Πώς οι άνθρωποι μπορούν να εξελιχθούν γα να επιβιώσουν στο διάστημα

Αν ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα εγκαταλείψουμε τη Γη και θα εξερευνήσουμε το σύμπαν, τα σώματα μας θα πρέπει να γίνουν πολύ καλύτερα για να επιβιώσουν στις σκληρές συνθήκες του διαστήματος. Χρησιμοποιώντας τη συνθετική βιολογία, η Λίζα Νιπ ελπίζει ότι θα εκμεταλλευτούμε τις ειδικές ιδιότητες των μικροβίων στη Γη -- όπως η ιδιότητα να αντέχουμε την ακτινοβολία -- για να κάνουμε τους ανθρώπους πιο κατάλληλους για να εξερευνήσουν το διάστημα. «Πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να αποφασίσουμε για το γενετικό μας μέλλον», υποστηρίζει η Νιπ. «Η βελτίωση του ανθρώπινου σώματος με νέες ικανότητες δεν είναι πια μια ερώτηση που ξεκινάει με πώς, αλλά με πότε».

Υπάρχουν εδάφη λίγα και μακριά
από την ίδια τη Γη

που είναι φιλόξενα
για τους ανθρώπους από κάθε άποψη,

και έχουμε επιβιώσει.

Οι πρωτόγονοι πρόγονοι μας, όταν κατάλαβαν
ότι κινδύνευαν τα σπίτια και η ζωή τους,

τόλμησαν να μετακινηθούν
σε άγνωστες περιοχές

σε αναζήτηση νέων ευκαιριών.

Και όπως οι απόγονοι
αυτών των εξερευνητών,

το νομαδικό αίμα τους
κυλάει στις φλέβες μας.

Όμως τη ίδια στιγμή,

αφηρημένοι από θεάματα

και μπλεγμένοι σε πολέμους
που εξαπολύσαμε ο ένας στον άλλο,

φαίνεται ότι ξεχάσαμε
την επιθυμία για εξερεύνηση.

Εμείς, σαν είδος,
εξελιχθήκαμε αποκλειστικά

για τη Γη, στη Γη και από τη Γη,

και είμαστε τόσο ευχαριστημένοι
με τις συνθήκες διαβίωσης μας

που γίναμε αυτάρεσκοι
και απλά πολύ απασχολημένοι

για να προσέξουμε
ότι οι πόροι της είναι πεπερασμένοι

όπως και η ζωή του ήλιου μας.

Καθώς ο Άρης και όλες οι ταινίες
που έγιναν για αυτόν

αναθέρμαναν το ήθος
των διαστημικών ταξιδιών,

λίγοι από εμάς φαίνεται να καταλαβαίνουν
ότι η εύθραυστη συγκρότηση του είδους μας

είναι απελπιστικά ανέτοιμη
για διαστημικά ταξίδια μεγάλης διάρκειας.

Ας κάνουμε ένα ταξίδι
στο εθνικό σας δάσος

για έναν γρήγορο έλεγχο πραγματικότητας.

Ας δούμε γρήγορα τα χέρια σας:

πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι θα μπορούσατε
να επιβιώσετε στη πράσινη άγρια φύση

για λίγες μέρες;

Λοιπόν, είστε πολλοί.

Για λίγες εβδομάδες;

Αρκετοί.

Για λίγους μήνες;

Αυτό είναι καλό επίσης.

Τώρα, ας φανταστούμε
ότι αυτό το εθνικό δάσος

επικρατεί μόνιμα χειμώνας.

Ίδιες ερωτήσεις: πόσοι από εσάς πιστεύετε
ότι θα επιβιώνατε λίγες μέρες;

Αρκετοί.

Πόσοι λίγες εβδομάδες;

Για πλάκα, ας φανταστούμε
ότι η μόνη διαθέσιμη πηγή νερού

είναι παγιδευμένη
κάτω από ένα παχύ στρώμα πάγου.

Τα θρεπτικά στοιχεία στο έδαφος
είναι τόσο περιορισμένα

που δύσκολα αναπτύσσεται βλάστηση,

και φυσικά δεν υπάρχει καν ατμόσφαιρα
για να συζητήσουμε.

Αυτά τα παραδείγματα είναι μόνο λίγες
από τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίζαμε

σε έναν πλανήτη σαν τον Άρη.

Πώς προετοιμάζουμε τον εαυτό μας
για ταξίδια πολύ πιο μακρινά

από τροπικές διακοπές;

Θα στέλνουμε συνεχώς προμήθειες
από τον πλανήτη Γη;

Θα φτιάξουμε διαστημικούς ανελκυστήρες,
ή ιμάντες μεταφοράς ατελείωτων χιλιομέτρων

που θα ενώνουν τον πλανήτη
της επιλογής σας με τον πλανήτη σας,

Και πως θα καλλιεργούμε πράγματα
όπως φαγητό όπως το καλλιεργούσαμε στη Γη;

Όμως προηγούμαι του εαυτού μου.

Στα ταξίδια του είδους μας για να βρούμε
ένα νέο σπίτι κάτω από έναν νέο ήλιο,

είναι πιο πιθανό να περάσουμε
τον περισσότερο χρόνο

στο ίδιο το ταξίδι,

στο διάστημα,

σε ένα σκάφος,
σε ένα ερμητικά κλειστό κουτάκι που πετάει

πιθανών για πολλές γενιές.

Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που
έχει περάσει ποτέ άνθρωπος στο διάστημα

είναι περίπου 12 με 14 μήνες.

Από εμπειρίες ατροναυτών στο διάστημα,

ξέρουμε ότι το να περνάς χρόνο
σε περιβάλλον μικροβαρύτητας

σημαίνει οστική απώλεια, ατροφεία των μυών
καρδιαγγειακά προβλήματα,

μεταξύ άλλων επιπλοκών

που εκτείνονται από την φυσική κατάσταση
μέχρι την ψυχολογική.

Και τι γίνεται με τη μικροβαρύτητα

ή οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή
της βαρυτικής έλξης

του πλανήτη που θα βρεθούμε;

Εν συντομία, τα κοσμικά μας ταξίδια
θα είναι γεμάτα κινδύνους

γνωστούς και άγνωστους.

Ψάχνουμε τόσο πολύ για τη νέα ανακάλυψη
της μηχανικής τεχνολογίας

ή το τέλειο ρομπότ νέας γενιάς

για να διασφαλίσουμε την ασφαλή διέλευση
του είδους μας στο διάτημα.

Είναι υπέροχα, αλλά πιστεύω ότι ήρθε η ώρα

να συμπληρώσουμε αυτούς
τους ηλεκτρονικούς γίγαντες

με αυτό που έχει εφεύρει ήδη η φύση:

το μικρόβιο,

ένας μονοκύτταρος οργανισμός που είναι
μια αυτοπαραγώμενη, αυτοδημιουργούμενη,

ζωντανή μηχανή.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη συντήρηση,

προσφέρει μεγάλη ευελιξία στον σχεδιαμό

και απλά πρέπει να μεταφέρεται
σε έναν πλαστικό σωλήνα.

Ο τομέας μελέτης που μας επέτρεψε

να αξιοποιήσουμε
τις δυνατότητες των μικροβίων

είναι γνωστός ως συνθετική βιολογία.

Προέρχεται από την μοριακή βιολογία,
που μας έδωσε τα αντιβιοτικά, τα εμβόλια

και καλύτερους τρόπους να παρατηρούμε
τις φυσιολογικές διαφοροποιήσεις

του ανθρώπινου σώματος.

Με τα εργαλεία
της συνθετικής βιολογίας,

μπορούμε να επεξεργαστούμε τα γονίδια
σχεδόν οποιουδήποτε οργανισμού,

μικροσκοπικού ή όχι,

με απίστευτη ταχύτητα και πιστότητα.

Δεδομένων των περιορισμών
των ανθρώπινα κατασκευασμένων μηχανών,

η συνθετική βιολογία μπορεί να είναι
το μέσο για να φτιάξουμε όχι μόνο φαγητό,

καύσιμα και το περιβάλλον μας,

αλλά και τους εαυτούς μας

αντισταθμίζοντας
τις φυσικές μας ανεπάρκειες

και εξασφαλίζοντας
την επιβίωση μας στο διάστημα.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα

του πως θα αξιοποιήσουμε
τη συνθετική γεωγραφία

στην εξερεύνηση του διαστήματος,

ας επιστρέψουμε στο περιβάλλον του Άρη.

Η σύνθεση του εδάφους του Άρη

είναι παρόμοια
με την ηφαιστιακή τέφρα της Χαβάης,

με ίχνη οργανικών υλικών.

Ας πούμε, υποθετικά,

τι θα γινόταν αν το έδαφος του Άρη
υποστήριζε την ανάπτυξη φυτών

χωρίς να χρειάζεται
τα θρεπτικά στοιχεία της Γης;

Η πρώτη ερώτηση
που πρέπει να κάνουμε είναι,

πώς θα κάνουμε τα φυτά μας
ανθεκτικά στο κρύο;

Επειδή κατά μέσο όρο,
οι θερμοκρασίες στον Άρη

φτάνουν στους αφιλόξενους
μείον 60 βαθμούς κελσίου.

Η επόμενη ερώτηση
που πρέπει να κάνουμε είναι,

πώς θα κάνουμε τα φυτά μας
ανθεκτικά στην ξηρασία;

Με δεδομένο ότι το περισσότερο νερό
που σχηματίζει τον πάγο

εξατμίζεται πριν προλάβω να πω
τη λέξη «εξάτμιση».

Φαίνεται ότι έχουμε κάνει ήδη
κάποια πράγματα σαν αυτό.

Αν δανειστούμε γονίδια
με αντιψυκτική πρωτεΐνη από τα ψάρια

και γονίδια για ανοχή στην ξηρασία
από άλλα φυτά όπως το ρύζι

και τα βάλουμε στα φυτά
που τα χρειάζονται,

θα έχουμε φυτά
που αντέχουν την ξηρασία και το κρύο.

Είναι γνωστοί ως ΓΤΟ

ή γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί,

και βασιζόμαστε σε αυτούς για να θρέψουμε
ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Η φύση κάνει τέτοια πράγματα ήδη,

χωρίς τη βοήθειά μας.

Απλά βρήκαμε πιο ακριβείς τρόπους
για να το κάνουμε.

Άρα γιατί θέλουμε να αλλάξουμε
γενετικό υλικό των φυτών για το διάστημα;

Αν δεν το κάνουμε θα πρέπει να
κατασκευάσουμε

αελείωτες εκτάσεις γης
σε έναν εντελώς νέο πλανήτη

απελευθερώνοντας τρισεκατομμύρια γαλλόνια
ατμοσφαιρικών αερίων

και μετά να κατασκευάσουμε έναν τεράστιο
γυάλινο θόλο πάνω από αυτά.

Είναι μια μη ρεαλιστική
μηχανική επιχείρηση

που γρήγορα θα γίνει μια υψηλού κόστους
αποστολή μεταφοράς φορτίων.

Για να διασφαλίσουμε

ότι θα έχουμε αποθέματα τροφής
και τον αέρα που χρειαζόμαστε

είναι να φέρουμε μαζί μας οργανισμούς
που έχουν κατασκευαστεί

για να προσαρμοστούν
στο νέο αφιλόξενο περιβάλλον.

Οι κατασκευασμένοι οργανισμοί
θα μας βοηθήσουν να αλλάξουμε τον πλανήτη.

βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Αυτοί οι οργανισμοί μπορούν επίσης
να κατασκευαστούν

για να φτιάξουν φάρμακα και καύσιμα.

Με τη συνθετική βιολογία
μπορούμε να κατασκευάσουμε φυτά,

όμως τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Ανέφερα νωρίτερα ότι εμείς σαν είδος,

εξελιχθήκαμε αποκλειστικά
για τον πλανήτη Γη.

Το γεγονός αυτό δεν άλλαξε
τα τελευταία πέντε λεπτά

που εσείς κάθεστε εδώ
και εγώ στεκόμουν εκεί.

Έτσι αν αφήναμε κάποιον από εμάς
στον Άρη τώρα,

ακόμη και αν του δίναμε
άφθονο φαγητό, νερό, αέρα

και μια στολή,

θα αντιμετωπίζαμε
πολύ δυσάρεστα προβλήματα υγείας

από την ποσότητα ιοντίζουσας ακτινοβολίας
που βομβαρδίζει την επιφάνεια

πλανητών όπως ο Άρης
που δεν έχουν ατμόσφαιρα.

Εκτός και αν μείνουμε κρυμμένοι
κάτω από το έδαφος

κατά τη διάρκεια της διαμονής μας
σε κάθε νέο πλανήτη,

πρέπει να βρούμε
καλύτερους τρόπους προστασίας

χωρίς να πρέπει να καταφύγουμε
σε στολές και πανοπλίες

που ζυγίζουν σχεδόν όσο το σώμα μας

ή να κρυβόμαστε πίσω από τοίχους μολύβδου.

Ας εμπνευστούμε από τη φύση.

Μέσα στην πληθώρα ζωής εδώ στη Γη,

υπάρχει ένα υποσύνολο οργανισμών
γνωστοί ως εξτρεμόφιλοι

ή λάτρεις των ακραίων συνθηκών ζωής,

αν θυμάστε τη βιολογία του λυκείου.

Και ανάμεσα τους οργανισμούς υπάρχει
το βακτήριο Deinococcus radiodurans,

γνωστό για την αντοχή του στο κρύο,
την αφυδάτωση, το κενό αέρος, το οξύ,

και κυρίως την ακτινοβολία.

Καθώς οι μηχανισμοί αντοχής του
στην ακτινοβολία είναι γνωστοί,

πρέπει να προσαρμόσουμε
τα γονίδια στα θηλαστικά.

Δεν είναι εύκολο να το κάνουμε.

Υπάρχουν πολλές πτυχές που σχετίζονται
με την αντοχή στην ακτινοβολία,

και δεν είναι τόσο απλό
όσο η μεταφορά ενός γονιδίου.

Όμως με λίγη ανθρώπινη ευφυΐα

και λίγο χρόνο,

πιστεύω ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολο.

Ακόμη και αν δανειστούμε ένα μικρό ποσοστό
της αντοχής του στην ακτινοβολία,

θα είναι πολύ καλύτερα
από αυτό που έχουμε σήμερα,

που είναι απλά η μελανίνη στο δέρμα μας.

Με τα εργαλεία της συνθετικής βιολογίας,

μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ικανότητα
του Deinococcus radiodurans

να αντέχει σε θανατηφόρες
δόσεις ακτινοβολίας.

Μπορεί να είναι δύσκολο
να το δούμε αλλά,

ο Χόμο Σάπιενς, δηλαδή οι άνθρωποι,

εξελίσσονται κάθε μέρα,

και ακόμη συνεχίζουν να εξελίσσονται.

Χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης

μας έδωσαν μόνο ανθρώπους
σαν τους Θιβετιανούς,

που αντέχουν σε συνθήκες
με χαμηλά ποσοστά οξυγόνου,

όπως και τους Αργεντίνους,
που καταπίνουν και μεταβολίζουν αρσενικό,

το χημικό στοιχείο
που μπορεί να σκοτώσει τον μέσο άνθρωπο.

Κάθε μέρα, το ανθρώπινο σώμα εξελίσσεται
από τυχαίες μεταλλάξεις

που αντίστοιχα τυχαία επιτρέπουν
σε συγκεκριμένους ανθρώπους

να επιβιώνουν σε δύσκολες καταστάσεις.

Αλλά, κι αυτό είναι μεγάλο αλλά,

τέτοιες εξελίξεις απαιτούν δύο πράγματα
που μπορεί να μην έχουμε πάντα,

ή δεν τα αντέχουμε,

και είναι ο θάνατος και ο χρόνος.

Στον αγώνα του είδους μας
να βρει ένα μέρος στο διάστημα,

μπορεί να μην έχουμε πάντα
τον απαραίτητο χρόνο

για την φυσική εξέλιξη
επιπλέον δυνατοτήτων

για την επιβίωση σε άλλους πλανήτες.

Ζούμε σε αυτό που ο Ε.Ο Γουίλσον ονόμασε
εποχή της καταστρατήγησης,

κατά την οποία διορθώνουμε
τις γενετικές ανωμαλίες μας

όπως η κυστική ίνωση ή η μυική δυστροφία

με προσωρινά εξωτερικά συμπληρώματα.

Όμως, με τον καιρό να περνάει,

πλησιάζουμε την εποχή
της βουλητικής εξέλιξης,

την περίοδο που το είδος μας

θα έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει
για το γενετικό του πεπρωμένο.

Η ενδυνάμωση του ανθρώπινου σώματος
με νέες δυνατότητες

δεν είναι ερώτηση του πώς πλέον,

αλλά του πότε.

Η χρήση της συνθετικής βιολογίας

για την αλλαγή του γενετικού υλικού
οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού,

ειδικά του δικού μας,

δεν γίνετε χωρίς ηθικές προεκτάσεις.

Η κατασκευή του εαυτού μας
θα μας κάνει λιγότερο ανθρώπους;

Αλλά από την άλλη, τι είναι η ανθρωπότητα

αν όχι αστερόσκονη
που τυχαίνει να έχει συνείδηση;

Πού πρέπει να μας κατευθύνει
η ανθρώπινη ευφυΐα;

Σίγουρα είναι σπατάλη το να καθίσουμε
και να τη θαυμάσουμε.

Πώς να χρησιμοποιήσουμε την γνώση μας

για να προστατευθούμε
από εξωτερικές απειλές

αλλά και από τους εαυτούς μας;

Κάνω αυτές τις ερωτήσεις

όχι για να προκαλέσω φόβο για την επιστήμη,

αλλά για να φανερώσω
τις αμέτρητες προοπτικές

που μας έδωσε η επιστήμη
και συνεχίζει να μας δίνει.

Πρέπει να ενωθούμε σαν άνθρωποι

να συζητήσουμε
και να υιοθετήσουμε τις λύσεις

όχι μόνο με προσοχή

αλλά και με θάρρος.

Ο Άρης είναι ένας προορισμός,

αλλά όχι ο τελευταίος μας.

Το πραγματικά τελευταίο σύνορο
είναι η γραμμή που πρέπει να περάσουμε

αποφασίζοντας τι μπορούμε
και τι πρέπει να κάνουμε

με την μοναδική ευφυΐα του είδους μας.

Το διάστημα είναι κρύο,
βάναυσο και ανελέητο.

Το μονοπάτι για τα άστρα
θα είναι γεμάτο δοκιμασίες

που θα μας κάνουν να αναρωτηθούμε
όχι μόνο ποιοι είμαστε

αλλά και πού πηγαίνουμε.

Η απάντηση βρίσκεται στην επιλογή
να χρησιμοποιήσουμε η όχι την τεχνολογία

που αντλήσαμε από την ίδια τη ζωή,

και θα μας καθορίσει για
την υπόλοιπη ύπαρξή μας στο σύμπαν.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)