Πώς ένα σεντ με έκανε να νιώσω εκατομμυριούχα.

Όταν ήταν παιδί, η Τάνια Λούνα άφησε το σπίτι της στην μετά-Τσερνόμπιλ εποχή στην Ουκρανία και βρήκε άσυλο στις ΗΠΑ. Κάποια μέρα, βρήκε ένα σεντ στο πάτωμα του καταφυγίου αστέγων της Νέας Υόρκης όπου έμενε μαζί με την οικογένειά της. Ποτέ δεν είχε αισθανθεί τόσο πλούσια. Ένας στοχασμός για τις γλυκόπικρες χαρές της παιδικής ηλικίας - και πώς να τις κρατήσει κανείς στη μνήμη του.

Είμαι πέντε ετών και είμαι πολύ περήφανη.

Ο πατέρας μου μόλις έχτισε
το καλύτερο παράσπιτο...

στο μικρό χωριό μας στην Ουκρανία.

Εσωτερικά είναι μία δύσοσμη, αβυσσαλέα
τρύπα στο έδαφος,

αλλά εξωτερικά είναι μια μαργαριταρενία
άσπρη φορμάικα...

και κυριολεκτικά λάμπει στον ήλιο.

Αισθάνομαι τόσο περήφανη,τόσο σημαντική...

ώστε αυτοδιορίζομαι αρχηγός
της μικρής ομάδας φίλων...

και επινοώ για εμάς αποστολές.

Έτσι, περιφερόμαστε από σπίτι σε σπίτι...

αναζητώντας μύγες που πιάστηκαν
στα δίχτυα αράχνης...

και τις απελευθερώνουμε.

Πριν τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν ενός έτους...

μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ...

έπεφτε μαύρη βροχή...

και τα μαλλιά της αδερφής μου έπεφταν μαζικά...

και εγώ πέρασα εννιά μήνες στο νοσοκομείο.

Δεν επιτρέπονταν επισκέπτες...

και η μητέρα μου δωροδόκησε έναν υπάλληλο.

Της δόθηκε μια ποδιά νοσοκόμας...

και έμπαινε κρυφά κάθε βράδυ
και καθόταν στο πλευρό μου.

Πέντε χρόνια μετά, κάτι απροσδόκητα καλό
βγήκε από αυτήν την κακουχία.

Χάρη στο Τσερνόμπιλ, μας δόθηκε άσυλο στις Η.Π.Α.

Είμαι έξι ετών και δεν κλαίω που αφήνουμε
το σπίτι μας...

και ερχόμαστε στην Αμερική....

γιατί προσδοκώ ότι θα είναι μέρος γεμάτο σπάνια...

και υπέροχα πράγματα, όπως μπανάνες
και σοκολάτα...

και τσιχλόφουσκες μάρκας Μπαζούκα.

Αυτές τις τσιχλόφουσκες με τα μικρά σκίτσα
κινουμένων σχεδίων στο εσωτερικό..

τις τσιχλόφουσκες που στην Ουκρανία
τις παίρναμε μία φορά τον χρόνο...

και είχαμε ένα κομμάτι να μασήσουμε
ολόκληρη τη βδομάδα.

Έτσι, την πρώτη μέρα της άφιξής μας
στη Νέα Υόρκη...

η γιαγιά μου κι εγώ βρίσκουμε ένα σεντ...

στο πάτωμα ενός καταφυγίου αστέγων
στο οποίο μένει η οικογένειά μου.

Μόνο που δεν ξέρουμε ότι είναι καταφύγιο αστέγων.

Νομίζουμε ότι είναι ξενοδοχείο,
ξενοδοχείο με πολλούς αρουραίους.

Βρίσκουμε λοιπόν αυτό το κάπως απολιθωμένο
σεντ στο πάτωμα...

και συμπεραίνουμε ότι το άφησε εκεί
κάποιος πολύ πλούσιος...

γιατί οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν
χρήματα έτσι απλά.

Κρατώ το σεντ στην παλάμη μου...

και κολλάει και είναι σκουριασμένο...

αλλά εγώ νιώθω ότι κρατάω μια περιουσία.

Αποφασίζω να αγοράσω το δικό μου κομμάτι...

τσιχλόφουσκας Μπαζούκα.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή,
αισθάνομαι εκατομμυριούχα.

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, έχω το ίδιο συναίσθημα...

όταν βρίσκουμε μια τσάντα γεμάτη λούτρινα ζωάκια
στα σκουπίδια...

και ξαφνικά είχα περισσότερα παιχνίδια...

από όσα είχα ποτέ στη ζωή μου.

Και πάλι, αισθάνομαι το ίδιο όταν κάποιος χτυπάει...

την πόρτα του διαμερίσματός μας στο Μπρούκλιν...

και εγώ με την αδερφή μου βλέπουμε έναν διανομέα...

με ένα κουτί πίτσα που δεν είχαμε παραγγείλει.

Παίρνουμε την πίτσα, την πρώτη δική μας πίτσα...

και την καταβροχθίζουμε, κομμάτι το κομμάτι...

καθώς ο διανομέας στέκεται στην είσοδο
και μας κοιτάζει...

και μας ζητάει να πληρώσουμε, αλλά εμείς
δεν μιλάμε Αγγλικά.

Έρχεται η μητέρα μου και της ζητάει τα χρήματα...

αλλά εκείνη δεν έχει αρκετό ποσό.

Περπατάει 50 τετράγωνα προς και από τη δουλειά
κάθε μέρα...

μόνο και μόνο για να μην ξοδέψει χρήματα
για το εισιτήριο του λεωφορείου.

Τότε, εμφανίζεται η γειτόνισσα...

και γίνεται έξαλλη από θυμό όταν συνειδητοποιεί...

ότι εκείνοι οι μετανάστες από τον κάτω όροφο...

πήραν με κάποιο τρόπο στα χέρια τους
τη δική της πίτσα.

Όλοι αναστατώνονται.

Η πίτσα όμως είναι πεντανόστιμη.

Δεν το συνειδητοποιώ παρά μόνο χρόνια αργότερα
πόσα λίγα χρήματα ουσιαστικά είχαμε.

Στην επέτειο των 10 χρόνων παραμονής μας στις ΗΠΑ...

αποφασίσαμε να γιορτάσουμε κάνοντας κράτηση
σε ένα δωμάτιο...

στο ξενοδοχείο που είχαμε πρωτομείνει όταν
φτάσαμε στις ΗΠΑ.

Ο άντρας στην υποδοχή γελάει, και λέει...

«Δεν μπορείτε να κάνετε κράτηση εδώ. Εδώ είναι
καταφύγιο αστέγων.»

Σοκαριστήκαμε.

Ο άντρας μου, ο Μπράιαν, ήταν επίσης άστεγος
όταν ήταν παιδί.

Η οικογένειά του έχασε τα πάντα,
και στην ηλικία των έντεκα...

αναγκάστηκε να ζει σε μοτέλ με τον πατέρα του...

μοτέλ τα οποία συγκέντρωναν όλο το φαγητό...

και το κρατούσαν όμηρο μέχρι εκείνοι
να μπορέσουν να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Κάποια φορά, όταν επιτέλους πήρε πίσω
το δικό του κουτί...

δημητριακών, ήταν γεμάτο κατσαρίδες.

Είχε όμως ένα πράγμα.

Είχε το κουτί παπουτσιών που κουβαλούσε
παντού μαζί του...

που περιείχε εννιά βιβλία κόμικ...

δύο κουκλάκια Τζι-Άι-Τζο που τα είχε βάψει
για να μοιάζουν στον Σπάιντερμαν...

και πέντε ρομπότ-παιχνίδια, τα Γκόμποτς.
Αυτός ήταν ο δικός του θησαυρός.

Αυτή ήταν η δική του συλλογή από ήρωες...

που τον απέτρεπε από τα ναρκωτικά
και τις συμμορίες...

και από το να εγκαταλείψει τα όνειρά του.

Θα σας πω για ακόμα ένα...

πρώην άστεγο μέλος της οικογένειάς μου.

Αυτή είναι η Σκάρλετ.

Κάποτε, η Σκάρλετ χρησιμοποιήθηκε ως δόλωμα
σε κυνομαχίες..

Την έδεναν και την πετούσαν στο ρινγκ...

έτσι ώστε άλλα σκυλιά να επιτεθούν για να γίνουν
πιο επιθετικά πριν την μάχη.

Και τώρα, σήμερα, τρώει οργανικό φαγητό...

και κοιμάται σε ορθοπεδικό κρεβάτι
που έχει χαραγμένο το όνομά της...

όταν όμως ρίχνουμε νερό στο μπολ της...

εξακολουθεί να κοιτάζει ψηλά και να κουνάει
την ουρά της από ευγνωμοσύνη.

Μερικές φορές ο Μπράιαν κι εγώ περπατάμε
στο πάρκο με την Σκάρλετ...

και εκείνη κυλιέται στο γρασίδι...

και εμείς απλά την κοιτάμε...

και μετά κοιταζόμαστε μεταξύ μας...

και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη.

Ξεχνάμε όλα τα άγχη που έχει η μεσοαστική μας τάξη...

και τις απογοητεύσεις...

και αισθανόμαστε εκατομμυριούχοι.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)