Teken Mijn Leven - Markiplier

Hier is het! Een klein stukje van mijn levensverhaal. Ik heb veel meegemaakt maar ik ben dankbaar voor wie ik ben vanwege die ervaringen. Iedereen, heel erg bedankt voor jullie support!

Subscribe vandag voor meer geweldige videos: http://bit.ly/N9m47z

Like me op Facebook: https://www.facebook.com/markiply
Volg me op Twitter: https://twitter.com/#!/markiplier

Hoi iedereen! Ik weet dat mensen me gevraagd hebben om een Teken Mijn Leven video te doen, dus wilde ik mijn 1000ste video vieren met de speciale verhaal over mezelf! Ik hoop dat jullie er blij mee zijn, want dit laat zien hoe ik de persoon geworden ben die ik vandaag ben! Net als alle waargebeurde verhalen heeft het zijn ups en downs en is het niet alleen maar blijheid, maar het is wat het is en ik ben wie ik ben door deze dingen. Dus geniet alsjeblieft!

Livestreams: http://www.twitch.tv/markiplier
T-Shirts: http://markiplier.spreadshirt.com/

Royalty Free Music by http://audiomicro.com/royalty-free-music
Sound Effects by http://audiomicro.com/sound-effects

Hoi iedereen! Markiplier hier, en bedankt dat jullie door 1000 videos heen bij me zijn gebleven.

Het is moeilijk me voor te stellen hoe we hier gekomen zijn, en ik wilde heel graag iets speciaals doen voor de 1000 subscriber mijlpaal.

Of, niet 1000 subscriber, 1000 video mijlpaal. En ik denk dat deze video goed gaat uitleggen aan jullie hoe ik van punt A naar punt B gekomen ben.

En hoe jullie me geholpen hebben mijn leven te veranderen. Omdat deze dingen heel belangrijk voor me zijn omdat ze vertellen hoe ik de persoon geworden ben die ik nu ben.

En ik waardeer het echt dat jullie bij me zijn gebleven.

Dus, HIER GAAN WE

Ik werd geboren op een eiland in het midden van de Stille Oceaan genaamd O'ahu, het derde grootste eiland van Hawaii.

Hier ligt ook de stad Honolulu, waar ik geboren ben op een militaire basis.

Mijn vader was een carrière leger man, hij zat 23 jaar lang in het leger voordat hij met pensioen ging.

Kennelijk, toen hij in Korea zat, ontmoette hij mijn moeder. Een vrij veelvoorkomend verhaal, heb ik gehoord.

Maar het resultaat van hun ontmoeting, was ik. Een prachtige baby.

Dat... is niet echt prachtig, maar mijn artistieke vaardigheden zijn wat ondermaats.

IN IEDER GEVAL, ondanks dat was ik geboren, en ik werd geweldig geboren. En gespierd.

Ik was een gigantische baby kennelijk, waaraan mijn moeder me om de zoveel tijd aan herinnert.

Ik was tien pond en drie ons, en daarom noemden ze me Mark.

Allemaal spieren natuurlijk. TWIJFEL NIET AAN ME!

Kort nadat ik geboren was ging mijn vader met pensioen om een baan op te pakken als layout artist voor een boeken bedrijf.

Maar, hoe dan ook eindigden we in Cincinnati Ohio van alle plaatsen.

Weet niet echt zeker waarom omdat we hier geen familie hebben voor zover ik weet.

Ah, hoe dan ook, we verhuisden naar een geweldig huis met een gigantische achtertuin

die leidde naar dit geweldige bos waar ik en mijn

broer veel van onze tijd doorbrachten. Ik bedoel, als we niet op de computer zaten

waren we aan het spelen bij de rivier, kikkervisjes vangen, lianen snijden, eraan slingeren.

Ik bedoel, we werden echt hecht in dat bos en dat is een van de dingen die ik het meest mis

aan dat huis, maar als we niet in het bos waren, waren we aan het spelen op dit magische

apparaat genaamd de computer die mijn vader als vroeg aan ons voorstelde.

Ik bedoel, echt, dit ding verraste me toen omdat

ik me een leven zonder niet voor kon stellen.

Ik bedoel, hij vertelde me verhalen over hoe oud computers waren en hoe ze hele kamers vulden

maar ik was gewoon verbaasd dat het kon wat het deed.

Ik wist toen nog niet eens van het internet.

Er waren een paar spellen op de computer, maar de ECHTE ervaring

die ik kreeg van gamen kwam van het Super Nintendo systeem dat mijn broer kreeg voor Kerstmis.

Ik bedoel, dit ding was de reden dat mijn broer en ik zo close zijn vandaag de dag

omdat we zoveel spellen samen speelden. Dat is mijn broer daar links.

Zijn naam is Tom, en dat ben ik daar rechts zoals je kunt zien ben ik nog steeds geweldig maar

hij is een coole gast en ik denk niet dat ik dezelfde persoon zou zijn geweest zonder hem.

Jammer genoeg waren het niet allemaal blije momenten toen. Mijn vader en mijn moeder hadden veel ruzie.

En met ruzie bedoel ik dat mijn moeder veel ruziede en mijn vader moest antwoorden.

Um, ze was niet blij waar ze was en, nou, we begrepen niet waarom maar ik en mijn broer

probeerden onszelf maar af te leiden met video games. Weet je, het proberen te negeren waar mogelijk.

Maar uiteindelijk werkte dat niet meer. Het was onvermijdelijk, maar de scheiding kwam toch.

En we waren best verdrietig maar we waren meer verdrietig toen we onze vader

in elkaar zagen zakken, ik bedoel, we zaten zonder geld.

De helft van het inkomen was weg dus we moesten uit het huis en we konden niet meer zo veel spellen kopen

als voorheen dus we konden niet veel meer gamen maar ten minste

mochten we de computer houden en dat heeft echt het begin ingeluid

van mijn voorliefde voor computers en technologie. Ik moet er ook bij zeggen

dat ik best een dom kind was. Ik en mijn broer hielden een wedstrijd

over wie het hoogste van de trap kon springen

en dan zou landen op een kussen beneden.

Ik zou eigenlijk gaan winnen, maar ik brak uiteindelijk mijn schedel op de

laatste trede. Dit zal logischer zijn later, maar zoals ik al zei

eerder, ik was een DOM kind. Toen we verhuisden,

kon ik niet langer naar de privé school waar we altijd naartoe gingen

maar dat was prima want het maakte me niet echt iets uit

maar het was alles wat ik kende. Ik begreep niet eens wat kluisjes waren toen ik naar de nieuwe school ging.

Ik bedoel, alles was gewoon helemaal vreemd voor me en ik

had geen uitweg, ik ging niet meer naar het bos, en ik verloor

praktisch al mijn vrienden en ik moest overnieuw beginnen.

Het was een vrij donkere tijd voor mij omdat ik geen idee had van wat ik aan het doen was.

Maar, hoe dan ook, ik heb uiteindelijk vrienden gemaakt maar ik heb per ongeluk

iets anders stoms gedaan en ik hield een "Hoe ver van het

klimrek kun je springen wedstrijd" en ik zou gaan winnen...

maar viel uiteindelijk op de grond... en brak mijn arm

echt, heel erg, beide botten en spul stak overal uit

MAAR dit is eigenlijk goed, (dat is mijn broer daark, geschokt)

maar dit is iets goeds omdat dit leidde tot het vinden van wat

vrienden, en je vraagt je misschien af, "Nou, hoe kwam dat dan?"

Nou het gebeurde zo, ik had gips om mijn arm

en ik kon bepaalde dingen niet doen zoals mijn potlood slijpen. Dus deze

geweldige jongen genaamd Drew besloot dat hij me zou

helpen. En Drew is een grote roodharige, maar hij was toch een coole

jongen. Hij stelde me voor aan het muziekkorps. Waar ik

nog meer vrienden maakte. En waar ik zijn gezicht eraf blief

met mijn geweldige trompet skills. HUCHA!

Uiteindelijk na een lange tijd daten vond mijn vader

iemand waar we allemaal blij mee waren, ze was gewoon

de aardigste persoon die we ooit ontmoet hadden en haar naam was Dee.

En, ik bedoel, ik was blij met haar want ze kocht een Playstation 2 voor ons,

en ik was best opgewonden toen, maar ze deed ook

iets wat wij niet konden doen en ze maakte

mijn vader blij. En dat was eigenlijk het belangrijkste

wat iemand kon doen. En, daarna werd de Middelbare School

een eitje. Ik ging door de klassen heen,

weet je, het goed doen, een goede student zijn. Ik maakte heel veel

geweldige vrienden, zowel in het muziekkorps als daarbuiten. Ik speelde een aantal

geweldige spellen, weet je. Ik was echt blij met wat ik gedaan had, zoals Half Life 2 enzo.

En ik had een paar vriendinnetjes hier en daar, weet je.

En dat is altijd best leuk als je nog een jonge tiener bent

die voor het eerste de wonderen van een relatie meemaakt en

zoenen enzo. Dat was best cool. En al met al zag alles

er goed uit in plaats van die periode waar we niet echt iets hadden

en geen games hadden, en niet blij

door het leven gingen, dus, alles ging beter helemaal

tot ik naar het HBO ging. Ik was opgewonden om eindelijk

op mezelf te gaan. Maar toen, bracht mijn vader me

slecht nieuws. Hij legde een papier voor mij en

liet het me gewoon lezen zonder iets te zeggen, en ik was best

slim dus ik begreep elk woord dat er stond, al het

technische hocus pocus, maar waar het eigenlijk in

grote vette letters op neer kwam was, "KANKER", en de hele slechte vorm

van kanker. Dus, dat was een hele zware tijd voor me omdat ik

niet meer goed wist wat ik deed. Alles leek hiervoor

helder, maar nu was alles

gewoon van me weg aan het gaan. Ik dacht dat ik precies wist wat ik

wilde doen, namelijk het maken van video games. Ik wilde het graag,

en mijn vader was het niet met me eens, maar ik dacht dat dat

was wat ik ging doen. Maar, ik begon me te realiseren dat

games misschien niet zouden werken, dus zette ik dat terzijde

en focuste ik op het gaan naar techniek. Ik zat eigenlijk in

burgerlijke techniek, maar ging over naar bio-medische techniek

omdat er een medisch school programma was, maar dat

werkte ook niet. Ik wilde dat niet doen. Dus ging ik terug naar

techniek. Toen dacht ik, "Hey, als ik ga doen

wat ik wil doen, dan moet ik games doen." En ik kon niet echt

beslissen wat ik wilde met mijn leven. Ik stond op een

kruising en ik was gefrustreerd.

Toen een jaar later waren we allemaal thuis voor de zomer en mijn vader

verslechterde steeds meer met kanker en hij was zichzelf

niet meer. Maar een ochtend weren we wakker gemaakt door mijn

stief-moeder, Dee, schreeuwend en we gingen naar beneden om te zien

dat mijn vader dood ging. En zijn laatste woorden aan mij waren

"Ik hou van je, zo veel.". En ik hield mijn vaders hand terwijl hij dood ging.

Na mijn vaders dood was ik nog meer verward dan eerst.

Omdat ik nu zo ver was met techniek dat ik dacht dat ik er

er niet meer uit kon en dat ik vast zat in geestverdovende

samenwerkings baantjes waar ik gewoon voor een computer moest zitten

acht uur per dag, terwijl ik twee uur werk deed en niets anders.

Het was vreselijk en ik wilde dat niet voor de

rest van mijn leven doen. En ik had geen tijd meer voor games. Ik had geen

uitweg. Ik had geen idee wat ik zou gaan doen, dus ik ben

een paar jaar gewoon afgedreven. En ik date in en uit van meisje tot meisje

maar uiteindelijk ontmoette ik dit ene meisje die ik wil leuk vond en

ze was heel cool en heel aardig, en haar naam zal zijn... Barbara.

Dat is wat we haar gaan noemen voor nu. Haar naam is

Barbara met een C. In ieder geval, ik bracht haar uiteindelijk naar mijn moeder

bij wie ik woonde omdat ik na mijn vaders dood geen

eigen huis had en ze vond het niet goed en toen werd ik boos.

En zij was verward. Ik was ontdaan omdat mijn

moeder zo boos werd dat ze me uiteindelijk het huis uit gooide.

Er is meer dan dat, maar dat is waar het op neer kwam.

Dus ik werd boos en zij werd boos en toen ging ik weg

en kreeg mijn eigen appartement omdat ik toen een baan had,

dat vreselijke samenwerkingsbaantje, maar het was een baan. Jammer genoeg,

nadat ik mijn nieuwe huis had vertelde mijn baas me drie dagen voordat

ik moest komen voor het nieuwe kwartaal dat ik niet

hoefde te komen. Hierdoor werd ik nog bozer, maar ik

schreeuwde niet naar mijn baas, professionaliteit enzo, maar

uiteindelijk had ik steeds minder geld en mijn vriendin hielp

me niet en toen werd zij boos op mij omdat we niet

vaak het een of het ander konden doen, ik kan me niet herinneren

waarom ze boos was, ze was vaak boos, maar uiteindelijk

zorgde dit voor een scheur in de relatie, en de stress begon

me te raken. Ik werd steeds verdrietiger dan eerst en ik

kon gewoon niet meer die relatie hebben maar, nadat we elkaar

verlieten zat ik alleen in mijn appartement en ik wist

niet wat ik moest doen. En ik had een verdachte pijn in mijn zij

die werd een vreselijke pijn in mijn zij. En deze

vreselijke pijn plaagde me een tijdje tot ik op een dag wakker werd

met zo veel pijn dat ik naar het ziekenhuis moest. Dus ik ging naar het

ziekenhuis waar ze me vertelden dat mijn appendix ongeveer

de grootte had van een volleybal en er onmiddellijk uit moest.

Ze vertelden me ook dat ik een tumor van de grootte van een vuist had in mijn bijnier

en die moest er ook uit, maar op een later tijdstip. Dus dit

was best schokkend nieuws en bovenop al het andere wat al

gebeurt was was ik eigenlijk al gestrest genoeg

maar ik heb me er op de een of andere manier doorheen geslagen, gelukkig

heb ik het goed gemaakt met mijn moeder en mijn stiefmoeder was er ook nog

voor me. De operaties gingen goed en ik moest nog

twee weken in het ziekenhuis herstellen en toen had ik veel tijd

om na te deken over wat ik gedaan had. En hoe meer ik dacht

hoe meer gefrustreerd ik werd. Gewoon, het leek alsof alles

in mijn leven volledig buiten mijn controle was en ik had geen keuze

in alles. Dus uiteindelijk besloot ik dat genoeg genoeg was en

ik zou gaan doen wat ik wilde. Maar ik zat nog steeds vast

in het ziekenhuis dus werd ik elke dag maar bozer. ARGH! Dus toen ik eindelijk

uit het ziekenhuis kwam besloot ik

mijn eigen dingen te doen en wat ik besloot was dat ik

sketch comedy videos ging doen. Dus gebruikte ik mijn belastingteruggave

om een camera te kopen. Ik deed gelijk vrij weinig met deze

camera. Toen besloot ik te focussen op een paar dingen

alvorens ik begon. Ik haalde betere cijfers in techniek.

Ik besloot om mezelf te wijden aan het spelen van games die ik wilde

spelen, en toen besloot ik uiteindelijk dat ik mijn eigen

identiteit wilde creëren, op het internet, en specifieker, op YouTube.

Waar ik een kanaal kon maken dat mij blij maakte.

Het maakte me niet eens uit dat ik niet veel subscribers had in

het begin omdat zelfs de paar mensen die me bekeken

ik was meer dan blij om alles te doen wat ik kon om hen te entertainen.

Maar toen ik bleef spelen, begonnen dingen te ontploffen. Zeg maar, het

aantal subscribers werd enorm en nu heb ik meer subscribers

dan dat ik weet wat ik mee moet doen. En ik ben gewoon blij dat wie dan ook mijn videos bekijkt.

En dat heeft mijn leven echt veranderd. En dit gebeurde vrij

recent. Zeg maar, eerst had ik helemaal geen controle over dingen.

En nu kan ik eindelijk doen waar ik van houd. Dus, bedankt iedereen.

Echt waar. Ik dank alles in mijn leven, aan de support

die jullie me hebben gegeven. Ik was verloren. Ik had geen doel.

Maar nu kunnen we de wereld veranderen, goed doen,

geld ophalen voor het goede doel, alles doen wat we kunnen om te helpen

de wereld beter te maken. En ik ben zo dankbaar dat jullie besloten

hebben dat ik waardig genoeg was om te subscriben. Dus, echt waar,

bedankt iedereen, heel erg. Ik dank alles wat ik nu heb aan jullie.

En ik zou het niet anders willen.

Jullie zijn de beste fans in de wereld. Dus, nogmaals bedankt.

Heel Erg.

En zoals altijd, I WILL SEE YOU, in the next video. BYE BYE!