Waarom medicijnen vaak bijwerkingen hebben voor vrouwen | Alyson McGregor| TEDxProvidence

In het grootste gedeelte van de afgelopen eeuw waren geneesmiddelen die waren goedgekeurd en tot de markt werden toegelaten alleen maar op mannelijke patiënten getest, wat heeft geleid tot onjuiste doseringen en onaanvaardbare bijwerkingen voor vrouwen. De belangrijke fysiologische verschillen tussen mannen en vrouwen worden pas sinds kort bij medisch onderzoek in aanmerking genomen. Dokter Alyson McGregor, gespecialiseerd in spoedeisende hulp, bestudeert deze verschillen en in deze fascinerende talk bespreekt zij de historische ontwikkeling die heeft geleid tot het nemen van mannen als referentiekader voor medisch onderzoek en hoe het begrijpen van de verschillen tussen man en vrouw kan leiden tot effectievere behandelingen voor beide geslachten.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

We gaan allemaal naar dokters.

We doen het vol vertrouwen en blindelings,

omdat het onderzoek dat ze verordenen
en de medicijnen die ze voorschrijven

gebaseerd zijn op bewijsmateriaal --

bewijs dat bedoeld is om ons te helpen.

Maar de realiteit is dat dat niet altijd
voor iedereen het geval is geweest.

Wat vind je ervan als ik zeg

dat het medisch wetenschappelijk
onderzoek van de laatste eeuw

gebaseerd is op slechts
de helft van de bevolking?

Ik ben arts bij spoedeisende hulp.

Mijn opleiding bereidde me voor
op een medische noodsituatie.

Levens redden. Mooi toch?

Oké, er zijn veel loopneuzen
en gestoten tenen,

maar ongeacht wie er door de deur
naar de eerste hulp loopt,

we doen dezelfde onderzoeken,

we schrijven dezelfde medicijnen voor,

zonder ook maar even te denken
aan het geslacht van onze patiënten.

Waarom zouden we?

We hebben nooit geleerd dat er verschillen
zijn tussen mannen en vrouwen.

Een recente overheidsstudie liet zien

dat 80 procent van de medicijnen
die van de markt worden gehaald,

het gevolg zijn van
bijwerkingen bij vrouwen.

Laten we daar eens even bij stil staan.

Waarom ontdekken we
bijwerkingen bij vrouwen

pas nadat het medicijn
op de markt is toegelaten?

Weet je dat het een medicijn
jaren kost, om van een idee,

via testen op cellen in laboratoria,

naar dierproeven

en vervolgens klinische testen op mensen,

uiteindelijk een reglementair
goedkeuringsproces te doorlopen,

voordat het bij je arts beschikbaar is
om aan jou voorgeschreven te worden?

Laat staan de miljoenen
en miljarden dollars aan financiering

die het kost om dat proces te doorlopen.

Dus waarom ontdekken we
onaanvaardbare bijwerkingen

op de helft van de bevolking
nadat dat proces doorlopen is?

Wat gebeurt er toch?

Het blijkt dat cellen
die in die laboratoria worden gebruikt

mannelijke cellen zijn

en de dieren in die dierproeven
waren mannetjesdieren

en de klinische testen werden
bijna alleen op mannen uitgevoerd.

Hoe kwam het toch dat het mannelijke model
ons kader werd voor medisch onderzoek?

Laten we eens kijken naar een voorbeeld
dat gepopulariseerd werd in de media

en dat te maken heeft
met het slaapmiddel Ambien.

Ambien kwam meer dan
20 jaar geleden op de markt

en sindsdien zijn er honderden miljoenen
recepten uitgeschreven,

voornamelijk aan vrouwen, omdat vrouwen
meer slaapproblemen hebben dan mannen.

Maar net dit afgelopen jaar

zei de voedsel- en geneesmiddelenoverheid
de dosis tot de helft te willen reduceren,

en dat alleen voor vrouwen,

omdat zij zich net
realiseerden dat vrouwen

het medicijn langzamer
verwerken dan mannen,

wat ertoe leidt dat ze 's morgens

met meer van het actieve medicijn
in hun systeem wakker worden.

En dan zijn ze slaperig en kruipen zo
achter het stuur van hun auto

en vormen een risico voor ongelukken
met motorvoertuigen.

En ik moet dan denken,
als arts bij de spoedeisende hulp,

aan al die patiënten
die ik door de jaren heen heb behandeld,

die betrokken waren bij auto-ongelukken

die mogelijk voorkomen
hadden kunnen worden

als dit soort analyse 20 jaar geleden
was uitgevoerd en opgevolgd,

voordat dit medicijn werd toegelaten.

Hoeveel andere zaken moeten
op geslacht geanalyseerd worden?

Wat zien we nog meer over het hoofd?

De Tweede Wereldoorlog veranderde veel,

zoals de noodzaak om mensen
geen slachtoffer te laten worden

van medisch onderzoek zonder
informatie en toestemming vooraf.

Dus werden er hoognodige
richtlijnen en regels opgesteld

en een deel daarvan was de wens om vrouwen
in de vruchtbare leeftijd te beschermen

tegen deelname aan welke medische
onderzoeksstudie dan ook.

Er was angst: stel dat er iets gebeurde
met het foetus tijdens de studie?

Wie zou verantwoordelijk zijn?

En dus dachten
wetenschappers toen eigenlijk

dat dit een zegen in vermomming was,

omdat, laten we eerlijk zijn --

mannenlichamen tamelijk homogeen zijn.

Zij hebben niet de constant
veranderende hormonenniveaus

die de schone gegevens van louter mannen
in de war zouden kunnen schoppen.

Het was makkelijker en goedkoper.

Laat staan dat er toen
algemeen werd aangenomen

dat mannen en vrouwen
in alle opzichten gelijk waren,

afgezien van hun voortplantingsorganen
en sekshormonen.

Dus werd er besloten:

medisch onderzoek wordt op mannen gedaan

en de resultaten worden later
op vrouwen toegepast.

Welke invloed had dit op het begrip
van gezondheid van vrouwen?

De gezondheid van vrouwen
werd synoniem met voortplanting:

borsten, eierstokken,
baarmoeder, zwangerschap.

Dit noemen we tegenwoordig
'bikini-geneeskunde'.

En zo bleef het tot in de jaren 80

toen dit concept aangevochten werd
door de medische wereld

en door beleidsmakers
in de publieke zorg, toen zij beseften

dat door het buitensluiten van vrouwen
van alle medische onderzoeksstudies

we hen eigenlijk
een slechte dienst bewezen,

omdat, afgezien van voortplantingszaken,

eigenlijk niets bekend was
over de unieke behoeften

van de vrouwelijke patiënt.

Sedertdien is er een overweldigende massa
bewijsmateriaal aan het licht gekomen

die ons laat zien hoe verschillend man
en vrouw in alle opzichten eigenlijk zijn.

We hebben een gezegde in de geneeskunde:

kinderen zijn geen kleine volwassenen.

We zeggen dat om ons er aan te herinneren

dat kinderen een andere fysiologie hebben
dan gewone volwassenen.

Hierdoor ontstond de medische
specialisatie kindergeneeskunde.

Nu voeren we onderzoek uit op kinderen
om hun leven te helpen verbeteren.

En hetzelfde kan gezegd
worden van vrouwen.

Vrouwen zijn niet gewoon
mannen met tieten en buizen.

Ze hebben hun eigen
specifieke anatomie en fysiologie

die het verdienen bestudeerd
te worden met dezelfde intensiteit.

Neem bijvoorbeeld het bloedvatenstelsel.

Dit medische onderdeel heeft er het meest
toe bijgedragen om te achterhalen

waarom mannen en vrouwen
compleet andere hartaanvallen hebben.

Hartaanvallen zijn voor zowel mannen
als vrouwen doodsoorzaak nummer één,

maar er sterven meer vrouwen in het eerste
jaar na een hartaanval dan mannen.

Mannen klagen over hevige
pijn in de borst --

er zit een olifant op hun borst.

En dat noemen we typisch.

Vrouwen hebben ook pijn in de borst.

Maar meer vrouwen dan mannen klagen
dat ze zich "niet echt goed voelen",

"alsof ik niet genoeg lucht binnen krijg",

"voel me de laatste tijd zo moe".

En dat noemen we dan a-typisch,

hoewel, zoals ik al zei, vrouwen
de helft van de bevolking uitmaken.

En wat is dan deel van het bewijsmateriaal
om deze verschillen te helpen verklaren?

Als we naar de anatomie kijken,

zijn de bloedvaten die het hart omringen
bij vrouwen kleiner dan bij mannen

en de manier waarop die aderen
ziekten ontwikkelen is anders

bij vrouwen dan bij mannen.

En de testen die we doen om te bepalen of
iemand meer risico heeft op een hartaanval

werden allereerst ontworpen en getest
en geperfectioneerd voor mannen,

dus zijn die niet zo goed
om dat risico te bepalen bij vrouwen.

Als we dan denken aan de medicatie --

gewone medicijnen, zoals aspirine.

We geven aspirine aan gezonde mannen
om hartaanvallen te helpen voorkomen,

maar weet je dat als je aspirine
aan een gezonde vrouw geeft,

het in feite schadelijk is?

Dit zegt ons eigenlijk

dat we slechts een klein deel
van het probleem beschouwen.

Noodmedicatie is een zaak
die snel ingrijpen vereist.

Op hoeveel levensreddende terreinen,

zoals kanker en infarcten,

zijn er grote verschillen tussen mannen
en vrouwen die we kunnen benutten?

Of zelfs, waarom krijgen
sommige mensen vaker loopneuzen

dan anderen

of waarom werkt de pijnbestrijding
die we geven bij gestoten tenen

bij de één wel en bij de ander niet?

Het Geneeskundig Instituut
heeft gezegd dat elke cel een sekse heeft.

Wat betekent dat?

Sekse is DNA.

Geslacht betekent hoe iemand
zichzelf presenteert in de maatschappij.

En die twee gaan niet altijd gelijk op,

zoals we kunnen zien
bij onze transgender-bevolking.

Het is belangrijk om te blijven beseffen
dat vanaf het begin van de conceptie

elke cel in ons lichaam --

huid, haar, hart en longen --

ons eigen unieke DNA bevat

en dat DNA bevat
de chromosomen die bepalen

of we mannelijk of vrouwelijk worden,

man of vrouw.

Vroeger dacht men

dat die sekse-bepalende
chromosomen die we hier zien --

XY als je een man bent, XX voor vrouwen --

alleen zou bepalen of je geboren
zou worden met eileiders of testikels

en dat het de sekshormonen waren
die die organen produceerden

die verantwoordelijk waren
voor de verschillen in de andere sekse.

Maar nu weten we
dat die theorie fout was --

of in elk geval een beetje onvolledig.

En gelukkig hebben wetenschappers
als Dr. Page van het Whitehead Institute,

die aan het Y-chromosoom werkt

en Doctor Yang van UCLA,

bewijzen gevonden voor het feit
dat die sekse-bepalende chromosomen

die in elke cel van ons lichaam zitten

ons hele leven lang actief blijven

en mischien verantwoordelijk zijn
voor de verschillen die we zien

bij het doseren van geneesmiddelen

of waarom er verschillen zijn
tussen mannen en vrouwen

in het gevoelig zijn voor ziekten
en hoe ernstig zij zich voordoen.

Deze nieuwe kennis heeft alles veranderd

en het is aan die wetenschappers
dat bewijs te blijven vinden,

maar het is aan de clinici
om deze data nu te gaan vertalen

aan het ziekenhuisbed.

En wel nu meteen!

En daarom ben ik mede-oprichter
van een nationale organisatie,

Sex and Gender
Women's Health Collaborative,

en wij verzamelen al die data
zodat ze beschikbaar zijn voor onderwijs

en patiëntenzorg.

We willen medische onderwijskundigen
samen aan tafel zien te brengen.

Dat is een hele klus.

Het verandert de manier waarop medisch
onderwijs vanaf het begin gestalte kreeg.

Maar ik geloof in hen.

Ik weet zeker dat ze de waarde inzien
van het meenemen van de focus op geslacht

in het huidige curriculum.

Het gaat erom de toekomstige verschaffers
van gezondheidszorg goed op te leiden.

En op regionaal gebied

ben ik mede-oprichter van een afdeling
in het Department of Emergency Medicine

hier aan de Brown Universiteit:

Sex and Gender in Emergency Medicine,

waarbij we het onderzoek leiden om de
verschillen tussen man en vrouw te bepalen

in noodsituaties

zoals hartaanvallen en infarcten,
bloedvergiftiging en overdoses,

maar we geloven tevens
dat onderwijs doorslaggevend is.

We hebben een 360-graden
onderwijsmodel gecreëerd.

We hebben programma's voor de artsen,
de verpleegkundigen, de studenten

en voor de patiënten.

Dit kan niet alleen worden overgelaten
aan de leiders in de gezondheidszorg.

We moeten allemaal een bijdrage leveren.

Maar wees gewaarschuwd:
het is niet gemakkelijk.

Het is zelfs heel moeilijk.

In wezen is dit het veranderen
van hoe we geneeskunde beschouwen,

en gezondheid en onderzoek.

Het verandert onze relatie
met het systeem van gezondheidszorg.

Maar er is geen weg terug.

We weten nu net genoeg

om te weten dat we het niet juist deden.

Martin Luther King Jr. heeft gezegd:

"Verandering rolt niet zomaar binnen
op de wielen van de onvermijdelijkheid,

maar komt door constante strijd."

En de eerste stap in de richting
van verandering is bewustzijn.

Dit gaat niet over het verbeteren
van de gezondheidszorg voor vrouwen.

Persoonlijke, individuele gezondheidszorg
voor iedereen, daar draait het om.

Dit bewustzijn kent de kracht om medische
zorg voor mannen en vrouwen te veranderen.

En van nu af aan
wil ik dat je je dokter vraagt

of de behandeling die je krijgt speciaal
bedoeld is voor jouw sekse en geslacht.

Het antwoord kennen ze misschien niet --

nog niet.

Maar de dialoog erover is begonnen,
en samen kunnen we allemaal leren.

Denk eraan, voor mij en voor
mijn collega's op dit gebied

doen jouw sekse en geslacht ertoe.

Dank je wel.

(Applaus)