Rreziku i të fshehurit i asaj që je

Morgana Bailey ka fshehur vetën e saj të vërtetë për 16 vite. Në një bisedë të guximshme, ajo tregon katër fjalë që mund të mos duken si një çështje e madhe për dikë, por për të ato kanë qenë paralizuese. Pse flet? Sepse ajo e kuptoi se heshtja e saj ka pasoja personale, profesionale dhe sociale. Përballë një auditori të bashkëpuntorëve të saj, ajo reflekton se çfarë do të thotë të kesh frikë nga gjykimi i të tjerëve dhe si kjo na bënë të gjykojmë vetën tonë.

Kur isha e re,
krenohesha që isha jokonformiste

në shtetin konservativ të Amerikës
në Kansas, ku jetoj.

Nuk e ndiqja turmën.

Nuk isha e frikësuar të vishja rroba
dhe stile flokësh të çuditshme.

Isha e hapur dhe shumë sociale.

Edhe fotot dhe kartolinat e
semestrit jashte para 16 viteve, në Londër

tregojnë që nuk e kisha problem nëse më
perceptonin ndryshe ose të çuditshme.

(Të qeshura)

Në të njëjtin vit
që isha në Londër, para 16 viteve.

Kuptova diçka për vetën
që është në një formë e veçantë,

ajo ndryshoi gjithçka.

U bëra e kundërta e asaj që isha më herët.

Qëndroja në dhomë
në vend që të dilja.

E ndalova pjesëmarrjen në klube
dhe veprimtaritë udhëheqëse.

Nuk doja të isha pjesë e turmës më.

Mendova se është
pjesë e maturimit dhe rritjes,

dhe jo nevojë e pranimit.

Gjithmonë kam menduar se isha imune
ndaj nevojës për pranim.

Në fund të fundit,
unë isha pak e pazakontë.

Por tani e kuptoj

që në momentin kur e kuptova
se ka diçka ndryshe te unë

ishte pikërisht momenti
kur fillova të konformohem dhe fshihem.

Të fshehurit është një shprehi progresive,

nëse një herë fillon të fshihesh

bëhet shumë më e vështirë
të hedhësh një hap para dhe të flasësh.

Në fakt, edhe tash,

kur po flisja me njerëzit
se për çfarë bëhej fjalë në këtë diskutim,

trillova një histori

fsheha të vërtetën
mbi diskutimin tim në TED.

Është e papërshtatshme dhe frikësuese

që u ktheva në këtë
qytet pas 16 viteve

dhe zgjodha këtë skenë
për të mos u fshehur më.

Çfarë kam fshehur që 16 vite?

Unë jam lezbike.

(Duartrokitje)

Faleminderit.

Ishte e vështirë t'i thoja këto fjalë,

sepse nuk doja që ato
të më definonin mua.

Çdo herë që mendoja
për të dalur hapur në të kaluarën,

Mendoja për vetën time,
dua të njihem si Morgana,

Morgana unike,

jo si ''Shoqja ime lezbike Morgana''
ose ''Bashkëpuntorja ime lezbike Morgana''

Vetëm Morgana.

Për të gjithë juve
nga zonat e gjëra metropolitane,

mund të mos iu duket punë e madhe.

Mund të duket e çuditshme
që nuk e kam thënë të vërtetën

dhe që e kam fshehur kaq gjatë.

Por unë isha e paralizuar nga frika
e mos pranimit.

Unë nuk jam vet, natyrisht.

Një studim i Deloitte-s zbuloi
se ka shumë njerëz

që e fshehin identitetin e tyre.

Nga të gjithë punëtorët e anketuar,

61 për qind kanë raportuar ndryshim
në sjellje ose në dukje,

vetëm për tu përshtatur në punë.

Nga të gjithë punëtorët homoseksual,
lezbike dhe biseksual,

83 për qind raportuan
ndryshim në disa aspekte të tyre

që të mos dukeshin
në punë si ''shumë homoseksual.''

Studimi tregoi se edhe në kompanitë

me diversitet
dhe me programe gjithëpërfshirëse,

punëtorët vuajnë
për të qenë vetja në punë

sepse besojnë
që konformiteti është kritik

për avancimin e tyre
afatgjatë në karrierë.

Isha e surprizuar
që ka aq shumë njerëz si unë

që shpenzojnë shumë energji
për të fshehur vetën.

Isha e frikësuar kur zbulova
që heshtja ime

ka pasoja jetë ose vdekje
dhe pasoja sociale afatgjata.

Dymbëdhjetë vite:

kohëzgjatje në të cilën
jetëgjatësia ulet

për njerëzit homoseksual,
nga komunitetet kundër homoseksualëve

në krahasim me pranimin
e këtyre komuniteve.

Dymbëdhjetë vite ulin jetëgjatësinë.

Kur e lexova këtë, këtë vit
në revistën Akovatie,

Kuptova se nuk mund
të rrija më pa folur.

Efektet e streseve personale dhe stigmave
sociale janë një kombinim vdekjeprurës.

Studimi zbuloi se homoseksualët
në komunitetin kundër homoseksualëve

kanë mundësi të larta për
sëmundje të zemrës, dhunë dhe vetëvrasje.

Në fillim mendova
se është thjeshtë individuale

Pastaj kuptova se ka efekt gërryes

në vendin e punës
dhe në komunitet

për çdo histori si të timen.

Zgjedhja ime për tu fshehur
dhe për të mos treguar se kush jam

mund të ketë kontribuar
në këtë ambient

dhe atmosferë të diskriminimit.

Gjithmonë i kam thënë vetës se nuk
kam arsye të tregoj që jam homoseksuale,

por idea që heshtja ime
ka pasoja sociale

ishte vërtetë e dukshme këtë vit
në shtëpi kur humba mundësinë

për të ndryshuar atmosferën diskriminuese
në qytetim tim të Kansas.

Në shkurt, dhoma e përfaqësuesve
nxori një projekt-ligj për votim

do t'i lejonte bizneset

të përdorin lirinë fetare si arsye
për të mohuar shërbimet e homoseksualëve.

Një ish-bashkëpuntorë, shoqe e imja

babait i të cilës shërbente
në dhomën e përfaqësuesve në Kansas.

Ai votoi në favor të projekt-ligjit,

në favor të një ligji i cili
i lejon bizneset të mos më shërbejnë mua.

Si ndihet shoqja ime

për lezbiket, homoseksual, biseksual,
transgjinor, queer dhe questionin people?

Si ndihet babai i saj?

Nuk e di, sepse kurrë
nuk u tregova atyre se kush jam.

Kjo më dhemb.

Çfarë nëse do i tregoja asaj
historinë time vite më parë?

A do t'i tregonte babait të saj
për përvojën time?

A do të ndikonte kjo
në ndryshimin e votës së tij?

Kurrë nuk mund ta dija,

dhe kjo më bërë të kuptoj
që nuk kam bërë asgjë

për të kontribuar në ndryshim.

Sa ironi që punoj
në burimet njerëzore,

një profesion që punon për të mirëpritur,

lidhur dhe inkurajuar
zhvillimin e punonjësve,

profesion i cili përkrah
diversitetin e shoqërisë

të reflektoj në vendin e punës,

ende nuk kam bërë asgjë
për të përkrahur diversitetin.

Kur u bëra pjesë e kompanisë
një vit më parë,

mendova se kjo kompani,
ka politikë anti-diskriminuese

që përkrahin njerëzit homoseksual,
lezbiket, biseksual dhe transgjendër.

Angazhimi i tyre për diversitet bëhet
përmes programeve gjithëpërfshirëse.

Kur hyra në këtë kompani,
do të dilja hapur.

Por nuk e bëra.

Në vend që të përfitoja nga mundësia,

nuk bëra asgjë.

(Duartrokitje)

Kur po shikoja ditarin e Londrës

nga semestri im në Londër
16 vite më parë,

Pash thënjën e modifikuar
të Toni Morrisonit në librin ''Parajsa.''

''Ka më shumë gjëra të frikshme
brenda nesh sesa jashtë''.

Pastaj lash një shënim
në qendër për vetën time:

''Kujtoje këtë.''

Jam e sigurt, po përpiqesha të inkurajoj
vetën për të dal dhe eksploruar Londrën,

por mesazhi që nuk kuptova ishte nevoja
për të eksploruar dhe përqafuar vetën.

Çfarë nuk kam kuptuar as sot

se pengesat më të mëdha
që kam ndonjëherë për të kapërcyer

janë frika dhe pasiguria ime.

Besoj se duke mposhtur frikërat brenda,
mund të ndryshoj realitetin e jashtëm.

Bëra një zgjedhje sot

të shfaq një pjesë timen
të cilën e kam fshehur kaq kohë.

Shpresoj që kjo do të thotë
se unë nuk do të fshihem më,

shpresoj se duke dalur sot, mund të bëjë
diçka për të ndryshuar të dhënat

të ndihmoj të tjerët që ndihen ndryshe
të jenë më shumë vetja dhe të përmbushur

në jetën profesionale dhe personale.

Faleminderit.

(Duartrokitje)