Dlaczego trzeba zakończyć wojnę z narkotykami

Czy wojna z narkotykami przynosi więcej szkód niż pożytku? W śmiałych słowach dyrektor Drug Policy Alliance i reformator Ethan Nadelmann wzywa do zakończenia "obskuranckich, bezdusznych i katastrofalnych" działań, mających na celu likwidację handlu narkotykami. Podaje dwa ważne powody, dla których zamiast tego trzeba skupić się na rozsądnych regulacjach.

Jakie są skutki wojny z narkotykami?

Popatrzcie na Meksyk spływający krwią,

Amerykę Środkową
i inne regiony naszej planety.

Czarny rynek szacowany

na 300 miliardów dolarów rocznie.

Pełne więzienia w USA i innych krajach.

Policja i wojsko wciągnięte
w wojnę nie do wygrania,

naruszającą elementarne prawa człowieka.

Zwykli obywatele, mający nadzieję
uniknąć krzyżowego ognia.

Równocześnie użytkowników i narkotyków

jest więcej niż kiedykolwiek.

To historia amerykańskiej prohibicji

i Ala Capone razy 50.

Dlatego szczególnie mnie irytuje
jako Amerykanina,

że to my jesteśmy siłą napędową
globalnej wojny narkotykowej.

Czemu tak wiele krajów
delegalizuje narkotyki,

o których nigdy nie słyszało,

czemu konwencje ONZ stawiają

karanie ponad leczeniem,

dlaczego większość środków
na walkę z narkomanią

trafia nie do agencji, które pomagają,

tylko do tych, które karzą?

Odpowiedź znajdziecie
w starym dobrym USA.

Czemu tak się stało?

Niektórzy ludzie,
zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej

uważają, że wcale nie chodzi o narkotyki.

Że to tylko przykrywka do rozszerzania

amerykańskiej strefy wpływów.

Ale w zasadzie nie w tym rzecz.

Nie chcemy, by gangi i bojówki,

finansowane nielegalnymi
dochodami z narkotyków,

siały terror i przejmowały władzę.

Chodzi o to, że USA zwariowało

na punkcie narkotyków.

Nie zapominajmy, że to nam się zdawało,

że możemy wyrugować alkohol.

Trzeba myśleć
o globalnej wojnie narkotykowej

nie jako o racjonalnej strategii,

ale o międzynarodowej projekcji

naszej narodowej psychozy.

(Brawa)

Jest też dobra wiadomość.

Teraz to Rosja
wiedzie wojnę z narkotykami, nie my.

Większość polityków w USA

chce się wycofać z tej wojny.

Aresztować coraz mniej,
a nie coraz więcej.

Jako Amerykanin z dumą stwierdzam,

że teraz my jesteśmy liderem

w reformowaniu podejścia do marihuany.

Jest już dostępna na receptę

w niemal połowie stanów.

Miliony ludzi może nabyć
marihuanę jako lekarstwo

w punktach koncesjonowanych przez rząd.

Ponad 50% moich rodaków sądzi,
że nadszedł czas,

by zalegalizować i opodatkować marihuanę,

mniej więcej tak, jak alkohol.

Tak dzieje się w Kolorado i Waszyngtonie,

również w Urugwaju
i to z pewnością nie koniec.

Na tym polega moja praca:

zakończyć wojnę narkotykową.

Chyba wszystko zaczęło się,

gdy dorastałem w dość religijnej,
przykładnej rodzinie,

jako najstarszy syn rabina,

poszedłem na studia,

gdzie spróbowałem marihuany...

i spodobało mi się. (Śmiech)

Lubiłem też wypić, ale było jasne,

że z dwojga złego
alkohol był bardziej niebezpieczny,

ale mogłem z kolegami
trafić za kratki za palenie jointa.

Ta hipokryzja nie dawała mi spokoju,

więc napisałem doktorat
o międzynarodowej kontroli narkotyków.

Wyprosiłem sobie dostęp
do Departamentu Stanu.

Dostałem przepustkę.

Rozmawiałem z setkami agentów DEA
oraz innych agencji

w Europie i w obu Amerykach.

I pytałem ich:

"Jak myślisz, gdzie leży problem?".

W Ameryce Łacińskiej słyszałem:

"Nie da się zlikwidować podaży,

odpowiedź leży w USA,

trzeba zmniejszyć popyt".

Wróciłem do domu
i rozmawiałem z ludźmi

zaangażowanymi w walkę z narkotykami.

Mówili: "Właściwie nie da się
zlikwidować popytu,

odpowiedź jest u nich,
trzeba wyeliminować podaż".

W końcu poszedłem do celników,

próbujących zatrzymać narkotyki
na granicy,

Powiedzieli: "Tutaj nic nie wskóramy.

Problem leży i tam i tam,

trzeba zmniejszyć popyt i podaż".

Wtedy dotarło do mnie:

wszyscy zaangażowani myśleli,

że problem tkwi w tym miejscu,

o którym wiedzieli najmniej.

Zacząłem czytać co się dało

o substancjach psychoaktywnych:
historii, nauce,

polityce, absolutnie wszystkim.

W miarę lektury staje się jasne,

że przemyślane, inteligentne podejście

doprowadza nas tutaj,

podczas gdy polityka i prawa w moim kraju

prowadzą zupełnie gdzie indziej.

Ten rozdźwięk wydał mi się niesamowitą

intelektualną i moralną zagadką.

Prawdopodobnie nigdy nie istniało

społeczeństwo wolne od narkotyków.

Właściwie każde społeczeństwo

przyjmowało substancje psychoaktywne,

aby walczyć z bólem, dodać energii,
udzielać się towarzysko,

a nawet obcować z Bogiem.

Nasza potrzeba zmieniania świadomości

jest pewnie tak elementarna,

jak potrzeba jedzenia,
towarzystwa czy seksu.

Prawdziwe wyzwanie polega na tym,

aby nauczyć się żyć z narkotykami tak,

aby wyrządzały jak najmniej szkód,

a czasem przynosiły
jak najwięcej korzyści.

Powiem wam, czego się dowiedziałem.

Przyczyna, dla której jedne narkotyki
są legalne, a inne nie,

nie ma praktycznie nic wspólnego
z nauką czy zdrowiem,

czy ryzykiem zażywania.

Ma natomiast wiele wspólnego
z tym, kto używa

i jak postrzegany jest
użytkownik danej substancji.

Pod koniec XIX wieku,

zanim zdelegalizowano
większość narkotyków,

największym konsumentem opiatów
w tym i innych krajach,

były białe kobiety w wieku średnim,

które używały ich do złagodzenia bólu,

ze względu na brak innych alternatyw.

Nikt nie myślał o penalizacji,

bo kto by chciał wsadzać
babcie za kratki.

Ale kiedy w kraju

zaroiło się od Chińczyków,

pracujących przy budowie dróg i kopalni,

popalających sobie wieczorami,

tak jak w starym kraju

fajkę opiumową,

wtedy ujrzeliśmy pierwsze zakazy

w Kalifornii i Nevadzie,

napędzane rasistowską fobią,

że Chińczycy zmienią białe kobiety

w uzależnione od opium
niewolnice seksualne.

Podobnie pierwsze zakazy
dotyczące kokainy

wynikały ze strachu,
że po wciągnięciu białego proszku

czarni zapomną przynależnego im miejsca

w społeczeństwie Południa.

Pierwsza prohibicja marihuany

wzięła się ze strachu
przed imigrantami z Meksyku

na Zachodzie i Południowym Zachodzie.

A to, co wydarzyło się tutaj,

wydarzyło się także
w wielu innych krajach,

zarówno jeśli chodzi
o źródła tych regulacji,

jak i ich wdrożenie.

Powiem tak,

koloryzuję tylko nieznacznie:

gdyby kokainę palili głównie

wpływowi biali seniorzy,

a Viagrę zażywali głównie

biedni młodzi Murzyni,

to kokainę wydawano by na receptę,

a za sprzedaż Viagry
szło na 5-10 lat za kratki.

(Brawa)

Jako profesor wykładałem na ten temat.

Teraz jestem aktywistą,
walczącym o prawa człowieka

i palę się ze wstydu,

że ten, skądinąd wspaniały, kraj

stanowiąc niecałe 5% światowej populacji,

ma 25% światowej populacji więźniów.

Spotykam ludzi,
którzy stracili kochane osoby

z powodu przemocy lub więzienia

lub przedawkowania lub AIDS,

bo nasza polityka narkotykowa

stawia karanie ponad leczeniem.

Dobrzy ludzie tracą pracę,

domy, wolność, a nawet dzieci,

nie dlatego, że kogoś skrzywdzili,

ale wyłącznie dlatego,

że wybrali ten, a nie inny narkotyk.

Czy legalizacja jest odpowiedzią?

Jestem rozdarty.

Trzy dni w tygodniu
jestem na tak, trzy na nie,

w niedzielę nie mam zdania.

Ponieważ jest wtorek,

powiem tylko, że prawne
uregulowanie i opodatkowanie

większości nielegalnych narkotyków

drastycznie zmniejszyłoby
przestępczość, przemoc,

korupcję i czarny rynek,

problem zanieczyszczonych
i nieuregulowanych substancji

oraz poprawiłoby porządek publiczny

i pozwoliło wykorzystać
pieniądze podatników

w pożyteczniejszy sposób.

Spójrzcie na rynek marihuany, kokainy,

heroiny i metamfetaminy.

To rynek globalny.

Tak samo jak rynek alkoholu, tytoniu,

kawy, cukru i wielu innych dóbr.

Gdzie pojawia się popyt,

tam pojawia się podaż.

Zlikwiduj jedno źródło,

a zaraz zjawi się inne.

Ludziom wydaje się, że prohibicja

to szczytowa forma regulacji,

choć w istocie
to zrzeczenie się regulacji,

a pustkę wypełnia przestępczość.

Dlatego użycie prawa i policji

do próby przejęcia kontroli

nad dynamicznym rynkiem
o globalnym zasięgu

jest przepisem na katastrofę.

Należy wyciągnąć ten rynek

z podziemia na światło dzienne

i uregulować tak inteligentnie,
jak tylko się da,

by zminimalizować szkody
zarówno wyrządzane przez narkotyki,

jak wyrządzane przez
prohibicję narkotykową.

Jeśli chodzi o marihuanę,
to oczywiście oznacza

zalegalizowanie i opodatkowanie,
podobnie jak alkoholu.

Potencjalne korzyści są ogromne,
ryzyko stosunkowo niewielkie.

Czy zwiększy się liczba użytkowników?

Być może. Ale to nie będzie młodzież,

bo legalizacja nie będzie ich dotyczyć,

a tak szczerze, to i tak już mają

najlepszy dostęp do marihuany.

Myślę, że to będą starsi ludzie,

40-, 60- lub 80-letni,

którzy stwierdzą,
że odrobina trawy jest lepsza

od wieczornego drinka
czy pigułki na sen,

albo, że doznają ulgi
przy zapaleniu stawów albo cukrzycy,

albo dodają pikanterii
długoletniemu małżeństwu. (Śmiech)

Co może nawet polepszyć
stan zdrowia publicznego.

Co do innych narkotyków,

weźmy Portugalię,
gdzie nie wsadzają do więzienia

za posiadanie narkotyków,

a rząd stara się traktować uzależnienia

jako problem zdrowotny.

Weźmy Szwajcarię, Niemcy,
Holandię, Danię, Anglię,

gdzie osoby uzależnione od heroiny od lat,

którym nie udaje się rzucić nałogu,

dostają czystą, farmaceutyczną heroinę
oraz inne formy pomocy

w specjalnych punktach medycznych.

Oto efekty: spada liczba
uzależnień i zakażeń,

spada liczba przedawkowań,
przestępstw i aresztowań,

poprawia się zdrowie i dobrobyt,

zyskują podatnicy,

a wielu narkomanom
udaje się porzucić nałóg.

Weźmy Nową Zelandię,
gdzie niedawno zalegalizowano

sprzedaż substancji psychoaktywnych,

pod warunkiem, że są bezpieczne.

Weźmy Brazylię i kilka innych krajów,

gdzie zadziwiająca
substancja psychoaktywna,

ayahuasca, może być legalnie
nabywana i spożywana,

pod warunkiem, że odbywa się
to w kontekście religijnym.

Popatrzcie na Boliwię i Peru,

gdzie wszelkiej maści produkty
wyprodukowane z liści koki,

źródła kokainy,

sprzedaje się legalnie, bez recepty,

bez widocznego uszczerbku
dla zdrowia publicznego.

Pamiętajmy, że Coca-Cola
zawierała kokainę aż do 1900 roku

i o ile nam wiadomo,

nie uzależniała bardziej niż dziś.

Z drugiej strony, pomyślcie o papierosach.

Nic tak łatwo nie uzależni
i zabije, jak papierosy.

Kiedy pytamy heroinistów

jaki narkotyk najtrudniej rzucić,
większość mówi: papierosy.

Mimo to w moim kraju
i wielu innych

połowa ludzi uzależnionych
od papierosów

rzuciła palenie.

Nikt nie został aresztowany,
ani wtrącony do więzienia,

lub wysłany na "leczenie"

przez prokuratora lub sędziego.

Osiągnęliśmy to podnosząc podatki,

ograniczając sprzedaż i możliwość palenia

oraz prowadząc efektywne
kampanie społeczne.

Czy osiągnęlibyśmy więcej

wprowadzając całkowity zakaz?

Być może.

Ale wyobraźcie sobie koszmar
wojny narkotykowej,

którą by to rozpętało.

Wyzwania, przed którymi stoimy,

są dwojakiego rodzaju.

Pierwszym jest zmiana polityki,

stworzenie i wprowadzenie alternatyw

dla nieskutecznej prohibicji,

równolegle z uregulowaniem

substancji, które są dzisiaj legalne.

Ale drugie wyzwanie jest trudniejsze,

bo dotyczy nas samych.

Trudności reform są nie tylko gdzieś tam,

w sile lobby więziennictwa

czy innych żywotnych interesów,

które nie chcą zmian,

ale w każdym z nas.

To nasze fobie i braki w edukacji

oraz błędne wyobrażenia
stoją na drodze prawdziwej reformy.

Wszystko sprowadza się do młodzieży

i pragnienia każdego rodzica,
by trzymać własne dziecko pod kloszem,

i strachu, że narkotyki stłuką ten klosz

i wystawią dzieci na niebezpieczeństwo.

Właściwie wydaje się,

że całą tę wojnę z narkotykami

usprawiedliwia się jako
walkę w obronie dzieci,

a młodzież dobrze wie, że tak nie jest.

Oto, co mówię nastolatkom.

Po pierwsze, nie bierz narkotyków.

Po drugie, nie bierz narkotyków.

Po trzecie, jeśli jednak weźmiesz,

to musisz wiedzieć o kilku rzeczach,

bo, jako dla rodzica,
jest dla mnie kwestią zasadniczą,

żebyś wrócił do domu cały i zdrowy,

i wyrósł na zdrowego i dobrego
dorosłego człowieka.

To jest moja edukacyjna mantra:
bezpieczeństwo przed wszystkim.

Temu poświęciłem życie,

tworzeniu organizacji i ruchu osób,

które wierzą, że czas odrzucić

nietrafione prohibicje z przeszłości

i wprowadzić nowe podejście,
bazujące na wiedzy,

współczuciu, zdrowiu i prawach człowieka.

Będą tu ludzie o dowolnych
poglądach politycznych

i nie tylko politycznych,

ludzie, którzy kochają narkotyki,

którzy nienawidzą narkotyków

i ludzie, których narkotyki
guzik obchodzą,

ale każdy z nas wierzy,
że wojna z narkotykami,

ta obskurancka, bezduszna,
katastrofalna wojna z narkotykami

musi się skończyć.

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję. Dziękuję.

Chris Anderson: Ethan,

gratulacje - niezła reakcja.

To były mocne słowa.

Nie wszyscy jednak wstali

i domyślam się, że część osób tutaj

i być może część widzów online

zna może nastolatka lub ma kolegę,

lub kogoś, kto zachorował,

może zmarł z przedawkowania.

Na pewno spotkałeś takich ludzi.

Co masz im do powiedzenia?

EN: Ostatnio dzieje się coś
niesamowitego.

Spotykam coraz więcej osób,

którzy faktycznie stracili dziecko
lub kogoś bliskiego

z powodu przedawkowania.

10 lat temu mówili tylko:

rozstrzelajmy wszystkich dilerów

i to rozwiąże problem.

Ale w końcu zrozumieli,

że wojna z narkotykami
wcale nie chroni ich dzieci.

A tak naprawdę tylko zwiększa ryzyko.

Ci rodzice włączyli się teraz

do tego ruchu reformatorskiego.

Są też inni rodzice,

których dzieci są uzależnione
od alkoholu, kokainy albo heroiny.

Zadają sobie pytanie:

dlaczego jednemu dziecku
wolno krok po kroku

próbować wyjść z nałogu,

a inne musi iść do więzienia,

zadawać się z policją i przestępcami?

Oni już rozumieją,

że wojna z narkotykami nie chroni nikogo.

CA: USA tkwi w politycznym impasie

co do większości problemów.

Czy jest szansa, że cokolwiek

zmieni się przez następne 5 lat?

EN: To dość niesamowite.

Dzwonią do mnie dziennikarze mówiąc:

"Wygląda na to, że tylko w dwóch kwestiach

coś się teraz robi w USA.

W reformie dotyczącej marihuany
i małżeństw homoseksualnych.

Jak ty to robisz?".

I nagle mamy ponadpartyjny przełom.

Republikanie w Kongresie

i ustawodawcy stanowi
wcielają w życie nowe przepisy

z poparciem demokratycznej większości.

W ten sposób kość niezgody,

skrzętnie omijany problem w polityce USA,

staje się największym sukcesem.

CA: Dziękuję za przybycie na TEDGlobal.
EN: Dziękuję bardzo.

CA: Dziękuję.
EN: Dziękuję. (Brawa)