Γιατί διακινδύνευσα για να πω τις ιστορίες της Γάζας

Όταν η Αμίρα Χαρούντα ακούει τους βομβαρδισμούς πηγαίνει κατευθείαν προς το μέρος τους. «Θέλω να είμαι εκεί πρώτη γιατί αυτές οι ιστορίες πρέπει να ειπωθούν», λέει η πρώτη γυναίκα μεσάζων στη Γάζα, ένας ρόλος που της επιτρέπει να καθοδηγεί τους δημοσιογράφους μέσα στο χαοτικό σκηνικό πολέμου της χώρας της, την οποία συνεχίζει να αγαπά παρά την τρομακτική κατάσταση. Ανακαλύψτε τι παρακινεί τη Χαρούντα να δώσει φωνή στο ανθρώπινο βασανιστήριο της Γάζας σε αυτή την αλησμόνητη ομιλία.

Γεια σας.

Αυτό είναι το πρώτο μου ταξίδι,

πρώτη φορά στη ζωή μου
που βγαίνω από τα τείχη της Γάζας.

Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ.

(Χειροκρότημα)

Η φιλοδοξία μου πάντα ήταν
να γίνω πιλότος, να πετάξω ένα αεροπλάνο,

να νιώθω ελεύθερη να πετάξω στον ουρανό,
να αγγίξω τον ουρανό.

Αυτό δεν έγινε.

Ζω στη Γάζα, όπου δεν υπάρχει αεροδρόμιο.

Όλα τα σύνορα είναι κλειστά
από κάθε πλευρά.

Ζούμε σε μία από τις μεγαλύτερες
φυλακές του κόσμου.

Το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω
είναι να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό.

Μερικές μέρες είμαστε τυχεροί
αν έχουμε ηλεκτρικό

για τέσσερις ή πέντε ώρες.

Όταν κάνει κρύο ανάβουμε φωτιά
μπροστά στα σπίτια μας ή στη στέγη.

Μερικές φορές μαγειρεύουμε κιόλας.

Η δουλειά μου στη Γάζα είναι να κανονίζω
τα πάντα για τους δημοσιογράφους

που έρχονται για να πουν ιστορίες
σχετικά με το τι συμβαίνει στη Γάζα.

Πολλά πρωινά έπρεπε να πάω στα σύνορα

για να πάρω κάποιον δημοσιογράφο.

Αν συμβεί κάτι στον δημοσιογράφο,

ή αν ο δημοσιογράφος αποφασίσει
να καλύψει κάποιο θέμα

που η κυβέρνησή μας
δεν θέλει να καλύψουμε,

θα μπορούσαν να συμβούν άσχημα πράγματα.

Το να δείχνω τους δρόμους της χώρας μου,
το να βοηθώ τους δημοσιογράφους,

τους σκηνοθέτες, τα συνεργεία ειδήσεων,
είναι η δουλειά μου.

Πιστεύω ότι η επιτυχία έρχεται
χτίζοντας μια σχέση

όχι μόνο με τους δημοσιογράφους
και τα συνεργεία ειδήσεων,

αλλά και με τις κοινότητες
στη Λωρίδα της Γάζας.

Αυτές τις κοινότητες που δεν θέλουν
να μοιραστούν τις ιστορίες τους,

δεν τους βλέπω ποτέ ως ιστορίες ή νούμερα.

Αλλά όπως κι εγώ,
και αυτοί είναι άνθρωποι.

Έχω διαμορφώσει πολλές σχέσεις
μέσα στα 10 χρόνια.

Και μαντέψτε.

Αυτό μου δίνει την ευκαιρία
να έχω πρόσβαση σε ανθρώπους,

και σε ιστορίες που άλλοι δεν μπορούν.

Σε μερικές περιπτώσεις, νιώθω ως γυναίκα
ότι έχω περισσότερη δύναμη.

Πολλοί άντρες δημοσιογράφοι
στην κοινωνία μου,

θέλουν να καλύψουν μια ιστορία
εθισμού ναρκωτικών στη χώρα μου.

Αυτό το πρόβλημα ξεκίνησε
όταν χτιζόταν το τούνελ της Γάζας.

Με την πολιορκία της Γάζας,

τα τούνελ έφεραν στους ανθρώπους
όλες τις βασικές ανάγκες

όπως φαγητό, οικοδομικά υλικά,
οτιδήποτε άλλο χρειαζόμασταν.

Αλλά όχι πια, επειδή η Αιγυπτιακή πλευρά
τα πλημμύρισε με νερό

και δεν λειτουργούν πια.

Τα φάρμακα έγιναν λαθραία

και πολλοί νέοι εθίστηκαν.

Στην παράδοση της κοινωνίας
της Παλαιστίνης,

είναι απαγορευμένο οι άντρες
να εισέρχονται στο νοικοκυριό.

Έτσι, κανένας άντρας δημοσιογράφος
δεν παίρνει την ιστορία.

Αλλά εγώ το κατάφερα.

Έχω έναν υπέροχο σύζυγο,

έναν φανταστικό σύζυγο που με υποστηρίζει

παρόλη την κριτική
που δέχεται από τη κοινωνία.

Είναι σπίτι τώρα με τα δύο παιδιά μας,

και εγώ έχω ένα ακόμα
που μεγαλώνει εδώ μέσα.

(Χειροκρότημα)

Όταν δουλεύω, του τηλεφωνώ κάθε δύο ώρες,

και εκείνος ξέρει πως αν δεν έχει νέα μου,

πρέπει να καλέσει τον σύνδεσμό μου,

αυτόν που μου δίνει πρόσβαση στην ιστορία,

ο οποίος είναι αυτός που εμπιστεύομαι.

Μία φορά στη Γάζα,

κατά τη διάρκεια της απαγωγής
του Βρετανού δημοσιογράφου Άλαν Τζόνστον,

μου ζητήθηκε από ένα Αμερικάνικο περιοδικό

να κανονίσω μια συνάντηση
με τους απαγωγείς στη Γάζα, και το έκανα.

Ο δημοσιογράφος
που κάλυπτε το θέμα κι εγώ

περιμέναμε έξω από το ξενοδοχείο του.

Ήρθαν και μας έβαλαν σε ένα μαύρο βαν
με μαύρα παράθυρα,

φορούσαν μάσκες εκείνη τη μέρα.

Μας οδήγησαν μακρυά, πολύ μακρυά,
στη μέση ενός χωραφιού.

Πήραν τα κινητά μας

και κάναμε τη συνέντευξη με τον απαγωγέα
έξω σε εκείνο το χωράφι.

Ήμουν πολύ φοβισμένη εκείνη τη μέρα,

μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Λοιπόν, γιατί το κάνω αυτό;

Το κάνω επειδή πιστεύω
πως αν δεν το έκανα,

θα έλειπε ένα μεγάλο μέρος
από την ιστορία της Γάζας.

Υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορίες από
τη χώρα μου που θα μπορούσα να σας πω.

Δεν είναι όλες τους άσχημες.

Αγαπάω τη χώρα μου παρά
την τρομερή κατάσταση στην οποία ζούμε

-την πολιορκία, τη φτώχεια, την ανεργία-

αλλά υπάρχει ζωή.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ονειροπόλοι
και απίστευτοι άνθρωποι γεμάτοι ενέργεια.

Έχουμε απίθανη μουσική
και ένα πολύ καλό μουσικό σχολείο.

Έχουμε χορευτές παρκούρ
που χορεύουν στα μπάζα των σπιτιών τους,

Η Γάζα είναι το μόνο μέρος
στον Αραβικό κόσμο

όπου οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί
ζουν σχεδόν αδελφικά.

(Χειροκρότημα)

Κατά τη διάρκεια του πολέμου,

το σκληρότερο πράγμα για μένα είναι
να φεύγω από το σπίτι νωρίς το πρωί,

να αφήνω τα παιδιά μου.

Παίρνω μια φωτογραφία τους κάθε μέρα

επειδή ποτέ δεν ξέρω αν θα επιστρέψω.

Είναι δύσκολο και επικίνδυνο στη Γάζα
να είσαι μεσάζων και δημοσιογράφος.

Όταν ακούω τον ήχο του βομβαρδισμού
ή τον ήχο της βόμβας,

πηγαίνω κατευθείαν προς το μέρος τους,

επειδή θέλω να είμαι εκεί πρώτη,

επειδή αυτές οι ιστορίες
πρέπει να ειπωθούν.

Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά
και ακούγαμε τον ήχο του πολέμου,

συνήθιζα να τους λέω
ότι είναι πυροτεχνήματα.

Τώρα που είναι μεγαλύτερα, καταλαβαίνουν.

Έχω τρομερούς εφιάλτες

εξαιτίας όλων όσων έχω δει
κατά τη διάρκεια του πολέμου,

ειδικά τα άψυχα σώματα νέων παιδιών.

Ακόμα θυμάμαι ένα μικρό κορίτσι, τη Χάλα.

Είναι η μοναδική επιζώσα
από την οικογένεια της.

Η εικόνα της θα με ακολουθεί πάντα.

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Είμαι περήφανη που μπορώ
να είμαι μαζί σας σήμερα.

Είμαι περήφανη που μπορώ να σας πω
χαρούμενες και λυπημένες ιστορίες,

ιστορίες από μια μικρή
γωνιά του κόσμου, τη Γάζα.

Είμαι περήφανη που είμαι
η πρώτη γυναίκα μεσάζων στη Γάζα.

Το αστείο είναι ότι με φωνάζουν
Κύριο Ράμπο στη Γάζα.

(Γέλια)

Ελπίζω κάποια μέρα να μπορέσω να πω
τις ιστορίες των άλλων γυναικών,

όλων των άλλων υπέροχων γυναικών
που γνωρίζω στη χώρα μου.

Ελπίζω κάποια μέρα να μπορώ να βοηθήσω
άλλες γυναίκες στη χώρα μου

να γίνουν μεσάζοντες σαν κι εμένα.

Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν μπορώ
να κάνω άλλο αυτή τη δουλειά,

είναι υπεράνω των δυναμεών μου.

Αλλά θυμάμαι τις παρακάτω λέξεις:

«Μη βάζεις όρια στην πρόκληση,
αλλά προκάλεσε τα όρια σου.

Μην επιτρέψεις σε άλλους
να μπουν εμπόδιο στα όνειρα σου».

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)