O perigo de agochar quen es

Morgana Bailey pasou 16 anos agochando o seu ser verdadeiro. Nunha charla valente, menciona catro palabras que para algúns poden parecer pouco importantes, pero que para ela foron paralizantes. Por que falar sen reservas? Porque se decatou de que o seu silencio ten consecuencias persoais, profesionais e sociais. Perante un público formado polos seus propios compañeiros de traballo, reflexiona sobre o que supón o medo ao xuízo alleo, e como iso afecta o noso propio xuízo.

De nova, estaba orgullosa
de ser unha inconformista

no estado conservador en que vivo, Kansas.

Non imitaba os demais.

Non tiña medo de levar
roupa ou peiteados raros.

Era sinceira e moi sociable.

Nestas fotos e postais do meu semestre
en Londres, hai 16 anos

pódese ver que non me importaba
se pensaban que era rara ou diferente.

(Risas)

Mais nese ano en Londres, hai 16 anos,

descubrín algo de min
que era de algunha forma único,

e iso o cambiou todo.

Convertinme no contrario
do que pensaba que era.

Quedaba no meu cuarto
en vez de quedar coa xente.

Deixei os clubes
e as actividades de liderado.

Xa non quería destacar.

Díxenme a min mesma que era
porque estaba medrando e madurando

e non que estaba en busca de aceptación.

Sempre pensei que era inmune
á necesidade de aceptación.

Despois de todo,
non era unha persoa convencional.

Mais agora decátome

de que cando vin que tiña algo diferente

foi cando empecei a me agochar.

Agocharse é algo progresivo,

xa que unha vez que empezas,

cada vez é máis difícil
saír do escondedoiro.

E incluso agora,

cando falei coa xente

sobre esta charla,

inventei outra historia,

e non lles contei a verdade
sobre a miña charla TED.

Dáme satisfacción e medo á vez

voltar a esta cidade 16 anos máis tarde

e escoller este escenario
para me deixar de esconder.

Que estiven ocultando durante 16 anos?

Son lesbiana.

(Aplauso)

Grazas.

Custoume moito dicir estas palabras

porque non quería que me definisen.

Cada vez que no pasado
imaxinaba saír do armario,

pensaba que só quería
que me coñecesen como Morgana,

só Morgana,

non "Morgana, a miña amiga lesbiana",
ou "a miña compañeira gai Morgana".

Só Morgana.

Para quen sodes de grandes cidades,

isto pódevos parecer unha parvada.

Pode parecer estraño
que escondese a verdade

durante tanto tempo.

Mais o medo a non ser aceptada
paralizábame.

E sei que non estou soa.

Un estudo de Deloitte do 2013
mostra que moitísima xente

esconde partes da súa identidade.

De todólos empregados que entrevistaron,

o 61% dixo que cambia aspectos
do seu comportamento ou aparencia

para ser aceptado no traballo.

De todos os empregados
homosexuais e bisexuais,

o 83% dixeron que cambian aspectos

para non parecer
"gais de máis" no traballo.

O estudo mostra que incluso nas empresas

con políticas de diversidade
e programas de inclusión,

os empregados loitan
por seren eles mesmos no traballo,

pois cren que a conformidade é importante

para progresar
na súa carreira a longo prazo.

Aínda que me asombrei

de que tanta xente coma min

gaste moita enerxía intentando ocultarse,

tiña medo cando descubrín
que o meu silencio

ten consecuencias de vida ou morte
e repercusións sociais a longo prazo.

Doce anos:

O tempo no que se acurta
a esperanza de vida

dos bisexuais e homosexuais

nas comunidades homófobas

en comparación coas que non o son.

12 anos menos de esperanza de vida.

Cando lín isto na revista The Advocate

deime conta de que non podía
seguirme escondendo.

Os efectos combinados do estrés persoal
e os estigmas sociais son mortais.

O estudo mostra que os gais
en comunidades homófobas

son máis propensos a doenzas cardíacas,
violencia e suicidio.

O que nun principio vía
como un asunto persoal,

decateime de que tiña un efecto dominó

que ía do traballo á comunidade

en todas as historias coma a miña.

A elección de me esconder
e non revelar a miña propia identidade

contribuía sen querer a esta atmosfera

de discriminación.

Sempre pensei que non tiña
por que dicir que era lesbiana

mais a idea de que o meu silencio
ten consecuencias sociais,

fíxose realmente evidente
cando perdín unha oportunidade

de cambiar a atmosfera de discriminación
de Kansas, o meu estado natal.

En febreiro, a Cámara de Representantes
de Kansas

sacou unha proposta a votación
que permitiría

usar a liberdade relixiosa como razón
para negar servizos a homosexuais.

O pai dunha excompañeira e amiga

forma parte da Cámara de Representantes.

Votou a favor da proposta,

a favor dunha lei que permitiría
que as empresas non me atendan

Que pensa a miña amiga

sobre lesbianas, gais, bisexuais,
transexuais e intersexuais?

Que pensa o seu pai?

Non o sei, porque nunca lles dixen
quen son en realidade.

E iso dáme arrepíos.

Que pasaría se lle contara todo hai anos?

Podería ela contarlle
a miña experiencia ao seu pai?

Axudaría iso a cambiar o seu voto?

Nunca o saberei,

e con iso decateime de que non fixen nada

para intentar cambiar as cousas.

É irónico saber que traballo
en recursos humanos,

unha profesión para dar a benvida,

apoiar e motivar o desenvolvemento
dos traballadores,

unha profesión que avoga
por que a diversidade social

se vexa reflectida no centro de traballo,

e aínda así, non fixen nada
para avogar pola diversidade.

Cando cheguei a esta empresa, hai un ano,

pensei: esta empresa ten políticas
contra a discriminación

que protexen as persoas LGTB.

O seu compromiso coa diversidade
é evidente

nos seus programas de inclusión global.

Cando entre nesta empresa,
sairei por fin do armario.

Pero non o fixen.

No canto de aproveitar a oportunidade,

non fixen nada.

(Aplauso)

Ao revisar o meu diario
e o meu álbum de recortes

do meu semestre en Londres, hai 16 anos,

encontrei esta cita modificada do libro
de Toni Morrison, Paradise.

"Hai cousas máis cousas que dan medo
dentro que fóra".

E eu escribín unha nota debaixo:

"Acórdate disto".

Estou segura de que intentaba animarme
para saír e explorar Londres,

mais a mensaxe que perdín foi a necesidade
de comezar a explorar e a quererme.

Do que non me dei conta
até moitos anos despois

é de que os obstáculos máis grandes
que vou ter que enfrontar

son os meus propios medos e inseguridades.

Creo que se loito
contra os meus medos internos,

poderei cambiar a realidade exterior.

Hoxe fixen unha elección

para mostrar unha parte de min
que estivo demasiado tempo oculta.

Espero que isto signifique
que nunca me hei volver esconder,

e espero que dicindo hoxe quen son
poida facer algo para cambiar as cousas

e para animar aos que se senten diferentes
a que sexan eles mesmos

tanto na súa vida profesional
coma persoal.

Grazas.

(Aplauso)