Rebecca Onie: Als ons gezondheidszorgsysteem ons nu eens gezond hield?

Rebecca Onie stelt gedurfde vragen: als de wachtruimte nu eens de plek werd om de dagelijkse gezondheidszorg te verbeteren? Als artsen voedsel, huisvesting en verwarming in de winter konden voorschrijven? Bij TEDMED vertelt ze over Health Leads, een organisatie die precies dat doet - en die dat doet door het opzetten van een basis van vrijwilligers, die net zo geselecteerd en toegewijd zijn als leden van een college-sportteam.

In mijn eerste jaar
op de universiteit

liep ik stage
bij de afdeling huisvesting

van de Juridische Hulpverlening
in Boston.

Ik dacht mijn eerste dag te beginnen

met koffiezetten en fotokopieën maken,

maar werd assistent
van een inspirerende advocaat,

Jeff Purcell,

die me direct de eerste dag al

in het diepe gooide.

In de loop van 9 maanden

kreeg ik de kans

om tientallen gesprekken te voeren

met gezinnen met een
minimum inkomen uit Boston.

Ze hadden vragen over huisvesting,

maar er zat altijd
een gezondheidsprobleem achter.

Ik had eens een cliënt

die zijn huis uit moest
wegens huurschuld.

Maar die huurschuld
had hij natuurlijk,

omdat hij zijn
HIV-medicijnen moest betalen.

Voor de huur was niets meer over.

Er kwamen moeders binnen

met een dochter met astma,

die 's morgens haar bed
vol kakkerlakken had.

Een van onze strategieën was,

om mij naar het huis
van die cliënten te sturen

met van die grote glazen flessen.

Ik verzamelde dan de kakkerlakken

en plakte ze op een stuk karton.

Dat namen we mee
naar de rechtszitting.

We wonnen altijd,

want de rechters walgden ervan.

Een stuk effectiever dan alles

wat ik later in mijn
rechtenstudie leerde.

Maar in de loop
van die 9 maanden

groeide de frustratie
over het gevoel

dat we te diep ingrepen

in het leven van onze cliënten.

Tegen de tijd
dat ze bij ons kwamen,

zaten ze al in een crisis.

Tegen het eind
van mijn eerste studiejaar

las ik een artikel over het werk

van Dr. Barry Zuckerman

als hoofd van de kinderafdeling

bij het Boston Medical Center.

Hij begon met het aanstellen
van een advocaat

om de patiënten
te vertegenwoordigen.

Ik belde Barry op

en hij stemde erin toe,
dat ik in oktober 1995

mijn entree maakte
in de wachtruimte

van de kinderpoli
van het Boston Medical Center.

Ik zal het nooit vergeten,

de tv's met non-stop cartoons.

De voelbare uitputting van moeders,

die soms wel 4 bussen
hadden moeten nemen

om hun kind naar

de dokter te brengen.

De dokters leken nooit genoeg

tijd te hebben voor alle patiënten,

hoe ze ook hun best deden.

Gedurende 6 maanden

hield ik ze staande in de hal.

Ik stelde ze een naïeve
maar fundamentele vraag:

'Als je onbeperkte middelen had,

wat zou je je patiënten
dan vooral geven?'

Steeds weer kreeg ik
een verhaal, dat we daarna

nog honderden keren
gehoord hebben.

Ze zeiden:
'Iedere dag komen hier patiënten.

B.v. een kind met oorontsteking.

Ik schrijf antibiotica voor.

Maar het echte probleem is
gebrek aan voedsel.

Het echte probleem
is dat het kind met 12 andere mensen

Het echte probleem
is dat het kind met 12 andere mensen

in 3 kamers woont.

Ik vraag niet eens naar die problemen,

omdat ik er niets aan kan doen.

Ik heb 13 minuten voor iedere patiënt.

De wachtruimte zit propvol patiënten.

Ik heb geen idee
waar een voedselbank in de buurt is.

En ik heb niemand die me helpt.'

Zelfs nu heeft die kliniek
nog maar 2 maatschappelijk werkers

Zelfs nu heeft die kliniek
nog maar 2 maatschappelijk werkers

voor 24.000 zieke kinderen.

Veel andere klinieken
doen het trouwens met minder.

Uit deze gesprekken ontstond
'Health Leads'.

Een eenvoudige

methode waarbij dokters en verpleegkundigen
versterkend voedsel kunnen voorschrijven,

methode waarbij dokters en verpleegkundigen
versterkend voedsel kunnen voorschrijven,

verwarming in de winter

en andere basisbehoeften
voor hun patiënten.

Net als bij het voorschrijven
van medicatie.

Patiënten geven hun recept af

aan onze balie in de wachtruimte,

waar goed opgeleide
rechtenstudenten zitten.

Deze werken samen met de gezinnen
om ze wegwijs te maken

Deze werken samen met de gezinnen
om ze wegwijs te maken

in de doolhof van sociale voorzieningen.

We begonnen met een
kaarttafel in de wachtruimte

- het leek op een limonadekraampje -

maar nu werken er 1000 rechtenstudenten.

Ze regelen de noodzakelijke
voorzieningen voor bijna

9000 patiënten en hun gezinnen.

18 maanden geleden
kreeg ik een e-mail die mijn leven veranderde.

18 maanden geleden
kreeg ik een e-mail die mijn leven veranderde.

Die e-mail kwam van Dr. Jack Geiger.

Hij feliciteerde me met Health Leads

en wilde, zoals hij zei,

wat historische context geven.

In 1965 stichtte Dr. Geiger

een van de eerste twee
gezondheidscentra in dit land,

in een straatarm gebied
in de Mississippi Delta.

Hij kreeg zoveel patiënten

met ondervoedingsverschijnselen,

dat hij recepten
voor voedsel ging voorschrijven.

Ze namen deze recepten
mee naar de supermarkt
en kregen er voedsel voor.

Ze namen deze recepten
mee naar de supermarkt
en kregen er voedsel voor.

De rekening ging naar de kliniek.

Toen Economische Zaken
in Washington,

die Geigers kliniek subsidie gaf,

dat ontdekte,

waren ze des duivels.

Ze stuurden een bureaucraat

om Geiger te zeggen
dat hij hun dollars moest
gebruiken voor medische zorg.

om Geiger te zeggen
dat hij hun dollars moest
gebruiken voor medische zorg.

Waarop Geiger
de gedenkwaardige woorden sprak:

'Ik heb er de boeken
nog eens op nageslagen,

maar de therapie
voor ondervoeding is voedsel.'

(Gelach)

Toen ik dus die e-mail
van Dr. Geiger kreeg,

wist ik dat ik trots moest zijn

op mijn aandeel
in deze geschiedenis.

Maar in werkelijkheid

was ik wanhopig.

Hier staan we dan, 45 jaar nadat Geiger
zijn patiënten voedsel voorschreef,

Hier staan we dan, 45 jaar nadat Geiger
zijn patiënten voedsel voorschreef,

en dokters vertellen me:
'Naar deze problemen

kun je beter niet vragen,
als je toch niets kunt doen'.

45 jaar later

moet Health Leads het recept

voor basisvoorzieningen
opnieuw invoeren.

Ik heb lang geprobeerd
iets te begrijpen

van deze bizarre herhaling
van de geschiedenis.

Hoe is het mogelijk
dat we tientallen jaren lang

geen gebruik maakten
van een vrij eenvoudige

methode om vooral patiënten
met lage inkomens

gezond te houden?

Als we een gezondheidssysteem
in plaats van

een ziektezorgsysteem kunnen hebben,

waarom doen we dat dan niet?

Die vragen zijn
moeilijk te beantwoorden.

Niet omdat het antwoord
gecompliceerd is,

maar omdat we eerlijk moeten
zijn tegenover onszelf.

Het is bijna te pijnlijk
om onze ambities

voor onze gezondheidszorg
uit te spreken,

of zelfs maar toe te geven
dat ze er zijn.

Want als we dat deden

zouden ze heel ver afstaan

van de huidige realiteit.

Maar dat neemt niet weg
dat we allemaal

diep vanbinnen,

dezelfde wensen delen,

hier en overal in het land.

Als we eerlijk zijn

en een open oor hebben,

hebben we allemaal één

volhardende ambitie
voor onze gezondheidszorg:

dat ze ons gezond houdt.

Dat onze gezondheidszorg
ons gezond houdt,

is een bijzonder krachtige ambitie.

In mijn opvatting

is de gezondheidszorg
een systeem als alle andere.

Het is een serie keuzes
die gemaakt worden.

Als we nu eens besloten

om een andere serie
keuzes te maken?

Als we nu eens besloten
om terug te halen

wat we kwijt zijn geraakt
in de gezondheidszorg.

Vastberaden te zeggen: 'Nee.

Dit zijn onze verworvenheden.

Ze moeten onze doelen dienen.

Ze zullen worden ingezet
voor de realisatie

van onze ambitie'.

Maar als alles wat
we nodig hadden

om onze wensen te realiseren

nu al eens voor onze neus stond,

klaar om opgeëist te worden?

Dat was het begin van Health Leads.

We begonnen met het recept,

een gewoon stukje papier.

We vroegen niet wat patiënten
nodig hadden om

beter te worden
- antibiotica, inhalator, medicatie -

maar wat ze nodig
hadden om gezond te zijn.

Om de ziekte voor te zijn.

Het recept was voor ons

het middel daartoe.

Een paar kilometer verderop,
bij het Children's
National Medical Center,

Een paar kilometer verderop,
bij het Children's
National Medical Center,

krijgen patiënten
na binnenkomst bij de dokter

een paar vragen te beantwoorden:

'Is er nog genoeg eten
aan het eind van de maand?

Heb je een veilig onderkomen?'

De dokter weet
vanaf het begin alles over

lengte, gewicht,
of er thuis genoeg te eten is,

of het gezin in een opvangtehuis woont.

Dat leidt niet alleen
tot beter medisch advies,

maar de arts kan de patiënt
voor ondersteunende

hulp ook doorverwijzen naar Health Leads.

Het probleem is alleen

dat als je de smaak
eenmaal te pakken hebt,

je steeds meer ambities voor de zorg

wilt realiseren.

Dus dachten we:

als we individuele artsen zover kunnen krijgen

dat ze deze basismiddelen voorschrijven,

kunnen we het hele zorgsysteem
dan ook overhalen

over hun voorbehoud
heen te stappen?

We deden een poging.

Als er nu in Harlem Hospital Center
patiënten met overgewicht binnenkomen

Als er nu in Harlem Hospital Center
patiënten met overgewicht binnenkomen

verwijst het elektronisch patiëntendossier

automatisch door naar Health Leads.

Onze vrijwilligers kunnen
dan helpen om ze binnen hun
gemeenschap de weg te wijzen

Onze vrijwilligers kunnen
dan helpen om ze binnen hun
gemeenschap de weg te wijzen

naar gezonde voeding
en bewegingsprogramma's.

We vermoeden dat

je als patiënt met overgewicht

in dat ziekenhuis,

voor je gezondheid niet voldoende hebt

aan wat de spreekkamer
binnen zijn 4 muren

te bieden heeft.

Je hebt meer nodig.

Enerzijds is het
een fundamentele hercodering

Enerzijds is het
een fundamentele hercodering

van het elektronisch medisch dossier.

Anderzijds

is het een radicale transformatie

van het elektronisch medisch dossier:

van een statische opslagplaats
voor diagnoses,

naar een middel
om gezondheid te bevorderen.

In de private sector

praat men over miljoenenwinst,

als je een dergelijke extra waarde

uit je vaste lasteninvestering
weet te persen.

Maar in mijn wereld

heet het afname
van obesitas en diabetes.

Het heet gezondheidszorg -

een systeem waarin
oplossingen worden geboden

om de gezondheid te verbeteren,

niet alleen ziekte wordt bestreden.

Hetzelfde geldt voor de wachtkamer.

In dit land zitten per dag

3 miljoen patiënten

in 150.000 ziekenhuiswachtruimtes.

Wat doen ze terwijl ze wachten?

Ze kijken naar
de goudvissen in hun kom,

ze lezen beduimelde exemplaren

van het tijdschrift
'Good housekeeping'.

Maar bovenal zitten we
eindeloos te wachten.

Hoe is het toch gekomen

dat we zo onnoemelijk
veel ruimte en tijd

aan wachten besteden?
Als we nu eens

een wachtruimte hadden

waar je als patiënt
niet alleen maar zit,

maar waar je
aan je gezondheid kan werken.

Als een luchthaven
een winkelcentrum kan worden

en McDonald's een speelpaleis,

dan moet een wachtruimte
ook kunnen veranderen.

Dat is precies wat
Health Leads heeft geprobeerd,

het terugvorderen
van onroerend goed en tijd.

Met als doel toegang
voor patiënten tot

Met als doel toegang
voor patiënten tot

noodzakelijke hulpmiddelen
voor hun gezondheid.

Stel... het is een
strenge winter in het noordoosten,

je kind heeft astma
en je verwarming is afgesloten.

Natuurlijk zit je te wachten
bij de spoedeisende hulp,

want de koude lucht
heeft de astma verergerd.

Als Health Leads er
tijdens het lange wachten

nu eens voor kon zorgen

dat je verwarming weer werd aangezet.

Natuurlijk heb je hiervoor
meer personeel nodig.

Natuurlijk heb je hiervoor
meer personeel nodig.

Maar als we creatief zijn,
hebben we dat ook al.

We weten dat we
niet genoeg hebben aan

onze artsen, verpleegkundigen

en zelfs maatschappelijk werkers.

De gezondheidszorg
wordt te veel beperkt

door de wegtikkende minuten.

Gezondheid kost gewoon meer tijd.

Het heeft behoefte aan een leger van

niet-medisch personeel;
gezondheidswerkers,

casemanagers en vele anderen.

Als we een klein deel daarvan
nu eens zochten

onder onze 11 miljoen
middelbare scholieren?

Zonder de last van
medische verantwoordelijkheid,

niet bereid om nee te accepteren

van bureaucraten geneigd

om patiënten aan de kant te schuiven.

Door jarenlang Googlegebruik

hebben ze
een ongekende vaardigheid

in het terughalen van informatie.

Als het je onwaarschijnlijk lijkt

dat een scholier

dit vrijwilligerswerk aankan,

dan kan ik daar kort over zijn:

het basketbaltoernooi 'March Madness'.

De gemiddelde
1e divisie collegebasketballer

spendeert 39 uur per week
aan zijn sport.

Daar kunnen we van vinden
wat we willen,

maar het is de realiteit.

'Health Leads' gaat uit
van de opvatting

dat we veel te lang

te weinig hebben gevraagd
van onze scholieren

als het gaat om hulp
aan de sociaal zwakkeren.

Sportteams op middelbare
scholen zeggen:

"We steken tientallen uren

in het meten van je prestatie
en die van je team,

op een achteraf-sportveld
en een onchristelijk uur.

Als je niet voldoet
of je komt niet opdagen

zetten we je uit het team.

Maar we doen
grote investeringen

in je training en ontwikkeling.

We geven je een omgeving
van gelijkgestemden.

De mensen staan
in de rij voor de kans

om hieraan te kunnen deelnemen.

Ons gevoel is:
als het goed genoeg is
voor het rugbyteam,

Ons gevoel is:
als het goed genoeg is
voor het rugbyteam,

is het goed genoeg
voor gezondheid en armoede.

Ook Health Leads
doet aan concurrerende werving,

intensieve training,

professionele coaching,

vraagt veel tijd,

bouwt een hecht team

en meet resultaten.
Net als 'Teach for America',

maar dan voor de gezondheidszorg.

Nu zijn er in de Top 10
van VS-steden.

met het hoogste aantal
'Medicaid' patiënten,

in iedere stad minstens
20.000 middelbare scholieren.

New York alleen
heeft er al een half miljoen.

Dit is niet alleen
een soort korte-termijn arbeidsleger

dat patiënten basisvoorzieningen geeft.

Het is een opstap voor de
leidinggevenden in de zorg

van de toekomst, die 3 of 4 jaar

hebben besteed aan het praten met

patiënten in wachtruimtes
over hun basisbehoeften.

Ze vertrekken
daar om met overtuiging,

kundigheid en vaardigheid

onze basisambities
voor de zorg te realiseren.

Duizenden mensen
zijn er nota bene al mee bezig.

Mia Lozada is
Hoofd Interne Geneeskunde

bij UCSF Medical Center,

maar als scholier
werkte ze 3 jaar lang

als vrijwilliger voor Health Leads

in de wachtruimte
van Boston Medical Center.

Mia zegt:
'Als mijn medestudenten een recept

uitschrijven, zit voor hen het werk erop.

Als ik een recept uitschrijf, denk ik:

kan het gezin het wel lezen?

Hebben ze vervoer naar de apotheek?

Hebben ze voedsel
om bij de medicatie in te nemen?

Hebben ze een verzekering
die alles dekt?

Bij Health Leads
leerde ik die vragen te stellen,

niet op de universiteit.'

Deze oplossingen
zijn geen van alle perfect:

het recept,
het elektronisch patiëntendossier,

de wachtruimte

noch het leger van

middelbare scholieren.

Maar ze liggen wel voor het grijpen,

de eenvoudige voorbeelden

van zwaar onderbenutte
middelen in de zorg.

Als we die zouden
terugvorderen en implementeren

konden we onze
meest fundamentele ambities

voor de zorg realiseren.

Na ongeveer 9 maanden
bij Juridische Hulpverlening

borrelde het idee van
Health Leads bij me op.

Ik wist dat ik mijn advocaat,
Jeff Purcell, moest

vertellen dat ik wegging.

Ik was heel zenuwachtig.

Ik dacht dat hij teleurgesteld zou zijn,

dat ik onze cliënten
in de steek liet om een waanidee.

Ik ging bij hem zitten en zei:

'Jeff, ik heb een plan

om middelbare scholieren
in te zetten

voor de fundamentele
zorgbehoeften van patiënten.'

Eerlijk gezegd was ik al blij geweest

als hij niet boos op me zou zijn.

Maar hij antwoordde:

'Rebecca, als je een visie hebt,

heb je de plicht die visie te realiseren.

Je moet je visie nastreven,'

Mijn reactie was: 'Wauw...

dat legt een hoop druk.'

Ik wilde alleen
maar een goedkeuring,
geen soort van mandaat.

Ik wilde alleen
maar een goedkeuring,
geen soort van mandaat.

Maar de waarheid is,

dat ik sindsdien
bijna al mijn tijd besteed aan het

najagen van die visie.

Volgens mij hebben we
allemaal een visie

op de gezondheidszorg in dit land.

Ik denk dat de gezondheidszorg

uiteindelijk beoordeeld zal worden,

niet op de ziektes die genezen zijn,

maar op de ziektes die zijn voorkomen.

Niet op onze excellente technologieën

of onze vooraanstaande specialisten,

maar op hoe zelden
we ze nodig hadden.

Maar de gezondheidszorg

zal vooral beoordeeld worden,

niet op wat voor systeem het was,

maar hoe we dat systeem
hebben uitgewerkt.

Dank jullie wel.

(Applaus)

Dankjewel.

(Applaus)