Czego nas uczy chodzenie na skróty?

Jak stworzyć produkt, który naprawdę jest potrzebny? Przez zaangażowanie użytkownika w proces tworzenia. „Wrażliwość na potrzeby klienta jest prawdopodobnie najważniejszym czynnikiem przyczyniającym się do sukcesu biznesu", mówi projektant Tom Hulme. W tej krótkiej prelekcji Hulme omawia dogłębnie trzy spotkania architektury z doświadczeniem użytkownika, gdzie potrzeba wymusiła stworzenie skrótów. Jeśli nauczymy się je zauważać, zaczniemy widzieć je wszędzie.

Kiedy tworzymy nowe produkty,

usługi lub firmy,

jedynym wskaźnikiem mówiącym,

czy te projekty są dobre,

jest ich zastosowanie
w realnym świecie, w kontekście.

Myślę o tym zawsze,
przechodząc obok Highbury Fields

w północnym Londynie.

Widok jest przepiękny.

Ogromna otwarta zielona przestrzeń.

Dookoła georgiańskie budynki.

Ale w środku jest to okropne błocko.

Nikomu nie chce się chodzić dookoła.

Wolą iść na przełaj

i skrót tworzy się sam.

Taki skrót nazywamy wydeptaną ścieżką

i często jest ścieżką najmniejszego oporu.

Fascynują mnie,

bo często są rozstajami
projektu i zapotrzebowania.

W tym miejscu pragnę was przeprosić,

gdyż odtąd pewnie
będziecie widzieć je wszędzie.

Dziś jednak wybiorę trzy,
które uważam za interesujące,

oraz powiem, co je łączy

z wprowadzaniem nowych produktów i usług.

Pierwszy z nich znajduje się
w stolicy Brazylii - Brasilii.

Przypomina mi o tym, że czasami

w projektowaniu należy skupić się
na prawdziwych potrzebach,

bez niepotrzebnego tarcia.

Brasilia jest fascynująca.

Została zaprojektowana
przez Niemeyera w latach 50.

To była złota era latania,

więc zrobiono ją na planie samolotu.

Co trochę niepokojące,

ważniejsze rządowe instytucje
umieszczono w kokpicie.

Jeśli przyjrzycie się bliżej,
w centrum Brasilii,

w miejscu tej kropki,

pełno jest wydeptanych ścieżek.

Są niemal wszędzie.

Myślano, że projekt
jest zabezpieczony na przyszłość,

że nie będzie potrzeby nigdzie chodzić,

że będzie można jeździć.

Nie zaprojektowano więc
ścieżek i chodników.

Jak widać jednak,
zapotrzebowanie jest duże.

Te skróty są niebezpieczne.

Powiedzmy, ten w środku,

przecina 15 pasów ruchu drogowego.

Nie powinno was zaskoczyć,

że Brasilia ma 5 razy więcej
wypadków z udziałem pieszych

niż przeciętne miasto w USA.

Ludzie są zaradni.

Zawsze znajdą sprytny sposób,

by zaoszczędzić pieniądze lub czas.

Nie wszystkie są niebezpieczne.

Przypomniano mi o tym na Heathrow,
kiedy tu leciałem.

Wielu z nas złości przymus

wędrowania wśród sklepów bezcłowych.

Zafascynowało mnie,

jak wielu ludzi odrzuciło
zawiłą ścieżkę po lewej stronie

i przecięło po prawej,

tworząc skrót.

Oto interesujące pytanie:

co architekci myślą o naszym zachowaniu?

Czy myślą, że jesteśmy głupi?

Czy myślą, że jesteśmy leniwi?

Czy uznają to po prostu za fakt?

To przecież ich dzieło,

a my współuczestniczymy w projekcie.

Projektant powinien odpowiedzieć
na realne potrzeby bez zbędnego tarcia.

W przeciwnym wypadku
klienci zrobią to za nas.

Następny skrót, o którym chcę mówić,

to ten na Uniwersytecie Kalifornijskim.

Przypomina mi,

że czasami najlepszym pomysłem na projekt

jest jego testowanie w praktyce.

Kampusy są fantastycznym miejscem
na wymyślanie skrótów.

Studenci są zawsze spóźnieni i są sprytni.

Spieszą się na wykłady.

Zawsze znajdą jakiś skrót.

Ci architekci to przewidzieli.

Zbudowali więc budynki

i poczekali kilka miesięcy
na uformowanie się ścieżek.

Dopiero wtedy je utwardzili.

(Śmiech)

Bardzo sprytne podejście.

Bardzo często przygotowanie
niepełnego projektu

pokazuje, czego klienci
naprawdę potrzebują.

Na przykład Ayr Muir z Bostonu
wiedział, że chce otworzyć restaurację.

Ale nie wiedział gdzie.

Co powinno być w menu?

Rozpoczął więc biznes,

w tym wypadku wóz z jedzeniem,

i zmieniał codziennie lokalizację.

Każdego dnia rozpisywał markerem
na tablicy inne menu,

by dowiedzieć się, czego ludzie chcą.

Dziś ma sieć restauracji.

Czasem najbardziej warto

otworzyć coś w celu zbadania potrzeb.

Trzecim i ostatnim skrótem,
jakim chcę się dziś podzielić,

jest UNIH.

Przypomina mi on, że świat
jest jak prąd wodny,

a my mamy dostosować się do jego biegu.

Jak domyślacie się pewnie,
jest to szpital.

Zaznaczyłem tu po lewej Wydział Onkologii.

Pacjenci zwykle zatrzymują się
w hotelach na dole po prawej.

Była to instytucja
zorientowana na pacjentów,

więc zaoferowano im samochody.

Ale po rozpoczęciu chemioterapii

pacjenci rzadko kiedy chcieli
wsiadać do samochodów.

Było im niedobrze,
więc pieszo wracali do hotelu.

Uformowała się ta ukośna ścieżka.

Pacjenci nawet nazwali ją
„Ścieżką chemioterapii".

Początkowo szpital próbował to ignorować

i pokryto ścieżkę darnią.

Po jakimś zrozumiano potrzebę

takiej ścieżki dla pacjentów.

Zrobiono tam chodnik.

Naszym zadaniem jest często
przerabianie ścieżek w chodniki.

Powróćmy teraz do północnego Londynu.

Ta ścieżka nie zawsze tam była.

Powstała dlatego,

że ludzie szli na wielki stadion Arsenalu

na mecze.

Szli z metra, na dole po prawej.

Widać wydeptaną ścieżkę.

Jeśli cofniemy się w czasie o parę lat,

kiedy stadion dopiero budowano,

nie było tu żadnych skrótów.

Naszym zadaniem jest przewidywanie,
gdzie te ścieżki powstają

i utwardzanie ich jeśli się da,

tak jak ktoś zrobił to tutaj.

Ktoś zainstalował barierę,

ludzie zaczęli przechodzić dookoła,

więc wyłożono chodnik.

(Śmiech)

To chyba udowadnia,

że świat jest w ruchu.

Ciągle się zmienia.

Po drugiej stronie bariery

formuje się kolejna ścieżka.

Trzy ścieżki przypominają mi,

że projekt musi odpowiadać
na prawdziwe potrzeby.

Wrażliwość na potrzeby klienta

jest chyba największym
wyznacznikiem sukcesu.

Projektowanie dla potrzeb,

bez zbędnego tarcia,

bo w przeciwnym wypadku

to zrobi kto inny, często sam klient.

Po drugie, czasem najlepszą drogą
do poznania potrzeb klienta

jest uruchomienie biznesu.

Odpowiedź rzadko kryje się wewnątrz.

Musimy wyjść do ludzi
i zobaczyć, czego potrzebują.

Częściowo dzięki technologii

świat jest w ruchu,

stale się zmienia.

Skróty będą tworzyć się szybciej,
niż się nam wydaje.

Naszym zadaniem jest
wybieranie tych odpowiednich

i utwardzanie.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)