Czas na kandydowanie kobiet

W ciepły i dowcipny sposób, Halla Tómasdóttir pokazuje nam, jak udało jej się pokonać stronniczość mediów, zmienić ton debaty politycznej i zaskoczyć swój własny naród, kiedy to wystartowała jako kandydatka na prezydenta Islandii, inspirując po drodze nowe pokolenie liderów. „Możemy być wszystkim tym, co widzimy", twierdzi. „Kandydowanie kobiet ma wielkie znaczenie".

Czuję się niesamowitą szczęściarą,

ponieważ pochodzę z kraju,

który jest powszechnie uważany
za najlepsze miejsce na świecie

dla kobiet.

W 1975 roku, gdy miałam siedem lat,

islandzkie kobiety ogłosiły strajk.

Tego dnia nie wykonały żadnej pracy -

bez względu na to,
czy chodziły do pracy,

czy zajmowały się domem.

Ruszyły na centrum Reykjaviku -

90 procent kobiet wzięło udział -

i pokojowo, solidarnie

zażądały równości płci.

Tego dnia w Islandii nic nie działało,

bo nic nie działa,
gdy kobiety nie pracują.

(Brawa)

Pięć lat później Islandia
zdobyła się na odwagę,

jako pierwszy kraj na świecie,

żeby w demokratycznych wyborach
wybrać na prezydenta kobietę.

Nigdy nie zapomnę tego dnia.

Prezydent Vigdís -
znamy ją z imienia -

wyszła na balkon swojego domu.

Samotna matka,
wygrała z córką przy swoim boku.

(Brawa)

Kobieta ta była niesamowitym wzorem

dla mnie i wszystkich,
którzy dorastali w tym czasie,

również chłopców.

Często opowiadała historię
o małym chłopcu,

który po jej drugiej kadencji

zapytał ją: "Czy chłopcy naprawdę
mogą zostać prezydentem, gdy dorosną?".

(Śmiech)

Wzory do naśladowania
są niezwykle istotne.

Nawet mając tak silne autorytety,

za które jestem niesamowicie wdzięczna,

gdy zachęcano mnie
do kandydowania na prezydenta,

moją pierwszą reakcją było:
"Czy ja się w ogóle nadaję na kandydatkę?"

"Czy nadaję na prezydenta?"

Okazuje się, że kobiety

rozważają kandydowanie
rzadziej niż mężczyźni.

Badanie przeprowadzone w 2011 roku w USA

pokazało, że 62% mężczyzn
rozważało kandydowanie,

w porównaniu do 45% kobiet.

16 punktów procentowych różnicy.

Taka sama różnica
istniała już dekadę wcześniej.

To naprawdę wielka szkoda,

ponieważ jestem przekonana, że świat
naprawdę potrzebuje kobiet-liderów

i w ogóle liderów,
dla których

liczą się zasady,

Moja decyzja o kandydowaniu

sprowadziła się ostatecznie do tego,

że poczułam,

iż muszę zrobić co do mnie należy,

mimo braku doświadczenia
w świecie polityki,

zmobilizować i przyczynić się
do budowania świata,

który byłby sensowny i zrównoważony

dla naszych dzieci,

który naprawdę pozwoli
zarówno chłopcom, jak i dziewczynkom,

na to, by byli tym, kim chcą i mogą być.

To była podróż mojego życia.

Niesamowite doświadczenie.

Zaczęło się od 20 możliwych kandydatów.

Kwalifikujących się było 9,

a ostatecznie
wyścig sprowadził się do czterech,

trzech mężczyzn i mnie.

(Brawa)

Ale to jeszcze nie koniec dramatów.

Tylko wam się wydaje,
że w USA jest dramat,

ale mogę--

(Śmiech)

mogę was zapewnić,
że w Islandii my mieliśmy swój własny.

Nasz urzędujący od 20 lat prezydent

początkowo ogłosił,
że nie będzie kandydował.

To prawdopodobnie spowodowało,

że pojawiło się tylu kandydatów.

Następnie zmienił zdanie,

gdy zrezygnował nasz premier -

powodem były słynne już Panama Papers,

które pogrążyły go wraz z rodziną.

W Islandii odbył się protest powszechny,

więc urzędujący prezydent stwierdził,
że potrzebny jest wiarygodny lider.

Kilka dni później powiązania
z firmami jego żony oraz jej rodziny

także ujawniowo w Panama Papers,

więc i on się wycofał.

Zanim to zrobił stwierdził, że czyni to,

gdyż kandyduje
dwóch wykwalifikowanych mężczyzn,

którzy będą go w stanie zastąpić.

Z tego też powodu,
9 maja, 45 dni przed wyborami,

moja sytuacja nie wyglądała za dobrze.

Nie figurowałam nawet
w prasowych statystykach.

Sondaże dawały mi 1 procent,

to i tak znacznie więcej,

niż kiedykolwiek udało się
osiągnąć kandydującej kobiecie.

Niedomówieniem byłoby więc stwierdzenie,
że musiałam bardzo ciężko pracować,

aby zasłużyć sobie na miejsce
przy stole obrad

i dostęp do telewizji,

ponieważ stacja zdecydowała,
że weźmie pod uwagę

tylko osoby, których poparcie w sondażach
wynosi 2,5% lub więcej,

w pierwszej debacie telewizyjnej.

Dopiero po południu
w dniu pierwszej debaty okazało się,

że będę brała w niej udział
wraz z trzema mężczyznami.

I dopiero na żywo, z telewizji,
dowiedziałam się,

że osiągnęłam dokładnie 2,5%
w dniu pierwszej debaty.

(Brawa)

Porozmawiajmy o wyzwaniach.

Największe wyzwania,
z jakimi przyszło mi się zmierzyć,

związane były z mediami,
władzą i pieniędzmi.

Zacznijmy od mediów.

Niektórzy mówią, że płeć nie ma znaczenia,

gdy chodzi o media i politykę.

Nie mogę przyznać im racji.

Trudniej mi było uzyskać
dostęp do mediów i czasu antenowego.

Kandydat prowadzący w sondażach
pojawił się w radiu i telewizji

87 razy w miesiącach
poprzedzających wybory,

podczas gdy ja tylko 31.

Nie twierdzę, że media robią to świadomie.

Myślę, że ma to głównie związek
z nieświadomym uprzedzeniem,

ponieważ w mediach,
tak jak wszędzie indziej,

istnieją uprzedzenia
świadome i nieświadome

i potrzeba nam odwagi,
by o tym mówić, aby dokonała się zmiana.

Kiedy w końcu
uzyskałam dostęp do telewizji,

pierwsze pytanie brzmiało
"Czy zamierzasz zrezygnować?".

Trudne pytanie.

Oczywiście, mając jeden
lub 2,5 procenta w sondażach,

jest to zrozumiałe.

Jednak media są naprawdę istotne,
i każde moje wystąpienie w telewizji,

powodowało wzrost w sondażach.

Sama doświadczyłam tego,
jak bardzo jest to istotne

i czemu musimy o tym rozmawiać.

Byłam jedynym z czterech kandydatów,

który nie miał wywiadu
na pierwszej stronie.

Czasami nie zadawano mi pytań
skierowanych do pozostałych kandydatów

i pomijano moją kampanię milczeniem.

Doświadczyłam
tego wszystkiego,

ale muszę też pochwalić islandzkie media.

Komentarzy o mojej fryzurze i garderobie
było niewiele, albo wcale.

(Brawa)

Należy im się uznanie.

Ale istnieje jeszcze jedna,
niezwykle ważna sprawa.

Byłam kandydatem niezależnym,

bez pleców żadnej partii
czy władzy politycznej.

Z powodu braku doświadczenia

i dostępu do środków

moja kampania na pewno
poniosła koszty.

Ale pozwoliło nam to na innowacje
i uprawianie polityki w inny sposób.

Nasza kampania była pozytywna,

i chyba zmieniliśmy przez to
wydźwięk tych wyborów.

Być może dlatego właśnie
miałam mniej czasu antenowego,

bo chciałam okazać szacunek
moim kontrkandydatom.

Kiedy dostęp do mediów
okazał się tak trudny,

zorganizowaliśmy własne media.

Na Facebooku prowadziłam
sesje na żywo

i odpowiadałam na wszystkie pytania
zadawane bezpośrednio przez wyborców.

Wszystkie te pytania i odpowiedzi
wrzucaliśmy na Facebooka,

ponieważ uważamy,
że przejrzystość jest bardzo ważna,

gdy chce się zdobyć zaufanie.

Gdy trudnym zadaniem okazało się
zdobycie poparcia młodych ludzi,

założyłam konto na Snapchacie.

Młodzi nauczyli mnie
jak z niego korzystać,

i na samej końcówce kampanii
skorzystałam z każdego filtra.

Potrzeba mi było dużo humoru i pokory,
bo nie wychodziło mi to za dobrze,

ale wzrost poparcia dla nas
wśród młodych ludzi był ewidentny.

Można więc prowadzić inną kampanię.

Niestety, nie można mówić o polityce
nie wspominając o pieniądzach.

Smutne, że to tak działa,
ale jakże prawdziwe.

Mieliśmy mniejsze zasoby finansowe
niż pozostali kandydaci.

Pewnie częściowo dlatego,

że trudniej mi było
prosić o wsparcie finansowe.

Być może chciałam zrobić więcej za mniej.

Niektórzy powiedzą,
że to bardzo kobiece podejście.

Dysponując zaledwie jedną trzecią mediów,
jedną trzecią zasobów finansowych,

i jednym, ale za to wyjątkowym
zespołem wyborczym,

w noc wyborczą
udało nam się wszystkich zaskoczyć,

gdy pojawiły się pierwsze wyniki.

Sama byłam zaskoczona,
jak widać na zdjęciu.

(Śmiech)

Pierwsze wyniki -

idę łeb w łeb z wiodącym kandydatem.

(Radosne okrzyki)

Cóż, przedwczesna radość,
bo nie udało mi się tego wyniku utrzymać,

ale zajęłam drugie miejsce.

Przebyliśmy długą drogę
od tego jednego procenta,

do prawie jednej trzeciej głosów.

Udało nam się pokonać sondaże
o bezprecedensową różnicę

10 punktów procentowych
ponad wynik ostatniego badania.

Dlatego też niektórzy twierdzą,
że to ja jestem prawdziwym zwycięzcą.

Wielu ludzi zachęca mnie,
bym wystartowała ponownie.

Jednak jestem wyjątkowo dumna z tego,

że udało mi się uzyskać

proporcjonalnie wyższy odsetek
poparcia wśród młodych ludzi,

i wielu ludzi zachęca moją córkę
do kandydowania w 2040 roku.

(Brawa)

Ma 13 lat,

nigdy wcześniej nie była w telewizji.

W dniu wyborów wielokrotnie
widziałam ją na ekranie.

Widać było, że jest bystra, pewna siebie,

szczera i całkowicie
wspiera swoją matkę.

To był z pewnością najważniejszy moment
mojej kampanii.

(Brawa)

I jeszcze jeden.

Przedszkolaki na spacerze,

dostrzegły na przystanku
mój plakat

i uznały, że muszą go pocałować.

Widownia: Och!

To zdjęcie to dla mnie
wystarczająca wygrana.

Możemy być wszystkim tym,
co widzimy.

Więc walić strach i wyzwania.

(Brawa)

Kandydowanie kobiet jest bardzo ważne.

Najwyższy czas, by kobiety kandydowały,

czy to na stanowiska prezesów,
czy też urząd prezydenta.

Udało mi się też wywrzeć
wrażenie na waszym New Yorkerze.

Dorobiłam się nowego tytułu:
„Żywy emotikon szczerości".

(Radosne okrzyki)

Najbardziej jestem chyba dumna
właśnie z tego tytułu.

ponieważ kobiety zbyt często są karane

za wykorzystywanie tego, co nazywam
kapitałem emocjonalnym,

ale wiem z doświadczenia,
że jesteśmy naprawdę dobre,

kiedy polegamy
na tym kapitale.

(Brawa)

I potrzeba go nam więcej.

W noc wyborczą świętowaliśmy tak,
jakbyśmy to my wygrali,

bo tak właśnie się czuliśmy.

Niekoniecznie trzeba zdobyć urząd.

Należy po prostu spróbować,

i żeby każdy - ty, rodzina, przyjaciele,
wszyscy byli z tobą.

Zrobione porządnie, doświadczenie to
nauczy cię więcej, niż wszystko inne.

To był dobry czas,

i podróż ta wiele mnie nauczyła,

pewnie więcej,
niż mogę się tym tu podzielić.

w czasie, którym dysponujemy.

Bądźcie jednak pewni,
to była ciężka robota,

która kosztowała mnie wiele
bezsennych nocy.

To, że wytrwałam wymagało
odporności oraz wytrwałości,

ale nauczyłam się czegoś, czego już byłam
świadoma mając jednoprocentowe poparcie.

Sukces można osiągnąć tylko wtedy,

kiedy się prawdziwie wsłuchasz w siebie,

i działasz w zgodzie z samym sobą.

Jak mawia moja siostra,

możesz oszukać swoją intuicję,

ale twoja intuicja
nigdy nie oszuka ciebie.

Sądzę, że bardzo ważne jest też to,
i wszyscy o tym wiemy,

że gdy wybierasz się w podróż,

liczy się ekipa, którą bierzesz.

Ludzie, którzy cię otaczają
i podzielają twoje wartości i wizję,

ale są różni pod każdym innym względem.

Dla mnie to jest właśnie
recepta na sukces.

Jestem szczęściarą:
mam wspaniałego męża,

który jest dziś z nami,

wspaniałą rodzinę -

(Brawa)

i świetnych przyjaciół.

Razem staliśmy się
przedsiębiorcami areny politycznej

i udało nam się osiągnąć coś,
co podobno było niemożliwe.

Wiodący ekspert do spraw PR powiedział mi,

zanim podjęłam decyzję,

że jak zdobędę siedem procent,
to będzie dobrze.

Doceniam jego opinię,
bo pewnie miał rację,

opierał się przecież
na cennym doświadczeniu.

Ale kiedy miałam 1% poparcia

postanowiłam udowodnić mu,
że się myli.

Bardzo ważne jest o tym wspomnieć,
bo spędziło mi to wiele snu z powiek,

i ciężko na to zapracowaliśmy.

Jednak, aby wytrwać w drodze do celu,
należy o siebie zadbać.

Dwie rzeczy są według mnie
w tym przypadku ważne -

otaczanie się ludźmi i zachowaniami,
z których można czerpać siłę,

ale równie ważne,
a może nawet ważniejsze,

jest zdobycie się na odwagę
na pozbycie się tych ludzi i zachowań,

które wysysają z nas energię,

mówię tu też o
świetnych blogerach i komentatorach.

Robiąc to, otrzymałam
wiele wsparcia od innych.

Postanowiłam więc wzmagać aktywność,
gdy inni wytracali prędkość.

To po części dlatego właśnie zachowałam
energię w trakcie całego tego procesu.

A gdy na chwilę traciłam energię -

zdarzało się to od czasu do czasu
i było dość trudne -

przypominałam sobie,
dlaczego kandyduję,

i w jakim stylu
chcę w tym wyścigu uczestniczyć.

Nazywałam to kampanią 4G.

Każde G reprezentuje islandzkie słowo.

Pierwsze to "Gagn".

Kandydowałam, by zrobić coś dobrego,

żeby służyć,

aby ten model
przywództwa służebnego

był w centrum pracy zarówno mojej,
jak i całej mojej ekipy.

Drugie to "Gleði", czyli radość.

Postanowiłam cieszyć się tą podróżą.

Miała ona wiele do zaoferowania,

bez względu to no,
czy cel został osiągnięty.

Z całego serca próbowałam
zainspirować innych do tego samego.

Trzecie to "Gagnsæi".

Byłam otwarta na wszystkie pytania.

Nie miałam żadnych sekretów.

Wszystko było publiczne,
na Facebooku i stronach internetowych.

Ponieważ uważam, że wyborcom

należą się odpowiedzi na pytania.

I na koniec,

nie muszę tego tutaj tłumaczyć,

działaliśmy na zasadzie Girlpower.

(Radosne okrzyki)

Jestem niesamowicie szczęśliwa,

że miałam odwagę kandydować,

zaryzykować porażkę,
ale osiągnąć sukces

na tak wielu płaszczyznach.

Nie mogę powiedzieć, że było łatwo,

ale mogę za to stwierdzić,

i cały zespół na pewno się ze mną zgodzi,

że było warto.

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję.

Dziękuję.

(Brawa)

Pat Mitchell: Zostań jeszcze chwilę,

Halla Tómasdóttir: Cóż za widownia.

PM: Zanim pójdziesz, muszę stwierdzić,

że pewnie każdy na sali
jest gotów przenieść się do Islandii

i głosować na ciebie.

Oczywiście, pewnie i tak nie moglibyśmy,

ale Islandia jest

i zawsze była dla nas inspiracją.

Jestem z pokolenia,
które pamięta rok 1975,

gdy islandzkie kobiety
ogłosiły strajk.

To był naprawdę ważny czynnik,
który zainicjował ruch kobiecy.

Odniosłaś się do niego wcześniej,
chciałabym teraz do tego powrócić,

i przypomnieć, co się dzieje,
gdy kraj zamiera.

Może nie wiecie też o tym,

bo nasze amerykańskie media
zupełnie to pominęły,

że islandzkie kobiety w poniedziałek
znowu zastrajkowały.

HT: Tak, to prawda.
PM: Czy możesz nam o tym opowiedzieć?

HT: Tak, 41 lat po pierwszym strajku

może i jesteśmy najlepszym
miejscem dla kobiet na świecie,

ale nasza praca jeszcze
nie dobiegła końca.

O 14:38 w poniedziałek

islandzkie kobiety wyszły z pracy,

ponieważ wtedy zarobiły
swoją dzienną pensję.

(Brawa)

Naprawdę fajne jest to,

że wzięli w tym udział
młodzi mężczyźni i kobiety,

w liczbie większej niż poprzednio.

Najwyższy czas,
by usunąć różnicę w wynagrodzeniach.

PM: Nie będę prosiła Halli,
żeby zdeklarowała się tu i teraz

jakie są jej plany,

powiem tylko, że masz do dyspozycji
bardzo dużą armię wolontariuszy,

gdybyś postanowiła
ponownie wystartować.

Dziękuję, Halla.

HT: Dziękuję wszystkim.

(Brawa)