Πώς μας μεταμορφώνουν οι εξωσωματικές εμπειρίες | Νάνσι Τριβελάτο | TEDxPassoFundo

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα. Διαβάστε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Τι θα συνέβαινε στη ζωή μας αν είχαμε μια εξωσωματική εμπειρία;
Κινητοποιημένη από τις προσωπικές της εμπειρίες και έχοντας ερευνήσει υποθέσεις χιλιάδων ανθρώπων που είχαν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες, η Νάνσι Τριβελάτο, έχει Μάστερ στην Ψυχολογία και Έρευνα της Συνείδησης, διαπραγματεύεται την πιθανή θετική επίδραση των Εξωσωματικών Εμπειριών στην προσωπική μας εξέλιξη και τις κοινωνικές επιδράσεις.

Η Νάνσι Τριβελάτο, έχει Μάστερ Ψυχολογίας, είναι συγγραφέας, λέκτορας και προπονητής ζωής και έχει αφιερώσει την καριέρα της στην εξερεύνηση της συνείδησης. Η Νάνσι είναι επίσης επίτιμο μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Συνείδησης και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας.

Είναι όντως η πραγματικότητα
που ζούμε η πραγματικότητα;

Τι είναι η πραγματικότητα;

Είναι κάτι που μπορούμε
να συλλάβουμε με τις αισθήσεις μας

ή με τη βοήθεια της τεχνολογίας;

Εάν ισχύει αυτό,

τότε τι να υποθέσουμε για την εποχή

όπου οι μικροοργανισμοί
δεν μας ήταν γνωστοί;

Σαφώς και υπήρχαν εκείνη την εποχή,
ακόμη και εάν δεν είχαν αποδειχτεί.

Τελικά ο ουρανός;

Μοιάζει έτσι;

Ή έτσι;

Ή ίσως έτσι;

Ή ακόμη και έτσι;

Όλες αυτές είναι πραγματικές εικόνες
της ίδιας ακριβώς περιοχής του ουρανού,

αλλά οι κάμερες που
χρησιμοποιήθηκαν για τη λήψη του

απεικονίζουν διαφορετικά μήκη κυμάτων
του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.

Όμως ένας μη-πληροφορημένος
τι θα θεωρούσε ως τον πραγματικό ουρανό;

Θα έλεγα πως μάλλον όχι.

Συνεπώς είναι δύσκολο
να ορίσουμε την πραγματικότητα.

Η κατανόηση της πραγματικότητας σε εμένα
αμφισβητήθηκε όταν ήμουν πολύ νέα.

Μία συγκεκριμένη εμπειρία
με οδήγησε να γίνω ερευνήτρια

των παραφυσικών φαινομένων
και της παραφυσικής πραγματικότητας.

Αλλά έχω να πω ότι είναι δύσκολο,

ακόμη και για μένα ως ερευνήτρια,

είναι πολύ περίπλοκο
να εξηγήσω αυτά τα φαινόμενα

και αναγνωρίζω
πως είναι ακόμη πιο περίπλοκο

να βρω χειροπιαστές αποδείξεις.

Αλλά, σαν άτομο,
δεν μπορώ να αρνηθώ τις εμπειρίες μου.

Όποτε, είναι ένα δίλημμα το όποιο
πρέπει να επεξεργαστώ σκεπτόμενη:

Αυτός ο τομέας
χρειάζεται περαιτέρω έρευνα.

Έτσι, προσπαθώ να συνεισφέρω
και εγώ στον τομέα αυτόν.

Ήμουν πάρα πολύ μικρή
όταν μου συνέβη πρώτη φορά, 7-8 ετών.

Ο θείος και θεία μου πήγαν
ένα ταξίδι στο Σάο Πάολο,

μια μεγάλη πόλη
την όποια είχα μόνο ακουστά τότε.

Μερικά βράδια μετά,

μια νύχτα στον ύπνο μου,

ένιωσα τον εαυτό μου να αιωρείται,

και κάπως κατέληξα στο Σάο Πάολο,

σε ένα δωμάτιο όπου ο θείος μου
βρισκόταν ξαπλωμένος σ' ένα κρεβάτι.

Είδα πως είχε κάτι
μικρούς σωλήνες στα ρουθούνια του

και υπήρχε μια σακούλα με υγρό,
το οποίο ήταν ορός για το χέρι του.

Επίσης είδα κάτι πιο περίεργο:

είχε ένα διάφανο σωληνάκι

το οποίο ήταν συνδεδεμένο στην κοιλιά του

με ένα δοχείο τοποθετημένο στο πάτωμα,

το οποίο περιείχε ένα κόκκινο υγρό.

Το τελευταίο με κατέπληξε.

Δεν είχα ιδέα τι ήταν.

Βλέπετε κατάγομαι
από μια πολύ μικρή πόλη της Βραζιλίας,

την οποία βλέπετε εδώ.

Αυτή είναι ολόκληρη η πόλη,

σε σύγκριση με
ένα μικρό κομμάτι του Σάο Πάολο,

το όποιο είδατε στην προηγούμενη εικόνα.

Η κωμόπολη είχε υπέροχους ανθρώπους,

αλλά εκείνη την εποχή,
σχεδόν 50 χρόνια πριν,

δεν είχε βιβλιοπωλεία,
βιβλιοθήκες, κινηματόγραφους,

και όπως καταλαβαίνεται,
δεν είχε πανεπιστήμια.

Πρέπει να πω παράλληλα,
ότι είχα μια πολύ καλή παιδική ηλικία.

Μεγάλωσα με έξι αδέρφια,

παίζοντας παντού, και χωρίς
καμία ασθένεια στην οικογένεια.

Αλλά δεν είχαμε λεφτά να αγοράσουμε
τηλεόραση ή βιβλία στο σπίτι μας.

Όποτε, δεν είχα ξαναδεί ποτέ
αυτά που είδα στην εμπειρία μου.

Όταν γύρισαν από το ταξίδι τους,

είπα στην θεία μου:

«Θεία, είδα το θείο Τζίνο
ξαπλωμένο σε ένα δωμάτιο...»

και περιέγραψα ό,τι είχα δει.

Την σάστισα και απλώς άλλαξε θέμα.

Αλλά αργότερα, εκείνη την ημέρα,
την κρυφάκουσα να λέει στην μητέρα μου,

«Πώς στο καλό το ήξερε η Νάνσι;

Αφού ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος ήξερε
πως θα έκανε εγχείρηση προστάτη,

αφού δεν το είπαμε σε κανένα
γιατί δεν θέλαμε να ανησυχήσετε».

Όποτε αυτή η εμπειρία, καθώς και άλλες,

με παρακίνησε να μελετήσω αυτό το θέμα.

Ανακάλυψα ότι αυτή η εμπειρία
λέγεται: «Εξωσωματική Εμπειρία»,

ένα φαινόμενο στο όποιο,
βάσει της πιο πρόσφατης θεωρίας,

η συνείδηση φεύγει από το ανθρώπινο σώμα,

και είναι ικανή να βιώσει
μια πραγματικότητα

η όποια είναι πιο ασαφής
από την φυσική πραγματικότητα.

Αναζητώντας σοβαρές έρευνες πάνω
στο θέμα, ανακάλυψα πως η επιστήμη ήταν

-και δυστυχώς ακόμη είναι-

μακριά από την κατανόηση ή ακόμα
και την παραδοχή μιας πραγματικότητας

περά από τα όρια του παραδοσιακού,
υλιστικού μοντέλου της πραγματικότητας.

Όποτε αναρωτήθηκα:

«Πώς μπορούμε να ερευνήσουμε
σημαντικές εμπειρίες σαν και αυτές;»

Αποφάσισα ότι κάποια μέρα θα βρω
και θα συνδεθώ με μια μικρή ομάδα ατόμων,

αφοσιωμένα στην ερευνά
αυτού του φαινόμενου.

Μέσα στα θέματα τα όποια
έχω ερευνήσει μέχρι τώρα,

αυτό που βρήκα ως το πιο επιστημονικό
μέχρι εκείνη την εποχή

ήταν η δουλειά του Ρόμπερτ Κρούκαλ,

ο οποίος συνέταξε χιλιάδες αναφορές
εξωσωματικών εμπειριών

για να τις συγκρίνει και να δει
εάν είχαν κοινά στοιχεία.

Συμπέρανε πως αυτές οι εμπειρίες
δεν είναι αποτέλεσμα καμιάς μορφής πίστης

και είναι πολιτιστικά ανεξάρτητες.

Παρ' όλα αυτά, πρέπει να αναφέρω

ότι η επεξήγηση μιας τέτοιας εμπειρίας
απορρέει μέσα από τα πιστεύω του καθένα,

διότι αναπόφευκτα οι περισσότεροι άνθρωποι
ερμηνεύουν τις εμπειρίες τους

χρησιμοποιώντας ως φίλτρα
τα ιδιαίτερα πιστεύω τους.

Ακριβώς εκεί έρχεται η τρέχουσα έρευνα

πάνω στις εξωσωματικές εμπειρίες
και τα επίπεδα συνείδησης,

καθώς βοηθούν
στο να αποκαλύψουν τα στοιχεία

που καθιστούν μια εμπειρία αξιόπιστη.

Θα έλεγα επίσης ότι η εκπαιδευτική
προώθηση αυτού του θέματος

θα μείωνε τον βαθμό της υποκειμενικότητας
στην επεξήγηση της εμπειρίας.

Υπάρχουν πολυάριθμες μελέτες
και εργαστηριακά πειράματα

σε ελεγχόμενο περιβάλλον,

που εξερευνούν το φαινόμενο
των εξωσωματικών εμπειριών.

Έχω η ίδια οργανώσει αρκετές από αυτές
με αποτελέσματα που έχουν δημοσιευτεί

-πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα-
αλλά όχι απολύτως τεκμηριωμένα ακόμη.

Θα ήθελα να μοιραστώ
κάποια από αυτά αλλά δεν υπάρχει χρόνος.

Ίσως όμως θα μπορούσα να μοιραστώ
κάποια από τις συχνές αισθήσεις

που νιώθει κάποιος
όταν βρίσκεται σε μερική

ή πλήρη αποσύνδεση από το σώμα του\της.

Μιας και έχω νιώσει πολλές φορές
αυτές τις αισθήσεις από πολύ μικρή.

Παραδείγματος χάρη, θυμάμαι έντονα στιγμές
στις οποίες ήμουν πολύ χαλαρή, ξαπλωμένη,

και ένιωθα μια ασυνήθιστη, έντονη,
δυνατή δόνηση μέσα στο σώμα μου

σαν όλα μου τα κύτταρα να ήταν
συνδεδεμένα με κάποιου είδους ηλεκτρισμό

ή σαν να είχα ενεργοποιηθεί
από κάποια αναζωογονητική ενέργεια.

Αργότερα, έμαθα
πως αυτή η δονητική αίσθηση

αναφέρεται ως το «δονητικό στάδιο»

και είναι αρκετά συχνό
σε όσους έχουν εξωσωματικές εμπειρίες.

Πολλές φορές επίσης, έβλεπα το σώμα μου
από την οπτική ενός τρίτου ατόμου.

Ιδιαίτερα όταν ήμουν παιδί
και σκεφτόμουν πιο παιδικά,

αναρωτιόμουν
κατά τη διάρκεια της εμπειρίας:

«Πώς μπορώ να κοιμάμαι αφού είμαι ξύπνια;»

Διότι ήξερα πως αυτή η κατάσταση
ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι ένα όνειρο,

αλλά δεν ήξερα ακόμη
ότι ήταν μια εξωσωματική εμπειρία.

Άλλες συχνές αισθήσεις είναι επίσης
η αίσθηση της αιώρησης ή της ταλάντευσης,

και μερικές φορές της πτώσης
και του απότομου ξυπνήματος.

Μια πιο παράξενη αίσθηση
την όποια είχα πολλές φορές

είναι η αίσθηση της ακινησίας,
σαν να ήμουν παράλυτη.

Δεν θα περιέγραφα ως κάτι ευχάριστο,

ιδίως όταν δεν ξέρεις καν τι είναι.

Αλλά αργότερα κατάλαβα
ότι είναι μια φυσική αίσθηση

που αποτελεί ένα από τα πρώτα στάδια

αποσύνδεσης και επαναφοράς
από και προς το σώμα.

Αυτά είναι κάποια παραδείγματα.

Πρέπει να προσθέσω ότι ο φόβος
γι’ αυτού του είδους την αίσθηση

μπορεί να εμποδίσει
την συχνότητα των εξωσωματικών εμπειριών.

Προσωπικά,
όλες μου οι εμπειρίες ήταν ευχάριστες.

Παρ’ όλα αυτά, μερικές φορές,
στην καθημερινή μου ζωή,

διαισθανόμουν διάφορες
αδιόρατες ενέργειες

και αόρατες παρουσίες γύρω μου.

Αυτό με τρόμαζε όταν ήμουν παιδί.

Με οδήγησε στη μελέτη
ευαίσθητων παιδιών για να ανακαλύψω:

1) γιατί βιώνουν αυτά τα φαινόμενα,

2) πώς τα ερμηνεύουν,

3) τι επιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν
κατά την παιδικής τους ηλικία,

και αργότερα, στην ενήλικη ζωή τους,
εξαιτίας αυτών των εμπειριών,

και 4) πως γενικά οι γονείς και η κοινωνία
αντιδρούν προς αυτή τους την ευαισθησία.

Θα ήθελα να προσθέσω,
όπως είναι προφανές,

ότι δεν είναι μόνο τα παιδιά
που βιώνουν αυτές τις εμπειρίες.

Τις βιώνουν και οι ενήλικες.

Είναι ένα φυσικό φαινόμενο

που φαίνεται ότι μπορεί
να διδαχτεί και να αναπτυχθεί.

Συνεπώς, δεν το κατέχουν μόνο
συγκεκριμένοι άνθρωποι.

Το πρόβλημα όμως εδώ είναι:

Τι κάνουμε γι΄αυτό;

Μπορούμε να μελετήσουμε αυτό το φαινόμενο
με πραγματικό επιστημονικό πνεύμα;

Αρχίζοντας, αντί
να απορρίπτουμε τα φαινόμενα

ή να λέμε πως το συγκεκριμένο
άτομο έχει κάποιο πρόβλημα

διότι οι αισθήσεις αυτές
δεν είναι συμβατικές,

είναι απαραίτητο να παραδεχτούμε πως
υπάρχουν στοιχεία για την ανθρώπινη φύση

τα όποια δεν γνωρίζουμε
ή δεν καταλαβαίνουμε

και πρέπει να ψάξουμε για εξηγήσεις

χωρίς υποθέσεις και προκαταλήψεις.

Μέχρι τώρα, η πλειοψηφία
της ακαδημαϊκής έρευνας

έχει αφιερωθεί στην μελέτη
του -περίφημου- φυσικού κόσμου,

ο όποιος βεβαίως είναι πρωτίστης σημασίας
και το εφαλτήριο βήμα.

Παρ' όλα αυτά, ακόμη και εάν θεωρήσουμε
την πιθανότητα ύπαρξης

μιας διαφορετικής πραγματικότητας,
πιο αδιόρατης από αυτήν,

αλλά είναι εξίσου πραγματική ακόμη
και εάν ξεφεύγει των αισθήσεων μας,

πρέπει να βρούμε τρόπους
να την ερευνήσουμε.

Εάν οι εξωσωματικές εμπειρίες

μάς επιτρέπουν την άμεση παρατήρηση
αυτής της εναλλακτικής πραγματικότητας,

τότε μέχρι να αναπτυχθεί
η κατάλληλη τεχνολογία,

είναι το φυσικό εργαλείο για να ερευνηθεί
αυτή η εναλλακτική πραγματικότητα,

διότι επιτρέπει στους ερευνητές
να την παρατηρήσουν,

και να πιστοποιήσουν
την πιθανή διάδρασή της με την δικιά μας.

Εάν φτάναμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο

-υποθέτοντας πως είχαμε
εδραιώσει αυτού του είδους έρευνα-

τι είδους επιπτώσεις
θα επέφερε στην επιστήμη;

Αυτή η γνώση θα μπορούσε
να φέρει χρήσιμες ιδέες

σε διάφορα πεδία επιστημονικής έρευνας,
από την ιατρική έως και την φυσική.

Σαν αποτέλεσμα,
θα προωθούσε μια επιστημονική άποψη

η όποια αναγνωρίζει
την ατομικότητα μας ως συνείδηση,

η όποια υπάρχει πέρα από τον εγκέφαλο,

πράγμα το όποιο θα ενθαρρύνω
την ενσωμάτωση μεταβλητών και παραγόντων,

οι όποιοι δεν είναι αυστηρά φυσικοί,

στην επιστημονική διαδικασία.

Παραδείγματος χάριν,
η ιατρική θα επωφελούνταν

από την εκμάθηση και ταυτοποίηση
αυτών των λεπτοφυών στοιχείων

όταν αυτά εμποδίζουν την υγεία ενός ασθενή

ή όταν τον θεραπεύουν «ανεξήγητα».

Η φυσική επιστήμη θα μπορούσε να ερευνήσει

φαινόμενα και τα αποτελέσματά τους,

λαμβάνοντας υπόψη τους την ύλη και
την ενέργεια από μια πολυδιάστατη άποψη.

Αλλά αντιμετωπίζουμε τουλάχιστον
τρεις μεγάλες προκλήσεις

σε αυτήν τη διαδικασία:

Πρώτον: πώς μπορούμε να ξεχωρίσουμε

τα άτομα τα όποια ονειρεύονται,
φαντασιώνονται, ονειροπολούν,

ή ίσως, έχουν εγκεφαλικά χαρακτηριστικά
τα όποια προκαλούν λανθασμένες αντιλήψεις

τις οποίες αυτοί
τις αξιολογούν ως παραφυσικές,

από αυτά που έχουν πραγματικές,
παραφυσικές εμπειρίες, με σαφήνεια,

οξυδέρκεια, καθαρή σκέψη, και αποχή
από προκατειλημμένες απόψεις και πίστη;

Πιθανόν, αυτό που χρειαζόμαστε
είναι να αναγνωρίσουμε τα στοιχεία

που διαχωρίζουν τις πραγματικές
μη-φυσικές εμπειρίες

από τις φαντασίες και
τις δημιουργίες του μυαλού μας.

Παρ’ όλα αυτά, χωρίς
την αναγνώριση του φαινόμενου,

οι επιστήμονες δεν μπορούν
να κάνουν ούτε αυτό το βήμα.

Δεύτερον, πρέπει επίσης
να μάθουμε να διακρίνουμε

τις σοβαρές επιστημονικές πρωτοβουλίες

από αναπόδεικτες πληροφορίες ή
από κάτι ακόμη χειρότερο, πρέπει να πω.

Δυστυχώς, υπάρχουν άτομα ή κύκλοι ατόμων,

οι όποιοι αγνοούν τις βασικές
επιστημονικές αξίες ή γνώσεις

όταν ερευνούν τα «παραφυσικά φαινόμενα».

Ένα πράγμα μη συνετό.

Πέρα από το γεγονός ότι δεν συμβάλλουν
στην επιστημονική πρόοδο,

μπορεί να δίνουν την εντύπωση

ότι όλοι αυτοί οι όποιοι
αφοσιώνονται στην έρευνα

των παραφυσικών φαινομένων και
της παραφυσικής, κρατούν την ίδια στάση.

Κάτι το όποιο, σας διαβεβαιώ,
δεν είναι έτσι.

Τρίτον, χρειάζεται να αναπτύξουμε
ενδεδειγμένη μεθοδολογία διερεύνησης,

αυτής της άυλης πραγματικότητας
και των φαινομένων της.

Σε αυτό το σημείο,

κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί,
γιατί πρέπει να τα ερευνήσουμε όλα αυτά;

Εάν η επιστήμη θέλει να κατανοήσει
το ανθρώπινο είδος και το σύμπαν,

καθώς και την αναζήτηση γνώσης
του φυσικού κόσμου,

τότε η πιστοποίηση
αυτής της πραγματικότητας

μπορεί να διαφωτίσει την πραγματική μας
φύση και αυτή του κόσμου γύρω μας.

Κατά σειρά, θα μπορούσε
να αλλάξει το κύριο μοντέλο

πάνω στο όποιο είναι βασισμένη
η κοινωνία και η γνώση μας.

Αλλά είναι ενδιαφέρον να θυμόμαστε
ότι οι εξωσωματικές εμπειρίες

δεν είναι μόνο ένα εργαλείο
συλλογής επιστημονικών δεδομένων.

Είναι επίσης και ένα εργαλείο
προσωπικής εξερεύνησης.

Όποτε, πώς θα χρησιμοποιούσαμε
τις εξωσωματικές εμπειρίες;

Εσείς τι θα λέγατε;

Για να κατασκοπεύσουμε τη σύζυγο;

Ή τον γείτονα;

Όχι ακριβώς. Τουλάχιστον όχι για μένα.

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ
μαζί σας τι μου έδωσε.

Νιώθω ότι απέκτησα μια καλύτερη αίσθηση

του τι σημαίνει
να βρίσκεσαι σε αυτόν τον κόσμο.

Νιώθω ότι ακολουθώ
τις προσωπικές μου αρχές,

χωρίς να χρειάζομαι
εξωτερικές ή επιβαλλόμενες αρχές

για να με καθοδηγούν.

Και οι αρχές μου είναι αποτέλεσμα
συμπερασμάτων και παρατηρήσεων

που απέκτησα επίσης
κατά τη διάρκεια των εμπειριών αυτών.

Το πρώτο συμπέρασμα,
το όποιο είναι λογικό και επακόλουθο,

είναι πως δεν είμαστε
μόνο αυτό το φυσικό μας σώμα.

Η ιδέα αυτή μας οδηγεί στο να σκεφτούμε

ότι η ύπαρξη δεν τελειώνει με τον θάνατο.

Θα ήθελα να σημειώσω, ότι δεν
το λέω αυτό ως την απόλυτη αλήθεια.

Απλά, μοιράζομαι μαζί σας
τη σχετική μου τρέχουσα αλήθεια

και το πώς διαχειρίζομαι
αυτήν την άποψή μου.

Παρ’ όλο που μας δίνει μια αίσθηση

ηρεμίας και ειρήνης, ταυτόχρονα,

μας δίνει μια παρόρμηση ή επιθυμία
να κάνουμε ουσιώδη βήματα στη ζωή μας,

ούτως ώστε όταν τελειώσει,

να κοιτάξουμε πίσω
και να νοιώσουμε ότι εκπληρώσαμε

τον μέγιστο στόχο που είχαμε θέσει.

Επίσης παρατήρησα ότι υπάρχει κάποιο είδος

πολυδιάστατων ενεργειών
που μας διασυνδέουν όλους.

Η νοοτροπία αυτή μας κάνει να σκεφτούμε
τις επιπτώσεις των πράξεων μας

και, τελικά, μας οδηγεί στην διαπίστωση

πως το να πράττει κάνεις ηθικά
πράγματι μετρά.

Αυτά δεν είναι μόνο δικά μου συμπεράσματα,

μιας και έρευνες πάνω στις εξωσωματικές
και τις επιθανάτιες εμπειρίες

παρουσιάζουν παρόμοια αποτελέσματα.

Ποιες θα ήταν όμως οι επιπτώσεις
εάν ζούσαμε σε μια κοινωνία

όπου ένα υψηλό ποσοστό
του πληθυσμού θα γνώριζε

-βάση εμπειριών και όχι
απλά ακολουθώντας κανόνες-

ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο φυσικός;

Συμπεραίνοντας από αυτά που συζητήσαμε,

μπορούμε να πούμε
πως πιθανόν οι περισσότεροι

από εμάς θα ανανεώναμε
τις προσωπικές μας αρχές,

και ίσως θα προσέχαμε τις μακροχρόνιες
επιπτώσεις των πράξεών μας,

δημιουργώντας μια κοινωνία με υψηλότερες
ανθρωπιστικές και πλανητικές ανησυχίες.

Όπου οι στόχοι θα περνούσαν
από τον προσωπικό πλούτο,

στον αλτρουιστικό.

Καθώς έχω κάποια
υπολειπόμενα δευτερόλεπτα,

επιτρέψτε μου να προτείνω

να αφήσουμε το μυαλό μας ελεύθερο
για λίγο και να υποθέσουμε.

Θα μπορούσαμε μια μέρα να εξελιχτούμε

από Homo sapiens, σε Homo projectius,

δηλαδή να μεταμορφωθούμε σε πλάσματα

τα όποια προβάλλουν
την συνείδηση τους φυσικά

και διαθέτουν επίσης κάποιου
είδους πολυδιάστατη συνείδηση;

Αυτή θα ήταν μια -τουλάχιστον-
πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη.

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

(Χειροκρότημα)