Proszenie o pomoc to okaz siły, a nie słabości

Wszyscy podejmujemy różne życiowe wyzwania. Niektóre są widoczne, większość nie jest, mówi Michele L. Sullivan. Mówiąc o różnych punktach widzenia, Sullivan dzieli się historiami pełnymi dowcipu i mądrości, przypominając nam, że jesteśmy częścią systemu wzajemnego wspierania się. „Pamiętajcie, że możecie wczuć się tylko w swoją sytuację”, mówi Sullivan. „Ze współczuciem, odwagą i zrozumieniem możemy iść razem”.

Są takie wydarzenia w życiu,
które pamiętamy bardzo wyraźnie.

Dla mnie był to pierwszy dzień zerówki.

Mój starszy brat chodził do szkoły,
nadszedł czas i na mnie.

Biegłam truchcikiem przez korytarz.

Byłam tak podekscytowana,
że prawie się posikałam.

Podeszłam do drzwi.

Nauczycielka powitała mnie ciepło,

zaprowadziła do sali

i pokazała moją szafkę.

Pamiętacie szafki w przedszkolu,

gdzie trzyma się swoje rzeczy?

Powiedziała: "Przejdź do kółka

i pobaw się z dziećmi przed zajęciami".

Poszłam i klapnęłam na podłogę,
jakby to było moje miejsce,

i zaczęłam się bawić.

Chłopiec stojący obok,

ubrany w białą koszulę
i niebieskie spodenki,

pamiętam, jakby to było wczoraj,

nagle przestał się bawić i zapytał,

"Dlaczego jesteś taka mała?".

Nie przerwałam zabawy,
bo nie sądziłam, że mówi do mnie.

(Śmiech)

Po chwili powtórzył głośniej:

"Dlaczego jesteś taka mała?".

Spojrzałam na niego.

"O czym ty mówisz? Bawmy się! Jest fajnie.

Czekałam na ten dzień".

Zaczęliśmy się bawić, a minutę później

dziewczynka stojąca obok niego,
w białej koszulce i różowej spódniczce,

wstała, położyła ręce
na biodrach i powiedziała,

"Dlaczego wyglądasz inaczej niż my?".

Spytałam: "Co wy gadacie?

Nie wyglądam inaczej.
Nie jestem mała. Bawmy się!".

Popatrzyłam wokół siebie.

Dzieci przestały się bawić
i gapiły się na mnie.

Pomyślałam coś w stylu dzisiejszego,

OMG [O, mój Boże!]
czy WTF [Co do cholery?!].

(Śmiech)

O co chodzi?

Pewność siebie, którą miałam
wchodząc rano do przedszkola,

słabła z każdą minutą

i z każdym kolejnym pytaniem.

Na koniec, zanim poszłam do domu,

nauczycielka wzięła wszystkich do koła,

a ja zostałam poza nim.

Nie mogłam na nich patrzeć.

Nie rozumiałam, co się stało.

Przez kilka kolejnych lat

unikałam spotkań z ludźmi.

Czułam każde spojrzenie, śmiech,

palec wskazujący na mnie,

nie ten palec,

ale ten wskazujący na mnie.

Nienawidziłam tego.

Chowałam się za nogami rodziców,
żeby nikt mnie nie zauważył.

Dziecku trudno jest zrozumieć

ciekawość innego dziecka

i ignorancję dorosłych.

Okazało się, że prawdziwy świat

nie jest dla osób mojego rozmiaru,
dosłownie i w przenośni.

Nie jestem anonimowa,

co widać patrząc na mój rozmiar.

Wszyscy podejmujemy
różne życiowe wyzwania.

Niektóre są widoczne, jak moje,

ale większość nie jest.

Nie widać, że ktoś zmaga się
z chorobą umysłową,

walczy z tożsamością płciową,

opiekuje się rodzicem w podeszłym wieku,

czy ma kłopoty finansowe.

Tego nie widać.

Widzicie,

że jednym z moich wyzwań jest rozmiar,

ale to nie znaczy, że rozumiecie

jak się z tym żyje na co dzień,
przez co muszę przechodzić.

Jestem tutaj, żeby obalić mit.

Nie wierzę, że można
wczuć się w czyjeś położenie

i dlatego należy pomagać w inny sposób.

Nigdy nie dowiem się,
jak to jest być wami,

a wy nigdy nie dowiecie się,
jak to jest być mną.

Ja nie poznam waszych lęków
i nie dogonię waszych marzeń,

a wy moich,

ale możemy się wzajemnie wspierać.

Zamiast próbować
wczuć się w czyjąś sytuację,

musimy przyjąć inny sposób pomagania.

Dość wcześnie nauczyłam się,

że pewne rzeczy muszę robić
inaczej niż większość ludzi,

ale nauczyłam się też, że są rzeczy,
które mogę robić na równi z innymi.

Jedną z takich rzeczy była nauka w szkole.

He, he, he. Byłam im równa.

A nawet przewyższałam ich.

To było bardzo ważne,
gdy kilka lat później odkryłam,

że nie będę w stanie pracować fizycznie.

Musiałam się uczyć.

Poszłam na studia i zdobyłam licencjat,

ale czułam, że muszę być
o krok przed innymi, żeby dostać pracę.

Musiałam zdobyć dyplom studiów wyższych

i zdobyłam go.

Jestem gotowa na rozmowę o pracę.

Pamiętacie swoją pierwszą rozmowę?
W co mam się ubrać?

O co będą pytać?

Nie zapomnij o mocnym uścisku ręki!

Też przez to przechodziłam.

24 godziny przed rozmową

przyjaciółka, którą znałam całe życie,

zadzwoniła do mnie: "Michele,
w budynku, do którego idziesz są schody".

Wiedziała, że nie wejdę po schodach.

Nagle zaprzątnęło mnie coś nowego.

Najważniejsze było, jak się tam dostanę.

Przyszłam wcześnie,
znalazłam windę towarową

i przeszłam wspaniałą rozmowę.

Dobrze, że nie wiedzieli,
przez co musiałam przejść tego dnia.

Myślicie, że największym wyzwaniem
była dla mnie rozmowa

albo dostanie się do budynku.

Tak naprawdę, najgorsze było to,

żeby wyjść z windy i nie przewrócić się.

Moim słabym punktem

są lotniska, korytarze, parkingi,

windy towarowe.

Muszę być bardzo ostrożna.

Czasami muszę się dostosować do sytuacji

i poruszać jak najszybciej.

Dostałam tę pracę.

Obecnie sporo podróżuję.

Podróż jest wyzwaniem dla nas wszystkich.

Pewnie przyjeżdżacie na lotnisko,
przebiegacie przez kontrolę do bramki.

Mam miejsce przy przejściu czy przy oknie?
Dostałem lepszą klasę?

Ja, po pierwsze, nie przebiegam przez nic.

(Śmiech)

Na pewno nie przebiegam przez kontrolę,

bo zazwyczaj mnie biorą na osobistą.

Nie będę tego komentować.

Potem idę do bramki,

a ponieważ według rodziców
urodziłam się z darem wymowy,

zagaduję pracownika:
"Mój skuter waży tyle i tyle ,

jest napędzany suchą baterią,

mogę nim zjechać do drzwi samolotu".

Dzień wcześniej dzwoniłam też
do miasta docelowego,

żeby się dowiedzieć, gdzie mogę wynająć
skuter, gdyby mój się zepsuł w drodze.

Sprawy wyglądają inaczej
z mojej perspektywy.

Kiedy jestem w samolocie,

wykorzystuję to, że mam gadane,

żeby poprosić o pomoc
przy włożeniu bagażu na górną półkę.

Staram się nie pić i nie jeść w samolocie,

bo nie chcę wstawać i przechodzić,

ale natura rządzi się swoimi prawami.

Ostatnio zapukała, a ja odpowiedziałam.

Wstałam i podeszłam
do przedniej części samolotu,

zagadałam do stewardessy,

"Czy przypilnuje pani drzwi?
Nie dosięgam do zamka".

Jestem w środku i robię swoje,
a tu drzwi się otwierają.

Stoi w nich mężczyzna

z przerażoną miną.

Pewnie wyglądałam tak samo.

Kiedy wyszłam, zauważyłam,
że siedzi naprzeciwko mnie.

Był kompletnie zażenowany.

Podeszłam do niego i spytałam,

"Czy zapamięta to pan tak samo, jak ja?".

(Śmiech)

Odpowiedział: "Myślę, że tak".

(Śmiech)

Jednak on pewnie nie mówi
o tym publicznie, a ja tak.

(Śmiech)

Rozmawialiśmy przez resztę lotu

o naszych rodzinach, sporcie, pracy.

Kiedy wylądowaliśmy powiedział,

"Michele, widzę,
że twój bagaż jest na górze.

Mogę go ściągnąć?".

Powiedziałam: "Oczywiście, dziękuję".

Życzyliśmy sobie wszystkiego dobrego.

Tego dnia najważniejsze było to,

że on nie odchodzi zawstydzony.

Podobnie jak ja, nie zapomni
tego zażenowania,

ale sądzę, że bardziej zapamięta

naszą rozmowę i różny punkt widzenia.

Podróże międzynarodowe

są jeszcze większym wyzwaniem.

Kilka lat temu byłam na Zanzibarze.

Jadę wózkiem

i myślę sobie,

niska, biała blondynka na wózku.

To pewnie nie jest typowy widok.

Podjeżdżam do pracownika
i wykorzystuję to, że mam gadane.

Jest miły, więc pytam go
o kulturę i takie tam.

Zauważam, że nie ma rękawa do samolotu.

Musiałam mu powiedzieć:

"Nie tylko musi pan podnieść mój wózek,

ale też pomóc mi się dostać na górę".

Spędziliśmy razem godzinę
czekając na samolot.

To była wspaniała godzina.

Nasz punkt widzenia
uległ zmianie tego dnia.

Kiedy wchodziłam na pokład,

poklepał mnie po ramieniu
i życzył mi wszystkiego dobrego,

a ja podziękowałam.

Pewnie bardziej
zapamięta to doświadczenie,

niż początkową niepewność.

Jak widzicie, otrzymuję wiele pomocy.

Nie byłabym tu, gdzie jestem teraz,

gdyby nie rodzina,
przyjaciele, współpracownicy

i wielu nieznajomych,

którzy pomagają mi każdego dnia.

Ważne jest, żebyśmy się
wzajemnie wspierali.

Proszenie o pomoc jest oznaką siły,

a nie słabości.

(Brawa)

Wszyscy potrzebujemy pomocy,

ale ważne jest również,

żebyśmy byli wsparciem dla innych.

Musimy odwdzięczać się za pomoc.

Wszyscy odgrywamy jakąś rolę,
dążąc do własnego sukcesu,

ale pomyślcie o swojej roli
w osiąganiu sukcesu przez innych.

Tak, jak ludzie robią to
dla mnie każdego dnia.

To bardzo ważne, żebyśmy sobie pomagali,

bo społeczeństwo
coraz częściej szufladkuje ludzi

na podstawie stereotypów
i wyrażanych ideologii.

Nie możemy oceniać ludzi po pozorach.

Musimy zmierzyć się z prawdą,

że to, co widać, to nie wszystko.

Poza wyglądem jest coś więcej.

Wszyscy zmagamy się
z rzeczami, których nie widać.

Życie wolne od osądzania

pozwala nam dzielić się
tym doświadczeniem,

przy zachowaniu różnych punktów widzenia,

tak jak w przypadku osób,
o których wspominałam.

Pamiętajcie, że można
wczuć się tylko w swoją sytuację.

Ja nie wejdę w wasze buty,

a wy w moje, bo to rozmiar 32.

(Śmiech)

Ale możecie spróbować.

Możemy zrobić coś lepszego.

Ze współczuciem, odwagą i zrozumieniem

możemy iść razem,

wspierając się wzajemnie,

myśląc, jak zmieniłoby się społeczeństwo,

gdybyśmy wszyscy tak postępowali,

a nie osądzali innych po wyglądzie.

Dziękuję.

(Brawa)

Dziękuję.