Ντέιβιντ Κέλι: Πώς να αναπτύξετε τη δημιουργική σας αυτοπεποίθηση

Είναι το σχολείο ή ο χώρος εργασίας σας χωρισμένος ανάμεσα σε «δημιουργικά» και πρακτικά άτομα; Οπωσδήποτε όμως, ο Ντέιβιντ Κέλι υποστηρίζει ότι η δημιουργικότητα δεν αποτελεί ειδικότητα ορισμένων μόνο ατόμων. Μέσα από ιστορίες από τη θρυλική του καριέρα στον τομέα του σχεδίου και την προσωπική του ζωή, προτείνει τρόπους ώστε να αναπτύξετε τη δημιουργική σας αυτοπεποίθηση... (Από τη συνεδρία στο Στούντιο Σχεδίου στο TED2012, υπό την επιμέλεια των Τσι Πέρλμαν και Ντέιβιντ Ρόκγουελ).

Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα

για τη δημιουργική αυτοπεποίθηση.

Θα ξεκινήσω από πολύ παλιά στην τρίτη τάξη του δημοτικού

στο Σχολείο Όκντεϊλ, στο Μπάρμπερτον του Οχάιο.

Θυμάμαι ότι μια μέρα ο καλύτερός μου φίλος ο Μπράιαν δούλευε πάνω σε ένα πρότζεκτ.

Έφτιαχνε ένα άλογο από τον πηλό

που η δασκάλα μας φύλαγε κάτω από τον νεροχύτη.

Κάποια στιγμή, κάποιο από τα κορίτσια που καθόταν στο θρανίο του,

βλέποντας τι έκανε,

έγυρε προς το μέρος του και του είπε,

«Αυτό είναι απαίσιο. Δε θυμίζει καθόλου άλογο».

Ο Μπράιαν απογοητεύτηκε.

Χάλασε το άλογό του και το πέταξε στον κάδο.

Δεν ξαναείδα τον Μπράιν να ασχολείται με κάτι παρόμοιο έκτοτε.

Αναρωτιέμαι πόσο συχνά συμβαίνει αυτό.

Φαίνεται ότι όταν λέω αυτή την ιστορία σχετικά με τον Μπράιαν στους μαθητές μου,

πολλοί από αυτούς θέλουν να έρθουν μετά το μάθημα

και να μου μιλήσουν για παρόμοιες εμπειρίες που είχαν,

πώς μια δασκάλα τους είχε αποθαρρύνει

ή πώς ένας μαθητής ήταν ιδιαίτερα σκληρός μαζί τους.

Κάποιοι έπαψαν να θεωρούν τον εαυτό τους

δημιουργικό σε εκείνη τη φάση.

Βλέπω αυτήν την παραίτηση που συμβαίνει στην παιδική ηλικία,

και εσωτερικεύεται και γίνεται μονιμότερη,

ακόμη και μέχρι την ενηλικίωση.

Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε συχνά λοιπόν.

Όταν έχουμε ένα εργαστήριο

ή όταν έχουμε μαζί μας πελάτες με τους οποίους δουλεύουμε δίπλα-δίπλα,

στο τέλος φτάνουμε σ' εκείνο το στάδιο της διαδικασίας

που είναι ασαφές ή πρωτότυπο.

Τελικά αυτά τα ισχυρά διευθυντικά στελέχη βγάζουν τα Μπλάκμπερι τους

και λένε ότι έχουν να κάνουν κάποια πολύ σημαντικά τηλεφωνήματα,

και κατευθύνονται προς την έξοδο.

Είναι τόσο αμήχανοι.

Όταν τους εντοπίζουμε και τους ρωτάμε τι συμβαίνει,

απαντούν κάτι σαν, «Δεν είμαι δημιουργικός τύπος».

Αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει.

Αν αφοσιωθούν στη διαδικασία, αν αφοσιωθούν σε αυτή,

καταλήγουν να κάνουν απίστευτα πράγματα

κι εκπλήσσουν τον εαυτό τους με το πόσο εφευρετικοί

είναι αυτοί και οι ομάδες τους.

Εξέταζα λοιπόν αυτόν το φόβο που νιώθουμε απέναντι στην κριτική.

Ότι δεν κάνετε πράγματα, φοβάστε ότι θα κριθείτε.

Αν δεν πείτε τη σωστή δημιουργική άποψη, θα κριθείτε.

Έκανα μια σπουδαία ανακάλυψη

όταν συνάντησα τον ψυχολόγο Άλμπερτ Μπαντούρα.

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον Άλμπερτ Μπαντούρα,

αλλά αν επισκεφθείτε τη Βικιπαίδεια

αναφέρει ότι είναι ο τέταρτος πιο σημαντικός ψυχολόγος στην ιστορία--

όπως ο Φρόιντ, ο Σκίνερ, κάποιος άλλος και ο Μπαντούρα.

Ο Μπαντούρα είναι 86 κι ακόμα εργάζεται στο Στάνφορντ.

Είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος.

Πήγα λοιπόν να τον συναντήσω

επειδή είχε πρόσφατα ασχοληθεί με τις φοβίες που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ,

για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Είχε αναπτύξει αυτόν τον τρόπο, αυτό το είδος μεθοδολογίας,

που είχε ως αποτέλεσμα να θεραπεύει τον κόσμο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Σε τέσσερις ώρες πετύχαινε ένα τεράστιο ποσοστό θεραπείας ατόμων που είχαν φοβίες.

Μιλήσαμε για τα φίδια.

αλλά μιλήσαμε για τα φίδια και το φόβο για τα φίδια ως μια φοβία.

Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.

Μου είπε ότι καλούσε το πειραματικό υποκείμενο μέσα,

και έλεγε, «Ξέρετε, υπάρχει ένα φίδι στο διπλανό δωμάτιο

και πρόκειται να πάμε εκεί μέσα».

Σε αυτό, ανέφερε ότι οι περισσότεροι απαντούσαν,

«Αποκλείεται, δεν πάω εκεί μέσα,

ειδικά αν υπάρχει εκεί ένα φίδι».

Αλλά ο Μπαντούρα ακολουθούσε μια μέθοδο βήμα προς βήμα που ήταν εξαιρετικά επιτυχής.

Πήγαινε λοιπόν τον κόσμο σε εκείνον το διπλό καθρέφτη

από όπου έβλεπαν μέσα στο δωμάτιο με το φίδι,

και τους έκανε να νιώθουν άνετα με αυτό.

Τότε με μια σειρά από βήματα,

τους μετακινούσε και βρίσκονταν στην είσοδο με την πόρτα ανοιχτή

και κοίταζαν εκεί μέσα.

Τους έκανε να νιώθουν άνετα με αυτό.

Πολλά περισσότερα βήματα αργότερα, μικρά δειλά βήματα,

βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο, φορούσαν ένα δερμάτινο γάντι σαν των ηλεκτροσυγκολλητών,

και τελικά άγγιζαν το φίδι.

Όταν άγγιζαν το φίδι,

Στην πραγματικότητα, τα πάντα ήταν καλύτερα από μια χαρά.

Αυτά τα άτομα που είχαν μακροχρόνιες φοβίες με τα φίδια

έλεγαν πράγματα όπως,

«Κοίτα πόσο όμορφο είναι αυτό το φίδι».

Και το κράταγαν στην αγκαλιά τους.

Ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτή τη διαδικασία «καθοδηγούμενη επιβολή».

Λατρεύω αυτόν τον όρο: καθοδηγούμενη επιβολή.

Συνέβη και κάτι άλλο,

τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία και άγγιξαν το φίδι

κατέληξαν να ανησυχούν λιγότερο και για άλλα πράγματα στη ζωή τους.

Προσπαθούσαν σκληρότερα, επέμεναν περισσότερο,

και δέχονταν ευκολότερα την αποτυχία.

Απέκτησαν μια νέα αυτοπεποίθηση.

Ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτή την αυτοπεποίθηση αυτο-αποτελεσματικότητα --

η αίσθηση ότι μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο

και ότι μπορείτε να πετύχετε τους στόχους σας.

Η συνάντησή μου με τον Μπαντούρα ήταν καθαρτική για μένα

επειδή συνειδητοποίησα ότι αυτός ο διάσημος επιστήμων

είχε καταγράψει κι είχε τεκμηριώσει επιστημονικά

κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει τα τελευταία 30 χρόνια.

Ότι δηλαδή μπορούσαμε να πάρουμε τα άτομα που είχαν το φόβο ότι δεν είναι δημιουργικά,

και να τα καθοδηγήσουμε με μια σειρά από βήματα,

κάτι σαν μια σειρά από μικρές επιτυχίες,

να μετατρέψουν το φόβο τους σε οικειότητα, και να εκπλήσσουν τον εαυτό τους.

Η μετάλλαξη αυτή είναι απίστευτη.

Το βλέπουμε συνεχώς στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ.

Άτομα από όλους τους διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους,

θεωρούν τον εαυτό τους μόνο αναλυτικό.

Έρχονται και συμμετέχουν στη διαδικασία, στη διαδικασία μας,

αποκτούν αυτοπεποίθηση και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον εαυτό τους.

Είναι εντελώς ενθουσιασμένοι συναισθηματικά

σε σχέση με το γεγονός ότι κυκλοφορούν

θεωρώντας τον εαυτό τους δημιουργικό.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένα από τα πράγματα που θα έκανα σήμερα

είναι να σας εισάγω σε αυτό το ταξίδι και να σας δείξω πώς είναι.

Το ταξίδι αυτό μου θυμίζει τον Νταγκ Ντιτζ.

Ο Νταγκ Ντιτζ είναι ένα τεχνικός.

Σχεδιάζει ακτινοδιαγνωστικό εξοπλισμό,

μεγάλου μεγέθους ακτινοδιαγνωστικό εξοπλισμό.

Έχει εργαστεί για την GE, και είχε μια υπέροχη καριέρα.

Αλλά σε κάποια φάση έπαθε μια κρίση.

Ήταν στο νοσοκομείο όπου κοίταζε πώς χρησιμοποιούταν ένας από τους μαγνητικούς τομογράφους του

όταν είδε μια νέα οικογένεια.

Είχαν ένα κοριτσάκι,

κι εκείνο το κοριτσάκι έκλαιγε κι ήταν τρομοκρατημένο.

Κι ο Νταγκ απογοητεύτηκε όταν έμαθε

ότι σχεδόν 80 τοις εκατό των ασθενών παιδιατρικής σε αυτό το νοσοκομείο

έπρεπε να ναρκωθούν προκειμένου να αντέξουν στον αξονικό τομογράφο.

Αυτό απογοήτευσε πραγματικά τον Νταγκ,

επειδή πριν από αυτό το συμβάν ήταν περήφανος για αυτό που είχε καταφέρει.

Έσωζε ζωές με αυτό το μηχάνημα.

Αλλά πληγώθηκε όταν είδε το φόβο

που αυτό το μηχάνημα προκαλούσε στα παιδιά.

Περίπου εκείνη την περίοδο παρακολουθούσε μαθήματα στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ.

Μάθαινε για τη διαδικασία μας

σχετικά με την προετοιμασία του σχεδιασμού, την ενσυναίσθηση,

σχετικά με την επαναληπτική πρωτοτυποποίηση.

Θα λάμβανε αυτή τη νέα γνώση

και θα έκανε κάτι αρκετά ασυνήθιστο.

Θα επανασχεδίαζε όλη την εμπειρία του τομογράφου.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε.

Μετέτρεψε τον τομογράφο σε μια περιπέτεια για τα παιδιά.

Έβαψε τους τοίχους καθώς και το μηχάνημα,

και κανόνισε την επανεκπαίδευση των χειριστών του μηχανήματος από άτομα που ήξεραν από παιδιά,

όπως είναι οι ξεναγοί μουσείων για παιδιά.

Οπότε τώρα όταν έρχεται το παιδί, βιώνει μια εμπειρία.

Του μιλούν για το θόρυβο και την κίνηση του πλοίου.

Και όταν έρχονται, λένε,

«Εντάξει, πρόκειται να μπεις στο πειρατικό πλοίο,

αλλά να παραμείνεις ακίνητος γιατί δε θέλουμε να σε βρουν οι πειρατές».

Τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστικά.

Συνεπώς από περίπου το 80 τοις εκατό των παιδιών που χρειάζονταν νάρκωση,

έφτασαν να χρειάζονται νάρκωση περίπου το 10 τοις εκατό των παιδιών.

Το νοσοκομείο και η GE ήταν εξίσου χαρούμενοι.

Επειδή δε χρειαζόταν να καλούν διαρκώς τον αναισθησιολόγο,

μπορούσαν να βάζουν περισσότερα παιδιά τη μέρα στο μηχάνημα.

Συνεπώς τα ποσοτικά αποτελέσματα ήταν άψογα.

Αλλά τα αποτελέσματα για τα οποία ενδιαφερόταν ο Νταγκ ήταν πολύ περισσότερο ποιοτικά.

Ήταν μαζί με μια από τις μητέρες

που περίμενε το παιδί της να βγει από τον τομογράφο.

Όταν το κοριτσάκι βγήκε από τον τομογράφο,

έτρεξε προς τη μητέρα του και είπε,

«Μανούλα, μπορούμε να ξαναέρθουμε αύριο;»

(Γέλια)

Έχω ακούσει λοιπόν τον Νταγκ να λέει αυτή την ιστορία πολλές φορές,

να μιλάει για την προσωπική του μετάλλαξη

και για το επαναστατικό σχέδιο που προέκυψε από αυτήν,

αλλά ποτέ δεν τον έχω πραγματικά δει να λέει την ιστορία του μικρού κοριτσιού

χωρίς να δακρύζει.

Η ιστορία του Νταγκ διαδραματίζεται σε ένα νοσοκομείο.

Γνωρίζω ένα δυο πράγματα για τα νοσοκομεία.

Πριν λίγα χρόνια αντιλήφθηκα ότι είχα ένα εξόγκωμα στο πλάι του λαιμού μου,

κι ήταν η σειρά μου να μπω στον αξονικό τομογράφο.

Επρόκειτο για καρκίνο. Κακοήθη.

Μου είπαν ότι οι πιθανότητες να ζήσω άγγιζαν το 40 τοις εκατό.

Όσο λοιπόν κάθεσαι μαζί με τους άλλους ασθενείς φορώντας τις πιτζάμες σου

κι όλοι είναι χλωμοί κι αδύνατοι

και περιμένεις να έρθει η σειρά σου για τις ακτίνες γ,

σκέφτεσαι πολλά.

Κυρίως σκέφτεσαι, «Θα τα καταφέρω;»

Με απασχόλησε πολύ η σκέψη

πώς θα ήταν η ζωή της κόρης μου χωρίς εμένα;

Αλλά σκέφτεσαι άλλα πράγματα.

Με απασχόλησε ιδιαίτερα η σκέψη, τι ήρθα να κάνω σε αυτόν τον κόσμο;

Ποια ήταν η αποστολή μου; Τι έπρεπε να κάνω;

Ήμουν τυχερός επειδή είχα πολλές επιλογές.

Εργαζόμασταν πάνω στην υγεία και την ευεξία,

και την προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Υπήρχαν λοιπόν πολλά πρότζεκτ πάνω στα οποία μπορούσα να εργαστώ.

Αλλά αποφάσισα και αφοσιώθηκα σε εκείνη τη φάση

σε εκείνο που ήθελα περισσότερο να κάνω --

που ήταν να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα

να ανακτήσουν τη χαμένη δημιουργική τους αυτοπεποίθηση.

Αν επρόκειτο να ζήσω, αυτό ήταν που ήθελα να κάνω.

Έζησα, σε περίπτωση που δεν το ξέρετε.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Πιστεύω πραγματικά

ότι όταν ο κόσμος αποκτά αυτή την αυτοπεποίθηση --

και αυτό το βλέπουμε συνέχεια στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ και την εταιρεία IDEO --

αρχίζει να ασχολείται με τα πράγματα που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή του.

Βλέπουμε άτομα να παρατούν αυτό που κάνουν και να ακολουθούν νέους δρόμους.

Τα βλέπουμε να έχουν πιο ενδιαφέρουσες, κι απλώς περισσότερες, ιδέες

ώστε να μπορούν να διαλέγουν ανάμεσα στις καλύτερες ιδέες.

Απλώς παίρνουν καλύτερες αποφάσεις.

Οπότε ξέρω ότι στο TED υποτίθεται ότι πρέπει να έχεις να μιλήσεις για κάτι ικανό να αλλάξει τον κόσμο.

Όλοι μπορούν να κάνουν κάτι που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Αν υπάρχει κάτι τέτοιο για μένα, τότε είναι αυτό. Να συμβάλω στο να συμβεί αυτό.

Ελπίζω λοιπόν να με συνοδεύσετε στην αναζήτησή μου --

εσείς ως αρχηγοί σκέψης.

Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν δεν αφήνατε τους ανθρώπους να χωρίζουν τον κόσμο

ανάμεσα σε δημιουργικούς και μη δημιουργικούς, σα να ήταν κάτι θεόσταλτο,

και να βοηθούσατε τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι είναι δημιουργικοί εκ φύσεως.

Αυτοί οι φυσικοί άνθρωποι θα πρέπει να απελευθερώσουν τις ιδέες τους.

Ότι πρέπει να επιτύχουν αυτό που ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτο-αποτελεσματικότητα,

ότι μπορείτε να επιτύχετε τους στόχους σας,

και ότι μπορείτε να φτάσετε σε ένα επίπεδο δημιουργικής αυτοπεποίθησης

και να αγγίξετε το φίδι.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)