Czym grozi ukrywanie prawdy o sobie

Morgana Bailey ukrywała prawdę o sobie przez 16 lat. W jej przemówieniu padają cztery słowa, które inni wypowiedzieliby bez problemu, ale ją paraliżowały. Dlaczego zdecydowała się mówić? Ponieważ zdała sobie sprawę, że jej milczenie ma skutki osobiste i wpływa na jej życie zawodowe i całe społeczeństwo. Przemawiając do publiczności pełnej swoich współpracowników wyznaje, co znaczy strach przed osądem innych ludzi i jak wpływa on na samoocenę.

Kiedy byłam młoda,
byłam dumna z bycia nonkonformistką

w konserwatywnym Kansas, w USA,
gdzie mieszkam.

Nie podążałam za tłumem,

nie bałam się eksperymentować
z dziwnymi ciuchami i fryzurami.

Byłam szczera i bardzo towarzyska.

Nawet te zdjęcia i pocztówki z semestru
za granicą, w Londynie, 16 lat temu,

to dowód, że wcale mnie nie obchodziło,
czy postrzegano mnie jako dziwną lub inną.

(Śmiech)

W tym samym roku,
w którym byłam w Londynie, 16 lat temu,

uświadomiłam sobie coś
o sobie samej, co było dość niezwykłe

i zmieniło wszystko.

Stałam się kimś zupełnie
innym niż wcześniej.

Siedziałam w pokoju
zamiast się integrować.

Przestałam działać w klubach
i nie starałam się o przewodzenie.

Nie chciałam już wyróżniać się z tłumu.

Wmawiałam sobie, że po prostu
dorastam i dojrzewam,

wcale nie zaczynam szukać akceptacji.

Zawsze sądziłam,
że nie potrzebuję akceptacji.

W końcu jestem taka niekonwencjonalna.

Teraz zdaję sobie sprawę,

że gdy uświadomiłam sobie,
że w jakiś sposób się wyróżniam,

zaczęłam się dostosowywać i ukrywać.

Ukrywanie się to postępujący nawyk.

Kiedy zaczniesz się ukrywać,

wychodzenie z cienia i zabieranie głosu
staje się coraz trudniejsze.

Nawet teraz, kiedy mówiłam,
o czym będzie to wystąpienie,

wymyśliłam przykrywkę

i ukryłam prawdę o mojej prelekcji.

To mnie przeraża,
ale jednocześnie wydaje się właściwe,

że po 16 latach wróciłam,
wybrałam to miasto

i tę scenę, by w końcu wyjść z ukrycia.

Co ukrywałam przez te 16 lat?

Jestem lesbijką.

(Brawa)

Dziękuję.

Dziękuję.

Walczyłam ze sobą,
by wypowiedzieć te słowa,

ponieważ nie chciałam,
by one mnie definiowały.

Zawsze, kiedy myślałam o ujawnieniu się,

myślałam sobie,
że chcę być znana jako Morgana,

tylko Morgana,

nie "moja koleżanka lesbijka Morgana" albo
"moja współpracowniczka-lesbijka Morgana".

Po prostu Morgana.

Tym, którzy pochodzą z wielkich miast,

może się wydawać, że to nic wielkiego,

że to dziwne, że ukrywałam prawdę

przez tak długi czas.

Byłam sparaliżowana strachem,
że nie zostanę zaakceptowana.

Oczywiście, nie jestem jedyna.

Badania Deloitte z 2013 roku
ujawniły, że jest niezwykle dużo osób,

które ukrywają pewne aspekty
swojej osobowości.

Spośród ankietowanych pracowników

61% potwierdziło, że częściowo zmienia
swoje zachowania i wygląd,

by wpasować się w środowisko pracy.

Spośród wszystkich gejów, lesbijek
i biseksualnych pracowników

83% potwierdziło dokonanie jakiś zmian,

żeby nie wydawać się w pracy "zbyt homo".

Badania wykazały, że nawet w firmach,

które stosują politykę różnorodności
i wdrażają programy integracji,

pracownicy boją się być sobą,

bo wierzą, że w szerszej perspektywie

to konformizm zadecyduje
o rozwoju ich kariery.

Byłam zaskoczona,
ile jest osób takich, jak ja,

które tracą tyle energii, by się maskować.

Byłam przerażona, kiedy odkryłam,
że moje milczenie

może mieć wpływ na zdrowie i powodować
długotrwałe następstwa.

Dwanaście lat.

Przyjmuje się, że o tyle krótsza
jest średnia długość życia

gejów, lesbijek i osób biseksualnych
w skrajnie homofobicznych społecznościach,

w porównaniu do środowisk tolerancyjnych.

Oczekiwana długość życia
krótsza od 12 lat!

Kiedy przeczytałam o tym
w czasopiśmie "The Advocate"

zdałam sobie sprawę,
że nie mogę dłużej milczeć.

Skutki osobistego stresu i społeczne
napiętnowanie to mieszanka wybuchowa.

Badania wykazały, że geje
w homofobicznych społecznościach

są bardziej narażeni na choroby serca,
skłonni do agresji i samobójstw.

Kiedyś myślałam,
że to wyłącznie moja sprawa,

ale teraz wiem, że powoduje efekt domina,

wpływając na miejsce pracy
całe społeczeństwo,

w każdym przypadku podobnym do mojego.

Moją decyzją, by się ukrywać
i nie przyznawać kim jestem

mogłam nieumyślnie wpłynąć
na dokładnie to samo środowisko

i atmosferę dyskryminacji.

Zawsze mówiłam sobie,
że nie mam powodu, by się ujawniać,

ale na własnej skórze odczułam,
że moje milczenie ma społeczne skutki,

kiedy nie wykorzystałam szansy,

by zmienić atmosferę dyskryminacji
w stanie Kansas, skąd pochodzę.

W lutym Izba Reprezentantów w Kansas
zgłosiła ustawę,

która w zasadzie pozwalałaby
przedsiębiorstwom

zasłaniać się wolnością religijną,
by odmawiać usług homoseksualistom.

Ojciec mojej byłej współpracowniczki
i koleżanki

jest członkiem Izby
Reprezentantów w Kansas.

Głosował za tą ustawą.

Za ustawą, która pozwalałaby firmom
na odmawianie mi usług.

Co moja znajoma sądzi

o lesbijkach, gejach, biseksualnych,
queer, trans i niepewnych swej orientacji?

Co sądzi jej ojciec?

Nie wiem, bo nigdy im się
nie przyznałam, kim naprawdę jestem.

To wstrząsa mną do głębi.

Co by było, gdybym wiele lat temu
opowiedziała jej moją historię?

Czy powiedziałaby o mnie swojemu ojcu?

Czy to zmieniłoby jego poglądy
i dziś głosowałby inaczej?

Nigdy się tego nie dowiem.

Zdałam sobie sprawę, że nie zrobiłam nic,

by coś zmienić.

Co za ironia, że zajmuję się
zasobami ludzkimi,

zawodem, który ma na celu

łączyć ludzi i zachęcać ich do rozwoju.

W mojej pracy powinnam
bronić różnorodności w społeczeństwie,

która ma odzwierciedlać się
w miejscu pracy.

Tymczasem ja nie zrobiłam nic
w obronie różnorodności.

Kiedy rok temu zmieniłam pracę,

myślałam sobie, że to firma z polityką
antydyskryminacyjną,

która chroni gejów, lesbijki,
osoby bi- i transseksualne.

Po ich programach globalnej integracji
można poznać, że dbają o różnorodność.

Wejdę do tej firmy i w końcu się ujawnię.

Ale nie zrobiłam tego.

Zamiast skorzystać z okazji,

nie zrobiłam nic.

(Brawa)

Kiedy przeglądałam mój londyński pamiętnik
i album z wycinkami

z mojego semestru za granicą, 16 lat temu.

Natknęłam się na zmodyfikowany cytat
z książki Toni Morrison "Raj".

"Jest więcej przerażających rzeczy
w nas samych niż na zewnątrz."

A ja dopisałam na dole:

"Pamiętaj o tym."

Jestem pewna, że to miało mnie zachęcić
do wyjścia i odkrywania Londynu,

umknęło mi, że powinnam zacząć
odkrywanie i akceptowanie siebie.

Przez kolejne lata
nie zdawałam sobie sprawy,

że największą przeszkodą,
którą będę musiała pokonać,

będą moje lęki i niepewność.

Wierzę, że pokonując wewnętrzne lęki

zmienię rzeczywistość wokół siebie.

Podjęłam decyzję, aby dziś

ujawnić część siebie,
którą zbyt długo ukrywałam.

Mam nadzieję, że dzięki temu
nigdy więcej nie będę się ukrywać

i że wyznając dziś prawdę,
przyczynię się do zmiany obecnego stanu,

a także pomogę ludziom,
którzy czują się inni, być sobą

i spełniać się zarówno w życiu zawodowym,
jak i osobistym.

Dziękuję.

(Brawa)