गाजाका घटनाहरु बाहिर लेराउन, किन म आफ्नो जीवन दाउमा लगाउछु

अमिरा हारोउडा गोलि चलेको वा बम पड्केको आवाज सुन्नासाथ त्यतै दौडीहाल्छिन । गाजा क्षेत्रकि महिला संचारकर्मी अमिरा भन्छिन - "म त्यो घटनास्थलमा पुग्ने पहिलो व्यक्ति बन्न चाहन्छु, किनकि त्यहाँको बिषयबस्तु बाहिर आउनुपर्छ ।" देशको डरलाग्दो अवस्थाको बाबजुदपनि, उनि बिदेशी संचारकर्मीलाइ युद्ध र घटनास्थलको पथ प्रदर्शन गराउने आफ्नो कामलाई मन पराउछिन । यो महत्वपुर्ण कुराकानीमा अमिरा गाजाका महिलाहरुको आवाज बाहिर प्रस्तुतगर्ने उनको आँटको कारण सुनाउदैछिन् ।

नमस्कार !!

यो मेरो पहिलो यात्रा हो,

जीवनमा पहिलो पटक म
गाजा क्षेत्र भन्दा बाहिर छु ।

यहाँ उभिन पाउँदा साह्रै खुशी छु ।

(ताली)

मेरो लक्ष्य पायलट हुने थियो,
विमान उडाउने,

स्वतन्त्रतापूर्वक आकाशमा उड्ने,
आकाशलाई छुने,

तर त्यो पुरा भएन ।

किन कि, म गाजा क्षेत्रमा बस्छु, जहाँ
एअरपोर्ट नै छैन ।

सबैतिरका बोर्डरहरु बन्द छन ।

हामी संसारकै ठुलो जेलमा बस्छौं ।

म मात्र एउटा काम गर्न सक्छु, त्यो हो
आकाशतिर फर्केर हेर्नु ।

कुनै दिन, ४/५ घण्टा बत्तीआयो भने,
हामी आफूलाई

भाग्यशाली सम्झिन्छौँ ।

चिसोबढेमा घर बाहिर वा छानामा आगो बाल्छौं

कहिले काहीं, त्यहि आगोमा खान पकाउछौं ।

मेरो मातृभूमिमा आउने पत्रकारहरुलाई
त्यहाँको

घटनाको बास्तबिक स्थिति बुझ्न आवश्यक
व्यवस्था मिलाउनु नै मेरो काम हो ।

धेरै बिहानिहरु, म पत्रकारहरु जम्मा गर्न

बोर्डर छेउ पुग्छु ।

पत्रकारहरुमाथि केहि घटना घटे वा,

पत्रकारहरुले प्रशारण गर्न चाहेको
कुनै प्रसंग

सरकारले जानकारी दिन नचाहेमा

अप्ठ्यारो पर्न सक्छ ।

पत्रकारहरु, फिल्म निर्माता, समाचार
संकलन सदस्यहरुलाइ

देशको विभिन्न ठाउंहरु देखाउनु,
मेरो पेशागत कार्य हो ।

मलाई बिश्वास छ, पत्रकार र समाचार संकलन
सदस्यहरु मात्रै नभएर,

गाजा पट्टिका समूदायसंगको सम्बन्ध नै

मेरो सफलताको कारण हो ।

आफ्नोबारेमा केहि भन्न नचाहने समूदायहरुलाइ

म कुनै जबर्जस्ति गर्दिन ।

म जस्तै, उनीहरुपनि मानव हुन् ।

पछिल्लो १० बर्षमा मैंले धेरै सम्बन्धहरु
विस्तार गरेकी छु ।

त्यसैले,

म ती मानिसहरुसम्म पुगेर जानकारी
लिन सक्षम छु,

जहाँ अरु पत्रकारहरु पुग्न सक्दैनन् ।

कतिपय अवस्थामा, मलाई लाग्छ, महिला भएकोले
म संग अझ बढी शक्ति छ ।

मेरो समूदायका धेरै पुरुष पत्रकारहरु,

लागु औषध लतबारे मुख्य समाचार
बनाउन चाहन्छन् ।

गाजामा जब सुरुङ्ग बन्यो, यो समस्या
पनि त्यहीं बाट सुरु भो ।

गाजालाइ घेराबन्दी गरिएको समयमा

दैनिक जीवनका प्रमुख साधनहरु जस्तै :
खाद्यान्न, निर्माण

रअरु आवश्यकताका सामाग्रीहरु
यसै सुरुङ्गबाट लेराइन्थ्यो ।

अहिले इजिप्टतर्फको भाग बढीले बगाएकोले,

यो सुरुङ्ग प्रयोगमा छैन ।

तर यहि सुरुङ्ग लागु औषध तस्करीको

मार्ग बनेको छ र युवाहरु दुर्व्यसनमा
फसेका छन् ।

प्यालिस्टेनी समूदायको चलनमा

पुरुषहरुलाई अर्काको घरमा प्रवेश निषेध छ ।
त्यसैले पुरुष पत्रकारले,

यो प्रसंग संकलन गर्न सकेनन् ।

तर मैंले सकेँ ।

मैंले अशल श्रीमान पाएकी छु ।

समाजले गर्ने अनेक नकारात्मक
टिकाटिप्पणीका बाबजुदपनि

उहाँले मेरो काममा सहयोग गर्नुहुन्छ ।

अहिले वहाँ २ बच्चाहरुसंग घरमा हुनुहुन्छ

र तेस्रो मेरो पेटमा हुर्कैदै छ ।

(ताली)

काममा हुँदा, हरेक २ घन्टामा
म श्रीमानलाई फोन गर्छु

यदि मैंले फोन गरिन भने,

मेरो श्रोत व्यक्तिसंग सम्पर्क गर्नुहुन्छ,

जो मेरो विश्वासिलो छ र आवश्यक

स्थानसम्म पुग्ने व्यवस्था मिलाईदिने गर्छ ।

एक पटक गाजामा,

ब्रिटिस पत्रकार एलन जोनस्टोनको
अपहरण भएको ताका

मलाई एउटा अमेरिकी पत्रिकाले गाजामा

अपहरणकारीसंग भेट गराईदिन भन्यो,
र मैंले त्यसको व्यवस्ता मिलाएँ ।

त्यो पत्रकार र मलाई,

उनीहरु बसेको होटेलको बाहिर भेट्न बोलाए ।

उनीहरु आए र हामीलाई ऐना समेत कालो भएको
कालो रंगको भ्यानमा लिएर गए,

उनीहरुले अनुहारमा मास्क लगाएका थिए ।

उनीहरुले हामीलाई टाढा लिएर गए,
कुनै मध्ये क्षेत्रमा ।

हाम्रो फोन उनीहरुले लिए,

हामीले ती अपहरणकारीसंग खुला मैदानमा
अन्तर्वार्ता लियौं ।

त्यो दिन म साह्रै डराएको थिएँ ,

र त्यो दिन म कहिले बिर्सिन सक्दिन ।

म जे गरिरहेको छु, किन गर्दैछु ?

मलाई लाग्छ, यदि मैले यो काम गरिन भने,

गाजा भित्रको अवस्था बारेमा
संसार अनभिज्ञ हुन्छ ।

म तपाईंलाइ मेरो देशको अरु धेरै
प्रसंगहरु सुनाउन सक्छु ।

ती सबै नराम्रा मात्रै पनि छैनन् ।

मलाई मेरो देशको माया लाग्छ ।
त्यहाँकोअवस्था बिकराल,

घेराबन्दी, गरिबी, बेरोजगारीको डरलाग्दो
अवस्थाबाट गुज्रीरहेको भएपनि

त्यहाँ अझै जीवन छ ।

त्यहाँपनि असाधारण सामर्थ्य
र सपना भएका व्यक्तिहरु छन् ।

हामी संग राम्रो संगीत र बिशेष
संगीत विद्यालय छ ।

हामीसंग पार्कर डान्सर छन्, जो भत्केको
घर भित्र पनि नाचको अभ्यास गर्दछन् ।

गाजा नै अरब देशहरु मध्येको
एक मात्र देश हो,

जहाँ मुस्लिम र क्रिस्चियन
मिलेर बसेका छन् ।

(ताली)

युद्धको समयमा,

बच्चाहरुलाई छोडेर बिहानै घरबाट निस्कनु

सबै भन्दा कठिन कार्य हो ।

म हरेक दिन उनीहरुको फोटो खिच्ने गर्छु,

किनकि, मलाई थाहा छैन, फर्केर आइपुग्छु
कि पुग्दीन ।

गाजामा समन्वयकर्ता र पत्रकार बन्नु
खतरापूर्ण कार्य हो ।

जब म गोलि चलेको वा बम पढ़केको
आवाज सुन्छु,

म त्यतै दौडीहाल्छु,

किनकि म घटनाको बारेमा जानकारीदिने

पहिलो व्यक्ति बन्न चाहन्छु ।

केटाकेटीहरु सानो हुँदा, जब हामी
युद्धको आवाज सुन्थ्यौं,

हामी उनीहरुलाई यो पटाकाको आवाज हो
भनेर सम्झाउथ्यौं ।

अब उनीहरु हुर्की सके, आफै बुझ्ने भइसके ।

म डरलाग्दा सपनाहरु देख्ने गर्छु,

किनकि युद्धको समयमा मैंले

धेरै युवाहरुको धेरै लाश देखेकोछु ।

हाला नाम गरेकी सानी केटीलाई अझै सम्झिन्छु,

उसको परिवारमा जीवित रहने उ एउटी मात्रै थिई

उसको तस्वीर म संग सधैं रहीरहने छ ।

म उसलाई कहिले बिर्सिन सक्दिन ।

यहाँ, तपाईंहरुको सामुन्ने उभिएर बोल्दा,
म गौरवान्नित छु ।

संसारको एउटा सानो कुना गाजाको
राम्रा नराम्रा कथाहरु

सुनाउन पाउँदा, मलाई गर्व लाग्दछ ।

यस क्षेत्रमा काम गर्ने गाजाको
पहिलो महिला हो म ।

रमाइलो कुरा, मलाई "गाजाको राम्बो" भन्छन् ।

(हाँसो)

मलाई आशा छ, कुनै दिन, म मेरो देशका
अरुपनि महिलाहरुको

प्रसंग सुनाउने अवसर पाउने छु ।

म आशा गर्दछु, कुनै दिन, यहि क्षेत्रमा
आउन चाहने महिलाहरुलाई

मद्धत गर्न सक्नेछु ।

कहिले कहीं यस्तो पनि लाग्छ, अब
म यो काम गर्न सक्दिन,

यहाँ भन्दा अगाडी जान सक्दिन ।

तर फेरी यी शब्दहरु सम्झिन्छु : -

"आफ्नो चुनौतीलाइ सिमित नगर,
बरु सिमिततालाइ चुनौती गर ।

तिम्रो पाइला रोक्ने अधिकार कसैलाई नदेउ ।"

धन्यवाद !!

(ताली)