Dünya Gezegenin Birçok Tanrısı: Betsy Quammen, TEDxBozeman

Betsy Gaines Quammen ve kurduğu organizasyon Tributary Fund, canlı türlerini ve gezegenimizi koruyacak değerleri ve gelenekleri saptamak, desteklemek ve hayata geçirmek için dünya kültürlerini araştırıyor.

Benim için gospel müziği (kilise müziği) ile başladı.

Bir grup Afro-Amerikan kadın

astım olan çocukları

ve kanser olan komşuları için şarkı söylüyordu.

Garip bir görüntüydü: Bu kadınlar

zehirli gazlar yayan

devasa bacaların önünde duruyorlardı.

Aldatıcıydı, çünkü ince çizgi halindeki beyaz duman çok masum görünüyordu,

ancak geceleyin, karanlık basınca

duman tamamen salınıyordu, kapkara ve yoğundu.

Bu kadınlar ilginç bir şey yaptılar,

bir konservasyon yanlısı olarak bana ilginç geliyor.

Bu konservasyon kampanyasını kiliseleri aracılığıyla başlattılar.

Bildikleri geleneklere başvurdular:
Gospel müzik, Tanrı ve tutku.

Sonra, Güney Lousiana'da bulunan, bacalarında gözetim olmayan

bu rafineriye karşı çıktılar ve kazandılar.

Baca emisyonu nihayet denetlendi.

Konservasyona dini dâhil etme fikrini

daha önce hiç düşünmemiştim.

Konservasyon alanında uzun yıllardır çalışıyordum

ve bu yeni bir fikirdi.

Bu olay olduktan altı yıl sonra,

Güney Louisiana'ya tekrar gidiyordum

ve o sırada rahipler yiyecek karnelerini dağıtıyorlardı

ve Deepwater Horizon patlaması sırasında

mahvolan balıkçı ailelerine göz kulan olan intihar

gözlemcilerine rehberlik ediyorlardı.

Endüstriyi gerçekten çok etkilemişti ve bu aileler çaresizdi.

Kriz zamanında yaptıkları şey,

geleneklerine, inançlarına

ve dini liderlerine dönmekti.

Evet,

konservasyon sadece radyo tasmaları ve etiketleme ile yapılamaz,

incelemeler ve veri öbekleriyle yapılamaz.

Konservasyonun başarılı olması için,

meselenin içinde ve çevresinde, vahşi doğada,

habitatta yaşayan, yaban hayatına kutsal bir değer olarak

önem veren bir topluluk olmalı.

Böylece, dini liderlere gidip

onlarla konuşmam gerektiğini anladım,

işte o zaman Dünya gezegeninin birçok Tanrısı ile karşılaştım.

2002'de bir balıkçılık konservasyon projesi için,

bir ekibin üyesi olarak Moğolistan'a gittim.

Bu bölge Siberya sınırındaydı

ve burada Üür Nehri kıyısında yaşayan

göçebe halk oturuyordu.

Üür Nehri, taimen (Siberya somonu) balığının yuvasıydı,

bu balık 180 libreye ve altı fit uzunluğa erişebilen,

bu sebeple buraya uçurma balıkçılığıyla

balıkları avlayıp serbest bırakmaya gelen balıkçıları fazlasıyla cezbediyordu.

O sırada bu balıklar için pek çok baskı söz konusuydu

ve bütün gücümüzle bir çeşit toplumsal dayanışma

başlatmayı gerçekten istiyorduk.

Balıkları etiketleyip hareketlerini izleyen

su ürünleri biyologlarımız vardı.

Ancak bu ekiple yapmak istediğim ilk şey,

gidip aileleri ziyaret etmek ve hikâyelerini dinlemekti:

Bu kültürün nasıl olduğunu. Neye saygı duyuyorlardı?

Neye değer veriyorlardı?

Birkaç şey öğrendim.

Birincisi, Moğollar uzun zaman önce bir kurt ile bir karacanın birlikteliğinden meydana gelmişti.

İkincisi, bu vadide uzun zaman önce

kötü bir şaman insanların üzerine korku salmıştı,

ancak sonra Budizm'i kabul etmişti, ardında da bu vadideki halk.

Ve üçüncüsü, bir taimen balığının ölümü

999 insan ruhunun acı çekmesine eşdeğerdi.

Kampanyayı bunun üzerine planlayacaktık.

Aslında dolambaçlı bir yoldu.

Bir Budist manastırını yeniden inşa ettik,

burası Budizm ve konservasyon diyaloğu için bir mekân haline geldi.

Çocuklar için bir yaz kampı başlattık, ücretsiz bir kamp,

burada konservasyon meselelerini öğreneceklerdi,

konservasyon politikaları, doğa hakkında bilgi edineceklerdi,

aynı zamanda su kalitesi ve balıkçılık hakkında da bilgi edineceklerdi.

Gidip yapabildik, pardon,

yerel gelenekleri ve buna benzer şeyleri içeren

festivalleri yapabildik.

Ve şunu söylemek istiyorum, bugün

taimen popülasyonu bu bölgede istikrarlı durumda,

projeye 2004'te başladık

ve burası dünyada bu iddiada bulunabilecek nadir yerlerden biri.

Dinlere ve kültürlere bakmaya başladığımda,

her dinin, her kültürün ekoloji,

doğa ve onun önemi hakkında mesajı vardı.

Örneğin, Hinduizm'in kutsal metni olan Bhagavad Gita'da

şöyle bir ifade var,

"Tüm yaşayan canlılara karşı şiddetten kaçınan kişi sevilendir."

Ve sonra, daha ziyade onaylamayan bir not,

Vahiy Kitabı'nda, Hristiyan İncil'nde şöyle der,

"Tanrı onu harap etti, kim dünyayı harap ettiyse."

Evet, bunların çok ilginç olduğunu düşündüm,

işe gerçekten başka bir boyut ekliyordu

ve dini liderlerle çalışmak

benim için fevkalade güzel, yeni bir deneyimdi.

Böylece, "Tributary Fund (Tributary Fonu)" adlı organizasyonu kurdum,

hep beraber gidip gelenekleri ortaya çıkarıyoruz

ya da daha ziyade gelenekleri keşfediyoruz,

yaban hayatına değer veren gelenekleri teşvik ediyoruz

ve bu gelenekleri ya geri getirmeye çalışıyoruz,

ya da toplumsal pratiklerin bir parçası haline getiriyoruz ve türetiyoruz veya buna benzer şeyler.

Ve yaptığımız şeylerden birini örnek vermek istiyorum, ki bu bir sonraki basamaktır:

Tüm bilinçli canlıların korunması gerektiğine inanan

geleneklerden gelen insanları buluyoruz, Budizm buna güzel bir örnek.

Bir grup Budist rahibi Amerika Birleşik Devletleri'ne getirdik

ve bu, bunu dört yıldır yapıyoruz

ve Pallas kedileri üzerinde çalışan bir araştırmacıyı görmeye gittiler.

Pallas kedileri, Moğolistan'a özgü bir kedidir.

Yaptıkları işte, kediyi sakinleştiriyorlardı,

tasma takıyorlardı ve yumurtalarından alıyorlardı.

Rahipler bunu görünce, bir sürü tartışma oldu ve

belli ki hassas bir noktaya temas etti, dönüp şöyle dediler,

"Bakın, bu canlılara zarar verildiğini düşünüyoruz,

bunun kabul edilir bir şey olmayacağını düşünüyoruz,

özellikle de yumurtalarından alınmasının."

Ancak bilim adamları yumurtaların aslında sigorta poliçesi olduklarını söylediler.

"Eğer bu hayvanlar yok olmaya yüz tutarsa, elimizde bu genetik materyal var." Ve onlar da şöyle dedi,

"Bu araştırmayı kabul ediyoruz,

çünkü yok olma fikrinden daha kötü bir şey yok."

Gerçekten bizi harekete geçiren bir şey bu,

bu inançlar, bu gelenekler,

bunları Bhutan'da, Moğolistan'da giderek daha fazla görüyoruz,

Amerika Birleşik Devletleri'nde değişik dini gruplarla çalışıyoruz.

Bilim, konservasyon sınırlarını anlamak için önemli,

ancak inançlar ve hikâye anlatımı, yerel halkların katılımı için önemli.

Her ikisi de dünyayı korumak için gerekli.

Şanslıyız ki, pek çok tanrı bizim tarafımızda.

Teşekkürler.

(Alkış)