Εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Κλήση για μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης

Για ένα έγκλημα που διέπραξε στα είκοσί του, τα δικαστήρια καταδίκασαν τον Μάρλον Πίτερσον σε 10 χρόνια φυλάκισης -και, όπως λέει ο ίδιος, σε μια ζωή ασημαντότητας. Ενώ βρισκόταν πίσω από τα κάγκελα, ο Πίτερσον βρήκε λύτρωση μέσω ενός προγράμματος αλληλογραφίας μέντορα με μαθητές από το Μπρούκλιν. Στη γενναία ομιλία του, μας θυμίζει γιατί πρέπει να επενδύσουμε στον ανθρωπισμό των ανθρώπων που η κοινωνία θα ήθελε να τους παραβλέψει και να τους παραμερίσει.

Εκείνη έγραψε,

«Όταν γίνω διάσημη, θα πω σε όλους
ότι ξέρω έναν ήρωα, τον Μάρλον Πίτερσον».

Οι ήρωες σπάνια δείχνουν σαν εμένα.

Στην πραγματικότητα,
τα σκουπίδια δείχνουν σαν εμένα.

Όχι, δεν είναι ο πιο ωραίος
τρόπος να ανοίξω μια ομιλία

ή να ξεκινήσω μια συζήτηση,

και ίσως μερικές ερωτήσεις περνούν
από το μυαλό σας για αυτό το λόγο.

Γιατί αυτός ο άντρας να πει
κάτι τέτοιο για τον εαυτό του;

Τι εννοεί;

Πώς γίνεται κάποιος να τον βλέπει ως ήρωα
ενώ αυτός βλέπει τον εαυτό του σκουπίδι;

Πιστεύω πως μαθαίνουμε περισσότερα
από τις ερωτήσεις παρά από τις απαντήσεις.

Γιατί όταν αναρωτιόμαστε για κάτι,

αφοσιωνόμαστε στο να πάρουμε
κάποιου είδους πληροφορία,

ή παλεύουμε με κάποιου είδους άγνοια
που μας στεναχωρεί.

Για αυτό το λόγο είμαι εδώ:

Για να μας ωθήσω στο να ρωτήσουμε,
ακόμη και όταν μας προκαλεί αμηχανία.

Οι γονείς μου είναι από τη
Δημοκρατία Τρινιδάδ και Τομπάγκο,

το νοτιότερο νησί της Καραϊβικής.

Η Τρινιδάδ είναι επίσης γενέτειρα
του μοναδικού ακουστικού οργάνου

που εφευρέθηκε τον 20ο αιώνα:

το «ατσάλινο τηγάνι».
(ΣτΜ. κρουστό από παλιούς τενεκέδες)

Εμπνευσμένο από τα Αφρικανικά τύμπανα,

εξελίχθηκε από την ιδιοφυΐα
ενός γκέτο στην Τρινιδάδ,

μιας πόλης που λέγεται Λαβεντίλ,

και την περιφρόνηση
του Αμερικανικού στρατού...

Λοιπόν, πρέπει να σας πω,

ότι στον Β' Παγκόσμιο η Αμερική
είχε στρατιωτικές βάσεις στην Τρινιδάδ,

και όταν ο πόλεμος τελείωσε,
άφησαν το νησί βρώμικο

με άδειους τενεκέδες λαδιού
- τα σκουπίδια τους.

Οπότε οι άνθρωποι από τη Λαβεντίλ
επαναπροσδιόρισαν το σκοπό

των παλιών τενεκέδων
σε όλη τη χρωματική κλίμακα:

το «ατσάλινο τηγάνι».

Παίζοντας μουσική τώρα από τον Μπετόβεν
μέχρι τον Μπόμπ Μάρλεϊ και τον 50 Cent,

αυτοί οι άνθρωποι κυριολεκτικά
έφτιαξαν μουσική από σκουπίδια.

Δώδεκα μέρες πριν τα 20α μου γενέθλια,

με συνέλαβαν για συμμετοχή
σε βίαιη απόπειρα ληστείας

στο κάτω Μανχάταν.

Την ώρα που άνθρωποι κάθονταν σε ένα καφέ,
τέσσερις άνθρωποι πυροβολήθηκαν.

Δύο σκοτώθηκαν.

Πέντε από εμάς συνελήφθησαν.

Όλοι μας καταγόμασταν
από την Τρινιδάδ και Τομπάγκο.

Ήμασταν οι «κακοί μετανάστες»,

ή τα «anchor babies»
(ΣτΜ. προσβλητικός όρος για παιδιά)

που εύκολα δυσφημίζουν
ο Τράμπ και εκατομμύρια Αμερικάνοι.

Με παραμέρισαν σαν υλικό για πέταμα

-και, για πολλούς, δικαιολογημένα.

Τελικά φυλακίστηκα για 10 χρόνια,
δύο μήνες και επτά μέρες.

Καταδικάστηκα σε μια δεκαετία
τιμωρίας σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα.

Καταδικάστηκα στην ασημαντότητα
-το αντίθετο της ανθρωπιάς.

Περιέργως,

ήταν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής μου
που μια σειρά από γράμματα με λύτρωσαν,

με βοήθησαν να ξεπεράσω
το σκοτάδι και την ενοχή

που σχετίζονταν με τη χειρότερη
στιγμή της νεαρής μου ηλικίας.

Μου έδωσε την αίσθηση πως ήμουν χρήσιμος.

Εκείνη ήταν 13 ετών.

Μου είχε γράψει πως με βλέπει ως ήρωα.

Θυμάμαι να το διαβάζω αυτό,

και θυμάμαι να κλαίω
διαβάζοντας αυτά τα λόγια.

Ήταν μια από τους πάνω από 50 μαθητές

και τα 150 γράμματα που έγραψα
σ'ένα πρόγραμμα αλληλογραφίας καθοδήγησης

που σχεδίασα μαζί με έναν φίλο,

ο οποίος ήταν δάσκαλος
σε ένα γυμνάσιο στο Μπρούκλιν,

την πόλη μου.

Το λέγαμε Πρόγραμμα Νεαρών Ακαδημαϊκών.

Κάθε φορά που αυτοί οι νέοι
μοιράζονταν τις ιστορίες τους μαζί μου,

τις δυσκολίες που περνούσαν,

κάθε φορά που ζωγράφιζαν
τον αγαπημένο τους χαρακτήρα καρτούν

και μου το έστελναν,

κάθε φορά που έλεγαν πως εξαρτώνταν
από τα γράμματά μου ή τις συμβουλές μου,

μεγάλωνε το αίσθημα της αυτοαξίας μου.

Μου έδινε μια αίσθηση του τι θα μπορούσα
να προσφέρω σε αυτόν τον πλανήτη.

Άλλαξε τη ζωή μου.

Χάρη σε αυτά τα γράμματα
και αυτό που μοιράζονταν μαζί μου,

τις ιστορίες τους από την εφηβεία τους,

μου έδιναν την άδεια,

μου έδιναν το κουράγιο
να παραδεχτώ στον εαυτό μου

ότι υπήρχαν λόγοι -όχι δικαιολογίες-

αλλά λόγοι για αυτή τη μοιραία μέρα
του Οκτώβρη του 1999·

Ότι το τραύμα που πήγαζε
από τη ζωή σε μια κοινότητα,

όπου ήταν πιο εύκολο να βρεθούν όπλα
παρά αθλητικά παπούτσια·

ότι το τραύμα που πήγαζε από το να σε
βιάζουν υπό την απειλή όπλου στα 14,

ότι αυτοί ήταν οι λόγοι για εμένα

γιατί το να πάρω αυτήν την απόφαση,

αυτή τη θανατηφόρα και ολέθρια απόφαση,

δεν ήταν κάτι απίθανο.

Γιατί αυτά τα γράμματα
είχαν τόση σημασία για εμένα,

γιατί το να γράφω και να παραλαμβάνω

και να έχω αυτή την επικοινωνία
με αυτά τα παιδιά

επηρέασε τόσο πολύ τη ζωή μου,

που αποφάσισα να μοιραστώ
αυτή την ευκαιρία

με μερικούς φίλους
που ήταν επίσης μέσα μαζί μου.

Οι φίλοι μου Μπιλ, Κόρι και Άροκς,

επίσης όλοι στη φυλακή
για βίαια εγκλήματα,

μοιράστηκαν και εκείνοι
τη σοφία τους με τους νέους,

και έλαβαν για αντάλλαγμα
την αίσθηση πως είχαν σημασία.

Είμαστε τώρα καταξιωμένοι συγγραφείς
και πρωτοπόροι σε προγράμματα νέων

και ειδικοί στα τραύματα

και ακτιβιστές
κατά της επιθετικής χρήσης όπλων,

και ομιλητές TED και...

(Γέλια)

και καλοί μπαμπάδες.

Αυτό είναι που αποκαλώ
θετική επιστροφή επένδυσης.

Πάνω από όλα,

αυτό που μου έμαθε αυτό το πρόγραμμα
ήταν ότι όταν σπέρνουμε,

όταν επενδύουμε στην ανθρωπιά των
ανθρώπων ανεξάρτητα από το ποιόν τους,

μπορούμε να δρέψουμε
απίστευτες επιβραβεύσεις.

Σε αυτήν την εποχή της μεταρρύθμισης
της ποινικής δικαιοσύνης,

συχνά αναρωτιέμαι και απορώ

γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί
που πιστεύουν

πως μόνο εκείνοι που έχουν καταδικαστεί
για μη βίαιες παραβάσεις για ναρκωτικά

αξίζουν κατανόηση
και αναγνωρισμένη ανθρωπιά;

Η μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης
είναι ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος;

Όταν επενδύουμε σε πόρους που
αυξάνουν τη σημαντικότητα των ανθρώπων

σε κοινότητες όπως η Λαβεντίλ

ή σε μέρη του Μπρούκλιν
ή σε γκέτο κοντά σας,

μπορούμε κυριολεκτικά να φτιάξουμε
τις κοινότητες που θέλουμε.

Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα.

Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα από το να
επενδύουμε μόνο στην επιβολή των νόμων,

γιατί δεν μας δίνει
την αίσθηση πως μετράμε,

τον βασικό λόγο που τόσοι από μας
κάνουν τόσα πολλά βλαβερά πράγματα

επιδιώκοντας το να αποκτήσουμε σημασία.

Βλέπετε, η βίαιη χρήση όπλων
είναι απλώς η οπτική απεικόνιση

των πολλών τραυμάτων
που υπάρχουν στο παρασκήνιο.

Όταν επενδύουμε στη λυτρωτική
δύναμη της σημαντικότητας,

μπορούμε να επιτύχουμε την επιστροφή
προσωπικής ευθύνης και επούλωσης.

Αυτή είναι η δουλειά των ανθρώπων,
η οποία με ενδιαφέρει,

γιατί οι άνθρωποι δουλεύουν.

Οικογένεια, σου ζητώ να κάνεις
τη σκληρή δουλειά,

τη δύσκολη δουλειά,

τη δουλειά της εναπόθεσης
της αδικημένης καλοσύνης

σε αυτούς που μπορούμε
να υποβιβάσουμε ως σκουπίδια,

που υποβαθμίζουμε
και παραμερίζουμε με ευκολία.

Ρωτώ τον εαυτό μου.

Μέσα στους δύο τελευταίους μήνες,

έχω χάσει δύο φίλους μου
σε ένοπλες εχθροπραξίες.

Και οι δύο ήταν αθώοι παρισταμένοι.

Ο ένας βρέθηκε σε επίθεση με πυροβολισμούς
από διερχόμενο αμάξι περπατώντας σπίτι.

Ο άλλος καθόταν σε ένα καφέ
τρώγοντας πρωινό,

ενώ ήταν σε διακοπές στο Μαϊάμι.

Ρωτώ τον εαυτό μου για να δω
τη λυτρωτική αξία της αυτοπραγμάτωσης

στους ανθρώπους που τους σκότωσαν,

λόγω της σκληρής δουλειάς
τού να δω την αξία σε εμένα.

Μας παρακινώ για να προκαλέσω
τη δική μας ικανότητα

να βιώσουμε στο έπακρο την ανθρωπιά μας,

καταλαβαίνοντας την πλήρη βιογραφία

των ανθρώπων που μπορούμε
εύκολα να διαλέγουμε να μη βλέπουμε,

γιατί οι ήρωες περιμένουν να αναγνωριστούν

και η μουσική αναμένει να φτιαχτεί.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)