Λίσα Κριστίν: Φωτογραφίες που μαρτυρούν τη σύγχρονη σκλαβιά

Τα τελευταία δύο χρόνια, η φωτογράφος Λίσα Κριστίν έχει ταξιδέψει ανά τον κόσμο, καταγράφοντας την αβάσταχτα σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης σκλαβιάς. Μοιράζεται βασανιστικά όμορφες φωτογραφίες -- εξορυκτές στο Κονγκό, τουβλάδες στο Νεπάλ -- ρίχνοντας φως στη συμφορά των 27 εκατομμυρίων σκλαβωμένων ψυχών παγκοσμίως. (Γυρίστηκε στο TEDxMaui)

Είμαι σε βάθος 45 μέτρων σ' ένα παράνομο ορυχείο στην Γκάνα.

Ο αέρας είναι ζεστός κι υπάρχει σκόνη,

και δυσκολεύομαι ν' αναπνεύσω.

Νιώθω ιδρωμένα κορμιά να περνάνε από δίπλα μου

μέσα στο σκοτάδι, αλλά δεν μπορώ να δω κάτι παραπάνω.

Ακούω φωνές, αλλά κυρίως το ορυχείο

συνθέτει η κακοφωνία ανδρών που βήχουν,

κι ο θόρυθος απ' το σπάσιμο της πέτρας με πρωτόγονα εργαλεία.

Όπως κι οι άλλοι, φοράω ένα φτηνό φακό που τρεμοφέγγει

δεμένος στο κεφάλι μου μ' ένα φθαρμένο λαστιχάκι,

και μετά βίας διακρίνω τα ολισθηρά κλαδιά

που στηρίζουν τους τοίχους της τετράγωνης τρύπας του σχεδόν ενός μέτρου

που εκτείνεται χιλιάδες μέτρα μέσα στη γη.

Όταν το χέρι μου γλιστράει, ξαφνικά θυμάμαι έναν εξορυκτή

που είχα γνωρίσει μέρες πριν που είχε γλιστρήσει

κι είχε πέσει αμέτρητα μέτρα μέσα στο ορυχείο.

Ενώ σήμερα στέκομαι και σας μιλάω,

εκείνοι οι άνδρες είναι ακόμη βαθιά σ' εκείνη την τρύπα,

διακινδυνεύοντας τις ζωές τους δίχως πληρωμή ή αποζημίωση,

και συχνά πεθαίνοντας.

Κατάφερα να σκαρφαλώσω προς την έξοδο αυτής της τρύπας, και κατάφερα να πάω στο σπίτι μου,

αλλά το πιθανότερο είναι ότι εκείνοι ποτέ δε θα τα καταφέρουν, επειδή είναι εγκλωβισμένοι στη σκλαβιά.

Τα τελευταία 28 χρόνια, καταγράφω

τις γηγενείς κουλτούρες σε περισσότερες από 70 χώρες

σε έξι ηπείρους, και το 2009 είχα τη μεγάλη τιμή

να είμαι η μοναδική εκθέτρια στη Σύνοδο Κορυφής για την Ειρήνη στο Βανκούβερ.

Ανάμεσα σ' όλους τους εκπληκτικούς ανθρώπους που γνώρισα εκεί,

γνώρισα έναν υποστηρικτή της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους»

που είναι αφοσιωμένη στην εξάλειψη της σύγχρονης σκλαβιάς.

Αρχίσαμε να μιλάμε για τη σκλαβιά, και πράγματι,

άρχισα να μαθαίνω για τη σκλαβιά,

καθώς ήξερα ασφαλώς για την ύπαρξή της στον κόσμο,

αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό.

Αφού τελειώσαμε τη συζήτησή μας, ένιωσα τέτοια φρίκη

κι ειλικρινά ντροπή εξαιτίας της έλλειψης γνώσεων

σ' όλη μου τη ζωή γι' αυτήν την κτηνωδία, και σκέφτηκα,

αν εγώ δε γνωρίζω, πόσοι ακόμη άλλοι δε γνωρίζουν;

Το στομάχι μου άρχισε να σφίγγεται, οπότε εντός εβδομάδων,

πήγα αεροπορικώς στο Λος Άντζελες για να συναντήσω τον διευθυντή

της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» και να προσφέρω τη βοήθειά μου.

Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στη σύγχρονη σκλαβιά.

Παραδόξως, είχα ήδη βρεθεί σε πολλά απ' αυτά τα μέρη.

Κάποια τα θεωρούσα ακόμη και δεύτερό μου σπίτι.

Αλλά αυτή τη φορά, θα ξεσκέπαζα τα σκάνδαλα.

Μια συντηρητική εκτίμηση μας δείχνει ότι υπάρχουν περισσότεροι από

27 εκατομύρια σκλάβοι στον κόσμο σήμερα.

Πρόκειται για διπλάσιο αριθμό συγκριτικά με τον αριθμό εκείνων που απήχθησαν απ' την Αφρική

κατά τη διάρκεια όλου του διατλαντικού εμπορίου σκλάβων.

Εκατόν πενήντα χρόνια πριν, ένας αγροτικός σκλάβος

κόστιζε περίπου τρεις φορές τον ετήσιο μισθό

ενός Αμερικανού εργάτη.

Αυτό αναλογεί σε περίπου 50.000 δολάρια σε σημερινά χρήματα.

Κι όμως σήμερα, ολόκληρες οικογένειες μπορούν να σκλαβωθούν για γενεές

έναντι χρέους τόσο μικρού όσο τα 18 δολάρια.

Προς έκπληξή μας, η σκλαβιά παράγει κέρδη

πάνω από 13 δισεκατομμύρια παγκοσμίως το χρόνο.

Πολλοί έχουν εξαπατηθεί από ψεύτικες υποσχέσεις

για μια καλή εκπαίδευση, μια καλύτερη δουλειά, για ν' ανακαλύψουν τελικά

ότι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν χωρίς πληρωμή

υπό την απειλή βίας, κι ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν.

Η σημερινή σκλαβιά αφορά το εμπόριο,

ώστε τ' αγαθά που παράγουν οι σκλάβοι να έχουν αξία,

αλλά εκείνοι που τα παράγουν να είναι αναλώσιμοι.

Η σκλαβιά υπάρχει σχεδόν παντού στον κόσμο,

κι όμως είναι παράνομη παντού στον κόσμο.

Στην Ινδία και στο Νεπάλ, γνώρισα τους κλιβάνους τούβλου.

Αυτό το παράξενο και τρομερό θέαμα ήταν

σαν να περπατά κανείς στην αρχαία Αίγυπτο ή στην Κόλαση του Δάντη.

Ντυμένοι βαριά σε θερμοκρασίες 54 βαθμών,

άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ολόκληρες οικογένειες για την ακρίβεια,

καλύπτονταν από ένα παχύ στρώμα σκόνης,

ενώ στοίβαζαν μηχανικά στο κεφάλι τους τούβλα,

μέχρι 18 τη φορά, και κουβαλώντας τα

από τους πυρακτωμένους κλιβάνους σε φορτηγά χιλιάδες μέτρα μακριά.

Αποδυναμωμένοι απ' τη μονοτονία και την εξάντληση,

δουλεύουν σιωπηλά, κάνοντας αυτή την εργασία ξανά και ξανά

για 16 ή 17 ώρες τη μέρα.

Δεν υπήρχαν διαλείμματα για φαγητό, ούτε για νερό,

κι η έντονη αφυδάτωση έκανε την ούρηση

αναποτελεσματική ως επί το πλείστον.

Τόσο διαπεραστική ήταν η ζέστη κι η σκόνη

που η φωτογραφική μου μηχανή ζεστάθηκε τόσο που δεν μπορούσα ούτε να την αγγίξω

και σταμάτησε να λειτουργεί.

Κάθε 20 λεπτά, έπρεπε να επιστρέφω στο ταχύπλοό μας

για να καθαρίσω τον εξοπλισμό μου και να τον βάλω κάτω από ένα κλιματιστικό

για να τον επαναφέρω, και καθώς καθόμουν εκεί,

σκέφτηκα ότι η μηχανή μου αντιμετωπίζεται πολύ καλύτερα

απ' ό,τι εκείνοι οι άνθρωποι.

Πίσω στους κλιβάνους, ήθελα να κλάψω,

αλλά ο αμπολισιονιστής δίπλα μου μ' άρπαξε γρήγορα

κι είπε, «Λίσα, μην το κάνεις αυτό. Απλώς μην το κάνεις εδώ».

Μου εξήγησε πολύ ξεκάθαρα ότι οι συναισθηματισμοί

είναι πολύ επικίνδυνοι σ' ένα μέρος σαν κι αυτό,

όχι μόνο για μένα, αλλά και για εκείνους.

Δεν μπορούσα να τους βοηθήσω άμεσα με κάποιον τρόπο.

Δεν μπορούσα να τους δώσω χρήματα, τίποτα.

Δεν ήμουν πολίτης εκείνης της χώρας.

Ενδεχομένως να τους οδηγούσα σε μια δυσκολότερη κατάσταση

απ' ό,τι ήδη αντιμετώπιζαν.

Έπρεπε να βασιαστώ στη ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» να εργαστεί

εντός του συστήματος για την απελευθέρωσή τους,

και πίστευα ότι θα το έκανε.

Όσο για μένα, έπρεπε να περιμένω μέχρι να φτάσω στο σπίτι

για να νιώσω πραγματικά τον σπαραγμό μου.

Στα Ιμαλάια, βρήκα παιδιά που κουβαλούσαν πέτρες

για χιλιόμετρα κατά μήκος βουνίσιου εδάφους

σε φορτηγά σταματημένα σε δρόμους παρακάτω.

Οι μεγάλες πλάκες σχιστόλιθου ήταν πιο βαριές

απ' τα παιδιά που τις κουβαλούσαν,

και τα παιδιά τις σήκωναν απ' τα κεφάλια τους

χρησιμοποιώντας τα χειροποίητα χάμουρα από κλωνάρια και σκοινί

και σκισμένο πανί.

Είναι δύσκολο να βλέπει κανείς με τα μάτια του κάτι τόσο ακατανίκητο.

Πώς μπορούμε να ασκήσουμε επιρροή σε κάτο τόσο ύπουλο,

κι όμως τόσο διαπεραστικό;

Κάποιοι ούτε που γνωρίζουν ότι είναι σκλάβοι,

άτομα που δουλεύουν 16, 17 ώρες τη μέρα χωρίς καθόλου πληρωμή,

επειδή έτσι είχαν τα πράγματα όλη τους τη ζωή.

Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Όταν αυτοί οι χωρικοί διεκδίκησαν την ελευθερία τους,

οι δουλοκτήτες έκαψαν τα σπίτια τους ολόκληρα.

Εννοώ, αυτοί οι άνθρωποι, δεν είχαν τίποτα,

κι ήταν τόσο τρομαγμένοι, ήθελαν να τα παρατήσουν,

αλλά η γυναίκα στο κέντρο έσπευσε να τους πείσει να επιμείνουν,

κι οι αμπολισιονιστές που ήταν εκεί

τους βοήθησαν να νοικιάσουν ένα δικό τους νταμάρι,

ώστε τώρα να κάνουν την ίδια εξουθενωτική δουλειά,

αλλά να την κάνουν για τους ίδιους, και να πληρώνονται γι' αυτήν,

και να την κάνουν ελεύθεροι.

Η εμπορία ανθρώπων είν' αυτό που συχνά μας έρχεται στο μυαλό

όταν ακούμε τη λέξη σκλαβιά,

κι εξαιτίας αυτής της παγκόσμιας επίγνωσης,

με προειδοποίησαν ότι θα δυσκολευόμουν να εργαστώ με ασφάλεια

εντός της συγκεκριμένης βιομηχανίας.

Στην Κατμαντού, συνοδεύτηκα από γυναίκες που

οι ίδιες ήταν στο παρελθόν θύματα της εμπορίας ανθρώπων.

Με συνόδευσαν σε μια κατηφορική στενή σκάλα

που οδηγούσε σ' ένα βρόμικο, ελάχιστα φωτεινό υπόγειο.

Δεν επρόκειτο για οίκο ανοχής, καθαυτό.

Έμοιζε περισσότερο με εστιατόριο.

Τα εστιατόρια καμπίνες, όπως είναι γνωστά στο επάγγελμα,

αποτελούν χώρους υποχρεωτικής πορνείας.

Το καθένα διαθέτει μικρά, ξεχωριστά δωμάτια, όπου οι σκλάβοι,

γυναίκες, μαζί με μικρά κορίτσια κι αγόρια,

κάποια μόλις επτά ετών,

είναι υποχρεωμένα να διασκεδάσουν τους πελάτες,

ενθαρρύνοντάς τους να αγοράσουν περισσότερο φαγητό και αλκοόλ.

Κάθε θάλαμος είναι σκοτεινός και βρόμικος,

χαρακτηρίζεται από έναν ζωγραφισμένο αριθμό στον τοίχο,

και χωρίζεται με κοντραπλακέ και μια κουρτίνα.

Οι εργάτες εδώ υπομένουν τραγική σεξουαλική κακοποίηση

στα χέρια των πελατών τους.

Στεκόμενη κοντά μέσα στο σκοτάδι, θυμάμαι που ένιωθα

αυτόν τον γρήγορο, έντονο φόβο, κι εκείνη τη στιγμή,

το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φανταστώ πώς πρέπει να είναι

να είναι κανείς φυλακισμένος σ' αυτή την κόλαση.

Υπήρχε μόνο ένας τρόπος διαφυγής: οι σκάλες απ' όπου είχα έρθει.

Δεν υπήρχαν πίσω πόρτες.

Δεν υπήρχαν αρκετά μεγάλα παράθυρα ώστε να σκαρφαλώσει κάποιος.

Δεν υπάρχει καμιά διέξοδος γι' αυτούς τους ανθρώπους,

και καθώς αντιλαμβανόμστε ένα τέτοιο δύσκολο θέμα,

είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η σκλαβιά, συμπεριλαμβανομένης της εμπορίας ανθρώπων,

συμβαίνει επίσης και στην πίσω μας αυλή.

Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων είναι σκλάβοι στη γεωργία,

στα εστιατόρια, στις οικιακές υπηρεσίες,

κι η λίστα μπορεί να συνεχιστεί.

Πρόσφατα, η Νιου Γιορκ Τάιμς δημοσίευσε ότι

μεταξύ 100.000 και 300.000 παιδιά από την Αμερική

πωλούνται στην εμπορία ανθρώπων κάθε χρόνο.

Συμβαίνει παντού γύρω μας. Απλώς δεν το βλέπουμε.

Η βιομηχανία υφάσματος ανήκει επίσης στις δουλειές που μας έρχονται στο μυαλό

όταν ακούμε για εργασία σκλάβων.

Επισκέφθηκα χωριά στην Ινδία με ολόκληρες οικογένειες υπό καθεστώς σκλαβιάς

στο εμπόριο μεταξιού.

Αυτό είναι ένα οικογενειακό πορτραίτο.

Τα βαμμένα μαύρια χέρια είναι ο πατέρας, ενώ τα μπλε

και τα κόκκινα χέρια είναι οι γιοι του.

Ανακατεύουν βαφή σ' αυτά τα μεγάλα βαρέλια,

και βυθίζουν το μετάξι μέσα στο υγρό μέχρι τους αγκώνες τους,

αλλά η βαφή είναι τοξική.

Ο διερμηνέας μου μού είπε τις ιστορίες τους.

«Δεν έχουμε ελευθερία» είπαν.

«Εξακολουθούμε, όμως, να ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να φύγουμε απ' αυτό το σπίτι

κάποια μέρα και να πάμε κάπου άλλου

όπου στην πραγματικότητα θα πληρωνόμαστε για το βάψιμο που κάνουμε».

Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 4.000 παιδιά

είναι σκλάβοι στη Λίμνη Βόλτα,

τη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη στον κόσμο.

Αρχικά όταν φτάσαμε, πήγα να ρίξω μια γρήγορη ματιά.

Αυτό που είδα έμοιαζε με μια οικογένεια σε μια βάρκα που ψάρευε,

δυο μεγαλύτεροι αδελφοί, κάποια μικρότερα παιδιά, βγάζει νόημα, σωστά;

Λάθος. Ήταν όλοι σκλάβοι.

Παιδιά απάγονται απ' τις οικογένειές τους,

διακινούνται, εξαφανίζονται

και αναγκάζονται να δουλεύουν ατελείωτες ώρες σ' αυτές τις βάρκες

στη λίμνη, παρόλο που δεν ξέρουν κολύμπι.

Αυτό το παιδάκι είναι οκτώ ετών.

Έτρεμε όταν πλησίασε η βάρκα μας,

φοβούμενο ότι θα συνέτριβε το μικροσκοπικό του κανό.

Φοβήθηκε ότι θα έπεφτε στο νερό.

Τα πολύ λεπτά κλαδιά των δένδρων που είναι βυθισμένα στη Λίμνη Βόλτα

συνήθως μαγκώνουν τα δίχτυα του ψαρέματος, και κουρασμένα,

φοβισμένα παιδιά ρίχνονται στο νερό

για να τα ξεμπλέξουν.

Πολλά απ' αυτά πνίγονται.

Όσο θυμάται τον εαυτό του, είναι αναγκασμένος να δουλεύει

στη λίμνη.

Φοβούμενος τον αφέντη του, δεν θα δραπετεύσει,

και καθώς του έχουν φερθεί απάνθρωπα όλη του τη ζωή,

φέρεται παρόμοια στους νεότερους σκλάβους

που ελέγχει.

Συνάντησα αυτά τα παιδιά στις πέντε το πρωί,

την ώρα που κουβαλούσαν τα τελευταία τους δίχτυα,

αλλά δούλευαν από τη 1 π.μ.

μες την κρύα, ανεμώδη νύχτα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτά τα δίχτυα ζυγίζουν

πάνω από τετρακόσια πενηντατέσσερα κιλά όταν είναι γεμάτα ψάρια.

Θέλω να σας γνωρίσω τον Κόφι.

Ο Κόφι διασώθηκε από ένα ψαροχώρι.

Τον γνώρισα σ' ένα καταφύγιο όπου η ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους»

αποκαθιστά τα θύματα της σκλαβιάς.

Εδώ κάνει μπάνιο στο πηγάδι,

χύνοντας μεγάλους κουβάδες με νερό στο κεφάλι του,

και τα καταπληκτικά νέα είναι,

ότι καθώς εσείς κι εγώ καθόμαστε σήμερα εδώ και μιλάμε,

ο Κόφι έχει επανενωθεί με την οικογένειά του,

κι ακόμη καλύτερα, έχουν δοθεί εργαλεία στην οικογένειά του

ώστε να επιβιώσουν και να κρατήσουν τα παιδιά τους ασφαλή.

Ο Κόφι είναι η προσωποποίηση της πιθανότητας.

Ποιος θα γίνει επειδή κάποιος εξέφρασε τη γνώμη του

κι έφερε αλλαγή στη ζωή του;

Οδηγώντας σ' έναν δρόμο προς τη Γκάνα

με συνεταίρους της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους»,

ένας άλλος αμπολισιονιστής σ' ένα μοτοποδήλατο επιτάχυνε

προς το ταχύπλοό μας και χτύπησε ελαφρά το παράθυρο.

Μας είπε να τον ακολουθήσουμε προς έναν χωματόδρομο μες τη ζούγκλα.

Στο τέλος του δρόμου, μας προέτρεψε να βγούμε απ' το αμάξι,

κι είπε στον οδηγό να φύγει γρήγορα.

Έπειτα έδειξε προς αυτό το δυσδιάκριτο μονοπάτι,

κι είπε, «Αυτό είναι το μονοπάτι, αυτό είναι το μονοπάτι. Πάμε».

Καθώς μπήκαμε στο μονοπάτι, κάναμε στην άκρη τα κλήματα

που έκλειναν το δρόμο, και περίπου μετά από μια ώρα διαδρομής,

ανακαλύψαμε ότι το μονοπάτι είχε πλημμυρίσει από πρόσφατες βροχές,

οπότε σήκωσα τον φωτογραφικό εξοπλισμό πάνω απ' το κεφάλι μου

καθώς κατεβαίναμε σ' αυτά τα νερά που έφταναν μέχρι το στήθος.

Μετά από άλλες δυο ώρες πεζοπορίας, το φιδωτό μονοπάτι

τελείωσε ξαφνικά σ' ένα ξέφωτο, και μπροστά μας

υπήρχε μια μάζα από τρύπες

που μπορούσαν να χωρέσουν σ' ένα γήπεδο ποδοσφαίρου,

κι όλες τους ήταν γεμάτες σκλάβους που μοχθούσαν.

Πολλές γυναίκες είχαν παιδιά δεμένα στις πλάτες τους

ενώ έψαχναν για χρυσό,

πλένοντας μέσα σε νερό δηλητηριασμένο με υδράργυρο.

Ο υδράργυρος χρησιμοποιείται στη διαδικασία εξόρυξης.

Αυτοί οι εξορυκτές είναι φυλακισμένοι σ' ένα ορυχείο

σ' ένα άλλο μέρος της Γκάνας.

Όταν βγήκαν απ' το μεταλλείο, ήταν μούσκεμα

απ' τον ίδιο τους τον ιδρώτα.

Θυμάμαι που κοίταζα τα κουρασμένα, κόκκινα μάτια τους,

αφού πολλοί απ' αυτούς ήταν κάτω απ' το έδαφος για 72 ώρες.

Τα ορυχεία φτάνουν μέχρι και τα 91 μέτρα σε βάθος, και κουβαλούν έξω

βαριές τσάντες με πέτρες που αργότερα θα μεταφερθούν

σ' άλλη περιοχή, όπου οι πέτρες θα σφυροκοπηθούν

ώστε να μπορέσει να εξορυχθεί ο χρυσός.

Με μια πρώτη ματιά, ο χώρος του σφυροκοπήματος μοιάζει να είναι γεμάτος

ισχυρούς άνδρες, αλλά κοιτώντας πιο προσεκτικά,

βλέπουμε κάποιους λιγότερο τυχερούς που δουλεύουν στο περιθώριο,

και παιδιά επίσης.

Όλοι τους είναι εκτεθειμένοι σε τραυματισμούς, αρρώστιες και στη βία.

Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό ότι αυτό το μυώδες άτομο

θα καταλήξει σαν κι αυτό εδώ, να βασανίζεται από φυματίωση

και δηλητηρίαση από υδράργυρο σε λίγα μόνο χρόνια.

Αυτός είναι ο Μανούρου. Όταν πέθανε ο πατέρας του,

ο θείος του τον διακινούσε να δουλέψει μαζί του στα ορυχεία.

Όταν ο θείος του πέθανε, ο Μανούρου κληρονόμησε το χρέος του θείου του,

που τον υποχρέωσε περαιτέρω να είναι σκλαβος στα ορυχεία.

Όταν τον γνώρισα, δούλευε στα ορυχεία

για 14 χρόνια, κι ο τραυματισμός στο πόδι που βλέπετε εδώ

προέρχεται για την ακρίβεια από ατύχημα σε ορυχείο,

κι είναι τόσο σοβαρός που οι γιατροί λένε ότι το πόδι θα πρέπει να ακρωτηριαστεί.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μανούρου έχει φυματίωση,

κι όμως είναι ακόμη υποχρεωμένος να δουλεύει κάθε μέρα

σ' αυτό το ορυχείο.

Εξακολουθεί όμως να ονειρεύεται ότι θα απελευθερωθεί

και θα μορφωθεί με τη βοήθεια τοπικών ακτιβιστών

όπως η ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους»,

κι είναι αυτού του είδους η αποφασιστικότητα,

μπροστά στις απίστευτες πιθανότητες,

που με γεμίζει ολοκληρωτικά με δέος.

Θέλω να ρίξω φως στη σκλαβιά.

Όταν εργαζόμουν σ' αυτόν τον τομέα,

έφερνα πολλά κεριά μαζί μου,

και με τη βοήθειά του διερμηνέα μου,

γνωστοποίησα στον κόσμο που φωτογράφιζα

ότι ήθελα να ρίξω φως στις ιστορίες τους

και στη συμφορά τους,

οπότε όταν ήταν ασφαλές για εκείνους και για μένα,

έβγαλα αυτές τις φωτογραφίες.

Ήξεραν ότι η φωτογραφία τους θα είχε αποδέκτες

εσάς έξω στον κόσμο.

Ήθελα να ξέρουν ότι θα τους υποστηρίξουμε

και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε

ώστε να βοηθήσουμε να αλλάξουν οι ζωές τους.

Ειλικρινά πιστεύω, αν θεωρούμε ο ένας τον άλλον

συνάνθρωπό μας, τότε είναι πολύ δύσκολο

να ανεχτούμε κτηνωδίες όπως η σκλαβιά.

Αυτές δεν είναι φωτογραφίες περιοδικών. Είναι ανθρώπων,

πραγματικών ανθρώπων, σαν εμάς, που όλοι δικαιούνται

τα ίδια δικαιώματα, αξιοπρέπεια και σεβασμό

στις ζωές τους.

Δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι

αυτούς τους τόσους όμορφους, κακοποιημένους ανθρώπους

που είχα την τεράστια τιμή να γνωρίσω.

Ελπίζω αυτές οι φωτογραφίες να ξυπνήσουν μια δύναμη

σ' όσους τις κοιτούν, ανθρώπους σαν εσάς,

κι ελπίζω αυτή η δύναμη ν' ανάψει μια φωτιά,

κι αυτή η φωτιά να ρίξει φως στη σκλαβιά,

επειδή χωρίς αυτό το φως, το κτήνος της σκλαβιάς

θα εξακολουθεί να ζει στις σκιές.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)