Sanal gerçeklik, üstün duygudaşlık makinesini nasıl yaratabilir?

Chris Milk şaşırtıcı, hoş ve büyüleyici filmler üretmek için yenilikçi bir teknoloji kullanıyor. Milk'e göre, yaptığı her şeyin arkasındaki esas güç insanın öyküsü. Bu kısa, büyüleyici konuşmada, Kanye West ve Arcade Fire'ı da içeren bazı müzisyen ortaklarını ve sanal gerçeklikle ilgili inanılması güç deneyleri gösteriyor.

Sanal gerçeklik benim için alışılmadık
bir yerde başladı.

1970'li yıllardı.

Bu alana girdiğimde çok gençtim,
yedi yaşındaydım.

Ve sanal gerçekliğe erişmek için
kullandığım alet

Evel Knievel gösteri motorsikletiydi.

Bu, motor için çekilmiş bir reklam:

(Video) Dış-ses: Ne zıplama ama!

Evel müthiş gösteri motorsikletini
sürüyor.

Dönüş gücü onu en yüksek
hızda 30 metre havaya sıçratıyor.

Chris Milk: Bu o zamanlar çok zevkliydi.

Her yerde bu motorsiklete bindim.

Orada Evel Knievel'laydım,
Snake River Kanyonu'ndan birlikte zıpladık.

Roketi de istemiştim,

ama hiçbir zaman alamadım,
sadece motorsikletim vardı.

Kendimi bu dünyaya çok yakın hissettim.

Bir öykü anlatıcısı olmak istemedim,
büyüdüğümde bir dublör olacaktım.

Oradaydım. Evel Knievel benim dostumdu.

Onunla fazlasıyla duygudaşlık kurabiliyordum.

Ama işe yaramadı. (Gülüşmeler)

Sanat okuluna gittim.

Müzik klipleri çekmeye başladım.

Ve bu yaptığım ilk videolardan biri:

(Müzik: "Touch the Sky" Kanye West)

CM: Bazı benzerlikler fark edebilirsiniz.

(Gülüşmeler)

Ve o roketi de aldım.

(Gülüşmeler)

Yani şimdi bir yönetmenim,
daha doğrusu işin başlangıcındayım

ve anlatabileceğim en ilgi çekici
öyküleri izleyiciye aktarabilmek için

bir yönetmen olarak bana uygun gelen
araç-gereci kullanmaya başladım.

Filmler bizden çok farklı
insanlarla ve tamamen

yabancı dünyalarla duygudaşlık

oluşturmamızı sağlayan
muhteşem araçlardır.

Maalesef,

Evel Knievel bizim ona karşı hissettiğimiz
duygudaşlığı bize karşı hissetmedi

ve bizi bu klip için dava etti --

(Gülüşmeler) --

kısa bir süre sonra.

Öte taraftan, çocukken taptığım adamın,

büyüdüğümde olmak istediğim adamın

imzasını alabilmiştim sonunda.

(Alkış)

Şimdi filmden bahsedelim.

Film mükemmel bir araçtır

fakat esasında eskiden neyse
şimdi de o.

Birbiri ardına gelen bir grup dikdörtgen.

Biz bu dikdörtgenlerle inanılmaz
şeyler yaptık.

Ama şunu düşünmeye başladım,

çağdaş ve gelişen teknolojiyi kullanarak,

100 yıldır kullandığımız geleneksel

film çekme yöntemleriyle belki de

anlatamayacağım farklı türdeki öyküleri

farklı yöntemlerle
anlatmanın bir yolu var mı?

Böylece deneylere başladım

ve yapmaya çalıştığım şey
üstün duygudaşlık makinesini inşa etmekti.

Bu ilk deneylerden bir tanesi:

(Müzik)

İsmi "The Wilderness Downtown."

Arcade Fire'la
işbirliğimizin ürünü.

Başlangıçta sizden büyüdüğünüz yerin
adresini yazmanızı istiyor.

Bu bir ağ sayfası.

Sayfanın dışında farklı tarayıcı pencereleriyle
küçük kutular büyümeye başlıyor.

Bir caddede koşan bu genci,
sonra da

Google Street View ve Google
Haritalar görüntüleri görüyorsunuz

ve koştuğu caddenin
sizinki olduğunu anlıyorsunuz.

Bir evin önünde duruyor, o sizin eviniz.

Bu mükemmeldi ve buna, benim
dikdörtgenlerde yaptığım şeyden çok daha

derin duygusal tepkiler veren
insanlar gördüm.

Aslında sizin anılarınızın
bir parçasını alıyorum

ve onu öykünün çerçevesinin
içine yerleştiriyorum.

Ama sonra düşünmeye başladım,

tamam, bu sizin bir parçanızdı;

fakat sizin tamamınızı çerçeveye
nasıl yerleştirebilirdim?

Bunu yapmak için, bazı
sanat programları yapmaya başladım.

Buna "Tapınağın İhaneti" diyoruz.

Üç parçalı bir tablo. Size
üçüncü paneli göstereceğim.

(Müzik)

Şimdi sizi çerçevenin içine aldım

ve insanların bu çalışmaya, bir öncekine
oranla daha derin duygusal

tepkiler verdiğini gördüm.

Ama sonra çerçeveler hakkında düşünmeye
başladım, neyi temsil ediyorlardı?

Bir çerçeve sadece bir pencereydi.

Yani, izlediğimiz tüm medya --
televizyon, sinema --

başka dünyalara açılan
pencerelerdir.

Ve düşündüm ki, iyi, tamam.
Seni çerçevenin içine aldım.

Ama seni çerçevenin içinde istemiyorum.
Pencerenin içinde istemiyorum.

Pencerenin içinden geçmeni istiyorum,
diğer tarafta olmanı istiyorum,

yaşayan bir dünyada.

Bu beni tekrar sanal
gerçeklik fikrine götürdü.

Şimdi sanal gerçeklik hakkında konuşalım.

Maalesef,

sanal gerçeklik hakkında konuşmak,
mimari hakkında dans etmeye benziyor.

Ve bu gerçekten sanal gerçeklikte
mimari hakkında dans eden birisi.

(Gülüşmeler)

Yani, bunu tarif etmek zor.
Peki neden?

Zor çünkü bu çok deneysel bir araç.

Onu ancak onun içindeyken hissedersin.

O bir makine ancak içindeyken

gerçek yaşam gibi hissettirir,
gerçek gibi hissettirir.

İçinde bulunduğun zaman
o dünyaya aittir ve

ve o an yanında hissettiğin insanlar
onun içinde yanında olanlardır.

Şimdi size bir sanal gerçeklik filminin
tanıtım filmini göstereceğim:

Sanal gerçekliği kameraya
alırken yakaladığımız

tüm görüntülerin bir tam-ekran sürümü.

Her yönde çekim yapıyoruz.

Bu, her yöne bakan 3B
kameralara ve her

yönden kayıt alan
iki yönlü mikrofonlara

sahip bir kamera sistemi.

Bununla, temel olarak içinde yaşadığınız
dünyayı bir küre içinde inşa ediyoruz.

Size göstereceğim şey bu
dünyanın bir manzarası değil,

temel olarak tüm dünyanın
bir dikdörtgene yaydırılmış hali.

Bu filmin adı
"Sidra'nın Üstündeki Bulutlar."

Bizim sanal gerçeklik şirketimiz
olan VRSE, Birleşmiş Milletler

ve Gabo Arora isimli bir ortak

ile birlikte yapıldı.

Aralık ayında Ürdün'deki bir Suriyeli
mülteci kampına gittik

ve orada Sidra isimli 12 yaşında
bir kızın öyküsünü kameraya aldık.

O ve ailesi çöl üzerinden
Ürdün'e kaçmıştı

ve son bir buçuk yıldır
kampta yaşıyordu.

(Video) Sidra: Adım Sidra.

12 yaşındayım.

5. sınıfa gidiyorum.

Suriyeliyim, Daraa Bölgesi'ndeki
Inkhil Şehri'nde oturuyorum.

Bir buçuk yıldır burada, Ürdün'deki
Zaatari kampında yaşıyorum.

Büyük bir ailem var:

Üç kardeş, bir bebek.

O çok ağlıyor.

Babama bebekken ağlayıp ağlamadığımı
sordum, ağlamadığımı söyledi.

Galiba bebekken kardeşimden
daha güçlüydüm.

CM: Başlığın içindeyken,

bu şekilde görmüyorsunuz.

Etrafa o dünyanın içinden bakıyorsunuz.

Her yönde, 360 derece gördüğünüzü
fark ediyorsunuz.

Ve orada otururken, onun odasında,
onu izlerken,

onu bir televizyon ekranından
izlemiyorsunuz,

onu bir pencereden izlemiyorsunuz,
orada onunla oturuyorsunuz.

Aşağı baktığınızda, onun oturduğu zeminde
oturduğunuzu görüyorsunuz.

Ve bu yüzden,

onun varlığını daha derin bir şekilde
hissediyorsunuz.

Onunla daha derin bir
şekilde duygudaşlık kuruyorsunuz.

Ve bence bu makineyle
fikirleri değiştirebiliriz.

Birkaçını değiştirmek
için çabalamaya başladık bile.

Bu filmi Ocak'ta Davos'taki Dünya
Ekonomik Forum'una götürdük.

Fikirleri milyonlarca insanın
yaşamını etkileyecek

bir grup insana gösterdik.

Götürmeseydik bu insanlar
muhtemelen

Ürdün'de bir mülteci kampındaki
çadırda hiç oturmayacaklardı.

Ama Ocak'ta, bir öğle sonrası,
İsviçre'de,

kendilerini aniden orada buldular.

(Alkış)

Ve etkilendiler.

Biz bunu daha sık yapacağız.

Şu an bu filmlerden bir
seri yapmak için

Birleşmiş Milletler'le
birlikte çalışıyoruz.

Liberya'da geçen bir öyküyü
çekmeyi yeni bitirdik.

Ve şimdi, başka bir hikâye için
Hindistan'a gideceğiz.

Bu filmleri alıyoruz ve

Birleşmiş Milletler'de çalışan ve
orayı ziyaret eden

insanlara gösteriyoruz.

Filmlerdeki insanların
hayatlarını gerçekten

değiştirebilecek insanlara
gösteriyoruz.

Ve bence şu an için sadece
sanal gerçekliğin gerçek gücünün

yüzeyini kazımaya başladık.

Bu, üç boyutlu bir video oyunu değil.

Bu, daha önce hiçbir medya aracında
görmediğim kadar derin bir yolla

insanları diğer insanlara bağlıyor.

Ve bu, insanların diğerlerine olan
bakışını değiştirebilir.

Bence bu sanal gerçekliğin

nasıl dünyayı değiştirecek potansiyele
sahip olduğunu gösteriyor.

Yani, bu bir makine

ancak bu makineyle daha
merhametli hâle geliyoruz,

daha çok duygudaş oluyoruz ve
birbirimize daha çok bağlanıyoruz.

En nihayetinde, daha insan oluyoruz.

Teşekkürler.

(Alkış)