Hoe je met virtual reality de ultieme empathie-machine kunt maken

Chris Milk maakt gebruik van de meest geavanceerde technieken om verbazingwekkende films vol betovering en charme te maken. Maar voor Milk is het menselijke verhaal de drijvende kracht achter alles wat hij doet. In deze korte, innemende talk laat hij enkele samenwerkingsprojecten zien met musici, waaronder Kanye West en Arcade Fire, en beschrijft hij de meest recente, breinbrekende experimenten met virtual reality.

Virtual reality begon voor mij
op een vreemde plek.

Het was in de jaren zeventig.

Ik kwam er jong mee in aanraking:
ik was zeven.

Het gereedschap dat ik gebruikte
om met virtual reality kennis te maken

was de Evel Knievel-stuntfiets.

Dit is een tv-spotje
voor dat bijzondere ding:

(Video) Wat een sprong!

Evel zit op de te gekke stuntfiets.

Gyro-kracht brengt hem
30 meter hoog op topsnelheid.

Chris Milk: dit was toen mijn lol.

Ik bereed die motor overal.

Ik was daar met Evel Knievel.
We sprongen samen over de canyon.

Ik wilde de raket hebben.

maar die heb ik nooit gekregen,
alleen de motor.

Ik voelde me zo verbonden met die wereld.

Ik wilde geen verhalenverteller worden
als ik groot was, maar stuntman.

Ik was er, Evel Knievel was mijn vriend.

Ik begreep hem zo goed.

Maar dat was niet genoeg. (Gelach)

Ik ging naar de kunstacademie.

Ik begon muziekfilmpjes te maken.

Dit is een van de eerste
die ik heb gemaakt.

(Muziek: 'Touch de Sky' door Kanye West)

CM: Je zou wat overeenkomsten kunnen zien.

(Gelach)

Ik heb die raket wel gekregen.

(Gelach)

Ik ben nu dus filmmaker,
of beginnend filmmaker,

en ik begon hulpmiddelen te gebruiken
die filmmakers hebben,

om te proberen zo boeiend mogelijke
verhalen te vertellen aan het publiek.

Film is een ongelooflijk medium
waarbij je je kan inleven

in mensen die heel anders zijn dan wij,

en in werelden die voor ons
totaal vreemd zijn.

Evel Knievel voelde helaas niet
hetzelfde voor ons, als wij voor hem,

en hij klaagde ons aan voor dit filmpje --

(Gelach)

kort daarna.

Aan de andere kant gaf de man
die mijn idool was als kind,

de man die ik wilde worden,

later zijn handtekening aan mij.

(Gelach)

(Applaus)

Laten we het nu over films hebben.

Film, dat ongelooflijke medium,

is in feite niet veranderd.

Het is een groep rechthoeken,
die na elkaar worden afgespeeld.

We hebben bijzondere dingen gedaan
met die rechthoeken.

Ik begon te denken,

is er misschien een manier
om die moderne technieken te gebruiken,

om verhalen op meer
manieren te vertellen,

en meer soorten verhalen,

die ik niet zou kunnen vertellen
op de traditionele manier van filmen,

die we al een eeuw gebruiken?

Ik begon te experimenteren.

Ik ging proberen de ultieme
empathie-machine te bouwen.

Hier is een van de eerste experimenten:

(Muziek)

Dit heet 'The Wilderness Downtown',

samen met Arcade Fire gemaakt.

Je moest eerst het adres opgeven
waar je bent opgegroeid.

Het is een website.

Er komen schermpjes uit tevoorschijn.

Je ziet deze tiener door de straat rennen,

en dan zie je Street View
en Google Maps-beelden

en besef je dat je
door je eigen straat rent.

Als hij stopt, staat hij voor jouw huis.

Het was fantastisch en ik zag mensen
nog emotioneler reageren

dan bij de dingen die maakte
met rechthoeken.

Ik pak in feite een stukje
van je geschiedenis

en stop dat in de verhaallijn.

Toen bedacht ik,

dat is een deel van jou,

maar hoe stop ik álles van jou erin?

Om dat te doen
ging ik kunst-installaties maken.

Deze heet 'Verraad van het heiligdom'.

Het is een drieluik,
je ziet het derde paneel.

(Muziek)

Nu zit je in het beeld.

Ik zag nog diepere emotionele
reacties bij de mensen

op dit werk, dan de vorige.

Maar toen dacht ik:
wat stellen de beelden voor?

Een beeld is gewoon een scherm.

Alle media die we zien -- tv, bioscoop --

het zijn schermen in andere werelden.

Ik dacht: ik stop je in een scherm.

Maar ik wil je niet in een scherm stoppen.

Ik wil je door het scherm heen,
aan de andere kant,

in de wereld, die wereld laten bewonen.

Dat brengt me terug bij virtual reality.

Laten we het daar eens over hebben.

Helaas is praten over virtual reality

net zoiets als dansen op architectuur.

Dit is trouwens iemand die danst
op architectuur, in virtual reality.

(Gelach)

Waarom is het moeilijk uit te leggen?

Het is moeilijk omdat het
een ervaringsmedium is.

Je voelt je weg erin.

Het is een machine, maar erbinnen

voelt het als het echte leven,
waarheidsgetrouw.

Je voelt je aanwezig in de wereld

en je voelt de aanwezigheid
van de mensen die er ook in zitten.

Ik laat nu een demo zien
van een virtual reality-film:

een beeldvullende versie
van alle informatie

die we vastleggen bij virtual reality.

We nemen op in elke richting.

Dit camerasysteem dat we bouwden

heeft een 3D-camera
die ik elke richting kijkt,

en stereomicrofoons
die alle kanten op staan.

Hiermee bouwen we
een soort koepel waarin je woont.

Wat ik je nu laat zien,
is geen kijkje in de wereld,

maar meer de hele wereld
in een rechthoek gepropt.

Deze film heet
'Wolken boven Sidra',

geproduceerd met ons
virtual realitybedrijf VRSE,

en de Verenigde Naties,

en een medewerker met de naam Gabo Arora.

In december zijn we naar
een vluchtelingenkamp in Jordanië gegaan

en filmden het verhaal van
een meisje van 12 jaar, genaamd Sidra.

Zij en haar familie vluchtten
door de woestijn naar Jordanië,

en ze woonde al
anderhalf jaar in dit kamp.

(Video) Sidra: Mijn naam is Sidra.

Ik ben twaalf jaar.

Ik zit in groep vijf.

Ik kom uit Syrië in de provincie Daraa
in de stad Inkhil.

Ik woon al anderhalf jaar
in het Zaatari-kamp in Jordanië.

Ik heb een grote familie.

Drie broers, eentje is baby.

Hij huilt veel.

Ik heb mijn vader gevraagd
of ik veel huilde, maar hij zegt van niet.

Ik denk dat ik als baby sterker was
dan mijn broer.

CM: Dus als je in de headset zit,

zie je het niet zó.

Je kijkt rond in deze wereld.

Je ziet dat je 360 graden kunt kijken,
in alle richtingen.

Als je in haar kamer zit
en naar haar kijkt,

kijk je niet naar een tv-scherm,

je kijkt niet door een raam,
je zit daar samen met haar.

Als je naar beneden kijkt, zie je
dat je op dezelfde grond zit als zij.

Daarom voel je haar menselijkheid
op een diepere manier.

Je voelt veel meer met haar mee.

Ik denk dat we gedachtes
kunnen veranderen met deze machine.

We zijn al begonnen
om er een paar te veranderen.

We hebben de film meegenomen
naar het World Economic Forum in januari.

We hebben het een groep mensen laten zien,

die beslissingen nemen met impact
op de levens van miljoenen mensen.

En dit zijn mensen die anders niet

in een tent zouden zitten
in een vluchtelingenkamp in Jordanië.

Maar in januari,
op een middag in Zwitserland,

zaten ze daar plots.

(Applaus)

Ze werden erdoor beïnvloed.

We gaan er dus nog meer maken.

We werken al samen
met de Verenigde Naties,

om een hele serie van die films
op te nemen.

We zijn net klaar met het filmen
van een verhaal in Liberia.

Nu gaan we een verhaal filmen in India.

We nemen ze op
en laten ze zien bij de Verenigde Naties

aan mensen die daar werken
of op bezoek komen.

We laten ze zien aan de mensen

die echt de levens kunnen veranderen
van de mensen in de films.

Ik denk dat het nog maar
het tipje van de sluier is

van de ware kracht van virtual reality.

Het is geen video-game-apparaat.

Het verbindt mensen op een oprechte manier

die ik nog niet eerder heb gezien
bij welke media dan ook.

Het kan de perceptie veranderen
die mensen van elkaar hebben.

Vandaar dat ik denk

dat virtual reality het potentieel heeft
om de wereld te veranderen.

Het is een machine,

maar met deze machine
krijgen we meer medeleven,

worden we meer meelevend,
en worden we meer verbonden.

En uiteindelijk worden we menselijker.

Dank je wel.

(Applaus)