O misterioso mundo das covas submarinas

A submarinista Jill Heinerth explora as canles de augas subterráneas que percorren o noso planeta. Traballando con biólogos, climatólogos e arqueólogos, Heinerth desvela os misterios das formas de vida que habitan algúns dos lugares máis remotos do planeta e axuda os investigadores a desbloquear a historia do cambio climático. Nesta curta charla, mergúllate baixo as ondas e explora as marabillas do espazo interior.

Son exploradora submarina,

máis ben,
unha mergulladora de cavernas.

Eu quería ser astronauta
cando era unha nena

pero en Canadá, daquela,
non era posible.

Mais resulta que sabemos
moito máis sobre o espazo

que sobre os cursos subterráneos de auga
que percorren o noso planeta,

a alma da Nai Terra.

Por iso, decidín facer algo
aínda máis importante.

En lugar de explorar o espazo exterior,

quería explorar as marabillas
do espazo interior.

Moita xente diravos

que o mergullo en covas é talvez
unha das tarefas máis perigosas.

É dicir, imaxinade que aquí, nesta sala,

de súpeto, quedaramos
sumidos na escuridade,

coa única misión de atopar a saída,

ás veces, nadando en grandes espazos,

noutros momentos, arrastrándonos
baixo os asentos,

seguindo unha estreita corda guía,

agardando o soporte vital
para a seguinte respiración.

Ben, ese é o meu lugar de traballo.

Pero o que quero amosar hoxe

é que o noso mundo
non é unha gran rocha sólida.

Parécese moito máis a unha esponxa.

Eu podo nadar por moitos
dos poros da nosa esponxa terrestre,

mais onde eu non podo,

outras formas de vida e materiais
poden facer esa viaxe sen min.

E a miña voz é a que vos vai mostrar

o interior da Nai Terra.

Eu non tiven ningunha guía

cando decidín ser a primeira persoa
en bucear dentro dos icebergs antárticos.

No 2000, este foi o obxecto máis grande
en movemento no planeta.

Desprendeuse da Barreira de Xeo de Ross

e nós fomos alí para explorar
a ecoloxía do xeo

e buscar formas de vida baixo el.

Usamos unha tecnoloxía
chamada rebreathers.

É moi parecida á tecnoloxía
usada nas camiñadas espaciais.

Esta tecnoloxía permítenos
ir máis ao fondo

do que imaxinabamos mesmo hai 10 anos.

Usamos gases exóticos

e facemos misións baixo a auga
de máis de 20 horas.

Traballo con biólogos.

Resulta que as covas son almacéns
de incribles formas de vida,

de especies descoñecidas.

Moitas destas formas de vida
viven de xeitos estraños.

Non teñen pigmentos, ás veces nin ollos,

e estes animais tamén son moi lonxevos.

De feito, os animais
que hoxe nadan nesas covas

son idénticos aos do rexistro fósil

anterior á extinción dos dinosauros.

Así que imaxinade que son
como pequenos dinosauros que nadan.

Que poden ensinarnos
sobre evolución e supervivencia?

Cando observamos un remípede
como este que nada no frasco,

vemos que ten
cabeiros xigantes con veleno.

Pode atacar algo 40 veces
máis grande ca el e matalo.

Se tivese o tamaño dun gato,

sería o ser máis perigoso do planeta.

E estes animais viven
en lugares moi fermosos

e nalgúns casos, en covas
coma esta, que son moi novas

aínda que os animais son antigos.

Como chegaron aí?

Tamén traballo con físicos,

e moitas veces interésanse
polo cambio climático global.

Poden coller as rochas dentro das covas,

poden cortalas en rodas
e mirar as capas interiores,

que son como aneis dunha árbore,

e poden recuar na historia

e aprender sobre o clima do planeta
en tempos moi afastados.

O vermello que vedes nesta foto

En realidade, é po do deserto do Sáhara.

O vento recolleuno
e empurrouno a través do Atlántico.

A choiva depositouno, neste caso,
na illa de Abaco nas Bahamas.

A terra absorbeuno

e pousouno nas rochas
dentro destas covas.

E ao mirar as capas destas rochas
podemos atopar os tempos

en que o clima era moi moi seco na Terra

e podemos recuar centos de miles de anos.

Aos paleoclimatólogos tamén lles interesa

coñecer onde estaba o nivel do mar
noutros tempos da Terra.

Aquí, nas Bermudas,
o meu equipo e eu embarcamos

nas inmersións tripuladas
máis profundas na historia da rexión

e buscamos lugares

en que o nivel do mar
acostumaba tocar a costa,

moitos centos de metros
por baixo dos niveis actuais.

Tamén traballo con paleontólogos
e arqueólogos.

En lugares como México,
nas Bahamas e mesmo en Cuba,

analizamos restos culturais
e tamén restos humanos nas covas,

e dinnos moito

sobre algúns dos primeiros
habitantes destas rexións.

Pero o meu proxecto preferido
foi hai máis de 15 anos,

cando fun parte do equipo
que fixo o primeiro

mapa tridimensional preciso
dunha superficie subterránea.

Este dispositivo que guío
a través da cova

en realidade ía creando un modelo
tridimensional mentres conduciamos.

Tamén usamos radio
de frecuencia ultrabaixa

para retransmitirlle á superficie
a nosa posición exacta na cova.

Así que nadei baixo vivendas, negocios,
casas de birlos e campos de golf

e mesmo por baixo dun BBQ Restaurant.

Algo extraordinario,
e o que isto me ensinou

foi que todo o que facemos
na superficie da Terra

hásenos devolver para beber.

O noso planeta de auga
non son só ríos, lagos e océanos

senón unha ampla rede de auga subterránea
que nos conecta a todos.

É un recurso compartido
do que todos bebemos.

E cando entendemos as conexións humanas
coas augas subterráneas

e todos os recursos hídricos do planeta,

entón ocuparémonos do problema

que quizais sexa o asunto
máis importante deste século.

Así que nunca cheguei a ser a astronauta
que sempre quixen ser,

pero este dispositivo de mapeo
deseñado polo Dr. Bill Stone serao.

En realidade transformouse.

Agora é un robot autónomo que nada,

con intelixencia artificial,

e o seu obxectivo final é ir a Europa,
a lúa de Xúpiter

explorar os océanos que están
baixo a súa superficie conxelada.

E iso é bastante abraiante.

(Aplausos)