Ποιο είναι το επόμενο παράθυρο στο σύμπαν μας;

Τα μεγάλα δεδομένα είναι παντού--ακόμα και στον ουρανό. Σε μια πληροφοριακή ομιλία, ο αστρονόμος Άντριου Κόνολι δείχνει πώς μεγάλες ποσότητες δεδομένων συγκεντρώνονται για το σύμπαν, καταγράφοντας τις συνεχόμενες αλλαγές του. Πώς οι επιστήμονες αιχμαλωτίζουν τόσες πολλές εικόνες σε κλίμακα; Όλα ξεκινούν με ένα τεράστιο τηλεσκόπιο...

Το 1781, ένας Άγγλος συνθέτης,

τεχνολόγος και αστρονόμος,
που ονομαζόταν Γουίλιαμ Χέρσελ,

παρατήρησε ένα αντικείμενο στον ουρανό

που δεν κουνιόταν
όπως τα υπόλοιπα αστέρια.

Η αναγνώριση του Χέρσελ
ότι κάτι ήταν διαφορετικό,

ότι κάτι δεν ήταν όπως θα έπρεπε,

ήταν η ανακάλυψη ενός πλανήτη,

του πλανήτη Ουρανού,

ένα όνομα που έχει ψυχαγωγήσει

αμέτρητες γενιές παιδιών,

αλλά ένας πλανήτης που σε μια νύχτα

διπλασίασε το μέγεθος
του τότε γνωστού ηλιακού συστήματος.

Μόλις τον προηγούμενο μήνα,
η ΝΑΣΑ ανακοίνωσε

την ανακάλυψη 517 καινούριων πλανητών

σε τροχιά γύρω από κοντινούς αστέρες,

σχεδόν διπλασιάζοντας εν μία νυκτί
τον αριθμό των πλανητών

που γνωρίζουμε μέσα στον γαλαξία μας.

Έτσι η αστρονομία συνεχώς αλλάζει

από αυτή την ιδιότητα συλλογής δεδομένων,

και με τα δεδομένα σχεδόν
να διπλασιάζονται κάθε χρόνο,

μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες,

ίσως φτάσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία

να έχουμε ανακαλύψει
την πλειοψηφία των γαλαξιών

μέσα στο σύμπαν.

Ωστόσο, στην εποχή
των μεγάλων δεδομένων,

ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει διαφορά

μεταξύ πληθώρας δεδομένων
που απλά μας διευκολύνουν

και πληθώρας δεδομένων που λόγω ποικιλίας

είναι ικανά να αλλάξουν τις ερωτήσεις
που θέλουμε να κάνουμε,

και αυτή η διαφορά δεν έχει να κάνει
με το πόσα δεδομένα συλλέγουμε,

αλλά με το αν αυτά τα δεδομένα

ανοίγουν νέα παράθυρα στο σύμπαν μας,

αν αλλάζουν το τρόπο
που βλέπουμε τον ουρανό.

Έτσι ποιο είναι το επόμενο
παράθυρο στο σύμπαν μας;

Ποιο είναι το επόμενο στάδιο
για την αστρονομία;

Θέλω να σας δείξω
κάποια εργαλεία και τεχνολογίες

που θα αναπτύξουμε
μέσα στην επόμενη δεκαετία,

και πώς αυτές οι τεχνολογίες,

μαζί με την έξυπνη χρήση των δεδομένων,

ίσως αλλάξει για άλλη
μία φορά την αστρονομία

ανοίγοντας ένα παράθυρο στο σύμπαν μας,

το παράθυρο του χρόνου.

Γιατί τον χρόνο;
Ο χρόνος έχει να κάνει με την προέλευση

και με την εξέλιξη.

Την προέλευση του ηλιακού συστήματος,

πώς δημιουργήθηκε το ηλιακό μας σύστημα,

αν είναι ασυνήθιστο ή ξεχωριστό;

Σχετικά με την εξέλιξη του σύμπαντός μας.

Γιατί το σύμπαν συνεχίζει να διαστέλλεται

και ποια είναι
η μυστηριώδης σκοτεινή ενέργεια

που κινεί αυτή τη διαστολή;

Αλλά πρώτα, θέλω να σας δείξω

πώς η τεχνολογία πρόκειται να αλλάξει
τον τρόπο που βλέπουμε τον ουρανό.

Φανταστείτε να κάθεστε

στα βουνά της βόρεια Χιλής

κοιτάζοντας δυτικά

προς τον Ειρηνικό Ωκεανό

λίγες ώρες πριν την ανατολή του ήλιου.

Αυτή είναι η θέα του νυχτερινού
ουρανού που θα βλέπατε,

και η θέα είναι πανέμορφη

με τον γαλαξία
να ξεπετάγεται στον ορίζοντα.

Αλλά είναι επίσης μια στατική θέα,

και από πολλές απόψεις,
έτσι βλέπουμε το σύμπαν μας:

αιώνιο και αμετάβλητο.

Αλλά το σύμπαν
κάθε άλλο παρά στατικό είναι.

Αλλάζει διαρκώς, σε διαστήματα
κλάσματος δευτερολέπτου

έως και δισεκατομμυρίων χρόνων.

Οι γαλαξίες συγχωνεύονται,

συγκρούονται με ασύλληπτες ταχύτητες.

Αστέρια γεννιούνται, πεθαίνουν,

ανατινάσσονται με θεαματικό τρόπο.

Αν μπορούσαμε να πάμε πίσω

στους γαλήνιους ουρανούς μας
πάνω από τη Χιλή,

και επιτρέπαμε στον χρόνο να κυλήσει

για να δούμε πώς ο ουρανός μπορεί
ν' αλλάξει μέσα στην επόμενη χρονιά,

οι παλμοί που βλέπετε είναι σουπερνόβα,

τα τελευταία κατάλοιπα
από ένα αστέρι που πεθαίνει,

εκρήγνυται, λάμπει και μετά εξαφανίζεται,

κάθε ένα από αυτά τα σουπερνόβα

είναι πέντε δισεκατομμύρια φορές
λαμπρότερα από τον ήλιο μας,

έτσι μπορούμε να τα βλέπουμε
από μεγάλες αποστάσεις

αλλά μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα.

Δέκα σουπερνόβα εκρήγνυνται
ανά δευτερόλεπτο

κάπου στο σύμπαν μας.

Αν το ακούγαμε,

θα έκανε σαν μια σακούλα
με ποπ κορν που σκάει.

Τώρα, αν ζουμάρουμε στα σούπερ νόβα,

δεν αλλάζει μόνο η λαμπρότητα.

Ο ουρανός μας είναι σε διαρκή κίνηση.

Αυτό το πλήθος αντικειμένων
που βλέπετε να διασχίζουν τον ουρανό

είναι αστεροειδείς σε τροχιά
γύρω από τον ήλιο μας,

και είναι αυτές οι αλλαγές και η κίνηση

και οι δυναμικές του συστήματος

που μας επιτρέπουν να φτιάξουμε
μοντέλα του σύμπαντος,

να προβλέψουμε το μέλλον του
και να εξηγήσουμε το παρελθόν του.

Αλλά τα τηλεσκόπια που χρησιμοποιούμε
την τελευταία δεκαετία

δεν είναι σχεδιασμένα να καταγράφουν
δεδομένα σε αυτή την κλίμακα.

Το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ:

εδώ και 25 χρόνια παράγει

κάποιες από τις πιο λεπτομερείς εικόνες

του μακρινού μας σύμπαντος,

αλλά αν βάζαμε το Χαμπλ
να φτιάξει μια εικόνα του ουρανού,

θα χρειαζόταν 13 εκατομμύρια
ξεχωριστές εικόνες,

περίπου 120 χρόνια
για να το κάνει μόνο μία φορά.

Έτσι αυτό μας οδηγεί σε νέες τεχνολογίες

και νέα τηλεσκόπια,

τηλεσκόπια που να μπορούν

να εστιάσουν στο μακρινό διάστημα,

αλλά επίσης ικανά για ευρεία λήψη

ώστε να φωτογραφίζουν τον ουρανό
όσο πιο γρήγορα γίνεται,

τηλεσκόπια όπως το Μεγάλο
Συνοπτικό Ερευνητικό Τηλεσκόπιο,

ή αλλιώς LSST,

πιθανόν το πιο βαρετό όνομα του κόσμου

για ένα από τα πιο εντυπωσιακά πειράματα

στην ιστορία της αστρονομίας,

τρανταχτή απόδειξη, αν τη χρειάζεστε,

για να μην αφήσετε ποτέ επιστήμονα
ή μηχανικό να βρει όνομα για οτιδήποτε,

ούτε τα ίδια σας τα παιδιά.
(Γέλια)

Κατασκευάζουμε το LSST.

Αναμένουμε να αρχίσει να συλλέγει δεδομένα
μέχρι το τέλος της δεκαετίας.

Θα σας δείξω πώς νομίζουμε

ότι θα μεταμορφώσει
την άποψή μας για το σύμπαν

καθώς μία εικόνα από το LSST

αντιστοιχεί σε 3.000 εικόνες

από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ,

κάθε εικόνα τρεισήμισι μοίρες του ουρανού,

επτά φορές το πλάτος της πανσελήνου.

Λοιπόν, πώς τραβάτε φωτογραφία
σε τέτοια κλίμακα;

Κατασκευάζετε τη μεγαλύτερη
ψηφιακή κάμερα στην ιστορία,

χρησιμοποιώντας τεχνολογία
από τις κάμερες των κινητών

ή των ψηφιακών μηχανών
που πουλάνε στα καλύτερα καταστήματα,

αλλά πλέον σε κλίμακα
ώστε να έχει διάμετρο δύο μέτρων,

σχεδόν το μέγεθος
ενός Βολκσβάγκεν Σκαραβαίου,

όπου κάθε εικόνα είναι
τρία δισεκατομμύρια πίξελ.

Αν λοιπόν θέλαμε να δούμε
μόνο μία εικόνα από το LSST

σε πλήρη ανάλυση,

θα χρειαζόμαστε περίπου 1.500
τηλεοπτικές οθόνες υψηλής ανάλυσης.

Αυτή η κάμερα θα απεικονίσει τον ουρανό,

τραβώντας μια νέα φωτογραφία
κάθε 20 δευτερόλεπτα,

μόνιμα σαρώνοντας τον ουρανό

ώστε κάθε τρεις νύχτες,
θα έχουμε μια τελείως νέα άποψη

του ουρανού πάνω από τη Χιλή.

Στη διάρκεια της αποστολής του

το τηλεσκόπιο θα ανιχνεύσει
40 δισεκατομμύρια άστρα και γαλαξίες

και θα είναι η πρώτη φορά

που θα έχουμε ανιχνεύσει
περισσότερα αντικείμενα στο σύμπαν

από ανθρώπους πάνω στη Γη.

Τώρα μπορούμε να μιλάμε

για αστρονομικές χωρητικότητες δεδομένων

και δισεκατομμύρια αντικειμένων

αλλά για να αντιληφθούμε
τον όγκο των δεδομένων

που θα έλθουν από την κάμερα

είναι σαν να παίζουμε κάθε ομιλία TED
που έχει ποτέ καταγραφεί,

ταυτόχρονα, επί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο,

επτά ημέρες την εβδομάδα, για 10 χρόνια.

Και η επεξεργασία των δεδομένων σημαίνει

να ψάχνουμε μέσα σε όλες τις ομιλίες

για κάθε νέα ιδέα και κάθε νέα αντίληψη,

εξετάζοντας κάθε μέρος του βίντεο

πώς μπορεί να άλλαξε ένα καρέ

σε σχέση με το επόμενο.

Και έτσι αλλάζει
ο τρόπος εφαρμογής της επιστήμης,

ο τρόπος εφαρμογής της αστρονομίας,

σε σημείο όπου πλέον
λογισμικό και αλγόριθμοι

θα πρέπει να εξετάζουν τα δεδομένα,

όπου το λογισμικό είναι
τόσο απαραίτητο στην επιστήμη,

όσο τα τηλεσκόπια
και οι κάμερες που φτιάξαμε.

Χιλιάδες ανακαλύψεις

θα προκύψουν από αυτό το εγχείρημα,

αλλά θα σας μιλήσω
μόνο για δύο από τις ιδέες

για την προέλευση και την εξέλιξη

που θα αναμορφωθούν από την πρόσβασή μας

σε δεδομένα αυτής της κλίμακας.

Στα τελευταία πέντε χρόνια,
η ΝΑΣΑ ανακάλυψε

πάνω από 1.000 πλανητικά συστήματα

γύρω από τα κοντινά άστρα,

αλλά τα συστήματα που βρίσκουμε

δεν μοιάζουν με το ηλιακό μας σύστημα,

και αναρωτιόμαστε

μήπως δεν ψάχνουμε αρκετά προσεκτικά

ή υπάρχει κάτι ξεχωριστό και ασυνήθιστο

στον σχηματισμό
του ηλιακού μας συστήματος;

Αν θέλουμε να πάρουμε απάντηση

πρέπει να μάθουμε και να κατανοήσουμε

την ιστορία του ηλιακού μας
συστήματος με λεπτομέρεια,

και οι λεπτομέρειες είναι σημαντικές.

Έτσι τώρα, αν ξανακοιτάξουμε τον ουρανό,

τους αστεροειδείς που τον διασχίζουν,

αυτοί είναι κάτι σαν τα συντρίμμια
του ηλιακού μας συστήματος.

Η θέση των αστεροειδών

είναι σαν δακτυλικό αποτύπωμα
παλαιότερου χρόνου

όταν οι τροχιές του Ποσειδώνα και του Δία

ήταν πολύ πιο κοντά στον ήλιο,

και καθώς οι τεράστιοι πλανήτες
μετακινήθηκαν μέσα στο ηλιακό σύστημα,

σκόρπισαν αστεροειδείς στο διάβα τους.

Έτσι η μελέτη των αστεροειδών

είναι σαν την ιατροδικαστική,

σαν να κάνεις νεκροψία στο ηλιακό σύστημα,

αλλά για να γίνει αυτό
χρειαζόμαστε την απόσταση

και βρίσκουμε την απόσταση από την κίνηση,

και βρίσκουμε την κίνηση
εξαιτίας της πρόσβασης μας στο χρόνο.

Τι μας λέει λοιπόν αυτό;

Αν κοιτάξετε τους μικρούς
κίτρινους αστεροειδείς

που διασχίζουν γρήγορα την οθόνη,

αυτοί είναι που κινούνται πιο γρήγορα

επειδή βρίσκονται πιο κοντά μας,
πιο κοντά στη Γη.

Είναι αστεροειδείς στους οποίους

ίσως κάποια μέρα στείλουμε
ένα διαστημόπλοιο να ψάξει για ορυκτά,

είναι όμως ταυτόχρονα και αυτοί

που ίσως μια μέρα προσκρούσουν στη Γη,

όπως πριν 60 εκατομμύρια χρόνια

με την εξαφάνιση των δεινοσαύρων,

ή στην αρχή του προηγούμενου αιώνα,

όταν ένας αστεροειδής εξαφάνισε

σχεδόν 1.000 τετραγωνικά
μίλια δάσους στη Σιβηρία,

ή ακόμα όπως πέρυσι, όταν κάποιος
απανθρακώθηκε πάνω από τη Ρωσσία

εκλύοντας ενέργεια αντίστοιχη
με μια μικρή πυρηνική βόμβα.

Συνεπώς η αναζήτηση στοιχείων
για το ηλιακό μας σύστημα

δεν μας φανερώνει μόνο το παρελθόν,

αλλά προβλέπει και το μέλλον,
μαζί με το δικό μας μέλλον.

Όταν βρούμε την απόσταση,

βλέπουμε τον αστεροειδή
στο φυσικό του περιβάλλον,

σε τροχιά γύρω από τον ήλιο.

Έτσι κάθε σημείο
στην απεικόνιση που βλέπετε

είναι ένας αληθινός αστεροειδής.

Η τροχιά του υπολογίστηκε
από την κίνησή του στον ουρανό.

Τα χρώματα αντικατοπτρίζουν
τη σύνθεση των αστεροειδών,

άνυδροι και πετρώδεις στο κέντρο,

πλούσιοι σε νερό
και σε πρωτόγονη μορφή εξωτερικά,

πλούσιοι σε νερό αστεροειδείς
που μπορεί να τροφοδότησαν

ωκεανούς και θάλασσες
που βρίσκουμε στον πλανήτη μας

όταν βομβάρδισαν τη Γη σε πρότερο χρόνο.

Καθώς το LSST μπορεί
να εστιάσει σε μακρινή απόσταση

και όχι μόνο να κάνει ευρείες λήψεις,

θα μπορέσουμε να δούμε τους αστεροειδείς

που είναι μακρύτερα από το εσωτερικό
του ηλιακού συστήματος,

έως αστεροειδείς πέρα από τις τροχιές
του Ποσειδώνα και του Άρη,

έως κομήτες και αστεροειδείς
που ίσως απέχουν

σχεδόν ένα έτος φωτός από τον ήλιο μας.

Καθώς αυξάνουμε τη λεπτομέρεια της εικόνας

σε κλίμακα 10 προς 100,

θα μπορέσουμε
να απαντήσουμε ερωτήσεις όπως,

υπάρχει ένδειξη ύπαρξης πλανητών
έξω από την τροχιά του Ποσειδώνα,

ώστε να εντοπίσουμε αστεροειδείς
που ίσως συγκρουστούν με τη Γη

πολύ πριν αποτελέσουν απειλή,

και πιθανόν να ανακαλύψουμε

αν ο ήλιος μας σχηματίστηκε μόνος του
ή σε συστάδα αστέρων,

και ίσως είναι αυτά
τα αστρικά αδέρφια του ήλιου

που επηρέασαν τον σχηματισμό
του ηλιακού μας συστήματος,

και ίσως είναι ένας από τους λόγους που
το ηλιακό μας σύστημα μοιάζει τόσο σπάνιο.

Η απόσταση και οι αλλαγές του σύμπαντος,

η απόσταση είναι ανάλογη του χρόνου

καθώς και των αλλαγών στον ουρανό.

Κοιτώντας σε απόσταση μισού μέτρου

ή ένα αντικείμενο
που βρίσκεται μισό μέτρο μακρυά,

γυρίζετε πίσω στο χρόνο κατά
ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου

και αυτή η ιδέα του
να βλέπουμε πίσω στον χρόνο

έχει ανατρέψει όσα πιστεύαμε για το σύμπαν

όχι μία, αλλά πολλές φορές.

Η πρώτη φορά ήταν το 1929,

όταν ένας αστρονόμος
ονόματι Έντουαρντ Χαμπλ

έδειξε ότι το σύμπαν διαστέλλεται,

οδηγώντας στην ιδέα της Μεγάλης Έκρηξης.

Και οι παρατηρήσεις ήταν απλές:

μόνο 24 γαλαξίες

και μια εικόνα ζωγραφισμένη με το χέρι.

Αλλά και μόνο η ιδέα ότι,
όσο πιο μακρινός ο γαλαξίας,

τόσο πιο γρήγορα υποχωρούσε,

ήταν αρκετή για να ξεκινήσει
η μοντέρνα κοσμολογία.

Μια δεύτερη επανάσταση
έγινε 70 χρόνια μετά,

όταν δύο ομάδες αστρονόμων έδειξαν

ότι το σύμπαν δεν διαστελλόταν απλά,

αλλά επιτάχυνε,

μια έκπληξη, σαν να πετάς
μια μπάλα στον ουρανό

και να ανακαλύπτεις ότι,
όσο πιο ψηλά ανεβαίνει,

τόσο πιο γρήγορα απομακρύνεται.

Και το απέδειξαν

μετρώντας τη φωτεινότητα
των σουπερνόβα

και πώς η φωτεινότητα τους μειωνόταν

όσο απομακρύνονταν.

Αυτές οι παρατηρήσεις ήταν πιο περίπλοκες.

Απαιτούσαν νέες τεχνολογίες
και νέα τηλεσκόπια,

καθώς οι σουπερνόβα βρίσκονταν σε γαλαξίες

που ήταν 2.000 φορές μακρύτερα

από αυτούς που χρησιμοποίησε ο Χαμπλ.

Χρειάστηκαν τρία χρόνια
για να βρεθούν μόνο 42 σουπερνόβα

επειδή τέτοιοι αστέρες εκρήγνυνται

μόνο μία φορά κάθε 100 χρόνια
μέσα σε ένα γαλαξία.

Τρία χρόνια για να βρούμε 42 σουπερνόβα

ψάχνοντας σε δεκάδες χιλιάδες γαλαξίες.

Και άπαξ και συνέλεξαν τα δεδομένα,

να τι ανακάλυψαν.

Ίσως βέβαια να μην σας εντυπωσιάσει

αλλά κάπως έτσι είναι
οι επαναστάσεις στη φυσική:

μια γραμμή που προβλέπει
τη φωτεινότητα ενός σουπερνόβα

σε απόσταση 11 δισεκατομμυρίων ετών φωτός,

και μερικά σημεία που δεν
ταιριάζουν ακριβώς στη γραμμή.

Οι μικρές αλλαγές
επιφέρουν μεγάλες συνέπειες.

Οι μικρές αλλαγές μας επιτρέπουν
να κάνουμε ανακαλύψεις,

όπως τον πλανήτη που ανακάλυψε ο Χέρσελ.

Οι μικρές αλλαγές ανατρέπουν σε μια στιγμή

όλα όσα πιστεύαμε για το σύμπαν.

Έτσι 42 σουπερνόβα,
ελαφρώς λιγότερο φωτεινοί,

που σημαίνει ότι είναι ελαφρώς μακρύτερα,

δηλώνουν ότι το σύμπαν
όχι μόνο διαστέλλεται,

αλλά ότι η διαστολή
πρέπει να επιταχύνεται,

φανερώνοντας ένα συστατικό του σύμπαντος

που τώρα αποκαλούμε σκοτεινή ενέργεια,

ένα συστατικό που κινεί αυτή τη διαστολή

και αποτελεί το 68%
της συνολικής ενέργειας

του σύμπαντός μας σήμερα.

Ποια θα είναι λοιπόν η επόμενη επανάσταση;

Τι είναι τελικά η σκοτεινή ενέργεια
και γιατί υπάρχει;

Αυτές οι γραμμές είναι διαφορετικά μοντέλα

της υπόστασης της σκοτεινής ενέργειας,

που δείχνουν τις ιδιότητες
της σκοτεινής ενέργειας.

Όλα τα μοντέλα συμφωνούν με τα 42 σημεία

αλλά οι θεωρίες πίσω από κάθε γραμμή

διαφέρουν δραματικά.

Μερικοί πιστεύουν ότι

η σκοτεινή ενέργεια αλλάζει με τον χρόνο

ή εάν οι ιδιότητες της σκοτεινής ενέργειας

διαφέρουν ανάλογα που κοιτάς στον ουρανό.

Άλλοι κάνουν αλλαγές στη φυσική

σε υποατομικό επίπεδο.

Ή θεωρώντας σε μεγάλη κλίμακα

τροποποιούν τη λειτουργία της βαρύτητας
και της γενικής σχετικότητας,

ή λένε ότι υπάρχουν πολλαπλά σύμπαντα

και το δικό μας είναι μέρος
του μυστηριώδους πολυσύμπαντος,

αλλά όλες αυτές οι ιδέες και οι θεωρίες,

συναρπαστικές
και κάποιες σαφώς τρελούτσικες,

αλλά όλες συμφωνούν με τα 42 σημεία μας.

Πώς λοιπόν ελπίζουμε
να καταλήξουμε σε κάτι λογικό

μέσα στην επόμενη δεκαετία;

Φανταστείτε να σας έδινα ένα ζευγάρι ζάρια

και σας ζητούσα να βρείτε αν τα ζάρια

ήταν φτιαγμένα ή κανονικά.

Ένα ρίξιμο των ζαριών θα έλεγε ελάχιστα,

αλλά όσο περισσότερο τα ρίχνατε,

τόσο περισσότερα δεδομένα θα μαζεύατε.

τόσο περισσότερο θα σιγουρευόσαστε,

όχι μόνο αν είναι φτιαγμένα ή όχι,

αλλά πόσο πολύ και με τι τρόπο.

Χρειάστηκαν τρία χρόνια
για να βρούμε μόνο 42 σουπερνόβα

επειδή τα τηλεσκόπια που υπήρχαν

μπορούσαν να ερευνήσουν
μόνο μικρό μέρος του ουρανού.

Με το LSST μπορούμε να έχουμε
μια πλήρως νέα εικόνα

του ουρανού της Χιλής κάθε τρεις νύχτες.

Την πρώτη νύχτα λειτουργίας

θα βρει 10 φορές τον αριθμό των σουπερνόβα

που χρησιμοποιούνται
στην ανακάλυψη της σκοτεινής ενέργειας.

Αυτό θα αυξηθεί κατά 1.000

μέσα στους πρώτους τέσσερις μήνες:

1,5 εκατομμύριο σουπερνόβα
μέχρι το τέλος της έρευνας,

κάθε σουπερνόβα ένα ρίξιμο των ζαριών,

κάθε σουπερνόβα να ελέγχει
ποιες θεωρίες της σκοτεινής ενέργειας

έχουν συνοχή, και ποιες όχι.

Και έτσι, συνδυάζοντας
τα δεδομένα των σουπερνόβα

με άλλες μετρήσεις της κοσμολογίας,

σταδιακά θα αποκλείσουμε

τις διάφορες ιδέες και θεωρίες
περί σκοτεινής ενέργειας,

ευελπιστώντας ότι στο τέλος
της έρευνας περίπου το 2030,

περιμένουμε να δούμε

μια θεωρία για το σύμπαν μας,

μια θεμελιώδη θεωρία
για τη φυσική του σύμπαντός μας,

να προκύπτει σταδιακά.

Από πολλές πλευρές, οι ερωτήσεις που έθεσα

είναι στην πραγματικότητα
οι απλούστερες των ερωτήσεων.

Μπορεί να μην ξέρουμε τις απαντήσεις

αλλά τουλάχιστον ξέρουμε
πώς να θέσουμε τις ερωτήσεις.

Αλλά εάν ψάχνοντας
μέσα σε δεκάδες χιλιάδες γαλαξίες

βρήκαμε 42 σουπερνόβα που ανέτρεψαν

όλα όσα γνωρίζαμε για το σύμπαν,

όταν θα έχουμε δισεκατομμύρια γαλαξίες,

πόσες φορές ακόμα θα βρούμε

42 σημεία που δεν αντιστοιχούν
με όσα περιμένουμε;

Όπως ο πλανήτης που ανακάλυψε ο Χέρσελ,

ή η σκοτεινή ενέργεια,

ή η κβαντομηχανική,
ή η γενική σχετικότητα,

όλα αυτά είναι θεωρίες που προέκυψαν

επειδή τα δεδομένα
δεν ήταν ακριβώς τα αναμενόμενα.

Το συναρπαστικό στην επόμενη δεκαετία

για τα δεδομένα της αστρονομίας

είναι ότι δεν γνωρίζουμε καθόλου

πόσες απαντήσεις μας περιμένουν,

απαντήσεις για την προέλευση
και την εξέλιξή μας.

Πόσες ερωτήσεις είναι εκεί έξω

στις οποίες ακόμα δεν ξέρουμε καν

τις ερωτήσεις που θέλουμε να κάνουμε;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)