Nigel Marsh: De balans tussen werk en privé vinden

De balans tussen werk en privé is volgens Nigel Marsh te belangrijk om aan werkgevers over te laten. Op TEDxSydney schetst hij een ideale dag waarin tijd voor gezin, eigen persoon en werk in balans zijn. Op een prikkelende manier zet hij aan tot het creëren van deze balans.

Ik dacht: laat ik beginnen

met een simpel verzoek.

Ik zou jullie allen willen vragen

even te pauzeren,

jullie ellendige zwakkelingen,

om de balans op te maken van jullie miserabele bestaan.

(Gelach)

Dat was het advies van

Sint Benedictus aan zijn verbaasde volgelingen

in de vijfde eeuw.

En dat was het advies dat ik besloot

zelf op te volgen toen ik 40 werd.

Tot die tijd was ik een carrièrejager bij uitstek.

Ik at te veel, dronk te veel,

werkte te hard,

en verwaarloosde mijn gezin.

En ik besloot te proberen

mijn leven te veranderen.

Eén moeilijk onderwerp wilde ik

in het bijzonder aanpakken:

de balans tussen werk en privé.

Daarom stopte ik met werken

en was ik een jaar thuis

met mijn vrouw en vier kleine kinderen.

In dat jaar heb ik maar een ding geleerd

over de balans tussen werk en privé:

het was best makkelijk

om die balans te vinden

toen ik geen werk had.

(Gelach)

Maar daar heb je weinig aan,

zeker niet als het geld opraakt.

Daarom ging ik weer aan het werk.

En de zeven jaar sindsdien heb ik gevuld met

worstelen met, bestuderen van

en schrijven over de balans tussen werk en privé.

Mij zijn vier dingen opgevallen

die ik graag vandaag met jullie wil delen.

Het eerste is,

voor vooruitgang op dit gebied

is een eerlijk debat essentieel.

Het probleem is echter

dat veel mensen veel onzin verkondigen

over de balans tussen werk en privé.

Al die discussies over flexwerken,

de 'casual Friday'

of ouderschapsverlof,

verbergen waar het echt om gaat.

En dat is

dat sommige banen en carrières

van nature niet samen gaan

met echte inzet

op dagelijkse basis

voor een jong gezin.

Nu begint het oplossen van elk probleem

met het erkennen van de realiteit van de situatie.

En de realiteit van onze maatschappij

is dat er duizenden en duizenden

mensen zijn

met een leven van stille, grote wanhoop.

Ze werken keihard

voor een baan die ze haten

zodat ze dingen kunnen kopen die ze niet nodig hebben

om mensen te imponeren die ze niet leuk vinden.

(Gelach)

(Applaus)

Op vrijdag naar het werk in spijkerbroek en T-shirt,

daar gaat het niet om.

(Gelach)

Mijn tweede bevinding is

dat we onder ogen moeten zien

dat regeringen en bedrijven

dit probleem niet voor ons gaan oplossen.

We zouden niet naar anderen moeten kijken.

Het is aan ons zelf als individuen

om de leiding en verantwoordelijkheid te nemen

voor het soort leven dat we graag willen leiden.

Als je niet je eigen leven ontwerpt

dan doet iemand anders dat wel voor jou,

en misschien vind jij hun invulling

van balans wel helemaal niets.

Het is vooral belangrijk --

dit komt toch niet op het internet? dan word ik ontslagen --

het is vooral belangrijk

dat je de kwaliteit van je leven nooit

overlaat aan een commerciële onderneming.

Ik heb het hier niet over alleen de slechte bedrijven,

de abattoirs van de menselijke ziel.

(Gelach)

Ik heb het over alle bedrijven.

Omdat het bij commerciële bedrijven

diep ingeworteld is

om net zo veel uit je te halen

als waar ze mee weg kunnen komen.

Dat is hun natuur, dat is hun DNA,

dat is wat ze doen,

zelfs de goede bedrijven met goede bedoelingen.

Aan de ene kant is

kinderopvang op het werk

een uitkomst, een verademing.

Aan de andere kant is het een nachtmerrie;

het betekent alleen maar dat je nog langer op dat verdomde kantoor bent.

Laten wij zelf de verantwoordelijkheid nemen

voor het stellen en bewaken

van de grenzen die wij in ons leven willen.

De derde bevinding is

dat we goed moeten overwegen

op basis van welke tijdsduur

we onze balans beoordelen.

Voordat ik weer aan het werk ging

na mijn jaar thuis,

ben ik eens gaan zitten

om een stapsgewijze

beschrijving te maken

van de ideaal gebalanceerde dag

waar ik naar streefde.

Dat ging als volgt.

Goed uitgerust wakker worden

na een nacht heerlijk slapen.

Seks hebben.

De hond uitlaten.

Ontbijten met mijn vrouw en kinderen.

Weer seks hebben.

(Gelach)

Naar het werk rijden en onderweg de kinderen bij school afzetten.

Drie uur werken.

Rond lunchtijd sporten met een vriend.

En nog eens drie uur werken.

Naar het café om iets te drinken met wat vrienden.

Naar huis rijden

en met vrouw en kinderen eten.

Een half uur mediteren.

Seks hebben.

De hond uitlaten. Weer seks hebben.

Gaan slapen.

(Applaus)

Hoe vaak denk je dat ik deze dag heb?

(Gelach)

Laten we realistisch zijn.

Je kunt niet alles op een dag doen.

We moeten de tijdsduur verlengen

waarop we de balans in ons leven beoordelen,

en wel op zo'n manier

dat we niet in de val trappen van

"Ik begin wel met leven als ik met pensioen ga,

als mijn kinderen het huis uit zijn,

als mijn vrouw bij me weg is, mijn gezondheid het laat afweten,

ik geen vrienden of hobby's meer heb."

(Gelach)

Een dag is te kort maar tot na mijn pensioen is te lang.

Er moet een middenweg zijn.

Een vierde bevinding:

we moeten de balans benaderen

op een gebalanceerde manier.

Vorig jaar kwam een vriendin op bezoek,

ze vindt het niet erg dat ik dit vertel, ze kwam op bezoek

en zei: "Nigel, ik heb je boek gelezen.

En ik besefte dat mijn leven helemaal uit balans is.

Het wordt helemaal door werk overheerst.

Ik werk 10 uur per dag en reis 2 uur per dag.

Mijn relaties zijn allemaal stukgelopen.

Er is niets anders in mijn leven

dan werk.

Ik heb besloten dat op te pakken en op te lossen.

Daarom ben ik lid geworden van een sportschool."

(Gelach)

Zonder gekheid:

een fitte kantoorrat

is niet beter in balans, maar fitter.

(Gelach)

Lichaamsbeweging is prettig

maar er is meer in het leven.

Er is een intellectuele kant, een emotionele kant,

een spirituele kant.

En om in balans te leven

meen ik dat we al die aspecten

aandacht moeten geven,

dus niet alleen 50 keer opdrukken.

Dat kan best ontmoedigend zijn.

Mensen zeggen: "Joh, ik heb niet eens tijd om te sporten

en ik moet van jou naar de kerk en mijn moeder bellen?"

Dat begrijp ik.

Ik begrijp echt hoe ontmoedigend dat kan zijn.

Maar door een voorval een paar jaar geleden

kreeg ik een nieuwe invalshoek.

Mijn vrouw, die vandaag in het publiek aanwezig is,

belde me op kantoor op en zei:

"Nigel, je moet onze jongste zoon (Harry)

van school ophalen."

Omdat zij op die avond met de andere drie kinderen ergens anders moest zijn.

Dus ging ik die middag op tijd weg van het werk

en haalde ik Harry op van school.

We wandelden door het park in de buurt,

rommelden een beetje met de schommels en speelden wat simpele spelletjes.

Toen liepen we de heuvel op naar het plaatselijke café

waar we een pizza deelden als avondeten.

We liepen de heuvel weer af naar huis.

Ik deed hem in bad

en trok hem zijn Batman-pyjama aan.

Toen las ik een hoofdstuk voor

uit "De reuzenperzik" van Roald Dahl.

Ik bracht hem naar bed, stopte hem in,

gaf hem een nachtzoen en zei: "Welterusten, jongen"

en ging zijn slaapkamer uit.

Toen ik de kamer uitging, zei hij:

"Pap?" en ik: "Ja, jongen?"

Hij zei: "Pap, dit was de mooiste dag

van mijn leven, de allermooiste."

Ik had niets gedaan, we waren niet naar

Disney World geweest, ik had hem geen Playstation gegeven.

Wat ik wil zeggen is:

het gaat om de kleine dingen.

Beter in balans zijn betekent niet

dat er een grote omwenteling in je leven moet komen.

Met kleine inspanningen

op de juiste gebieden

kan je de kwaliteit van je relaties en van je leven

radicaal veranderen.

Sterker nog, ik denk

dat dat de maatschappij kan veranderen.

Want als maar genoeg mensen dit doen,

kunnen we de definitie van succes veranderen.

Het oerstomme en simplistische idee

dat wie het rijkste sterft, de winnaar is,

moet veranderen naar een verstandiger en meer gebalanceerde definitie

van hoe een goed geleefd leven eruit ziet.

En dat vind ik een idee

dat het waard is om verspreid te worden.

(Applaus)