάθετα.

Ήμουν ημιπληγικός, και στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη,

χρησιμοποιούσα αναπηρικό καρότσι για τέσσερα χρόνια, καθόλη τη διάρκεια των σπουδών μου.

Οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και επέστρεψα στην Ιερουσαλήμ για ένα χρόνο.

Εκεί σηκώθηκα για τα καλά από το καρότσι,

έγειρα πάνω στο μπαστούνι μου και έριξα μια ματιά στο παρελθόν,

βρήκα όλους τους συνεπιβάτες μου στο λεωφορείο,

αλλά και φωτογραφίες από το δυστύχημα,

και όταν είδα αυτή τη φωτογραφία,

δεν είδα ένα αιμόφυρτο και ακίνητο σώμα.

Είδα τον υγιή όγκο ενός αριστερού δελτοειδή,

και θρήνησα την απώλειά του,

θρήνησα όλα όσα δεν είχα ακόμη κάνει,

και τα οποία θα ήταν αδύνατον πια να κάνω.

Τότε διάβασα την κατάθεση του Άμπεντ

το πρωινό της επομένης του δυστυχήματος,

ότι κατευθυνόταν προς την Ιερουσαλήμ στη δεξιά λωρίδα του δρόμου.

Διαβάζοντας τα λόγια του, μου ήρθαν δάκρυα οργής.

Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα οργή προς αυτόν τον άνδρα,

ως απόρροια σκέψεων που πίστευα πως μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξεις.

Σε αυτό το κομμάτι χαρτί,

το δυστύχημα δεν είχε συμβεί ακόμη.

O Άμπεντ μπορούσε ακόμη να στρίψει προς τα αριστερά

έτσι ώστε να τον δω να με προσπερνάει από το παράθυρό μου

και εγώ να μην πάθω τίποτα.

«Πρόσεχε, Άμπεντ, πρόσεχε. Κόψε ταχύτητα.»

Ο Άμπεντ όμως δεν έκοψε ταχύτητα,

και στο κομμάτι αυτό χαρτί, ο αυχένας μου υπέστη και πάλι κάταγμα

και για άλλη μία φορά, δεν μπορούσα να νιώσω θυμό.

Αποφάσισα να βρω τον Άμπεντ,

και όταν τον βρήκα,

απάντησε στο εβραϊκό μου «γεια» τόσο ατάραχα,

που θα πίστευε κανείς πως περίμενε το τηλεφώνημά μου.

Ίσως να το περίμενε.

Δεν ανέφερα στον Άμπεντ το μητρώο του στην τροχαία --

27 παραβάσεις μέχρι τα 25 του,

η τελευταία, το ό,τι δε χαμήλωσε ταχύτητα εκείνη τη μέρα του Μαίου --

και δεν ανέφερα το δικό μου ιστορικό --

την τετραπληγία και τους καθετήρες,

την ανασφάλεια και την απώλεια --

και όταν ο Άμπεντ συνέχισε να μιλά για το πόσο είχε τραυματιστεί στο δυστύχημα,

δεν του είπα πως ήξερα από την αναφορά της αστυνομίας

πως δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά.

Είπα πως ήθελα να συναντηθούμε.

Ο Άμπεντ είπε να τον ξανακαλέσω μερικές βδομάδες αργότερα,

και όταν το έκανα και ένα ηχογραφημένο μήνυμα με ενημέρωσε

πως ο αριθμός εκείνος δεν ίσχυε πια,

σταμάτησα να σκέφτομαι τον Άμπεντ και το δυστύχημα.

Πέρασαν πολλά χρόνια.

Περπατούσα με το μπαστούνι μου και την επιστραγαλίδα και ένα σακίδιο

σε ταξίδια σε έξι ηπείρους.

Έπαιζα κάθε βδομάδα σε παιχνίδια σόφτμπολ

τα οποία είχα ο ίδιος οργανώσει στο Σέντραλ Παρκ,

και στη Νέα Υόρκη όπου έμενα, έγινα δημοσιογράφος και συγγραφέας

και πληκτρολογούσα εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις
μ' ένα δάχτυλο.

Ένας φίλος μου επεσήμανε πως όλες οι σημαντικές μου ιστορίες

καθρέφτιζαν τη δική μου, κάθε μία εστίαζε στη ζωή ενός ανθρώπου

η οποία είχε αλλάξει μέσα σε μία στιγμή,

αν όχι λόγω κάποιου δυστυχήματος, τότε λόγω κάποιας κληρονομιάς,

ενός χτυπήματος με μπαστούνι, λόγω μιας φωτογραφίας ή μίας σύλληψης.

Όλοι μας είχαμε ένα πριν και ένα μετά.

Προσπαθούσα απ' ό,τι φαίνεται να συμφιλιωθώ με τη μοίρα μου μέσα από το έργο μου.

Ωστόσο, ο Άμπεντ ήταν το τελευταία που σκεπτόμουν, όταν πέρυσι,

επέστρεψα στο Ισραήλ για να γράψω για το δυστύχημα,

και το βιβλίο το οποίο έγραψα, «Μισή ζωή»,

είχε σχεδόν ολοκληρωθεί όταν συνειδητοποίησα

πως ήθελα ακόμη να συναντήσω τον Άμπεντ

και κατάλαβα επιτέλους το γιατί:

για να ακούσω τον άνθρωπο αυτό να λέει μια λέξη: «Συγγνώμη».

Ο κόσμος ζητά συγγνώμη και για πιο απλά πράγματα.

Κι έτσι ζήτησα από έναν αστυνομικό να μου επιβεβαιώσει πως ο Άμπεντ έμενε ακόμη

κάπου στην ίδια πόλη

και κατευθύνθηκα οδικώς προς τα εκεί με ένα κίτρινο τριαντάφυλλο σε γλάστρα στην πίσω θέση,

όταν ξαφνικά τα λουλούδια μου φάνηκαν γελοία επιλογή δώρου.

Τι να προσφέρεις όμως στον άνθρωπο που σου έσπασε τον αυχένα;

(Γέλια)

Έφτασα στην πόλη Άμπου Γκος,

και αγόρασα ένα κουτί με λουκούμια,

φυστίκια με ροδόνερο. Καλύτερα.

Πίσω στον αυτοκινητόδρομο 1, οραματιζόμουν αυτό που με περίμενε.

Τον Άμπεντ να με αγκαλιάζει. Τον Άμπεντ να με φτύνει.

Τον Άμπεντ να λέει, «Συγγνώμη».

Άρχισα τότε να αναρωτιέμαι, όπως το είχα κάνει τόσες φορές στο παρελθόν,

πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου

αν ο άνθρωπος αυτός δε με είχε τραυματίσει,

αν τα γονίδιά μου είχαν βιώσει μία διαφορετική εμπειρία.

Ποιος ήμουν;

Ήμουν αυτός που ήμουν πριν το τροχαίο,

προτού ο δρόμος αυτός να χωρίσει τη ζωή μου στα δύο σαν ανοιχτό βιβλίο;

Με καθόριζε αυτό που μου είχε συμβεί;

Ήμαστε όλοι το αποτέλεσμα των όσων μας είχαν κάνει, των όσων είχαν κάνει για μας,

η απιστία ενός γονέα ή συζύγου,

τα χρήματα που κληρονομήσαμε;

Ή μήπως είμασταν τα σώματά μας, με τα όσα κληρονομούν και τις ελλείψεις που έχουν;

Είχα την αίσθηση πως δεν μπορούσαμε να είμαστε τίποτε περισσότερο από γονίδια και εμπειρίες,

πώς όμως να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο;

Ο Γέιτς έθεσε το ίδιο αυτό καθολικό ερώτημα,

«Ω σώμα που λικνίζεσαι με την μουσική, ω λαμπερή ματιά,

πώς ξεχωρίζει κανείς το χορευτή από το χορό;»

Είχα ήδη οδηγήσει για μία ώρα

όταν κοίταξα στον καθρέφτη του οδηγού και είδα το λαμπερό μου βλέμμα.

Το φως που είχαν τα μάτια μου όσο είχαν μπλε χρώμα.

Τις προδιαθέσεις και τις παρορμήσεις που με ωθούσαν

ως βρέφος να προσπαθώ να πέσω από μία βάρκα σε μια λίμνη του Σικάγο,

που με ωθούσαν ως έφηβο

να πηδήξω στα αφιλόξενα νερά του κόλπου του Κέιπ Κοντ μετά από έναν τυφώνα.

Είδα, επίσης, στην αντανάκλασή μου

πως, αν ο Άμπεντ δε με είχε τραυματίσει,

θα ήμουν τώρα, κατά πάσα πιθανότητα, γιατρός

και σύζυγος και πατέρας.

Θα με απασχολούσαν λιγότερο ο χρόνος και ο θάνατος

και, βεβαίως, δε θα ήμουν ανάπηρος,

και δε θα υπέφερα από τα χιλιάδες βέλη που μου εκτόξευσε η μοίρα μου.

Το συχνό σφίξιμο των δακτύλων μου, τα θραύσματα στα δόντια μου

τα απέκτησα δαγκώνοντας όλα αυτά

που δεν ανοίγουν μόνο μ' ένα χέρι.

Ο χορευτής και ο χορός ήταν αναπόδραστα συνδεδεμένοι.

Κόντευε 11 όταν βγήκα προς τα δεξιά από τον αυτοκινητόδρομο

προς Αφούλα και πέρασα μπροστά από ένα μεγάλο λατομείο

και σύντομα ήμουν στην Κφαρ Κάρα.

Ένιωσα ταραγμένος.

Όμως στο ραδιόφωνο έπαιζαν Σοπέν, επτά υπέροχες μαζούρκες

και σταμάτησα σε ένα χώρος στάθμευσης
δίπλα σ' ένα βενζινάδικο

για να τις ακούσω και να ηρεμήσω.

Μου έχουν πει πως στις αραβικές πόλεις,

αρκεί να αναφέρεις το όνομα κάποιου σ' έναν ντόπιο

και θα το αναγνωρίσει.

Και ανέφερα τον Άμπεντ και τον εαυτό μου,

επισημαίνοντας επίτηδες πως ερχόμουν εν ειρήνη,

στους ανθρώπους της πόλης,

όταν συνάντησα τον Μοχάμεντ έξω από ένα ταχυδρομείο το μεσημέρι.

Με άκουσε.

Ξέρετε, κυρίως όταν μιλούσα με άλλους ανθρώπους

αναρωτιόμουν που τελείωνα εγώ και που ξεκινούσε
η αναπηρία μου,

καθώς πολύ άνθρωποι μου έλεγαν πράγματα που δεν έλεγαν σε άλλους.

Πολλοί έκλαιγαν.

Και μία μέρα, όταν μία γυναίκα που συνάντησα
στο δρόμο έκανε το ίδιο

και αργότερα τη ρώτησα γιατί,

μου είπε, απ' όσο μπορούσε να καταλάβει,
τα δάκρυά της

είχαν να κάνουν με το γεγονός πως ήμουν ευτυχισμένος και γερός,

αλλά ταυτόχρονα και ευάλωτος.

Άκουσα τα λόγια της. Υποθέτω πως ήταν αληθινά.

Ήμουν ο εαυτός μου,

αλλά πλέον ήμουν ο εαυτός μου παρότι κουτσαίνω,

και αυτό, υποθέτω, ήταν που με προσδιόριζε πλέον.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μοχάμεντ μου είπε

κάτι το οποίο ίσως να μην έλεγε σε κανέναν άλλο άγνωστο.

Με οδήγησε σε ένα σπίτι βαμμένο με στόκο στο χρώμα της κρέμας και μετά έφυγε με το αυτοκίνητο.

Και καθώς συλλογιζόμουν τι να πω,

με προσέγγισε μία γυναίκα η οποία φορούσε μαύρη εσάρπα και μαύρα ρούχα.

Κατέβηκα από το αυτοκίνητό μου και είπα «Σαλόμ,»

είπα ποιος ήμουν,

και εκείνη μου είπε πως ο σύζυγός της, ο Άμπεντ

θα επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά σε τέσσερις ώρες.

Τα εβραϊκά της δεν ήταν πολύ καλά και αργότερα μου εξομολογήθηκε

πως νόμιζε πως είχα έρθει να εγκαταστήσω
τη σύνδεση για το ίντερνετ.

(Γέλια)

Έφυγα με το αυτοκίνητο και επέστρεψα στις 16:30,

ευγνώμων για το μιναρέ στο βάθος του δρόμου

που με βοήθησε να ξαναβρώ το σημείο.

Καθώς πλησίαζα την μπροστινή πόρτα,

ο Άμπεντ με είδε, με το τζιν, την μπλούζα μου και το μπαστούνι,

και εγώ είδα τον Άμπεντ, έναν συνηθισμένο άνδρα μετρίου αναστήματος.

Φορούσε ρούχα σε μαύρο και άσπρο: παπούτσια πάνω από κάλτσες,

μία φθαρμένη φόρμα, ένα εμπριμέ πουλόβερ,

ένα ριγέ σκουφί τραβηγμένο μέχρι το μέτωπο.

Με περίμενε. Ο Μοχάμεντ είχε τηλεφωνήσει.

Κι έτσι αμέσως, σφίξαμε τα χέρια και χαμογελάσαμε

και του έδωσα το δώρο μου,

και εκείνος με καλωσόρισε στο σπίτι του

και καθίσαμε δίπλα-δίπλα σ' έναν υφασμάτινο καναπέ.

Και τότε ο Άμπεντ συνέχισε αμέσως

την αξιοθρήνητη ιστορία, την οποία ξεκίνησε στο τηλέφωνο

πριν από 16 χρόνια.

Είχε κάνει μόλις επέμβαση στα μάτια του, είπε.

Είχε κι εκείνος προβλήματα με τα πλευρά του και τα πόδια του,

και, α ναι, είχε χάσει τα δόντια του στο ατύχημα.

Με ρώτησε αν ήθελα να τον δω να βγάζει τη μασέλα.

Ο Άμπεντ μετά σηκώθηκε και άναψε την τηλεόραση

για να μην είμαι μόνος μου όταν θα έβγαινε από το δωμάτιο,

και επέστρεψε με φωτογραφίες πόλαροϊντ από το δυστύχημα

και την παλιά του άδεια οδήγησης.

«Ήμουν όμορφος», είπε.

Στρέψαμε το βλέμμα μας στην μεταλλική κούπα του.

Ο Άμπεντ ήταν μέτριας εμφάνισης,

με πυκνά μαύρα μαλλιά, γεμάτο πρόσωπο και μακρύ λαιμό.

Αυτός ήταν ο νεαρός, ο οποίος στις 16 Μαίου 1990

είχε σπάσει δύο αυχένες, συμπεριλαμβανομένου του δικού μου,

είχε τραυματίσει έναν εγκέφαλο και αφαιρέσει μία ζωή.

21 χρόνια μετά, ήταν πλέον πιο αδύνατος από τη γυναίκα του,

το δέρμα του προσώπου του χαλαρό,

και κοιτάζοντας τον Άμπεντ να κοιτάζει τον νεαρό εαυτό του

θυμήθηκα που κοιτούσα τη δική μου φωτογραφία του νεαρού εαυτού μου

μετά το δυστύχημα και αναγνώρισα τη λαχτάρα που ένιωσε.

«Το ατύχημα άλλαξε τη ζωή και των δύο μας», είπα.

Ο Άμπεντ έπειτα μου έδειξε μία φωτογραφία του κατεστραμμένου του φορτηγού,

και είπε πως για το ατύχημα έφταιγε ο οδηγός ενός λεωφορείου

στην αριστερή λωρίδα, ο οποίος δεν τον άφηνε να περάσει.

Δεν ήθελα να κάνω ανασκόπηση του δυστυχήματος με τον Άμπεντ.

Ήλπιζα για κάτι πιο απλό:

να φάμε λουκούμια με δύο κουβέντες και μετά να αναχωρήσω.

Και γι' αυτό δεν επεσήμανα πως στην κατάθεσή του

το πρωινό μετά το δυστύχημα,

ο Άμπεντ δεν ανέφερε καν τον οδηγό του λεωφορείου.

Αλλά όχι, δεν είπα τίποτα. Δεν είπα τίποτα επειδή δεν είχα έρθει για να ακούσω κάποια αλήθεια.

Είχα έρθει για μεταμέλειεα.

Κι έτσι άρχισα να αναζητώ τη μεταμέλεια

και πέταξα την αλήθεια απ' το παράθυρο.

«Καταλαβαίνω». είπα, «πως δε έφταιγες εσύ για το δυστύχημα,

αλλά δεν αισθάνεσαι λύπη για τους ανθρώπους που υπέφεραν;»

Ο Άμπεντ είπε δύο λέξεις.

«Ναι, υπέφερα.»

Έπειτα ο Άμπεντ μου είπε για ποιο λόγο υπέφερε.

Είχε ζήσει μία άσωτη ζωή πριν από το ατύχημα,

και επομένως ο Θεός είχε διατάξει το ατύχημα,

ενώ τώρα, είπε, ήταν θρησκευόμενος και ο Θεός ευχαριστημένος.

Και τότε ο Θεός έκανε την παρέμβασή του:

μία είδηση στην τηλεόραση για ένα τροχαίο που ώρες πριν

είχε παρασύρει στο θάνατο τρεις ανθρώπους στα βόρεια της χώρας.

Κοιτάξαμε τα συντρίμμια.

«Περίεργο,» είπα.

«Περίεργο,» συμφώνησε.

Έκανα τη σκέψη πως εκεί, στην οδό 804,

υπήρχαν υπαίτιοι και θύματα,

δυάδες τις οποίες ένωνε ένα δυστύχημα.

Κάποιοι, όπως και ο Άμπεντ, θα ξεχάσουν την ημερομηνία.

Κάποιοι, όπως κι εγώ, θα τη θυμούνται.

Το ρεπορτάζ ολοκληρώθηκε και ο Άμπεντ μίλησε.

«Είναι κρίμα,» είπε, «που η αστυνομία

σε αυτήν τη χώρα δεν είναι πιο αυστηρή με τους κακούς οδηγούς.»

Έμεινα εμβρόντητος.

Ο Άμπεντ είχε πει κάτι αξιοσημείωτο.

Ανέβαζε αυτό άραγε το βαθμό απαλλαγής του από την ευθύνη για το ατύχημα;

Ήταν δείγμα ενοχής, ένας ισχυρισμός

πως θα έπρεπε να τον έχουν βάλει στη φυλακή για περισσότερο καιρό;

Είχε εκτίσει εξάμηνη ποινή στη φυλακή και είχε χάσει την άδειά του για το φορτηγό για μία δεκαετία.

Αποφάσισα να μην είμαι διακριτικός.

«Άμπεντ,» είπα,

«Nόμιζα πως είχαν υπάρξει κάποια θεματάκια με την οδήγηση και πριν το ατύχημα.»

«Ναι», είπε, «μία φορά πήγα με 60 σε δρόμο με όριο τα 40.»

27 παραβιάσεις --

παραβίαση κόκκινου σηματοδότη, υπερβολική ταχύτητα,

παραβίαση λωρίδας,

και τέλος, το γεγονός ότι πατούσε και φρένο και γκάζι κατηφορίζοντας το λόφο --

όλα αυτά ήταν μόνο μία παράβαση.

Και τότε κατάλαβα πως όσο ωμή κι αν είναι η πραγματικότητα,

ο κάθε άνθρωπος την προσαρμόζει με τον πιο εύπεπτο τρόπο.

Ο τράγος γίνεται ήρωας. Ο φταίχτης μετατρέπεται σε θύμα.

Τότε κατανόησα πως ο Άμπεντ δε θα ζητούσε ποτέ συγγνώμη.

Ο Άμπεντ κι εγώ καθίσαμε με τον καφέ μας.

Περάσαμε 90 λεπτά μαζί,

και πλέον τον γνώριζα.

Δεν ήταν ιδιαίτερα κακός άνθρωπος

ούτε ιδιαίτερα καλός.

Ήταν ένας περιορισμένος άνθρωπος

που είχε βρει τον τρόπο να είναι ευγενικός απέναντί μου.

Όπως επιτάσσει και η εβραϊκή παράδοση,

μου ευχήθηκε να κλείσω τα 120 χρόνια.

Ωστόσο, ήταν δύσκολο για μένα να καταλάβω κάποιον

ο οποίος είχε νύψει τας χείρας του σε τέτοιο βαθμό ως προς τις επικίνδυνες πράξεις του,

κάποιον, ο οποίος δεν εξέταζε καθόλου τη ζωή του, σε σημείο να πει

πως νόμιζε πως δύο άνθρωποι είχαν πεθάνει στο δυστύχημα.

Ήθελα να πω τόσα πολλά στον Άμπεντ.

Ήθελα να του πω πως το να αναγνωρίσει την αναπηρία μου

δεν ήταν κάτι κακό,

καθότι δεν κάνουν καλά όσοι εκφράζουν θαυμασμό

για ανθρώπους σαν κι εμένα που χαμογελούν ενώ κουτσαίνουν.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως έχουν περάσει χειρότερα,

πως τα θέματα της καρδιάς τους χτυπούν με μεγαλύτερη δύναμη από ένα φορτηγό,

πως τα προβλήματα του μυαλού είναι ακόμη μεγαλύτερα,

πιο επιβλαβή, από εκατοντάδες σπασμένους αυχένες.

Ήθελα να του πω πως αυτό που προσδιορίζει τους περισσότερους από εμάς

πάνω απ' όλα

δεν είναι το μυαλό μας, ούτε το σώμα μας

ούτε τα όσα μας συμβαίνουν,

αλλά πώς αντιδρούμε στα όσα μας συμβαίνουν.

«Αυτή,» έγραψε ο ψυχίατρος Βίκτος Φρανκλ,

«είναι και η τελευταία ανθρώπινη ελευθερία:

η επιλογή της συμπεριφοράς μας κάτω από οποιεσδήποτες συνθήκες.»

Ήθελα να του πω πως δεν είναι μόνο αυτός που προκαλεί την παράλυση

κι αυτός που την υφίσταται που πρέπει να εξελιχθούν, να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα,

αλλά πως όλοι μας πρέπει --

όσοι γερνάμε, όσοι είμαστε ανήσυχοι, χωρισμένοι και σιγά-σιγά φαλακροί

και χρεωκοπημένοι και όλοι μας γενικότερα.

Ήθελα να του πω πως δε χρειάζεται κάποιος να πει

πως κάτι κακό είναι καλό,

πως ένα δυστύχημα το προκαλεί ο Θεός, επομένως είναι κάτι καλό,

πως ένας σπασμένος λαιμός είναι κάτι καλό.

Μπορεί κανείς να πει πως κάτι κακό είναι φρικτό,

αλλά πως παρόλα αυτά ο φυσικός αυτός κόσμος έχει και πολλά όμορφα πράγματα.

Ήθελα να του πως πως, τελικά, η εντολή μας είναι ξεκάθαρη:

Πρέπει να ξεπερνάμε την κακή μας τύχη.

Πρέπει να είμαστε καλά και να απολαμβάνουμε το καλό,

τις σπουδές, την εργασία, την περιπέτεια και τη φιλία -- βέβαια, τη φιλία --

τους γύρω μας και την αγάπη.

Πάνω απ' όλα, όμως, ήθελα να του πω

αυτό που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ,

πως «για να ευχαριστηθείς την ανθρώπινη ζεστασιά,

κάποια κομμάτια σου θα πρέπει να είναι ψυχρά

καθότι τίποτα δεν έχει την ποιότητα που έχει σ' αυτόν τον κόσμο

χωρίς την ύπαρξη του αντιθέτου του.»

Ναι, το αντίθετο.

Και αν συνειδητοποιείς τι δεν έχεις,

τότε ίσως πραγματικά συνειδητοποιήσεις τι έχεις,

και αν οι θεοί είναι καλοί μαζί σου, θα απολαύσεις πραγματικά αυτά που έχεις.

Αυτό είναι το ένα εξαιρετικό δώρο το οποίο θα λάβεις

εάν έχεις υπαρξιακές ανησυχίες.

Ο θάνατος για παράδειγμα. Επομένως, θα ξυπνάς κάθε πρωί

γεμάτος ενέργεια για τη ζωή.

Ένα κομμάτι σου είναι ψυχρό,

και γι' αυτό ένα άλλο απολαμβάνει πραγματικά τη ζεστασιά

ή και το κρύο.

Όταν ένα πρωί, χρόνια μετά το ατύχημα,

πάτησα μια πέτρα και η πατούσα του αριστερού μου ποδιού

αισθάνθηκε την κρύα επιφάνεια, τα νεύρα επιτέλους αφυπνισμένα,

ήταν αναζωογονητικό, σαν το χιόνι.

Αλλά αυτά δεν τα είπα στον Άμπεντ.

Του είπα μόνο πως είχε σκοτώσει έναν άνδρα, όχι δύο.

Του είπα το όνομα αυτού του άνδρα.

Και μετά είπα, «Αντίο».

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)