Czego nauczyłem się o bólu i uzależnieniu po strzelaninie w Columbine | Austin Eubanks | TEDxMileHigh

„Niecałą godzinę po tym, jak wydostałem się przez tylne drzwi z biblioteki Columbine High School, podano mi różne substancje, które miały ukoić ból”, wspomina ocalały Austin Eubanks. To był początek 10-letniego uzależnienia, które doprowadziło do uświadomienia sobie istnienia epidemii opioidów - sposób, w jaki radzimy sobie z bólem jest skuteczny, ale też problemowy.

Traumatyczne doświadczenia Austina Eubanksa, który jako nastolatek był ranny w strzelaninie w liceum Columbine, były katalizatorem w jego bolesnej podróży przez uzależnienie. Obecnie, podczas długotrwałego odwyku, prowadzi prelekcje na temat leczenia uzależnień. Jest też dyrektorem do spraw operacyjnych w Kompleksowym Centrum Leczenia Uzależnień w Steamboat Springs w Kolorado oferującym 30 miejsc dla pacjentów biorących udział w programie leczenia.

Prelekcja wygłoszona na konferencji TEDx. Konferencje TEDx korzystają z formatu TED, ale organizowane są niezależnie, przez lokalnych ochotników. Więcej informacji pod adresem http://ted.com/tedx

Pamiętacie, gdzie byliście
12 czerwca 2016 roku?

Może kilka osób pamięta,
ale założę się, że większość nie.

Tego dnia uzbrojony bandyta wszedł
do klubu nocnego Pulse i zabił 46 osób.

To najkrwawsza strzelanina w historii USA
dokonana przez jedną osobę.

Cofnijmy się o 10 lat.

29 sierpnia 2005 roku.

Pamiętacie, gdzie byliście?

Kilka osób przytakuje.

Chodzi o huragan Katrina.

Ponad 1800 zabitych
w najkosztowniejszej klęsce żywiołowej,

jaka dotknęła Amerykę Północną.

Cofnijmy się o kilka lat do sytuacji
rozpoznawalnej w 100 procentach.

Pamiętacie, gdzie byliście
11 września 2001 roku?

Wszyscy teraz przytakują.

W atakach z 11 września
zginęło ponad trzy tysiące osób.

To najgorszy atak
terrorystyczny w historii USA.

Pamiętacie, jak się czuliście?

Byliście zdezorientowani?

Baliście się?

Mieliście mdłości?

Czuliście się bezbronni?

Po każdym takim wydarzeniu
zmniejsza się nasza wrażliwość.

Często słyszymy w wiadomościach
o strzelaninach, klęskach żywiołowych,

które powodują ogromne straty w ludziach,

o atakach terrorystycznych,

po czym zmieniamy kanał,
żeby obejrzeć coś przyjemniejszego.

W takim społeczeństwie żyjemy dzisiaj,
ale te traumatyczne wydarzenia

mają poważny wpływ na ludzi,
których dotknęły,

a problem bólu emocjonalnego
dotyka teraz społeczeństwo

bardziej niż kiedykolwiek.

Pamiętacie, gdzie byliście
20 kwietnia 1999 roku?

Do Columbine High School
weszło dwóch uczniów

uzbrojonych w strzelby, półautomatyczne
karabiny i własnoręcznie zrobione bomby,

po czym zabiło 12 uczniów i nauczyciela

w najgorszej wówczas strzelaninie
w historii USA na terenie liceum.

Pamiętam, gdzie wtedy byłem.

Właśnie wszedłem do biblioteki
ze swoim najlepszym przyjacielem,

skąd razem z innymi
mieliśmy pójść na lunch.

Chwilę później przez te same drzwi
wbiegł nauczyciel,

krzycząc, żeby wszyscy weszli
pod stół, bo ktoś ma broń.

Pamiętam, jak się czułem.

Byłem zdezorientowany.

Bałem się.

Miałem mdłości.

I byłem bezbronny.

Kilka minut później udawałem
martwego, leżąc pod stołem

obok kałuży krwi.

Zostałem postrzelony

i widziałem, jak zamordowano
mojego przyjaciela,

kiedy wtuleni w siebie
czekaliśmy na pomoc.

Byłem rozbity.

Byłem w szoku

i cierpiałem.

Ale tamtego dnia pojmowałem ból

zupełnie inaczej niż dzisiaj.

Jakie są wasze pierwsze skojarzenia,
kiedy myślicie o bólu?

Złamana ręka? Ból głowy? Skręcona kostka?

Może rana postrzałowa?

To były też moje skojarzenia,

zgodne z jego medyczną definicją:

przykre wrażenie związane z rzeczywistym
lub potencjalnym uszkodzeniem tkanek,

przekazywane włóknami nerwowymi do mózgu,

gdzie jego świadome odczuwanie
może zależeć od różnych czynników.

Czy nie brakuje czegoś w tej definicji?

Czy widzicie tu wzmiankę
o emocjonalnym czynniku bólu?

Ja też nie.

W 1996 roku Amerykańskie
Towarzystwo Leczenia Bólu

uznało ból za piąty parametr życiowy.

Kiedy ktoś trafia na oddział ratunkowy,

wstępna analiza jego stanu zdrowia
opiera się na pięciu danych:

tętnie, częstości oddechów,
temperaturze, ciśnieniu krwi i bólu.

Doprowadził do tego ruch kulturowy,

który stwierdzał brak
odpowiedniego leczenia bólu.

Zaczęto przeprowadzać
ankiety satysfakcji pacjenta,

żeby sprawdzić wyniki i efektywność
wdrożenia nowych zasad.

Czy jest lepszy sposób
na promocję nowej polityki

niż powiązanie wynagrodzenia lekarzy
i szpitali z satysfakcją pacjentów?

Według ostatnich badań
branżowej grupy Praktyka Lekarska,

trzech na dziesięciu lekarzy
otrzymuje premie

w oparciu o ankiety satysfakcji pacjenta,

a szpitale z lepszymi wynikami otrzymują
większe wypłaty od ubezpieczycieli.

Oczywiście administratorzy i lekarze
zaczęli wspierać ten nowy kierunek,

dążąc do tego, żeby wszyscy
zaznaczali zero na skali odczuwania bólu.

Taki był cel.

Pojawił się dylemat natury etycznej.

"Mam podać narkotyki,
żeby pacjent był zadowolony,

czy odmówić i potencjalnie
obniżyć swoje wynagrodzenie,

przychody szpitala,

a nawet narazić się na skargi
o niedostateczne leczenie bólu,

co mogłoby skutkować utratą pracy?"

Mam doświadczenie w kwestii bólu.

Niecałą godzinę po tym,
jak wyczołgałem się przez tylne drzwi

z biblioteki liceum Columbine,
podano mi różne lekarstwa,

mające mnie uspokoić i ukoić ból.

Miałem 17 lat i nigdy wcześniej
nie piłem piwa ani nie paliłem trawy,

nie wspominając już o czymś mocniejszym.

Nie miałem nawet pojęcia,
jakie jest działanie tych lekarstw.

Jako 17-latek wiedziałem tylko,
że wielu wykształconych ludzi

przepisało mi lekarstwa,
po których miałem czuć się lepiej

i faktycznie tak było.

Jednak ich działanie
było inne od zamierzonego.

Jeśli macie zapamiętać coś
z tej prelekcji, niech to będą słowa:

opioidy są o wiele skuteczniejsze

w zmniejszaniu symptomów
bólu emocjonalnego

niż bólu fizycznego.

Często wracam myślami
do bólu z tamtego dnia

i gdybym miał określić go na skali,

to ból fizyczny dostałby
trójkę albo czwórkę.

Tak powiedziałem, kiedy mnie o to spytano.

Ale ból emocjonalny zdecydowanie
osiągnąłby dziesiątkę.

Moje cierpienie było niewyobrażalne.

Ale o to nikt nie pytał,

nikt o tym nie mówił.

Ostry ból fizyczny mija szybko,
złożony ból emocjonalny - nie.

Mój ból fizyczny ustąpił po kilku dniach,

ale ból emocjonalny
tak samo odbierał mi siły,

kiedy leżałem w szpitalnym
łóżku tamtego dnia,

więc dalej zażywałem leki,
które mi przepisano.

Uzależniłem się, zanim nawet
dotarło do mnie, co się dzieje.

Ostatnie badania Amerykańskiego
Towarzystwa Medycyny Uzależnień wskazują,

że 86% osób zażywających heroinę
zaczynało od brania przepisanych opioidów.

Tylko w roku 2012 w USA

wypisano ponad 259 milionów takich recept.

Wystarczyłoby z zapasem
na jedną buteleczkę tabletek

dla każdego dorosłego Amerykanina.

Żeby uśmierzyć ból emocjonalny,
zacząłem nagabywać lekarzy o leki,

a w ciągu kilku miesięcy

recepty zastąpił alkohol,
marihuana i nielegalne narkotyki.

Jak to bywa z uzależnieniami,
przez kolejne dziesięć lat

moja tolerancja na narkotyki nadal rosła,
moje życie nadal było nie do opanowania,

a ból emocjonalny pozostał.

Tak jakbym wcisnął pauzę
w swoim rozwoju emocjonalnym.

Radziłem sobie z bólem
w jedyny znany mi sposób.

Tak jak inni.

Uważam, że ból emocjonalny
prowadzi do epidemii uzależnień.

Pomyślcie o kimś, kto walczy z nałogiem.

Pewnie potraficie wskazać
nieokreślony lub nierozwiązany element

bólu emocjonalnego u tej osoby.

Pomyślcie o sytuacji,
kiedy cierpieliście emocjonalnie

i jak bardzo chcieliście uśmierzyć ból.

A gdyby zaoferowano wam środek
natychmiast poprawiający samopoczucie?

Wyobraźcie sobie,
że złamaliście nogę podczas lawiny.

Taka kontuzja może być
traumatycznym przeżyciem,

ale można sobie z nią poradzić.

Wystarczy łagodzić ból przez krótki czas
i większość osób wraca w pełni do zdrowia.

Teraz wyobraźcie sobie tę samą kontuzję,

ale tym razem wasz przyjaciel
jechał na nartach obok was

i nie przeżył wypadku podczas lawiny.

Dla mnie to oczywiste,

że należy zastosować dwie różne
strategie łagodzenia bólu

dla pozornie identycznych
obrażeń fizjologicznych,

a jednak innych.

Społeczeństwo odrzuca toksyczny
i przenikliwy ból emocjonalny.

Leczymy go alkoholem i narkotykami,
seksem i pornografią,

a nawet telewizją i technologią,

często nie zdając sobie z tego sprawy.

Ból ten dosłownie kształtuje
nasze społeczeństwo.

Coraz więcej osób umiera każdego miesiąca,

szukając pocieszenia na własny sposób.

Tak ich zaprogramowano.

Każdego dotyka ból. To nieuniknione.

Mam swoją teorię, jak do tego doszło.

Stworzyliśmy społeczeństwo
pełne emocjonalnego bólu i traumy.

Połączyliśmy to ze służbą zdrowia,

której głównym zadaniem jest
leczenie objawów fizjologicznych.

Daliśmy władzę Wielkiej Farmacji,

której bezpośrednim celem są zyski
i która z łatwością manipuluje przepisami.

Jesteśmy w samym środku tego,
co były Naczelny Lekarz nazwał

największym kryzysem publicznej służby
zdrowia, jaki kiedykolwiek widziano,

dwa lata temu.

Od tamtego czasu jest jeszcze gorzej
i to, co było epidemią uzależnień,

zyskało miano pandemii uzależnień.

Oto szybki wgląd w obecną sytuację.

Miesiąc temu New York Times podał,

że ilość zgonów po przedawkowaniu
wzrosła w 2016 roku o 19 procent,

a wstępne dane na rok 2017 wskazują,
że będzie jeszcze gorzej.

To więcej niż w latach, w których było
najwięcej zgonów z powodu strzelaniny,

AIDS czy wypadków samochodowych.

Te dane mnie przerażają.

Niektórzy w naszym społeczeństwie
nadal będą to lekceważyć,

mówiąc, że to tylko garstka ćpunów.

Chcę wam powiedzieć,

że to nieprawda.

To są ojcowie, matki,

bracia, siostry,

dzieci, czasami kilkuletnie.

To ludzie tacy jak my,

próbujący radzić sobie tak, jak potrafią.

Tysiące z nich umiera co miesiąc,

a liczba ta ciągle wzrasta.

Uzależnienie to jedyna choroba,
gdzie czekamy z leczeniem,

aż dojdzie do ekstremalnego zaostrzenia.

Wtedy często jest już za późno.

Musimy działać wcześniej.

Musimy stosować wczesne leczenie.

Musimy edukować młodzież
za pomocą realistycznych metod.

Musimy przestać myśleć, że można
przywrócić ludziom zdrowie w 30 dni

i musimy zwiększyć dostępność
do długoterminowego leczenia.

Musimy pozbyć się piętna
kojarzonego z uzależnieniem,

a co najważniejsze, musimy zreformować
zepsuty system opieki zdrowotnej,

do którego powoli dociera,

że jest odpowiedzialny za tę pandemię.

(Brawa) (Wiwaty)

Po ponad 10 latach czynnego uzależnienia
i wieloletniego leczenia,

w końcu dowiedziałem się,
że czuć się lepiej,

to nie to samo, co wyzdrowieć.

Musiałem nauczyć się żyć z bólem

i przestać szukać szybkiego ukojenia.

Musiałem wykonać konieczną
pracę emocjonalną,

pomimo wielkiego bólu.

Po kilku próbach
krótkoterminowego leczenia,

w końcu znalazłem w sobie wolę,
żeby zrobić to, co trzeba.

Poddałem się ciągłemu leczeniu
przez 14 miesięcy,

żeby rozwiązać ten problem.

W wieku 29 lat musiałem
przejść przez etapy cierpienia,

które powinienem był poznać mając 17 lat.

Nie chciałem tego ciągnąć dalej

i udało się.

(Brawa)

Na szczęście istnieje coś takiego,
jak potraumatyczny wzrost,

którego przykład widzicie dzisiaj
przed sobą na scenie.

Potraumatyczny wzrost oznacza

pozytywną psychologiczną zmianę,
która zachodzi w człowieku

na skutek traumatycznych doświadczeń.

Oznacza to, że znalezienie sposobu
na przetrwanie wielkiego cierpienia,

może doprowadzić do rozwoju osobowości

i pozwolić wznieść się
na wyższy poziom funkcjonowania.

Ale osiągnięcie potraumatycznego wzrostu
wiąże się z zaakceptowaniem bólu.

Nie można od niego uciec.

Nie ma na niego lekarstwa.

Mam dla was zadanie.

Zbadajcie swój poziom bólu emocjonalnego.

Czy jest jakieś zmartwienie, niepokój,
z którym sobie nie radzicie?

Czy spotkała was jakaś trauma,
z której się nie wyleczyliście?

Jeśli tak, zróbcie krok
w stronę tego bólu.

Porozmawiajcie z przyjacielem, terapeutą,
powiedzcie komuś, co was gnębi.

Zróbcie mały krok,
żeby rozświetlić ten mrok,

bo wiem, do czego mrok może doprowadzić.

Widziałem to w salach szpitalnych,

kiedy kolejna osoba
nie kończyła tak, jak powinna.

Widziałem to w więzieniach,
gdzie ludzie urodzeni z nałogiem

nigdy nie mieli szansy,
żeby poznać coś innego.

Widziałem to na pogrzebach dzieci,

które umarły, zanim zaczęły
prawdziwie żyć.

I widziałem to spod stołu
w bibliotece mojego liceum.

Na koniec coś, czego niestety
nie wiedziałem, mając 17 lat.

Kimkolwiek jesteś,
przez cokolwiek przechodzisz,

jakkolwiek przez to przechodzisz,

pamiętaj, że żeby to wyleczyć,
musisz to poczuć.

Nie rozwiążemy problemu
pandemii uzależnień z dnia na dzień,

ale poczynimy postępy,
kiedy ludzie zaczną rozumieć

różnicę między bólem
fizycznym a emocjonalnym,

a potem zechcą coś z tym zrobić.

Często mówimy, że podczas odwyku
zachowasz to, co masz, dzieląc się tym.

Znajdź odwagę, żeby zaakceptować ból,
a będziesz potrafił pomóc innym.

Dziękuję.

(Brawa)